Σχόλιον Τοῦ Ἆσμα Ἀσμάτων 
ΚΕΙΝΟΣ ὁ ὁποῖος διὰ πρώτην φορὰν θὰ ἀναγνώσῃ Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων, θὰ δοκιμάσῃ διπλῆν ἔκπληξιν: Πρῶτον διὰ τὸ περιεχόμενον τοῦ βιβλίου καὶ δεύτερον διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τοιούτου περιεχομένου βιβλίον περιελήφθη εἰς τὸν κανόνα, καὶ μάλιστα εἰς τὸν πρῶτον κανόνα, τῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἰσόκυρον πρὸς τὰ ἄλλα θεόπνευστα ἔργα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. 
Προσεκτικωτέρα ὅμως μελέτη τοῦ βιβλίου, ὑπὸ τὴν χειραγωγίαν μάλιστα τῆς ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ ἰουδαϊκῆς παραδόσεως καὶ ἰδιαιτέρως τῆς χριστιανικῆς τοιαύτης, βαθυτέρα δὲ κατανόησις τῶν ὅσων ὑπὸ διαφόρους συμβολισμοὺς καὶ ἀλληγορίας ἐκθέτει, πείθουν ὅτι τὸ βιβλίον τοῦτο δὲν εἶναι ἐπιθαλάμιος ᾠδή, πολὺ δὲ περισσότερον ἐρωτικὸν ποίημα, ἀλλὰ κατ' ἐξοχὴν πνευματικόν, διότι ἐν αὐτῷ ζωγραφίζεται μὲ τὰ πλέον ζωηρὰ χρώματα ὁ στενὸς σύνδεσμος τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ Ἰσραηλιτικὸν ἔθνος καὶ ἔτι μᾶλλον ὁ στενώτατος καὶ ἱερώτατος δεσμὸς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν.
Καὶ τὸ βιβλίον αὐτὸ πρωταγωνιστοῦντα πρόσωπα εἶναι δύο· Ἐκεῖνος καὶ Ἐκείνη, ὁ Ποιμὴν καὶ ἡ Σουλαμῖτις. 
Ἐκτάκτου ἀνδρικῆς καλλονῆς ὁ Ποιμήν. <Ἀδέλφιδός μου, ἀνακράζει ἡ Σουλαμῖτις, λευκὸς καὶ πυρρός, κεφαλὴ αὐτοῦ χρυσίον, βόστρυχοι μέλανες ὡς κόραξ, ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστεραί, σιαγόνες αὐτοῦ ὡς φιάλαι τοῦ ἀρώματος, χείλη αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν, χεῖρες αὐτοῦ τορευταὶ χρυσαῖ, κνῆμαι αὐτοῦ στῦλοι μαρμάρινοι τεθεμελιωμένοι ἐπὶ βάσεις χρυσᾶς...».
Ἡ Σουλαμῖτις ἐξ ἄλλου εἶναι ἡ προσωποποίησις τοῦ πλέον ἰδανικοῦ κάλλους παρθένου. <Ἰδού, ἀναφωνεῖ ὁ Πομήν, εἶ καλή, οἱ ὀφθαλμοί σου περιστεραί, ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον τὰ χείλη σου, ἡ λιαλιά σου ὡραία, ὡς λέπυρον ροᾶς μῆλόν σου... Κηρίον ἀποστάζουσι χείλη σου, νύμφη, μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσαν σου· κῆπος κεκλεισμένος, ἀδελφή μου νύμφη, πηγὴ ἐσφραγισμένη... Καλὴ εἶ... ὡς εὐδοκία, ὡραία ὡς Ἱερουσαλήμ, θάμβος ὡς τεταγμέναι. 
Ὅλη καλὴ εἶ, πλησίον μου, καὶ μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί...>.
Μεταξὺ αὐτῶν ἀναπτύσσεται ἡ πλέον φλογερά, ὅσον καὶ ἁγνὴ ἀγάπη. Τὴν ἐκφράζουν μὲ τοὺς ὑψηλότερους λυρισμούς, μὲ τὰς πλέον κτυπητὰς ὡραίας ἐκφράσεις. Διατρανώνουν τὴν χαρὰν τῆς συναντήσεώς των, τὸν ἱερὸν πόθον τῆς ἰσοβίου ἱερᾶς ἐνώσεώς των. Ὅλα δὲ αὐτὰ διαποτισμένα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς σεμνότητος καὶ τῆς αἰδημοσύνης, χωρὶς πουθενὰ νὰ ὑπονοῆται συζυγικὴ πρᾶξις. 
