Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
δοὺ
εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ
εἶ καλή. Ὀφθαλμοί σου
περιστεραὶ ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς
σου. Τρίχωμά σου ὡς ἀγέλαι τῶν
αἰγῶν, αἳ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ
τοῦ Γαλαάδ. |
δού,
εἶσαι ὡραία σύ, ἡ σύντροφος
τῆς ζωῆς μου. Εἶσαι ὡραία. Τὰ
μάτια σου εἶναι ὡσὰν δύο περιστέρια,
πίσω ἀπὸ τὴν διαφανῆ καλύπτραν
τοῦ προσώπου σου. Αἱ τρίχες τῆς
κεφαλῆς σου μοιάζουν μὲ τὰς ἀγέλας
τῶν αἰγῶν, αἱ ὀποῖαι ἐφάνησαν,
νὰ ἔρχωνται σὰν κύματα ἀπὸ
τὴν Γαλαάδ.
|
δοὺ
εἶσαι ὡραία, ἡ πλησιεστάτη σύντροφός μου·
ἰδοὺ εἶσαι ὡραία· οἱ ὀφθαλμοί
σου εἶναι σὰν περιστέρια κάτω ἀπὸ
τὴν καλύπτραν σου· αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς
σου σὰν κοπάδι αἰγῶν, ποὺ ἐφάνησαν
ἀπὸ τὸ ὄρος Γαλαάδ.
1
Ἰδοὺ εἶσαι ὡραία, ἡ ἀγαπημένη
καὶ πλησιεστάτη μου σύντροφος· ἰδοὺ
εἶσαι ὡραία, διότι ἔφυγεν ἡ προτέρα
ἀσχήμια σου. Οἱ ὀφθαλμοί σου, ἁγνοὶ
καὶ μὴ ἑλκυόμενοι πλέον ἀπὸ
τὰ γήϊνα, εἶναι σὰν περιστέρια κάτω ἀπὸ
τὴν καλύπτραν σου, ποὺ σκεπάζει τὴν ὡραιότητα
τοῦ προσώπου σου· αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς
σου ὁμοιάζουν σὰν κοπάδια αἰγῶν, ποὺ
ὅμοια πρὸς μαῦρα κύματα ἐφάνησαν στὸ
ὄρος Γαλαάδ. |
2
Ὀδόντες σου ὡς ἀγέλαι τῶν
κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ
τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι,
καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν
αὐταῖς. |
2
Τὰ δόντια σου εἶναι λευκά, ὡσὰν
τὰς ἀγέλας τῶν φρεσκοκουρεμένων
προβάτων, ποὺ ἐξῆλθαν μόλις
πρὸ ὀλίγου ἀπὸ τὸ λουτρόν.
Ὅλαι μὲ δίδυμα, κανένα ἀπὸ
αὐτὰ δὲν μένει στεῖρον.
|
2
Οἱ ὀδόντες σου σὰν κοπάδια κουρεμένων ἀμνάδων,
ποὺ μόλις ἐβγῆκαν ἀπὸ τὸ
λουτρόν· αἱ ὁποῖαι
ὅλαι ἔχουν τὰ δίδυμά τους καὶ
καμμία ἀπὸ αὐτὰς δὲν εἶναι
στεῖρα.
2
Τὰ δόντια σου λευκά, συμμετρικὰ καὶ συνηρμοσμένα,
σὰν κοπάδια κουρεμένων ἀμνάδων, ποὺ μόλις
ἐβγῆκαν ἀπὸ τὸ λουτρὸν
κατάλευκες καὶ εὔρωστες καὶ ὅλες
μὲ τὰ δίδυμά τους, χωρὶς καμμία ἀπὸ
αὐτὲς νὰ εἶναι στεῖρα.
|
3
Ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη
σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία,
ὡς λέπυρον ροᾶς μῆλόν σου ἐκτὸς
τῆς σιωπήσεώς σου. |
3
Τὰ χείλη σου εἶναι ὡσὰν τὸ
κόκκινο σειρίτι, καὶ ἡ λαλιά
σου ὡραία. Κάθε παρειά σου, πίσω
ἀπὸ τὴν διαφανῆ καλύπτραν τοῦ
προσώπου σου, μοιάζει μὲ ροδαλὸν ἥμισυ
τμῆμα ροδιοῦ.
|
3
Σὰν τὸ κόκκινον νῆμα τὰ χείλη σου,
καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία καὶ γοητευτική,
σὰν διχοτομήματα ροδιοῦ ἡ παρειά σου κάτω
ἀπὸ τὴν καλύπτραν σου.
