Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αταβήτω
ἀδελφιδός μου εἰς κῆπον αὐτοῦ
καὶ φαγέτω
καρπὸν ἀκροδρύων αὐτοῦ.
1β
Ἐἰσῆλθον
εἰς κῆπόν μου, ἀδελφή μου νύμφη,
ἐτρύγησα σμύρναν μου μετὰ ἀρωμάτων
μου, ἔφαγον ἄρτον μου μετὰ μέλιτός
μου, ἔπιον οἶνόν μου μετὰ γάλακτός
μου· φάγετε, πλησίοι, καὶ πίετε
καὶ μεθύσθητε, ἀδελφοί. |
ἰσῆλθον
σὰν νοικοκύρης εἰς τὸν κῆπον
σου, νύμφη καὶ ἀδελφή μου. Ἐτρύγησα
μόνος μου τὴν σμύρναν μου μὲ τὰ
πολλά της ἀρώματα. Ἔφαγα ἄρτον
καὶ μέλι, ἔπια τὸν οἶνον μου
καὶ τὸ γάλα μου καὶ σεῖς φίλοι
μου φάγετε, πίετε, χορτάσατε, εὐφρανθῆτε,
ἀδελφοί μου. |
ς
καταβῇ ὁ ἀγαπημένος ἀδελφός
μου εἰς τὸν κῆπον του καὶ ἂς
φάγῃ τοὺς ἐξαιρέτους καρπούς του.
1α
Ἂς καταβῇ ὁ ἀγαπημένος ἀδελφός
μου εἰς τὸν κῆπον του καὶ ἂς
φάγῃ τοὺς ἐξαιρέτους καρποὺς τῶν
δένδρων του. Εἰς αὐτὸν ὀφείλεται ἡ
ἄνθησις καὶ ἡ καρποφορία. Ὅ,τι καὶ
ἂν ἔχω, ἰδικόν του εἶναι. Ἡ
ὕπαρξίς μου καὶ ὅλη ἡ συγκομιδὴ
τοῦ κήπου μου ἰδική του δημιουργία εἶναι.
1β
Ἐμβῆκα εἰς τὸν κῆπον μου, ὦ
ἀδελφή μου Νύμφη, ἐτρύγησα τὴν εὐώδη
σμύρναν μου μετὰ τῶν ἀρωμάτων μου, ἔφαγα
τὸν ἄρτον μου μὲ τὸ μέλι μου, ἔπιον
καὶ τὸν οἶνον μὲ τὸ γάλα μου.
Φάγετε, διπλανοὶ καὶ φίλοι, καὶ πίετε μέχρι
μέθης, ἀδελφοί.
1β
Ἐμβῆκα εἰς τὸν κῆπον, ποὺ
εἶναι ἰδικός μου, ἀφοῦ καὶ σύ,
ἀδελφὴ Νύμφη, ἀναγνωρίζεις ὅτι ἐγὼ
τὸν ἐφύτευσα καὶ ἀπὸ ἐμὲ
ἐμεγαλύνθη· ἐτρύγησα μόνος μου τὴν
εὐώδη σμύρναν μου μὲ τὰ ἄλλα ἀρώματά
μου, ποὺ ὅλα συμβολίζουν τὰς ἀρετάς
σου καὶ τὰς δι’ ἐμὲ
θυσίας σου· ἔφαγα τὸν ἄρτον μου, ἔπια
καὶ τὸν οἶνον μὲ τὸ γάλα μου.
Φάγετε, φίλοι καὶ διπλανοί μου, καὶ πίετε, ἀδελφοί,
ὅσον θέλετε καὶ ὅσον περισότερον ἠμπορεῖτε.
