΄Ασμα : Κεφάλαιον Α'

Πρωτότυπο Κείμενο

σμα ᾀσμάτων, ὅ ἐστὶ τῷ Σαλωμών.
2 Φιλησάτω δὲ ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοὶ σου ὑπὲρ οἶνον,
3 καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα· μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου. Διὰ τοῦτο νεάνιδες ἠγάπησάν σε,
4 εἵλκυσάν σε, ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. Εἰσήνεγκέ με ὁ βασιλεὺς εἰς τὸ ταμιεῖον αὐτοῦ. Ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν σοί· ἀγαπήσομεν μαστούς σου ὑπὲρ οἶνον· εὐθύτης ἠγάπησέ σε.
5 Μέλαινά εἰμι ἐγὼ καὶ καλή, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ὡς σκηνώματα Κηδάρ, ὡς δέρρεις Σαλωμών.
6 Μὴ βλέψητέ με ὅτι ἐγὼ εἰμι μεμελανωμένη, ὅτι παρέβλεψέ με ὁ ἥλιος· υἱοὶ μητρός μου ἐμαχέσαντο ἐν ἐμοί, ἔθεντό με φυλάκισσαν ἐν ἀμπελῶσιν· ἀμπελῶνα ἐμὸν οὐκ ἐφύλαξα.
7 Ἀπάγγειλόν μοι ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποὺ ποιμαίνεις, ποῦ κοιτάζεις ἐν μεσημβρίᾳ, μήποτε γένωμαι ὡς περιβαλλομένη ἐπ' ἀγέλαις ἑταίρων σου.
8 Ἐὰν μὴ γνῷς σεαυτήν, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, ἔξελθε σὺ ἐν πτέρναις τῶν ποιμνίων καὶ ποίμαινε τὰς ἐρίφους σου ἐπὶ σκηνώμασι τῶν ποιμένων.
9 Τῇ ἵππῳ μον ἐν ἅρμασι Φαραὼ ὡμοίωσά σε, ἡ πλησίον μου.
10 Τί ὠραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὀρμίσκοι;
11 Ὁμοιώματα χρυσίου ποιήσομέν σοι μετὰ στιγμάτων τοῦ ἀργυρίου.
12 Ἕως οὗ ὁ βασιλεὺς ἐν ἀνακλίσει αὐτοῦ, νάρδος μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ.
13 Ἀπόδεσμος τῆς στακτῆς ἀδελφίδος μου ἐμοί, ἀνὰ μέσον τῶν μαστῶν μου αὐλισθήσεται.
14 Βότρυς τῆς κύπρου ἀδελφιδός μου ἐμοί, ἐν ἀμπελῶσιν Ἐγγαδδί.
15 Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί.
16 Ἰδοὺ εἶ καλός, ὁ ἀδελφιδός μου, καί γε ὡραῖος· πρὸς κλίνῃ ἡμῶν σύσκιος,
17 δοκοὶ οἴκων ἡμῶν κέδροι, φατνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ὸ ἆσμα τῶν ἆσμάτων, τὸ κατ' ἐξοχὴν ὡραῖον αὐτὸ ἆσμα εἶναι τοῦ Σολομῶντος.
2 Ἂς μὲ φιλήσῃ ὁ ἀγαπημένος μου μὲ τὰ φιλήματα τοῦ ἰδικοῦ του στόματος, διότι αἱ ἰδικαί του θωπεῖαι εἶναι ὠραιότεραι καὶ ἀπὸ τὸν πλέον ἐκλεκτὸν οἶνον.
3 Ἡ εὐωδία τῶν ἰδικῶν σου μύρων εἶναι περισσότερον εὐάρεστος, ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομά σου εἶναι σὰν τὸ μῦρον, ποὺ ἄδειασε ἀπὸ σφραγισμένον δοχεῖον. Διὰ τοῦτο αἱ παρθένοι νεάνιδες σὲ ἠγάπησαν μὲ ὅλην των τὴν καρδίαν.
4 Εἱλκύσθησαν ἀπὸ σέ. Θὰ τρέξωμεν ὀπίσω σου μεθυσμέναι ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἰδικῶν σου μύρων. Ὁ βασιλεύς μου μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ ἰδιαίτερα αὐτοῦ ἐσωτερικὰ διαμερίσματα. Θὰ χαρῶμεν καὶ θὰ εὐφρανθῶμεν μαζῆ σου. Θὰ ἀγαπήσωμεν τὰς εὐαρέστους καὶ ἠδονικὰς θωπείας σου περισσότερον ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸν οἶνον. Κάθε εὐθεῖα καρδία σὲ ἠγάπησε καὶ σὲ ἀγαπᾷ.
5 Ὦ θυγατέρες, τῆς Ἱερουσαλήμ! Εἶμαι πολὺ μελαγχροινή ἐγώ, ὅπως αἱ σκηναὶ τῶν κατοίκων Κηδάρ. Εἶμαι ὅμως ὡραία, ὅπως τὰ πολύτιμα ἐκ δέρματος παραπετάσματα τοῦ ὡραίου ἀνακτόρου τοῦ Σολομῶντος.
6 Μὴ μὲ κυττάζετε μὲ περιέργειαν, ποὺ εἶμαι μελαγχροινή. Διότι ὁ ἥλιος ἔπεσε καυστικὸς ἐπάνω μου καὶ μὲ ἐμαύρισε. Οἱ ἀδελφοί μου ἐχολώθησαν ἐναντίον μου καὶ ἐφιλονείκησαν καὶ μὲ ἔστειλαν νὰ φυλάττω τοὺς ἀμπελῶνας. Ἐγὼ ὅμως ἀπὸ τὴν ἀγάπην πρὸς αὐτὸν δὲν ἐφύλαξα τὸν ἀμπελῶνα μου· ἀδιαφόρησα δι' αὐτόν.