3
Τὰ χείλη σου γεμᾶτα ζωτικότητα εἶναι σὰν
τὸ κόκκινον σειρήτιον, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία
καὶ ἐλκυστική, συνδυάζουσα τὸ τερπνὸν
μετὰ τοῦ ὠφελίμου· σὰν τὸ
μισὸ τοῦ ροδιοῦ τὸ μάγουλό σου ὀπίσω
τῆς καλύπτρας σου, κόκκινο καὶ ντροπαλὸ
καὶ γεμᾶτο σεμνότητα. |
4
Ὡς πύργος Δαυὶδ τράχηλός σου,
ὁ ᾠκοδομημένος εἰς θαλπιώθ·
χίλιοι θυρεοὶ κρέμανται ἐπ' αὐτόν,
πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν.
|
4
Ὁ τράχηλός σου μοιάζει σὰν τὸν
ὡραῖον ὑψηλὸν πύργον τοῦ
Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἔχει οἰκοδομηθῇ
εἰς περίοπτον θέσιν. Χίλιαι μεγάλαι
ἀσπίδες κρέμονται ἀπὸ αὐτόν·
πλῆθος βέλη καὶ ἀκόντια διὰ
τοὺς στρατιώτας.
|
4
Σὰν πύργος Δαβὶδ ὁ τράχηλός σου, κτισμένος
μὲ ἐπάλξεις· χίλιαι ἀσπίδες κρέμανται
εἰς αὐτόν, πᾶς ὁ ὁπλισμὸς
τῶν δυνατῶν.
4
Ὁ τράχηλός σου σὰν πύργος τοῦ Δαβίδ, ποὺ
ἔχει κτισθῇ μὲ ἐπάλξεις· χίλιαι
ἀσπίδες κρέμανται ἐπ’ αὐτοῦ·
παντὸς εἴδους βέλη δι’ ἰσχυροὺς ὁπλίτας.
Φρούριον ἀπόρθητον εἶσαι, ὦ Νύμφη, ὑψουμένη
ἀκατάβλητος ἐν μέσῳ τῶν ἐχθρῶν
σου, προστάτις καὶ καταφύγιον ἀσφαλὲς τῶν
τέκνων σου, ὁπλίζουσα αὐτὰ ὡς στρατιώτας
μου δι’ ὅπλων νικηφόρων. |
5
Δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ
δίδυμοι δορκάδος οἱ νεμόμενοι ἐν
κρίνοις. |
5
Οἱ δύο μαστοί σου μοιάζουν σὰν
δυὸ νεβρούς, δίδυμα ζαρκάδια, ποὺ
βόσκουν ἀνάμεσα εἰς τὰ κρίνα.
|
5
Οἱ δύο μαστοί σου σὰν δύο μικρὰ δίδυμα δορκάδος,
ποὺ βόσκουν ἐν μέσῳ κρίνων.
5
Οἱ δύο μαστοί σου σὰν δύο μικρὰ δίδυμα ζαρκάδια,
ποὺ βόσκουν ἐν μέσῳ κρίνων. Αἱ πηγαὶ
καὶ τὰ μέσα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα
τρέφεις τὰ τέκνα σου, εἶναι καθαρά, πάλλευκα καὶ
εὐώδη, οἱ θεόπνευστοι τῆς Γραφῆς λόγοι
καὶ ὁ πλοῦτος της διὰ τῶν Μυστηρίων
μεταδιδομένης Χάριτος. |
6
Ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡμέρα
καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί, πορεύσομαι
ἐμαυτῷ πρὸς τὸ ὅρος τῆς
σμύρνης καὶ πρὸς τὸν βουνὸν
τοῦ Λιβάνου. |
6
Μέχρις ὅτου ἀρχίσῃ νὰ
σβήνῃ ἡ ἡμέρα καὶ νὰ
πίπτουν αἱ σκιαὶ τῆς νυκτός,
θὰ μεταβῶ ἐγὼ εἰς τὸν
λόφον τῆς σμύρνας, πρὸς τὸ βουνὸ
τοῦ Λιβάνου.
|
6
Προτοῦ πνεύσῃ ἡ ἐσπερινὴ αὔρα
τῆς ἡμέρας καὶ φύγουν αἱ σκιαί, θὰ
ὑπάγω μόνος εἰς τὸ ὄρος τῆς
σμύρνης καὶ εἰς τὸ βουνὸ τοῦ
Λιβάνου.