Ἀπὸ τὸν ἰδικόν μου οἶνον δὲν
μεθύσκεται ποτὲ κανείς. |
2
Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία
μου ἀγρυπνεῖ. Φωνὴ ἀδελφιδοῦ
μου κρούει ἐπὶ τὴν θύραν. Ἄνοιξόν
μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου, περιστερά
μου, τελεία μου, ὅτι ἡ κεφαλή μου
ἐπλήσθη δρόσου καὶ οἱ βόστρυχοί
μου ψεκάδων νυκτός. |
2
Ἐγὼ κοιμῶμαι, ἀλλὰ ἡ καρδιά
μου ἀγρυπνεῖ. Ἀκούεται ἡ φωνὴ
τοῦ ἀγαπητοῦ μου, κρούει τὴν
θύραν μου. Ἄνοιξε ἀδελφή μου, σύντροφέ
μου, περιστερά μου, σὺ ἡ κατὰ πάντα
ὡραία μου, διότι τὸ κεφάλι μου
ἐγέμισε ἀπὸ τὴν δρόσον
καὶ οἱ βόστρυχοί μου ἀπὸ
τὰς σταγόνας τῆς νυκτός.
|
2
Ἐγὼ ἐκοιμώμην, ἀλλ’ ἡ καρδία
μου ἠγρύπνει. Φωνὴ τοῦ ἀγαπημένου
μου ἀδελφοῦ ἀκούεται. Κτυπᾷ
εἰς τὴν πόρταν. Ἄνοιξέ μου, ἀδελφή,
προσφιλεστάτη σύντροφε, περιστερά μου, πανεύμορφή μου, διότι
ἡ κεφαλή μου ἐγέμισε δροσιὰ καὶ τὰ
πυκνὰ μαλλιά μου ἐποτίσθησαν ἀπὸ τὴν
ψιλὴν βροχὴν τῆς νυκτός.
2
Ἐγὼ κοιμῶμαι καὶ ἡ καρδία μου
εἶναι ξύπνια, γεμάτη ἔννοια καὶ ἀγάπη
δι’ αὐτόν. Φωνὴ τοῦ ἀγαπημένου
μου ἀδελφοῦ ἀκούεται στὴν πόρτα. Ἄνοιξέ
μου, ἀδελφή, πλησιεστάτη μου σύντροφε, ἁγνὴ
περιστερά μου, τελεία μου καλλονή, διότι ἡ κεφαλή μου
ἐγέμισε δροσιὰ καὶ τὰ πυκνὰ
μαλλιά μου ὑγράνθησαν ἀπὸ τὴν
ψιλὴ βροχὴ τῆς νύκτας. Εἰς κάθε ράθυμον
καὶ μὴ ἀγρυπνοῦσαν ἐν προσευχῇ
ψυχὴν οὕτω κρούει εἰς τὴν θύραν τῆς
καρδίας της ὁ Νυμφίος, προβάλλων τὴν καταφρόνησιν,
ποὺ μὲ τὴν ἀδιαφορίαν μας τοῦ
δεικνύομεν τὰ ὑστεροῦντα εἰς ζῆλον
πρόβατά του. |
3
Ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶς
ἐνδύσομαι αὐτόν; Ἐνιψάμην
τοὺς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς;
|
3
Ἐγὼ ἔχω βγάλει ἤδη τὸν
χιτῶνα μου, πῶς νὰ τὸν φορέσω
καὶ πάλιν; Ἔπλυνα τοὺς πόδας
μου, πῶς νὰ τοὺς λερώσω πάλιν;
|
3
Ἔχω ἐκδυθῆ τὸ ὑποκάμισόν μου,
ἀπαντᾷ ἡ Νύμφη. Πῶς νὰ τὸ
ξαναφορέσω; Ἔνιψα τὰ πόδια μου. Πῶς νὰ
τὰ λερώσω;
3
Ἔχω γδυθῆ καὶ αὐτὸ τὸ
ὑποκάμισόν μου. Πῶς νὰ τὸ ξαναφορέσω;
Προτοῦ κατακλιθῶ, ἔνιψα τὰ πόδια μου.