7 Πές μου σύ, τὸν ὁποῖον ἔχει ἀγαπήσει ἡ ψυχή μου, ποῦ βόσκεις τὰ πρόβατά σου; Ποῦ πλαγιάζεις καὶ ἀναπαύεσαι κατὰ τὰς μεσημβρινὰς ὥρας; Πές μου, ποῦ εἶσαι, γιὰ νὰ μὴ περιπλανηθῶ ἀναζητοῦσα σε εἰς τὰ ποίμνια τῶν συντρόφων σου ποιμένων.
8 Ἐὰν σύ, ἡ ὡραία μεταξὺ ὅλων τῶν γυναικῶν, ἐὰν σὺ δὲν γνωρίζῃς τὸν ἑαυτόν σου, ἔβγα καὶ ἀκολούθησε τὰ ἴχνη τῶν ποιμνίων. Βόσκε τὰ ἐρίφιά σου ἀνάμεσα εἰς τὰς κατασκηνώσεις τῶν ἄλλων ποιμένων καὶ κάπου θὰ εὕρῃς αὐτόν, ποὺ ἀναζητεῖς.
9 Μὲ τὴν μεγαλοπρεπῆ καὶ ὑπερήφανον φορβάδα μου, ζευγμένην εἰς τὸ ἅρμα τοῦ Φαραώ, ἔχω παρομοιάσει σέ, ὦ καλή μου καὶ σύντροφέ μου.
10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαί σου καὶ αἱ σιαγόνες σου. Ὁμοιάζουν μὲ τὰς σιαγόνας τῶν τρυγόνων. Ὁ δὲ τράχηλός σου εἶναι ὠραιότατος, ὡσὰν στολισμὸν πολυτίμων κοσμημάτων.
11 Κοσμήματα χρυσοῦ διάστικτα μὲ ἄργυρον θὰ κατασκευάσωμεν διὰ τὸν λαιμόν σου.
12 Καθ' ὃν χρόνον ὁ βασιλεύς μου εἶναι ἀνακεκλιμένος, παρὰ τὴν πλουσίαν τράπεζάν του, ὁ νάρδος μου ἀνέδιδε τὸ εὐάρεστον ἄρωμά του.
13 Σὰν θήκη γεμάτη ἀπὸ εὐώδη στακτὴν εἶναι δι' ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος ἀδελφός μου. Θὰ ἀναπαύεται ἀνάμεσα εἰς τοὺς μαστούς μου, ἐπάνω ἀπὸ τὴν καρδιά μου.
14 Ὡσὰν τὸ ἀνθισμένο κλῆμα, ποὺ εὐωδιάζει εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί, εἶναι ὁ ἀγαπημένος ἀδελφὸς τῆς ψυχῆς μου.
15 Ἰδού, σύντροφέ μου, εἶσαι ὡραία. Ἰδού, εἶσαι ὡραία. Οἱ ὀφθαλμοί σου εἶναι ὡσὰν τὰ περιστέρια.
16 Ἰδού, καὶ σὺ εἶσαι ὡραῖος, ἀδελφὲ τῆς ψυχῆς μου· πολὺ ὡραῖος. Εἶσαι ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην σου σὰν κάτω ἀπὸ παχύσκιον δένδρον.
17 Τὰ δοκάρια τοῦ σπιτιοῦ μας εἶναι ἀρωματικαὶ κέδροι καὶ τὰ κουφώματά μας ξύλα κυπαρίσσου.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ὸ Ἆσμα τῶν ᾀσμάτων, τὸ ὁποῖον εἶναι τοῦ Σολομῶντος.
2 Ἂς μὲ φιλήσω ὁ ἠγαπημένος μου μὲ φιλήματα ἀπὸ τὸ στόμα του. Αἱ ἀγάπαι σου εἶναι θελκτικώτεραι καὶ μεθυστικώτεραι ἀπὸ τὸν οἶνον.
2 Ἂς μοῦ δώσῃ ὁ Νυμφίος ἀμέσως ἀπὸ τὸ στόμα του τὸ φίλημα τῆς καταλλαγῆς καὶ τῆς υἱοθεσίας· αἱ ἐξ ἀγάπης θωπεῖαι σου, ὦ Νυμφίε, καὶ οἱ κρουνοὶ τῆς χάριτος, οἱ ὡς γάλα πνευματικὸν ἐκ τῶν νοητῶν μαστῶν σου ἐκτρέφοντες τὰ ἀρνία σου, εὐφραίνουν περισσότερον ἀπὸ οἶνον.
3 Καὶ ἡ εὐωδία τῶν μύρων σου εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα. Τὸ ὄνομά σου εἶναι μύρον, ποὺ ἐξεκενώθη. Δι' αὐτὸ καὶ αἱ νεάνιδες σὲ ἠγάπησαν.
3 Καὶ ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν σου καὶ τῶν ἀπὸ σοῦ προχεομένων χαρισμάτων εἶναι ἀσυγκρίτως ὑπέρτερα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα τοῦ κόσμου. Τὸ Ὄνομά σου φανερούμενον διὰ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εὐωδιάζει σὰν μῦρον ἀπὸ δοχεῖον, ποὺ ἐξεκενώθη καὶ μεταδίδεται ἐξ αὐτοῦ ζωογόνον θεῖον ἄρωμα. Διὰ τοῦτο αἱ νεανικαὶ καὶ ἁγναὶ ψυχαὶ σὲ ἠγάπησαν.