6
Ἕως ὅτου ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν
ἑσπέραν δροσίσῃ καὶ μὲ τὴν δύσιν
τοῦ ἡλίου κινηθοῦν αἱ σκιαί, θὰ
ἀποσυρθῶ μόνος καὶ θὰ μεταβῶ
εἰς τὸ ὄρος τῆς σμύρνας καὶ
τοῦ θανάτου μου καὶ εἰς τὸ βουνὸ
τοῦ Λιβάνου καὶ τῆς ἀναλήψεώς μου.
Θὰ χωρισθῶ σωματικῶς ἀπὸ σέ,
τὴν Νύμφην μου, δὲν θὰ παύσω ὅμως
νὰ εἶμαι πάντοτε μαζί σου. |
7
Ὅλη καλὴ εἶ, πλησίον μου, καὶ
μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί.
|
7
Σύντροφέ μου, ὅλη εἶσαι ὡραία.
Δὲν ὑπάρχει κανένα ψεγάδι εἰς
σέ. |
7
Ὅλη εἶσαι ὡραία, ἡ πλησιεστάτη μου
σύντροφος, καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία κηλὶς
καὶ ἀσχήμια εἰς σέ.
7
Ὅλη εἶσαι ὡραία, ὦ πλησιεστάτη μου
σύντροφε· ἔγινες νέος ἄνθρωπος, κτίσις καινὴ
καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον οὐδ’ ἡ
ἐλαχίστη ἀσχημία ἢ ζαρωματιὰ
εἰς σέ. Τὸ αἷμα μου ἀπέπλυνε κάθε
ἐνοχὴν καὶ κηλῖδα σου.
|
8
Δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμφη, δεῦρο
ἀπὸ Λιβάνου· ἐλεύσῃ
καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆς
πίστεως, ἀπὸ κεφαλῆς Σανὶρ καὶ
Ἑρμών, ἀπὸ μανδρῶν λεόντων,
ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων.
|
8
Ἔλα κοντά μου ἀπὸ τὸν Λίβανον,
ὦ νύμφη μου. Φύγε ἀπὸ τὸν
Λίβανον καὶ ἔλα. Ἔλα προσπέρασε
τὴν ὑψηλὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ,
τὴν κορυφὴν τοῦ Σανὶρ καὶ τοῦ
Ἐρμών, ὅπου ὑπάρχουν τὰ
κρησφύγετα τῶν λεόντων, τὸ ὄρη
ὅπου φωληάζουν αἱ παρδάλεις.
|
8
Ἐλθὲ ἀπὸ τὸν Λίβανον, νύμφη,
ἐλθὲ ἀπὸ τὸν Λίβανον· θὰ
ἔλθῃς καὶ θὰ περᾴσῃς ἀπὸ
τὰς κορυφὰς τοῦ Ἀμανά, ἀπὸ
τὰς κορυφὰς τοῦ Σανὶρ καὶ τοῦ
Ἑρμών, ἀπὸ μάνδρας λεόντων καὶ
ἀπὸ ὄρη παρδάλεων.
8
Ἐλθέ, ὦ νύμφη, ἀπὸ τὸν Λίβανον
φύγε ἀπὸ τὸν Λίβανον, φύγε ἀπὸ
τὸν πατρικόν σου οἶκον καὶ ἐλθέ·
θὰ ἔλθῃς καὶ θὰ περάσῃς
ἀπὸ τὴν πανύψηλον κορυφὴν τοῦ
Ἀμανά, (ποὺ μεταφράζεται πίστις), καὶ ἀπὸ
τὴν κορυφὴν τοῦ Σανίρ, ὅπως ἐλέγετο
πκλαιότερον τὸ Ἑρμών· βουνὰ ὅπου
ὑπάρχουν κρησφύγετα λεόντων καὶ ὅπου ἐνεδρεύουν
παρδάλεις. Ὅλους τοὺς τόπους αὐτοὺς
θὰ διέλθῃς ἀβλαβῶς. Τεθλιμμένη θὰ
εἶναι ἡ πορεία σου καὶ ὡς πρόβατα
ἐν μέσῳ λύκων θὰ βαδίζουν τὰ τέκνα
σου· ἀσφαλὴς ὅμως καὶ θριαμβευτικὴ
θὰ εἶναι ἡ πρὸς ἐμὲ προσέγγισις
καὶ ἕνωσίς σου. |
9
Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή
μου νύμφη· ἐκαρδίωσας ἡμᾶς
ἑνὶ ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου,
ἐν μιᾷ ἐνθέματι τραχήλων σου.