Πῶς νὰ τὰ λερώσω; Προφάσεις ὑπὸ
ραθυμίας τινὸς χαλαρωθεισῶν ἐπὶ μέρους
ψυχῶν, τῶν ὁποίων ὁ νυσταγμὸς
θὰ τύχῃ εὐθὺς τῆς παιδαγωγίας
τοῦ Νυμφίου. |
4
Ἀδελφιδός μου ἀπέστειλε χεῖρα
αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀπῆς,
καὶ ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ'
αὐτόν. |
4
Ὁ ἀγαπητός μου ἄπλωσε τὸ χέρι
του ἀπὸ κάποιαν ὀπήν, διὰ
νὰ ἀνοίξῃ τὴν θύραν μου,
καὶ ἡ καρδιά μου συνεκινήθη ἀπὸ
αὐτὸν καὶ ἐθερμάνθη.
|
4
Ὁ ἀγαπημένος μου ἀδελφὸς ἐπέφασε
τὴν χεῖρα του διὰ τοῦ ἀνοίγματος
τῆς θύρας καὶ ἐθερμάνθη ἡ καρδία
μου δι’ αὐτόν.
4
Ὁ ἀγαπημένος μου ἀδελφὸς ἐπέρασε
τὴν χεῖρα του ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα
τοῦ ξυλίνου μοχλοῦ, ὁ ὁποῖος
ἐσύρετο ἀντὶ κλειδιοῦ πίσω ἀπὸ
τὴν πόρταν, καὶ ὅταν ἀντελήφθην τὴν
προσπάθειάν του αὐτήν, ἐθερμάνθη ἡ
καρδία μου δι’ αὐτόν. Ἰσχυραὶ ἐπιδράσεις
τῆς θείας Χάριτος διεγείρουν τὴν Νύμφην
πρὸς συνάντησιν τοῦ Νυμφίου.
|
5
Ἀνέστην ἐγὼ ἀνοῖξαι τῷ
ἀδελφιδῷ μου, χεῖρές μου ἔσταξαν
σμύρναν, δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη
ἐπὶ χεῖρας τοῦ κλείθρου.
|
5
Ἐσηκώθην ἐγώ, διὰ νὰ ἀνοίξω
εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφόν.
Τὰ χέρια μου ἔσταζαν ἀπὸ εὐώδη
σμύρναν, τὰ δάκτυλά μου ἔσταζαν
σμύρναν εἰς τὴν λαβὴν τοῦ κλειδιοῦ
τῆς θύρας.
|
5
Ἐσηκώθην ἐγὼ νὰ ἀνοίξω
εἰς τὸν ἀγαπημένον ἀδελφόν μου·
αἱ χεῖρες μου ἔσταξαν σμύρναν καὶ
τὰ δάκτυλά μου σμύρναν ἐκλεκτὴν εἰς
τὰς λαβὰς τοῦ κλείθρου.
5
Ἐσηκώθην ἐγὼ νὰ ἀνοίξω
εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφὸν
αἱ χεῖρες μου ἔσταξαν σμύρναν πολύτιμον
εἰς τὰς λαβὰς τοῦ κλείθρου. Φεύγει
μὲν ὁ Νυμφίος πρὸς παιδαγωγίαν τῆς
Νύμφης, ἡ χάρις ὅμως τῆς ἀγάπης καὶ
τῆς εὐλογίας του κατέστη αἰσθητὴ ὡς
ὑπερφυὴς εὐωδία εἰς τὴν καθυστερημένως
κινηθεῖσαν πρὸς Αὐτὸν Νύμφην.
|
6
Ἤνοιξα ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ
μου· ἀδελφιδός μου παρῆλθε. Ψυχή
μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ.
Ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ
εὗρον αὐτόν, ἐκάλεσε αὐτὸν
καὶ οὐχ ὑπήκουσέ μου.
|
6
Ἄνοιξα ἐγὼ εἰς τὸν ἀγαπημένον
μου ἀδελφόν. Ἀλλὰ ὁ ἀγαπητός
μου εἶχε περάσει καὶ φύγει. Ἡ
ψυχή μου σὰν νὰ ἔσβησε μέσα
μου ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό.