4 Σὲ εἵλκυσαν· θὰ τρέξωμεν ὀπίσω σου εἰς τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων σου· ὁ βασιλεὺς μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ διαμερίσματά του. Θὰ χαρῶμεν καὶ θὰ εὐφρανθῶμεν διὰ σέ· θὰ ἐξυμνησωμεν τὰς ἀγάπας σου παραπάνω ἀπὸ οἶνον. Οἱ εὐθεῖς σὲ ἀγαποῦν.
4 Σὲ προσείλκυσαν διὰ τῆς ἀγάπης των· διότι εἶπαν: Θὰ τρέξωμεν ὀπίσω ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων σου. Ὁ βασιλεὺς μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά του καὶ μοῦ ἀπεκάλυψεν ἀποκρύφους θησαυροὺς τῆς σοφίας του, ἀνακράζει ἡ Νύμφη. Καὶ ἠμεῖς, ἀνταπαντᾷ ὁ χορὸς τῶν νεανίδων, θὰ ἀγαλλώμεθα καὶ θὰ εὐφραινώμεθα ἐξ αἰτίας σου, ποὺ τόσον συνεδέθης μὲ τὸν Νυμφίον. Θὰ ἀγαπήσωμεν παραπάνω ἀπὸ τὸν οἶνον τὰς μεθυστικὰς θωπείας σου, ἐκ τῶν ὁποίων ὡς ἀπὸ θείων μαστῶν ἐκρέουν αἱ φωτιστικαὶ χάριτες τοῦ Πνεύματος· διότι σὲ ἠγάπησεν ὁ Νυμφίος, ποὺ μεταβάλλει τὰ στρεβλὰ εἰς ἴσια καὶ εὐθέα.
5 Εἶμαι μελαψή, ἀλλὰ ὡραία, ὦ θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ὅπως αἱ σκηναὶ Κηδάρ, ὅπως τὰ παραπετάσματα Σολομῶντος.
5 Μελαψὴ εἶμαι ἐγὼ τώρα λόγῳ τῆς ἐκ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου σκοτιζούσης κληρονομίας, ἀλλὰ γίνομαι εὔμορφος διὰ τῆς πρὸς τὸν Νυμφίον κοινωνίας μου, ὦ θυγατέρες Ἱερουσαλήμ· μαύρη σὰν τὰς σκηνὰς τῶν Κηδαρινῶν, ἀλλὰ καὶ ὡραία, ὅπως ἢ σκηνὴ καὶ τὰ παραπετάσματα τοῦ Σολομῶντος.
6 Μὴ μὲ παρατηρεῖτε, ποὺ εἶμαι μαυρισμένη, διότι μὲ ἔκαυσεν ὁ ἥλιος. Τὰ παιδιὰ τῆς μητέρας μου ἐχολώθησαν κατ’ ἐμοῦ καὶ μὲ ἔβαλαν φύλακα ἀμπέλων. Τὴν ἰδικήν μου ἄμπελον δὲν ἐφύλαξα.
6 Μή μοῦ ρίψετε περίεργα βλέμματα ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι εἶμαι μαυρισμένη. Ἔχω τὸ χρῶμα αὐτό, διότι μὲ ἔκαυσεν ὁ ἥλιος. Οἱ παραγνωρίσαντες τὸν Νυμφίον κατὰ σάρκα ἀδελφοί μου καὶ ἄρχοντες τοῦ παλαιοῦ Ἰσραὴλ ἐφιλονίκησαν ἐξ αἰτίας μου· μὲ ἔβαλαν φύλακα εἰς ξένα ἀμπέλια. Τὴν ἀπὸ κληρονομίας ἰδικήν μου ἄμπελον δὲν ἐφύλαξα.
7 Εἶπέ μου λοιπὸν σύ, τὸν ὁποῖον ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποὺ βόσκεις τὸ ποίμνιόν σου, ποὺ ἀναπαύεσαι μὲ αὐτὸ κατὰ τὸ μεσημέρι, διὰ νὰ μὴ περιπλανῶμαι σὰν ἀλήτης εἰς τὰ ποίμνια τῶν συναδελφῶν σου.
7 Ἀναγγειλέ μου, ποῦ εἶσαι σύ, τὸν ὁποῖον ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ποὺ ποιμαίνεις τὰ πρόβατά σου· ποὺ ἀναπαύεσαι μαζὶ μὲ αὐτὰ κατὰ τὸ μεσημέρι· εἰπέ μου, ποὺ θὰ σὲ συναντήσω, μήπως κατὰ τὴν ἀναζήτησίν σου καταντήσω ὁμοία πρὸς γυναῖκα κρυφὴν καὶ περιπλανωμένην μέσα στὶς στάνες τῶν συντρόφων σου.
8 Ἐὰν δὲν γνωρίζῃς τὸν ἑαυτόν σου, ὦ ὡραιοτάτη τῶν γυναικῶν, ἔβγα καὶ ἀκολουθεῖ τὰ ἀχνάρια τῶν ποιμνίων καὶ βόσκε τὶς γίδες σου εἰς τὰ καλύβια τῶν τσοπάνηδων.
8 Θὰ ἐγνώριζες ποὺ εἶναι ὁ Νυμφίος σου, ἐὰν ἐγνώριζες τὸν ἑαυτόν σου. Ἀφοῦ ὅμως δὲν ξεύρεις τὸν ἑαυτόν σου, σὺ ποὺ εἶσαι τόσον ὡραία μεταξὺ τῶν γυναικῶν, παρατηροῦν αἱ νεάνιδες τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔβγα ἀκολουθοῦσα τὰ ἀχνάρια τῶν ποιμνίων καὶ βόσκε τὰ ἐρίφια καὶ τὰ γίδια σου ἐκεῖ ποὺ ἔχουν τίς σκηνές των οἱ ποιμένες.