|
9
Ἀδελφή μου καὶ νύμφη μου, αἰχμαλώτισες
τὴν καρδίαν μας. Μὲ ἕνα βλέμμα
τῶν ὀφθαλμῶν σου αἰχμαλώτισες
τὰς καρδίας μας· μὲ ἕνα ἀπὸ
τὰ κοσμήματα τοῦ τραχήλου σου.
|
9
Ἠχμαλώτισας τὴν καρδίαν μας, ἀδελφή μου
Νύμφη· ἠχμαλωτισας τὴν καρδίαν μᾶς δι’ ἑνὸς
ἒκ τῶν ὀφθαλμών σου, δι’ ἑνὸς
κοσμήματος τοῦ τραχήλου σου.
9
Ἠχμαλωτισας τὴν καρδίαν μας, ἀδελφή μου
Νύμφη· ἠχμαλώτισας τὴν καρδίαν μας μόνον
μὲ μιὰ ματιά σου, ποὺ εἶναι
τόσον ἁγνὴ καὶ καθαρά· μόνον
μὲ ἓν ἀπὸ τὰ κοσμήματα τοῦ
τραχήλου σου, ποὺ γίνεται πανεύμορφος διὰ τοῦ
θείου ζυγοῦ τῶν θείων ἐντολῶν, μὲ
τὸν ὁποῖον στολίζεται.
|
10
Τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου, ἀδελφή
μου νύμφη; Τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί
σου ἀπὸ οἴνου, καὶ ὀσμὴ
ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα τὰ
ἀρώματα; |
10
Νύμφη καὶ ἀδελφή μου, διατὶ
εἶναι τόσον ὡραῖα τὰ στήθη
σου; Διατὶ οἱ μαστοί σου εἶναι μεθυστικώτεροι
ἀπὸ τὸν οἶνον καὶ ἡ εὐωδία
τῶν ἐνδυμάτων σου ἀνωτέρα ἀπὸ
ὅλα τὰ ἀρώματα;
|
10
Διατὶ εἶναι τόσον ὡραῖοι οἱ
μαστοί σου, ἀδελφή μου Νύμφη; Διατὶ εἶναι
τόσον ὡραῖοι οἱ μαστοί σου, μεθυστικώτεροι
ἀπὸ οἶνον, καὶ ἡ εὐωδία
τῶν ἱματίων σου ἀνωτέρα ἀπὸ
ὅλα τὰ ἀρώματα;
10
Διατὶ τόσον πολὺ ὡραῖοι εἶναι
οἱ μαστοί σου, ἀδελφή μου Νύμφη; Ἀπὸ
αὐτοὺς τρέφονται ὑπερφυῶς τόσα πλήθη
Ἁγίων. Διατὶ οἱ μαστοί σου εἶναι τόσον
ὡραῖοι καὶ θελκτικοί, μεθυστικώτεροι ἀπὸ
οἶνον; Καὶ διατὶ ἡ εὐωδία τῶν
ἀποπνεόντων τὴν θείαν Χάριν ἱματίων σου
εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ ὅλα τὰ
ἀρώματα; |
11
Κηρίον ἀποστάζουσι χείλη σου, νύμφη·
μέλι καὶ γάλα ὑπὸ γλῶσσάν
σου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡς
ἡ Λιβάνου. |
11
Μέλι κηρήθρας στάζουν τὰ χείλη
σου, ὦ νύμφη μου. Μέλι καὶ γάλα
ρέουν, οἱ γλυκεῖς λόγοι σου, κάτω
ἀπὸ τὴν γλῶσσαν σου. Τὸ ἄρωμα
τῶν ἱματίων σου εἶναι ὡσὰν
τὴν εὐωδίαν τοῦ Λιβάνου.
|
11
Μέλι κηρήθρας στάζουν τὰ χείλη σου, ὦ Νύμφη· μέλι
καὶ γάλα εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν
γλῶσσάν σου, καὶ ἡ εὐωδία τῶν
ρούχων σου εἶναι σὰν τὸ ἄρωμα τοῦ
Λιβάνου.