Δὲν τὸν εἶδα. Τὸν ἀνεζήτησα
καὶ δὲν τὸν εὑρῆκα. Τὸν
ἐφώναξα μὲ τὸ ὄνομά του
καὶ ἐκεῖνος δὲν μοῦ ἀπήντησεν.
|
6
Ἄνοιξα ἐγὼ εἰς τὸν ἀγαπημένον
μου ἀδελφόν. Ὁ ἀδελφός μου εἶχε παρέλθει.
Ἡ ψυχή μου ὀλίγον ἔλειψε να βγῇ ἐπὶ
τῷ ἀκούσματι τοῦ λόγου του. Τὸν ἐζήτησα
καὶ δὲν τὸν ηὖρα. Τὸν ἐκάλεσα
καὶ δὲν μοῦ ἀπεκρίθη.
6
Ἄνοιξα ἐγὼ εἰς τὸν ἀγαπημένον
μου ἀδελφόν. Ἀλλ' ὁ ἀδελφός μου εἶχε
περάσει. Ἡ ψυχή μου ὀλίγον νὰ βγῇ,
ἐπειδὴ ἤκουσα τὰ λόγια του, δὲν
εἶδα ὅμως καὶ τὸν ἴδιον. Τὸν
ἐζήτησα καὶ δὲν τὸν ηὖρα. Τὸν
ἐκάλεσα καὶ δὲν μοῦ ἀπεκρίθη.
|
7
Εὕροσάν με οἱ φύλακες οἱ κυκλοῦντες
ἐν τῇ πόλει, ἐπάταξάν
με, ἐτραυμάτισάν με· ᾖραν τὸ
θέριστρόν μου ἀπ' ἐμοῦ φύλακες
τῶν τειχέων. |
7
Ἐξῆλθα ἀπὸ τὸ σπίτι, διὰ
νὰ τὸν ἀναζητήσω. Μὲ συνήντησαν
οἱ περιπολοῦντες νυχτοφύλακες εἰς
τὴν πόλιν, μὲ ἐκτύπησαν, μὲ
ἐτραυμάτισαν, ἀφῄρεσαν τὴν καλύπτραν
τοῦ προσώπου μου οἱ φύλακες τῶν
τειχῶν τῆς πόλεως.
|
7
Μὲ ηὗραν οἱ φύλακες, οἱ περιοδεύοντες
τὴν πόλιν μὲ ἐκτύπησαν, μὲ ἐπλήγωσαν,
μοῦ ἀπέσπασαν τὴν καλύπτραν μου οἱ
φύλακες τῶν τειχῶν τῆς πόλεως.
7
Καὶ καθὼς ἀνεζήτουν αὐτὸν εἰς
τόσον προχωρημένην ὥραν, μὲ ηὗραν οἱ
φύλακες, ποὺ περιπολοῦσαν εἰς τὴν
πόλιν. Μὲ ἐκτύπησαν· μὲ ἐπλήγωσαν·
μοῦ ἀφῄρεσαν τὴν καλύπτραν τοῦ
προσώπου μου οἱ φρουροὶ τῶν τειχῶν
τῆς πόλεως. Σκηνὴ συμβολίζουσα τὰς παραγνωρίσεις
καὶ τοὺς διωγμούς, ποὺ ὑφίστανται
ἡ Ἐκκλησία καὶ πάντες οἱ θέλοντες
εὐσεβῶς ζῆν. |
8
Ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἱερουσαλὴμ
ἐν ταῖς δυνάμεσι καὶ ἐν ταῖς
ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ· ἐὰν
εὕρητε τὸν ἀδελφιδόν μου, τί
ἀπαγγείλητε αὐτῷ; Ὅτι τετρωμένη
ἀγάπης ἐγώ εἰμι.