9 Πρὸς τὴν φορβάρα μου, ποὺ ζεύγνυται εἰς τὰ ἅρματα Φαραώ, σὲ παρωμοίωσα, ὦ πολυαγαπημένη μου διπλανή.
9 Πρὸς τὴν τολμηρὰν φορβάδα μου, ποὺ ἀσυγκράτητος ὁρμᾷ σὰν ζευγμένη στὰ πολεμικὰ τοῦ Φαραὼ ἅρματα, σὲ παρωμοίωσα, ὦ καλή μου συντροφιά. Ἔτσι καὶ σὺ χαριτωμένη καὶ ἀπτόητος εἰς τοὺς πνευματικοὺς πολεμεῖς ἀγῶνας.
10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαὶ καὶ σιαγόνες σου σὰν τῆς τρυγόνος, καὶ ὁ τράχηλός σου σὰν περιδέραια!
10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαὶ καὶ σιαγόνες σου, σάν τὶς κοκκινωπὲς τῆς ντροπαλὴς καὶ στὸ ζευγάρι τῆς πιστῆς τρυγόνος. Ἔτσι καὶ σὺ σεμνὴ καὶ ὀλιγόλογος εἶσαι, χαριτωμένη καὶ ἀφωσιωμένη εἰς τὸν Νυμφίον σου. Ὁ τράχηλός σου φέρων καρτερικῶς τὸν ζυγόν Του ἐμφανίζεται λευκός, ὡραῖος σὰν μαργαριταρένιος. Ὅλαι μαζὶ αἱ ἀρεταὶ ἀποτελοῦν τὸν γοητευτικὸν στολισμόν σου.
11 Θὰ σοῦ κάμωμεν κοσμήματα χρυσᾶ μὲ στίγματα ἀργυρᾶ.
11 Θὰ σοῦ φτιάσωμεν κοσμήματα ἀπὸ χρυσὸν μὲ στίγματα ἀπὸ ἄργυρον. Μὲ νέον θησαυρὸν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος θὰ σὲ πλουτίσω.
12 Καθ' ὃν χρόνον ὁ βασιλεὺς εἶναι εἰς τὸ ἀνάκλιντρόν του, ἡ νάρδος μου ἀναδίδει τὴν εὐωδίαν του.
12 Ἕως ὅτου ὁ βασιλεὺς Νυμφίος εἶναι γερμένος πρὸ τῆς ὑπερφυοὺς τραπέζης του, ἡ νάρδος μου ἔδωκε τὴν εὐωδίαν τῶν χαρίτων, ποὺ μετέδωκεν αὐτὸς εἰς ἐμὲ τὴν Νύμφην του.
13 Ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι δι’ ἐμὲ θυλάκιον γεμᾶτο ἀπὸ τὸ πολύτιμον ἄρωμα τῆς στακτῆς, θὰ ἀναπαύεται ἐν μέσῳ τοῦ κόλπου μου καὶ εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας μου.
13 Θήκη γεμάτη μύρον τῆς πολυτίμου στακτῆς εἶναι δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος ἀδελφός μου. Ἀνέκφραστος ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν καὶ χαρίτων του. Θὰ κοιμᾶται ἐν μέσῳ τοῦ κόλπου μου. Θὰ ἀναπαύεται πάντοτε εἰς τὰ βάθη τῆς ἐξ ὁλοκλήρου ἀφωσιωμένης εἰς αὐτὸν καρδίας μου.
14 Δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι σὰν τὸ μοσχομυρισμένον ἄνθος, ποὺ ὁμοιάζει πρὸς σταφυλὴν καὶ γίνεται εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί.
14 Δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι σὰν τὸ σταφύλι, ὅταν ἀνθίζῃ μοσχομυρισμένο εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί.
15 Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία, πολυαγαπημένη μου σύντροφε· ἰδοὺ εἶσαι ὡραία· τὰ μάτια σου σὰν τὰ περιστέρια.
15 Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία, πολυαγαπημένη μου σύντροφε. Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία. Τὰ μάτιά σου ἐλκυστικά καὶ κατακάθαρα περιστέρια.
16 Πόσον εἶσαι ὡραῖος, ὦ πολυαγαπημένε μου ἀδελφέ. Πόσον εἶσαι θελκτικός. Ἡ κλίνῃ μας εἶναι θαλερά, κάτω ἀπὸ σκιάν.
16 Ἰδοὺ σὺ εἶσαι πανεύμορφος καὶ καλός, πολυαγαπημένε μου ἀδελφέ. Σὺ καὶ ὄχι ἐγὼ ἔχεις φυσικὸν καὶ ὄχι ἐπίκτητον τὸ κάλλος τῆς ἠθικῆς τελειότητος. Εὐρίσκεσαι τώρα ἐπὶ κλίνῃς στρωμένης μὲ χλόην καὶ ἄνθη κάτω ἀπὸ παχύσκια δένδρα. Τόσον πολὺ συγκατέβης καὶ ἐταπεινώθης διὰ νὰ ἀπαλλάξῃς τὴν Νύμφην σου ἀπὸ τὴν ἀσχημίαν της.
17 Δοκάρια τοῦ ὑπαιθρίου σπιτιοῦ μας εἶναι αἱ κέδροι τοῦ δάσους καὶ κουφώματά μας τὰ κυπαρίσσια.