Ὅταν μάλιστα ἡ Νύμφη καὶ ὁ Νυμφίος, ὑπερνικήσαντες τὰ ἐμπόδια, συνηντήθησαν, καὶ ἐνῷ θὰ ἐπερίμενε κανεὶς συνεσκιασμένην περιγραφὴν συζυγικῆς ζωῆς των, ἐκείνη λέγει πρὸς τὸν Νυμφίον· <φύγε, ἀδελφέ μου, καὶ ὁμοιώθητι τῇ δορκάδι ἢ τῇ νεβρῷ τῶν ἐλάφων, ἐπὶ τὰ ὅρη>. 
Μὲ τὴν φράσιν δὲ αὐτὴν κλείει ὅλον τὸ βιβλίον, διὰ νὰ τονισθῇ ἔτσι ζωηρότατα ἡ ἁγνότης τῆς ἀγάπης των.
Ἀποτελοῦν αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα σοβαρωτάτην μαρτυρίαν, ὅτι τὸ Ἆσμα τῶν  Ἀσμάτων δὲν εἶναι περιγραφὴ εἰδυλίου, ἀλλὰ διακήρυξις τοῦ δεσμοῦ τοῦ Γιεχωβᾶ πρὸς τὸν πιστὸν Ἰσραήλ, πρὸ παντὸς δὲ θεόπνευστος προαναγγελία τοῦ ἱεροτάτου δεσμοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. 
Ἄλλωστε εἰς πλεῖστα χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης ὀνομάζεται ὁ Χριστὸς Νυμφίος, ἡ δὲ Ἐκκλησία Νύμφη. 
Οὕτως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος διεκήρυξε τὸν Χριστὸν ὡς <νυμφίον>, ἔχοντα τὴν <νύμφην>, τὸν ἑαυτόν του δὲ ὡς φίλον τοῦ <Νυμφίου>, χαίροντα ὅταν ἀκούῃ τὴν φωνὴν τοῦ νυμφίου <Ἰωάν. γ' 29>.
Ὁ Κύριος εἰς τὴν παραβολὴν τῶν δέκα Παρθένων παραβάλλει τὸν ἑαυτόν του πρὸς νυμφίον, εἰς ἄλλην δὲ περίστασιν ὠνόμασε τοὺς μαθητάς του <υἱοὺς τοῦ νυμφῶνος>, ἔχοντας ἐν μέσῳ αὐτῶν τὸν <νυμφίον> <Ματθ. κε' 6, θ' 15>. 
Τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κορίνθου ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνέδεσε, ἁγνὴν παρθένον, ὡς νύμφην πρὸς τὸν νυμφίον Χριστόν <Β' Κορ. ια' 2>. 
Τὸν διὰ τοῦ γάμου ἱερὸν δεσμὸν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς παραβάλλει πρὸς τὸ μέγα μυστήριον τῆς ἐνώσεως τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν <Ἐφεσ. ε' 23-32>. 
Εἰς δὲ τὴν Ἀποκάλυψιν διακηρύσσεται ἡ χαρμόσυνος ἀγγελία, ὅτι <ἦλθεν ὁ γάμος τοῦ ἀρνίου <=τοῦ Χριστοῦ>, ἡ δὲ γυνὴ αὐτοῦ <=ἡ Ἐκκλησία> ἡτοίμασεν ἑαυτήν> <Ἀποκ.  ιθ' 7, κα' 9, 10>.
Τὸ Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων, τὸ κατ' ἐξοχὴν δηλαδὴ ᾆσμα, ὑποδιαιρεῖται εἰς ἓξ ἐπὶ μέρους τμήματα, χωρὶς φυσικὰ νὰ διασπᾶται ἡ ἑνότης του. 
Συνετέθη δὲ ἀπὸ τὸν Σολομῶντα, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἀρχαιοτάτη ἰουδαϊκὴ παράδοσις καὶ ὅπως γράφεται ἐν τῇ ἀρχῇ τοῦ ἔργου, <Ἆσμα Ἀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών>.