|
8
Ὦ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ,
σᾶς ἐξορκίζω εἰς τὰς δυνάμεις
τῆς φύσεως καὶ εἰς τὰς ὡραιότητας
τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν συναντήσετε
τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφόν,
τί θὰ ἀναγγείλετε εἰς αὐτόν;
Εἴπατέ του, ὅτι εἶμαι ἐγὼ
πληγωμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπην
του. |
8
Σᾶς ἐξορκίζω, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ,
εἰς τὰς δορκάδας καὶ εἰς τὰς
ἐλάφους [κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν] τοῦ
ἀγροῦ· ἐὰν εὕρητε τὸν
ἀγαπημένον μου ἀδελφόν, τὶ θὰ
τὸν βεβαιώσετε; Ὅτι ἐγὼ εἶμαι
πληγωμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπην του.
8
Σᾶς ἐξορκίζω, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ,
εἰς τὰς ἰσχυρὰς δυνάμεις, ποὺ
συγκρατοῦν κατὰ τὸ θεῖον πρόσταγμα
τὸν κόσμον· ἐὰν συναντήσετε τὸν
ἀγαπημένον ἀδελφόν μου, τί θὰ
τοῦ εἴπητε καὶ τί θὰ τὸν
βεβαιώσετε; Ἕνα καὶ μόνον, ὅτι ἐγὼ
εἶμαι πληγωμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπην
του. |
9
Τί ἀδελφιδός σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ
ἡ καλὴ ἐν γυναιξί; Τί ἀδελφιδός
σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ, ὅτι οὕτως
ὥρκισας ἡμᾶς; |
9
Τί διαφέρει ὁ ἀγαπητός σου ἀπὸ
ἄλλους ἀγαπητοὺς νέους, ὦ ὡραία
μεταξὺ τῶν γυναικῶν; Τί διάφορα
χαρακτηριστικὰ ἔχει ὁ ἀγαπητός
σου ἀπὸ ἄλλον ἀγαπητόν, ὥστε
νὰ μᾶς ἐξορκίζῃς κατ' αὐτὸν
τὸν τρόπον; |
9
Τί ἔχει λοιπὸν ὁ ἀγαπημένος
ἀδελφός σου περισσότερον ἀπὸ οἰονδήποτε
ἄλλον ἀδελφιδόν, ὦ ὡραία μεταξὺ
τῶν γυναικῶν; Τί διαφέρει ὁ ἀγαπημένος
ἀδελφός σου ἀπὸ κάθε ἄλλον ἀδελφιδὸν
διὰ νὰ μᾶς ὁρκίζῃς οὕτω
πως;
9
Ἐρωτοῦν αἱ νεάνιδες: Τί ἔχει
ὁ ἀγαπημένος ἀδελφός σου περισσότερον
ἀπὸ ἄλλον προσφιλῆ ἀδελφόν;
Τί διαφέρει ὁ ἀγαπημένος ἀδελφός
σου ἀπὸ ἄλλον ἀδελφὸν διὰ
νὰ μᾶς ὁρκίζῃς ἔτσι δι’ αὐτόν;
|
10
Ἀδελφιδός μου, λευκὸς καὶ πυρρός,
ἐκλελοχισμένος ἀπὸ μυριάδων·
|
10
Ὁ ἀγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι
λευκὸς καὶ ροδαλός, ἐκλεκτὸς
καὶ περίβλεπτος μεταξὺ μυριάδων νέων.
|
10
Ὁ ἀγαπημένος μου ἀδελφὸς εἶναι
λευκὸς καὶ ροδοκόκκινος, διακρινόμενος μεταξὺ
μυριάδων ἀνθρώπων.