17 ...Ἡ φύσις ὁλόκληρος εἶναι ἰδική μας. Καὶ ὅπου ἂν στραφῇ κανείς, εὑρίσκει ἐμπρός του τὸν Νυμφίον.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
σμα ᾀσμάτων, ὅ ἐστὶ τῷ Σαλωμών.	ὸ ἆσμα τῶν ἆσμάτων, τὸ κατ' ἐξοχὴν ὡραῖον αὐτὸ ἆσμα εἶναι τοῦ Σολομῶντος.	ὸ Ἆσμα τῶν ᾀσμάτων, τὸ ὁποῖον εἶναι τοῦ Σολομῶντος.
2 Φιλησάτω δὲ ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοὶ σου ὑπὲρ οἶνον,	2 Ἂς μὲ φιλήσῃ ὁ ἀγαπημένος μου μὲ τὰ φιλήματα τοῦ ἰδικοῦ του στόματος, διότι αἱ ἰδικαί του θωπεῖαι εἶναι ὠραιότεραι καὶ ἀπὸ τὸν πλέον ἐκλεκτὸν οἶνον.	2 Ἂς μὲ φιλήσῃ ὁ ἠγαπημένος μου μὲ φιλήματα ἀπὸ τὸ στόμα του. Αἱ ἀγάπαι σου εἶναι θελκτικώτεραι καὶ μεθυστικώτεραι ἀπὸ τὸν οἶνον. 2 Ἂς μοῦ δώσῃ ὁ Νυμφίος ἀμέσως ἀπὸ τὸ στόμα του τὸ φίλημα τῆς καταλλαγῆς καὶ τῆς υἱοθεσίας· αἱ ἐξ ἀγάπης θωπεῖαι σου, ὦ Νυμφίε, καὶ οἱ κρουνοὶ τῆς χάριτος, οἱ ὡς γάλα πνευματικὸν ἐκ τῶν νοητῶν μαστῶν σου ἐκτρέφοντες τὰ ἀρνία σου, εὐφραίνουν περισσότερον ἀπὸ οἶνον.
3 καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα· μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου. Διὰ τοῦτο νεάνιδες ἠγάπησάν σε,	3 Ἡ εὐωδία τῶν ἰδικῶν σου μύρων εἶναι περισσότερον εὐάρεστος, ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομά σου εἶναι σὰν τὸ μῦρον, ποὺ ἄδειασε ἀπὸ σφραγισμένον δοχεῖον. Διὰ τοῦτο αἱ παρθένοι νεάνιδες σὲ ἠγάπησαν μὲ ὅλην των τὴν καρδίαν.	3 Καὶ ἡ εὐωδία τῶν μύρων σου εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα. Τὸ ὄνομά σου εἶναι μύρον, ποὺ ἐξεκενώθη. Δι' αὐτὸ καὶ αἱ νεάνιδες σὲ ἠγάπησαν. 3 Καὶ ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν σου καὶ τῶν ἀπὸ σοῦ προχεομένων χαρισμάτων εἶναι ἀσυγκρίτως ὑπέρτερα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρώματα τοῦ κόσμου. Τὸ Ὄνομά σου φανερούμενον διὰ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εὐωδιάζει σὰν μῦρον ἀπὸ δοχεῖον, ποὺ ἐξεκενώθη καὶ μεταδίδεται ἐξ αὐτοῦ ζωογόνον θεῖον ἄρωμα. Διὰ τοῦτο αἱ νεανικαὶ καὶ ἁγναὶ ψυχαὶ σὲ ἠγάπησαν.
4 εἵλκυσάν σε, ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. Εἰσήνεγκέ με ὁ βασιλεὺς εἰς τὸ ταμιεῖον αὐτοῦ. Ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν σοί· ἀγαπήσομεν μαστούς σου ὑπὲρ οἶνον· εὐθύτης ἠγάπησέ σε.	4 Εἱλκύσθησαν ἀπὸ σέ. Θὰ τρέξωμεν ὀπίσω σου μεθυσμέναι ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἰδικῶν σου μύρων. Ὁ βασιλεύς μου μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ ἰδιαίτερα αὐτοῦ ἐσωτερικὰ διαμερίσματα. Θὰ χαρῶμεν καὶ θὰ εὐφρανθῶμεν μαζῆ σου. Θὰ ἀγαπήσωμεν τὰς εὐαρέστους καὶ ἠδονικὰς θωπείας σου περισσότερον ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸν οἶνον. Κάθε εὐθεῖα καρδία σὲ ἠγάπησε καὶ σὲ ἀγαπᾷ.	4 Σὲ εἵλκυσαν· θὰ τρέξωμεν ὀπίσω σου εἰς τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων σου· ὁ βασιλεὺς μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ διαμερίσματά του. Θὰ χαρῶμεν καὶ θὰ εὐφρανθῶμεν διὰ σέ· θὰ ἐξυμνησωμεν τὰς ἀγάπας σου παραπάνω ἀπὸ οἶνον. Οἱ εὐθεῖς σὲ ἀγαποῦν. 4 Σὲ προσείλκυσαν διὰ τῆς ἀγάπης των· διότι εἶπαν: Θὰ τρέξωμεν ὀπίσω ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων σου. Ὁ βασιλεὺς μὲ εἰσήγαγεν εἰς τὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά του καὶ μοῦ ἀπεκάλυψεν ἀποκρύφους θησαυροὺς τῆς σοφίας του, ἀνακράζει ἡ Νύμφη. Καὶ ἠμεῖς, ἀνταπαντᾷ ὁ χορὸς τῶν νεανίδων, θὰ ἀγαλλώμεθα καὶ θὰ εὐφραινώμεθα ἐξ αἰτίας σου, ποὺ τόσον συνεδέθης μὲ τὸν Νυμφίον. Θὰ ἀγαπήσωμεν παραπάνω ἀπὸ τὸν οἶνον τὰς μεθυστικὰς θωπείας σου, ἐκ τῶν ὁποίων ὡς ἀπὸ θείων μαστῶν ἐκρέουν αἱ φωτιστικαὶ χάριτες τοῦ Πνεύματος· διότι σὲ ἠγάπησεν ὁ Νυμφίος, ποὺ μεταβάλλει τὰ στρεβλὰ εἰς ἴσια καὶ εὐθέα.