11
Μέλι κηρήθρας στάζουν τὰ χείλη σου, ὦ Νύμφη· οἱ
λόγοι σου εἶναι γλυκεῖς, ὄχι μόνον ὅταν
ὡς εὔοσμον θυμίαμα ἀναβαίνουν εἰς
τὸν οὐρανὸν διὰ τῶν προσευχῶν
σου, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλας τὰς
μετὰ τῶν ἀνθρώπων ἀναστροφὰς
καὶ τὰς διδασκαλίας σου. Μέλι καὶ γάλα εἶναι
ἀποθηκευμένα κάτω ἀπὸ τὴν γλῶσσάν
σου καὶ δὲν ἐξέρχεται λόγος πικρὸς
ἀπὸ τὸ στόμα σου, ἀλλ’ ἐκρέει
πάντοτε ἀπὸ αὐτὸ ἡ ζωοπάροχος
γλυκύτης τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὰ
τὰ ἐνδύματά σου ἀναδίδουν τῶν ἀρετῶν
τὸν ἱερὸν λιβανωτόν. Σὰν τοῦ
Λιβάνου μοιάζει τὸ ἄρωμά των.
|
12
Κῆπος κεκλεισμένος, ἀδελφή μου νύμφη,
κῆπος κεκλεισμένος, πηγὴ ἐσφραγισμένη.
|
12
Ἀδελφή μου καὶ νύμφη μου, σεμνὴ
καὶ ὡραία, εἶσαι κῆπος κλεισμένος,
κῆπος κλεισμένος καὶ πηγὴ ἐσφραγισμένη.
|
12
Κῆπος κλεισμένος, ἀδελφή μου Νύμφη· κῆπος
κλεισμένος, πηγὴ σφραγισμένη.
12
Κῆπος κλεισμένος, περιφραγμένος διὰ τοῦ
φραγμοῦ τῶν θείων ἐντολῶν, ἀνοικτὸς
μόνον εἰς τὸν Νυμφίον καὶ εἰς τοὺς
ἀφωσιωμένους εἰς αὐτὸν παράδεισος
ἄχραντος καὶ εὐθαλὴς εἶσαι,
ἀδελφή μου Νύμφη· κῆπος κατάκλειστος
εἰς τὸν ἀμετανόητον κόσμον τῆς ἁμαρτίας·
πηγὴ ἀστείρευτος καὶ ζωηφόρος, σφραγισμένη
μὲ βασιλικὴν σφραγῖδα, τὴν ὁποίαν
μόνος ὁ Νυμφίος σου δικαιοῦται νὰ ἀνοίξῃ.
|
13
Ἀποστολαί σου παράδεισος ροῶν μετὰ
καρποῦ ἀκροδρύων, κύπροι μετὰ
νάρδων, |
13
Τὰ βλαστάνοντα εἰς τὸν κῆπον
σου, εἶναι ὡσὰν ὠραῖες ροδιὲς
μὲ κρεμασμένους τοὺς καρπούς των εἰς
τὰ ἀκρινὰ βλαστάρια των. Μοιάζουν
μὲ ἀνθισμένο ἀμπέλι καὶ
νάρδους.
|
13
Τὰ βλαστήματα καὶ φυτά σου παράδεισος ἀπὸ
ροδιὲς μὲ καρποὺς ποικίλους καὶ ἐκλεκτούς,
εὐώδεις κύπροι μαζὶ μὲ νάρδους.
13
Τὰ βλαστήματα καὶ φυτά σου σωστὸς παράδεισος
ἀπὸ ροδιὲς καὶ καρποὺς μὲ
ξύλινον περίβλημα (τσόφλι) ποικίλους, καθὼς καὶ
εὐώδεις κύπροι μαζὶ μὲ νάρδους. Εὔγευστοι
καὶ μοσχοβολοῦντες καρποὶ εἰς πλῆθος,
σύμβολα πάσης ἀρετῆς, ποὺ λαμπρύνει τὰς
φάλαγγας τῶν Ἁγίων τῆς καὶ καθιστοῦν
τὴν Νύμφην παράδεισον ἐπίγειον ἅμα καὶ
οὐράνιον. |
14
νάρδος καὶ κρόκος, κάλαμος καὶ
κιννάμωμον μετὰ πάντων ξύλων τοῦ
Λιβάνου, σμύρνα ἀλὼθ μετὰ πάντων
πρώτων μύρων. |
14
Ἀρωματικὸς νάρδος καὶ κρόκος
ἀνθοῦν ἐκεῖ, κανέλλα καὶ
κιννάμωμον καὶ ὅλα τὰ δένδρα
τοῦ Λιβάνου, ἡ ἀρωματικὴ σμύρνα,
ἡ ἀλόη καὶ ὅλα τὰ ἐξαίρετα
μῦρα. |
14
Ὅλα τὰ εὐώδη φυτὰ νάρδος καὶ
κρόκος, ἀρωματικὸς κάλαμος καὶ κανέλλα καὶ
ὅλα τὰ δένδρα τοῦ Λιβάνου, σμύρνα καὶ
ἀλόη, μὲ ὅλα τὰ ἐξαίρετα ἀρώματα.