10
Ὁ προσφιλής μου ἀδελφὸς εἶναι λευκός,
ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε κηλῖδα ἁμαρτίας,
καὶ κόκκινος, ὅπως ἔγινεν ἀπὸ
τὸ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ἐκχυθὲν
αἷμα του, διαλεγμένος ἀπὸ ἀναριθμήτους
ἀνθρώπους. |
11
κεφαλὴ αὐτοῦ χρυσίον καιφάζ,
βόστρυχοι αὐτοῦ ἐλάται, μέλανες
ὡς κόραξ· |
11
Ἡ κεφαλή του εἶναι χρυσὸς καθαρός.
Πυκνοὶ καὶ κυματιστοὶ οἱ βόστρυχοί
του, ὡσὰν τὸ πυκνόφυλλον ἔλατον,
μαύροι ὡσὰν τὸν κόρακα.
|
11
Ἡ κεφαλή του εἶναι γνήσιος χρυσός, τὰ
πλούσια μαλλιά του εἶναι ἀνθισμένος φοίνικας,
μαῦρα σὰν κόρακας.
11
Ἡ κεφαλή του γνήσιος χρυσός (σύμβολον τῆς
ἀμιγοῦς παντὸς ἴχνους κακίας ἀπαστραπτούσης
καθαρότητος καὶ ἁγιότητος αὐτοῦ)·
τὰ μαλλιά του σὰν τὰ ἄνθη τοῦ
φοίνικος, μαῦρα σὰν τοῦ κόρακα (σύμβολα
τῆς ἀειθαλοῦς νεότητς τού εἰς
τὴν ἀκμὴν τῆς ἡλικίας τοῦ
σταυρωθέντος Νυμφίου). |
12
ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστεραὶ
ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων λελουσμέναι
ἐν γάλακτι, καθήμεναι ἐπὶ πληρώματα·
|
12
Τὰ μάτια του μοιάζουν σὰν περιστέρια,
ποὺ κάθονται κοντὰ εἰς δεξαμενὰς
γεμάτας νερό, ὁλόλευκα σὰν λουσμένα
μὲ γάλα.
|
12
Οἱ ὀφθαλμοί του εἶναι περιστεραὶ
παρὰ τὰς ὄχθας ρυάκων, λουσμέναι μέσα εἰς
γάλα, καθήμεναι πλησίον ρευμάτων ὕδατος.
12
Οἱ ὀφθαλμοί του ὡραῖοι, καθαροὶ
καὶ ἁγνοὶ σὰν περιστέρια, ποὺ
κάθηνται παρὰ δεξαμενὰς πλήρεις ὑδάτων,
λευκὰ σὰν νὰ εἶχαν λουσθῇ εἰς
γάλα, μὴ βυθιζόμενα ἀλλὰ καθήμενα πλησίον
λιμναζόντων ὑδάτων. |
13
σιαγόνες αὐτοῦ ὡς φιάλαι τοῦ
ἀρώματος φύουσαι μυρεψικά· χείλη
αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν
πλήρη· |
13
Σὰν φιάλαι ἀρώματος αἱ δύο
παρειαί του, ἀπὸ τὰς ὁποίας
φυτρώνει τὸ γένειόν του σαν πρασιὰ
ἀρωματωδῶν φυτῶν. Τὰ χείλη του
ὁμοιάζουν μὲ τὰ κρίνα, ποὺ
ἀποστάζουν πολύτιμον ἀνόθευτον
σμύρναν. |
13
Αἱ παρειαί του σὰν πρασιαὶ βαλσάμου
φύουσαι ἀρώματα [κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν],
Τὰ χείλη του κρίνα, ποὺ στάζουν σμύρναν ρευστήν.