5 Μέλαινά εἰμι ἐγὼ καὶ καλή, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ὡς σκηνώματα Κηδάρ, ὡς δέρρεις Σαλωμών.	5 Ὦ θυγατέρες, τῆς Ἱερουσαλήμ! Εἶμαι πολὺ μελαγχροινή ἐγώ, ὅπως αἱ σκηναὶ τῶν κατοίκων Κηδάρ. Εἶμαι ὅμως ὡραία, ὅπως τὰ πολύτιμα ἐκ δέρματος παραπετάσματα τοῦ ὡραίου ἀνακτόρου τοῦ Σολομῶντος.	5 Εἶμαι μελαψή, ἀλλὰ ὡραία, ὦ θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ὅπως αἱ σκηναὶ Κηδάρ, ὅπως τὰ παραπετάσματα Σολομῶντος. 5 Μελαψὴ εἶμαι ἐγὼ τώρα λόγῳ τῆς ἐκ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου σκοτιζούσης κληρονομίας, ἀλλὰ γίνομαι εὔμορφος διὰ τῆς πρὸς τὸν Νυμφίον κοινωνίας μου, ὦ θυγατέρες Ἱερουσαλήμ· μαύρη σὰν τὰς σκηνὰς τῶν Κηδαρινῶν, ἀλλὰ καὶ ὡραία, ὅπως ἢ σκηνὴ καὶ τὰ παραπετάσματα τοῦ Σολομῶντος.
6 Μὴ βλέψητέ με ὅτι ἐγὼ εἰμι μεμελανωμένη, ὅτι παρέβλεψέ με ὁ ἥλιος· υἱοὶ μητρός μου ἐμαχέσαντο ἐν ἐμοί, ἔθεντό με φυλάκισσαν ἐν ἀμπελῶσιν· ἀμπελῶνα ἐμὸν οὐκ ἐφύλαξα.	6 Μὴ μὲ κυττάζετε μὲ περιέργειαν, ποὺ εἶμαι μελαγχροινή. Διότι ὁ ἥλιος ἔπεσε καυστικὸς ἐπάνω μου καὶ μὲ ἐμαύρισε. Οἱ ἀδελφοί μου ἐχολώθησαν ἐναντίον μου καὶ ἐφιλονείκησαν καὶ μὲ ἔστειλαν νὰ φυλάττω τοὺς ἀμπελῶνας. Ἐγὼ ὅμως ἀπὸ τὴν ἀγάπην πρὸς αὐτὸν δὲν ἐφύλαξα τὸν ἀμπελῶνα μου· ἀδιαφόρησα δι' αὐτόν.	6 Μὴ μὲ παρατηρεῖτε, ποὺ εἶμαι μαυρισμένη, διότι μὲ ἔκαυσεν ὁ ἥλιος. Τὰ παιδιὰ τῆς μητέρας μου ἐχολώθησαν κατ’ ἐμοῦ καὶ μὲ ἔβαλαν φύλακα ἀμπέλων. Τὴν ἰδικήν μου ἄμπελον δὲν ἐφύλαξα. 6 Μή μοῦ ρίψετε περίεργα βλέμματα ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι εἶμαι μαυρισμένη. Ἔχω τὸ χρῶμα αὐτό, διότι μὲ ἔκαυσεν ὁ ἥλιος. Οἱ παραγνωρίσαντες τὸν Νυμφίον κατὰ σάρκα ἀδελφοί μου καὶ ἄρχοντες τοῦ παλαιοῦ Ἰσραὴλ ἐφιλονίκησαν ἐξ αἰτίας μου· μὲ ἔβαλαν φύλακα εἰς ξένα ἀμπέλια. Τὴν ἀπὸ κληρονομίας ἰδικήν μου ἄμπελον δὲν ἐφύλαξα.
7 Ἀπάγγειλόν μοι ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποὺ ποιμαίνεις, ποῦ κοιτάζεις ἐν μεσημβρίᾳ, μήποτε γένωμαι ὡς περιβαλλομένη ἐπ' ἀγέλαις ἑταίρων σου.	7 Πές μου σύ, τὸν ὁποῖον ἔχει ἀγαπήσει ἡ ψυχή μου, ποῦ βόσκεις τὰ πρόβατά σου; Ποῦ πλαγιάζεις καὶ ἀναπαύεσαι κατὰ τὰς μεσημβρινὰς ὥρας; Πές μου, ποῦ εἶσαι, γιὰ νὰ μὴ περιπλανηθῶ ἀναζητοῦσα σε εἰς τὰ ποίμνια τῶν συντρόφων σου ποιμένων.	7 Εἶπέ μου λοιπὸν σύ, τὸν ὁποῖον ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποὺ βόσκεις τὸ ποίμνιόν σου, ποὺ ἀναπαύεσαι μὲ αὐτὸ κατὰ τὸ μεσημέρι, διὰ νὰ μὴ περιπλανῶμαι σὰν ἀλήτης εἰς τὰ ποίμνια τῶν συναδελφῶν σου. 7 Ἀναγγειλέ μου, ποῦ εἶσαι σύ, τὸν ὁποῖον ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ποὺ ποιμαίνεις τὰ πρόβατά σου· ποὺ ἀναπαύεσαι μαζὶ μὲ αὐτὰ κατὰ τὸ μεσημέρι· εἰπέ μου, ποὺ θὰ σὲ συναντήσω, μήπως κατὰ τὴν ἀναζήτησίν σου καταντήσω ὁμοία πρὸς γυναῖκα κρυφὴν καὶ περιπλανωμένην μέσα στὶς στάνες τῶν συντρόφων σου.