14
Ὅλα τὰ εὐώδη φυτὰ καὶ τὰ
δένδρα τοῦ Λιβάνου μὲ ὅλα τὰ ἐξαίρετα
καὶ πρῶτα μύρα, διὰ τῶν ὁποίων
πάντων συμβολίζεται ἡ νέκρωσις τοῦ παλαιοῦ
ἀνθρώπου καὶ ἡ εὐωδία τῆς ἁγιότητος
καὶ ποικίλης ἀρετῆς, ἅτινα καλλιεργούνται
καὶ ἀνθοῦν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
|
15
Πηγὴ κήπου καὶ φρέαρ ὕδατος
ζῶντος καὶ ροιζοῦντος ἀπὸ τοῦ
Λιβάνου. |
15
Μέσα εἰς τὸν κῆπον ὑπάρχει
φρέαρ καὶ πηγή, ποὺ ἀναβλύζει
ὁλόδροσον νερό· καταρράκτης,
ποὺ μὲ βουητὸ κατεβαίνει ἀπὸ
τὸν Λίβανον. |
15
Ἡ πηγὴ τοῦ κήπου μου πηγάδι μὲ νερό,
ποὺ τρέχει διαρκῶς καὶ καταβαίνει μὲ
βοὴν ἀπὸ τὸν Λίβανον.
15
Καὶ ὁ κῆπος ποτίζεται ἀπὸ πηγὴν
καὶ φρέαρ βαθύ, ποὺ τρέχει συνεχῶς· καὶ
ἀστείρευτα καὶ καταβαίνει μὲ βοὴν
ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Λιβάνου, τὸ
ὁποῖον συμβολίζει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
τὴν κάθοδον καὶ γίνεται εἰς τὰς καρδίας
πάντων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας
πηγὴ ὕδατος ζῶντος, ἁλλομένου εἰς
ζωὴν αἰώνιον. |
16
Ἐξεγέρθητι, βορρᾶ, καὶ ἔρχου,
νότε, διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ
ρευσάτωσαν ἀρώματά μου· καταβήτω
ἀδελφιδός μου εἰς κῆπον αὐτοῦ
καὶ φαγέτω καρπὸν ἀκροδρύων
αὐτοῦ. |
16
Σήκω ἄνεμε τοῦ βορρᾶ, ἔλα καὶ
σὺ ἄνεμε τοῦ νότου, πνεύσατε
εἰς τὸν κῆπον μου. Ἂς διαλυθοῦν
παντοῦ τὰ ἀρώματά μου, ἂς
κατεβῇ ὁ ἀγαπητός μου εἰς τὸν
κῆπον μου καὶ ἂς φάγῃ τοὺς
ὡρίμους καρπούς, ποὺ κρέμονται
ἀπὸ τοὺς βλαστοὺς τῶν δένδρων
μου. |
16
Σήκω δυνατός, βοριᾶ, καὶ ἔλα καὶ σύ,
νοτιᾶ, πνεύσατε εἰς ὅλον τὸν κῆπον
μου καὶ ἂς ἐκχυθοῦν τὰ ἀρώματά
μου.
16
Σήκω δυνατός, βοριᾶ, ἔλα καὶ σύ, νότε·
πνεύσατε εἰς τὸν κῆπον μου καὶ ἂς
ξεχυθοῦν τὰ ἀρώματά μου. Ἂς πνεύσῃ
εἰς ὁλόκληρον τὸ θεῖον γεώργιόν μου
πλούσια ἡ ἔκχυσις τοῦ Πνεύματος· ἂς
καλλιεργηθῇ δὲ τοῦτο διὰ δοκιμασιῶν
καὶ θείων παρακλήσεων, διὰ νὰ καθίσταται
ὁλονὲν πλουσιώτερον εἰς δαψίλειαν καρπῶν
καὶ εὐωδέστερον εἰς παραγωγὴν
ἀρωμάτων. |