13
Αἱ σιαγόνες του, ἄνω καὶ κάτω, ὁμοιάζουν
πρὸς φιάλας ἀρώματος καὶ ἀπὸ
αὐτὰς φύονται αἱ τρίχες τοῦ γενείου
σὰν πρασιὰ ἀρωμάτων· τὰ χείλη
του σὰν κρίνα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα
στάζει εὐώδης καὶ ἀνόθευτος σμύρνα. Χάρις
καὶ γοητεία ὑπερφυὴς ἐκχύνεται
ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἀπὸ
τὴν διδασκαλίαν τοῦ Νυμφίου, μεταδιδοῦσα
θείαν ζωὴν καὶ παράκλησιν εἰς ὅλον
τὸ περιβάλλον του. |
14
χεῖρες αὐτοῦ τορευταὶ χρυσοῖ
πεπληρωμέναι Θαρσίς· κοιλία αὐτοῦ
πυξίον ἐλεφάντινον ἐπὶ λίθου
σαπφείρου· |
14
Ὡραῖαι καὶ σὰν νὰ ἔχουν
τορναρισθῆ μὲ τόρνον αἱ χεῖρες
του, χρυσαῖ ὡσὰν τὸ χρυσίον
Θαρσίς. Τὸ σῶμα του σὰν ἀπὸ
ἐλεφαντοστοῦν, διάστικτον μὲ πολιτίμους
λίθους σαπφείρου.
|
14
Αἱ χεῖρες του τορνευτοί, ὁλόχρυσοι, γεμᾶται
ἀπὸ πολυτίμους λίθους· ἡ κοιλία του
δίσκος ἐξ ἐλεφαντοστοῦ, κατάφορτος ἀπὸ
λίθους σαπφείρου.
14
Αἱ χεῖρες του ὡραῖαι, σὰν νὰ
ἔχουν δουλευθῆ εἰς τόρνον, ὁλόχρυσοι,
γεμᾶται ἀπὸ πολυτίμους λίθους ἐκ Θαρσίς·
(ὅλα δηλαδὴ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν
του, ὅλαι αἱ ἐνέργειαι τῆς προνοίας
του πλούσιαι, πολύτιμοι, θαυμασταὶ καὶ ἀνεκτίμητοι).
Ἡ κοιλία του εἶναι σὰν πλάκα ἀπὸ
ἐλεφαντοστοῦν πάλλευκον, κατειργασμένον μὲ
λεπτότητα καὶ κατάφορτον ἀπὸ λίθους σαπφείρου.
(Γεμᾶτα οἰκτιρμοὺς καὶ φιλανθρωπίαν
εἶναι τὰ σπλάγχνα του, πλήρη ἐλέους διὰ
τοὺς ἀνθρώπους). |
15
κνῆμαι αὐτοῦ στῦλοι μαρμάρινοι
τεθεμελιωμένοι ἐπὶ βάσεις χρυσᾶς·
εἶδος αὐτοῦ ὡς Λίβανος, ἐκλεκτὸς
ὡς κέδροι· |
15
Αἱ κνῆμαι τοῦ μαρμάρινοι στῦλοι,
ποὺ στηρίζονται εἰς χρυσᾶς βάσεις.
Ἡ ὅλη του ἐμφάνισις ὡραία,
ὅπως ὁ Λίβανος. Εἶναι ἐκλεκτὸς
μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως
ἡ κέδρος μεταξὺ τῶν ἄλλων δένδρων.
|
15
Αἱ κνῆμαι του στῦλοι μαρμάρινοι ἐξ
ἀλαβάστρου, θεμελιωμένοι εἰς βάσεις χρυσός. Ἡ
ἐμφάνισίς του μεγαλοπρεπὴς σὰν τὸν
Λίβανον, εἶναι ἐκλεκτὸς σὰν τοὺς
κέδρους.
15
Αἱ κνῆμαι του σὰν στῦλοι ἀπὸ
ἐκλεκτὸν μάρμαρον στερεοὶ καὶ ἀσάλευτοι,
θεμελιωμένοι εἰς βάσεις χρυσᾶς, ὁποῖαι
εἶναι θεία τοὑ διδασκαλία
χρυσὸς κεκαθαρμένος ἑπταπλασίως. Ὡς ἐκ
τούτου εἶναι ἀδύνατον νὰ καμφθοῦν
καὶ νὰ λυγίσουν, ὀσονδήποτε καὶ
ἂν εἶναι τὸ βάρος τῆς Ἐκκλησίας,
τὸ ὁποῖον οἱ ὦμοι του βαστάζουν.