8 Ἐὰν μὴ γνῷς σεαυτήν, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, ἔξελθε σὺ ἐν πτέρναις τῶν ποιμνίων καὶ ποίμαινε τὰς ἐρίφους σου ἐπὶ σκηνώμασι τῶν ποιμένων.	8 Ἐὰν σύ, ἡ ὡραία μεταξὺ ὅλων τῶν γυναικῶν, ἐὰν σὺ δὲν γνωρίζῃς τὸν ἑαυτόν σου, ἔβγα καὶ ἀκολούθησε τὰ ἴχνη τῶν ποιμνίων. Βόσκε τὰ ἐρίφιά σου ἀνάμεσα εἰς τὰς κατασκηνώσεις τῶν ἄλλων ποιμένων καὶ κάπου θὰ εὕρῃς αὐτόν, ποὺ ἀναζητεῖς.	8 Ἐὰν δὲν γνωρίζῃς τὸν ἑαυτόν σου, ὦ ὡραιοτάτη τῶν γυναικῶν, ἔβγα καὶ ἀκολουθεῖ τὰ ἀχνάρια τῶν ποιμνίων καὶ βόσκε τὶς γίδες σου εἰς τὰ καλύβια τῶν τσοπάνηδων. 8 Θὰ ἐγνώριζες ποὺ εἶναι ὁ Νυμφίος σου, ἐὰν ἐγνώριζες τὸν ἑαυτόν σου. Ἀφοῦ ὅμως δὲν ξεύρεις τὸν ἑαυτόν σου, σὺ ποὺ εἶσαι τόσον ὡραία μεταξὺ τῶν γυναικῶν, παρατηροῦν αἱ νεάνιδες τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔβγα ἀκολουθοῦσα τὰ ἀχνάρια τῶν ποιμνίων καὶ βόσκε τὰ ἐρίφια καὶ τὰ γίδια σου ἐκεῖ ποὺ ἔχουν τίς σκηνές των οἱ ποιμένες.
9 Τῇ ἵππῳ μον ἐν ἅρμασι Φαραὼ ὡμοίωσά σε, ἡ πλησίον μου.	9 Μὲ τὴν μεγαλοπρεπῆ καὶ ὑπερήφανον φορβάδα μου, ζευγμένην εἰς τὸ ἅρμα τοῦ Φαραώ, ἔχω παρομοιάσει σέ, ὦ καλή μου καὶ σύντροφέ μου.	9 Πρὸς τὴν φορβάρα μου, ποὺ ζεύγνυται εἰς τὰ ἅρματα Φαραώ, σὲ παρωμοίωσα, ὦ πολυαγαπημένη μου διπλανή. 9 Πρὸς τὴν τολμηρὰν φορβάδα μου, ποὺ ἀσυγκράτητος ὁρμᾷ σὰν ζευγμένη στὰ πολεμικὰ τοῦ Φαραὼ ἅρματα, σὲ παρωμοίωσα, ὦ καλή μου συντροφιά. Ἔτσι καὶ σὺ χαριτωμένη καὶ ἀπτόητος εἰς τοὺς πνευματικοὺς πολεμεῖς ἀγῶνας.
10 Τί ὠραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὀρμίσκοι;	10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαί σου καὶ αἱ σιαγόνες σου. Ὁμοιάζουν μὲ τὰς σιαγόνας τῶν τρυγόνων. Ὁ δὲ τράχηλός σου εἶναι ὠραιότατος, ὡσὰν στολισμὸν πολυτίμων κοσμημάτων.	10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαὶ καὶ σιαγόνες σου σὰν τῆς τρυγόνος, καὶ ὁ τράχηλός σου σὰν περιδέραια! 10 Πόσον ὡραῖαι εἶναι αἱ παρειαὶ καὶ σιαγόνες σου, σάν τὶς κοκκινωπὲς τῆς ντροπαλὴς καὶ στὸ ζευγάρι τῆς πιστῆς τρυγόνος. Ἔτσι καὶ σὺ σεμνὴ καὶ ὀλιγόλογος εἶσαι, χαριτωμένη καὶ ἀφωσιωμένη εἰς τὸν Νυμφίον σου. Ὁ τράχηλός σου φέρων καρτερικῶς τὸν ζυγόν Του ἐμφανίζεται λευκός, ὡραῖος σὰν μαργαριταρένιος. Ὅλαι μαζὶ αἱ ἀρεταὶ ἀποτελοῦν τὸν γοητευτικὸν στολισμόν σου.
11 Ὁμοιώματα χρυσίου ποιήσομέν σοι μετὰ στιγμάτων τοῦ ἀργυρίου.	11 Κοσμήματα χρυσοῦ διάστικτα μὲ ἄργυρον θὰ κατασκευάσωμεν διὰ τὸν λαιμόν σου.	11 Θὰ σοῦ κάμωμεν κοσμήματα χρυσᾶ μὲ στίγματα ἀργυρᾶ. 11 Θὰ σοῦ φτιάσωμεν κοσμήματα ἀπὸ χρυσὸν μὲ στίγματα ἀπὸ ἄργυρον. Μὲ νέον θησαυρὸν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος θὰ σὲ πλουτίσω.