Τὸ ἀνάστημά του καὶ ἡ ὅλη ἐμφάνισίς
του μεγαλοπρεπὴς καὶ θελκτικὴ σὰν
τὸν Λίβανον. Εἶναι ἐκλεκτὸς καὶ
ὡραῖος σὰν τὸ δένδρον τοῦ κέδρου.
|
16
φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλος
ἐπιθυμία· οὗτος ἀδελφιδός
μου καὶ οὗτος πλησίον μου, θυγατέρες
Ἱερουσαλήμ. |
16
Οἱ λόγοι τοῦ λάρυγγός του γλυκεῖς.
Εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἐράσμιος
καὶ ποθητός. Θυγατέρες Ἱερουσαλήμ,
τέτοιος εἶναι ὁ ἀγαπημένος μου
ἀδελφός, τέτοιος εἶναι ὁ σύντροφός
μου. |
16
Οἱ λόγοι, ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὸν
φάρυγγά του, εἶναι γλυκύτατοι καὶ τὸ σύνολόν
του ἐπιθυμήτον. Αὐτὸς εἶναι ὁ
ἀγαπητός μου ἀδελφὸς καὶ αὐτὸς
εἶναι ὁ προσφιλέστατός μου σύντροφος, θυγατέρες
Ἱερουσαλήμ.
16
Οἱ ἀπὸ τοῦ φάρυγγός του ἐξερχόμενοι
λόγοι του τὸν καθιστοῦν πηγὴν ἠδύτητος
καὶ ἐξ ὁλοκλήρου ἐπιθυμητόν.
Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγαπημένος
μου ἀδελφὸς καὶ αὐτὸς εἶναι
ὁ πλησιέστερος ἀπὸ κάθε ἄλλον σύντροφος,
θυγατέρες Ἱερουσαλήμ. |
17
Ποῦ ἀπῆλθεν ὁ ἀδελφιδός
σου καλὴ ἐν γυναιξί; Ποῦ ἀπέβλεψεν
ὁ ἀδελφιδός σου; Καὶ ζητήσομεν
αὐτὸν μετὰ σοῦ.
|
17
Αἱ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλὴμ
τὴν ἐρωτοῦν: Ποῦ ἐπῆγεν
ὁ ἀγαπημένος σου ἀδελφός, ὦ
ὡραία μεταξὺ τῶν γυναικῶν; Ποίαν
κατεύθυνσιν ἐπῆρεν ὁ ἀδελφός
σου; Πές μας, διὰ νὰ τὸν ἀναζητήσωμεν
μαζῆ μὲ σένα καὶ τὸν ἀνεύρωμεν.
|
17
Ποὺ ἐπῆγεν ὁ ἀγαπημένος
σου ἀδελφός, ὦ ὡραία μεταξὺ τῶν
γυναικῶν; Ποὺ ἔστρεψε τὰ βλέμματά
του ὁ προσφιλὴς ἀδελφός σου; Εἰπέ
μας, διὰ νὰ τὸν ἀναζητήσωμεν καὶ
ἠμεῖς μαζί σου.
17
Ποὺ ἐπῆγεν ὁ ἀγαπημένος
σου ἀδελφός, ὦ ὡραία μεταξὺ τῶν
γυναικῶν; Ποὺ κατηύθυνε τὰ βλέμματά του
ὁ προσφιλὴς ἀδελφός σου; Ἀπὸ
ὅσα μᾶς εἶπες, ἐκινήθη καὶ τὸ
ἰδικόν μας ἐνδιαφέρον δι’ αὐτόν.
Εἰπέ μας καὶ θὰ τὸν ἀναζητήσωμεν
καὶ ἠμεῖς μετὰ σοῦ. |