12 Ἕως οὗ ὁ βασιλεὺς ἐν ἀνακλίσει αὐτοῦ, νάρδος μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ.	12 Καθ' ὃν χρόνον ὁ βασιλεύς μου εἶναι ἀνακεκλιμένος, παρὰ τὴν πλουσίαν τράπεζάν του, ὁ νάρδος μου ἀνέδιδε τὸ εὐάρεστον ἄρωμά του.	12 Καθ' ὃν χρόνον ὁ βασιλεὺς εἶναι εἰς τὸ ἀνάκλιντρόν του, ἡ νάρδος μου ἀναδίδει τὴν εὐωδίαν του. 12 Ἕως ὅτου ὁ βασιλεὺς Νυμφίος εἶναι γερμένος πρὸ τῆς ὑπερφυοὺς τραπέζης του, ἡ νάρδος μου ἔδωκε τὴν εὐωδίαν τῶν χαρίτων, ποὺ μετέδωκεν αὐτὸς εἰς ἐμὲ τὴν Νύμφην του.
13 Ἀπόδεσμος τῆς στακτῆς ἀδελφίδος μου ἐμοί, ἀνὰ μέσον τῶν μαστῶν μου αὐλισθήσεται.	13 Σὰν θήκη γεμάτη ἀπὸ εὐώδη στακτὴν εἶναι δι' ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος ἀδελφός μου. Θὰ ἀναπαύεται ἀνάμεσα εἰς τοὺς μαστούς μου, ἐπάνω ἀπὸ τὴν καρδιά μου.	13 Ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι δι’ ἐμὲ θυλάκιον γεμᾶτο ἀπὸ τὸ πολύτιμον ἄρωμα τῆς στακτῆς, θὰ ἀναπαύεται ἐν μέσῳ τοῦ κόλπου μου καὶ εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας μου. 13 Θήκη γεμάτη μύρον τῆς πολυτίμου στακτῆς εἶναι δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος ἀδελφός μου. Ἀνέκφραστος ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν καὶ χαρίτων του. Θὰ κοιμᾶται ἐν μέσῳ τοῦ κόλπου μου. Θὰ ἀναπαύεται πάντοτε εἰς τὰ βάθη τῆς ἐξ ὁλοκλήρου ἀφωσιωμένης εἰς αὐτὸν καρδίας μου.
14 Βότρυς τῆς κύπρου ἀδελφιδός μου ἐμοί, ἐν ἀμπελῶσιν Ἐγγαδδί.	14 Ὡσὰν τὸ ἀνθισμένο κλῆμα, ποὺ εὐωδιάζει εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί, εἶναι ὁ ἀγαπημένος ἀδελφὸς τῆς ψυχῆς μου.	14 Δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι σὰν τὸ μοσχομυρισμένον ἄνθος, ποὺ ὁμοιάζει πρὸς σταφυλὴν καὶ γίνεται εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί. 14 Δι’ ἐμὲ ὁ πολυαγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι σὰν τὸ σταφύλι, ὅταν ἀνθίζῃ μοσχομυρισμένο εἰς τὰ ἀμπέλια τῆς Ἐγγαδδί.
15 Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί.	15 Ἰδού, σύντροφέ μου, εἶσαι ὡραία. Ἰδού, εἶσαι ὡραία. Οἱ ὀφθαλμοί σου εἶναι ὡσὰν τὰ περιστέρια.	15 Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία, πολυαγαπημένη μου σύντροφε· ἰδοὺ εἶσαι ὡραία· τὰ μάτια σου σὰν τὰ περιστέρια. 15 Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία, πολυαγαπημένη μου σύντροφε. Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία. Τὰ μάτιά σου ἐλκυστικά καὶ κατακάθαρα περιστέρια.
16 Ἰδοὺ εἶ καλός, ὁ ἀδελφιδός μου, καί γε ὡραῖος· πρὸς κλίνῃ ἡμῶν σύσκιος,	16 Ἰδού, καὶ σὺ εἶσαι ὡραῖος, ἀδελφὲ τῆς ψυχῆς μου· πολὺ ὡραῖος. Εἶσαι ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην σου σὰν κάτω ἀπὸ παχύσκιον δένδρον.	16 Πόσον εἶσαι ὡραῖος, ὦ πολυαγαπημένε μου ἀδελφέ. Πόσον εἶσαι θελκτικός. Ἡ κλίνῃ μας εἶναι θαλερά, κάτω ἀπὸ σκιάν. 16 Ἰδοὺ σὺ εἶσαι πανεύμορφος καὶ καλός, πολυαγαπημένε μου ἀδελφέ. Σὺ καὶ ὄχι ἐγὼ ἔχεις φυσικὸν καὶ ὄχι ἐπίκτητον τὸ κάλλος τῆς ἠθικῆς τελειότητος. Εὐρίσκεσαι τώρα ἐπὶ κλίνῃς στρωμένης μὲ χλόην καὶ ἄνθη κάτω ἀπὸ παχύσκια δένδρα. Τόσον πολὺ συγκατέβης καὶ ἐταπεινώθης διὰ νὰ ἀπαλλάξῃς τὴν Νύμφην σου ἀπὸ τὴν ἀσχημίαν της.
17 δοκοὶ οἴκων ἡμῶν κέδροι, φατνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι.	17 Τὰ δοκάρια τοῦ σπιτιοῦ μας εἶναι ἀρωματικαὶ κέδροι καὶ τὰ κουφώματά μας ξύλα κυπαρίσσου.	17 Δοκάρια τοῦ ὑπαιθρίου σπιτιοῦ μας εἶναι αἱ κέδροι τοῦ δάσους καὶ κουφώματά μας τὰ κυπαρίσσια. 17 ...Ἡ φύσις ὁλόκληρος εἶναι ἰδική μας. Καὶ ὅπου ἂν στραφῇ κανείς, εὑρίσκει ἐμπρός του τὸν Νυμφίον.