΄Ασμα : Κεφάλαιον Ζ'

Πρωτότυπο Κείμενο

πίστρεφε, ἐπίστρεφε, ἡ Σουλαμῖτις· ἐπίστρεφε, ἐπίστρεφε, καὶ ὀψόμεθα ἐν σοί. Τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι; Ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.
1α Τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι; Ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.
1β Ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασί σου, θυγάτερ Ναδάβ· ρυθμοὶ μηρῶν ὁμοιοι ὀρμίσκοις, ἔργον τεχνίτου·
2 Ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασί σου, θυγάτερ Ναδάβ· ρυθμοὶ μηρῶν ὁμοιοι ὀρμίσκοις, ἔργον τεχνίτου·
3 : 2 ὀμφαλός σου κρατὴρ τορευτὸς μὴ στερούμενος κράμα· κοιλία σου θημωνία σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοις·
4 : 3 δύο μαστοί σου, ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος·
5 : 4 ὁ τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος· οἱ ὀφθαλμοί σου ὡς λίμναι ἐν Ἐσεβών, ἐν πύλαις θυγατρὸς πολλῶν· μυκτήρ σου ὡς πύργος τοῦ Λιβάνου σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ·
6 : 5 κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος, καὶ πλόκιον κεφαλῆς σου ὡς πορφύρα, βασιλεὺς δεδεμένος ἐν παραδρομαῖς.
7 : 6 Τί ὡραιώθης καὶ τί ἡδύνθης ἀγάπη, ἐν τρυφαῖς σου;
8 : 7 Τοῦτο μέγεθός σου, ὡμοιώθης τῷ φοίνικι καὶ οἱ μαστοί σου τοῖς βότρυσιν.
9 : 8 Εἶπα· ἀναβήσομαι ἐπὶ τῷ φοίνικι, κατήσω τῶν ὄψεων αὐτοῦ, καὶ ἔσονται δὴ μαστοί σου ὡς βότρυες τῆς ἀμπέλου καὶ ὀσμὴ ρινός σου ὡς μῆλα
9α καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθός,
9β πορευόμενος τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰς εὐθύτητα, ἰκανούμενος χείλεσί μου καὶ ὀδοῦσιν.
10 καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθός, πορευόμενος τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰς εὐθύτητα, ἰκανούμενος χείλεσί μου καὶ ὀδοῦσιν.
11 : 10 Ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ἐπ' ἐμὲ ἡ ἐπιστροφὴ αὐτοῦ.
12 : 11 Ἐλθέ, ἀδελφιδέ μου, ἐξέλθωμεν εἰς ἀγρόν, αὐλισθῶμεν ἐν κώμαις·
13 : 12 Ὀρθρίσωμεν εἰς ἀμπελῶνας, ἴδωμεν εἰ ἤνθησεν ἡ ἄμπελος, ἤνθησεν ὁ κυπρισμός, ἤνθησαν αἱ ροαί· ἐκεῖ δώσω τοὺς μαστούς μου σοι.
14 : 13 Οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν, καὶ ἐπὶ θύραις ἡμῶν πάντα ἀκρόδρυα νέα πρὸς παλαιά, ἀδελφιδέ μου, τήρησά σοι.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ύρισε πίσω, ἐπίστρεψε πρὸς ἡμᾶς, ὦ Σουλαμῖτις. Ξαναγύρισε, κύτταξέ μας καὶ ἡμεῖς θὰ ἴδωμεν τὸ ὡραῖον σου πρόσωπον. Τί θὰ ἴδετε εἰς ἐμὲ εἰς μίαν ἀσήμαντον Σουλαμίτιδα; Σύ, καθὼς ἔρχεσαι μὲ τόσην χάριν καὶ μεγαλοπρέπειαν, ὁμοιάζεις με χοροὺς οὐρανίων ταξιαρχιῶν.
2 Ὡραῖον εἶναι τὸ βάδισμά σου μὲ τὰ εὔμορφα ὑποδήματά σου ὦ κόρη ἀρχόντων! Καλλιτεχνικὸν ρυθμὸν καὶ ἁρμονίαν ἔχουν οἱ μηροί σου, ὅμοιοι μὲ περιδέραιον, ὡσὰν κομψοτέχνημα μεγάλου τεχνίτου.
3 Ὁ τορνευτὸς ὀμφαλός σου ὁμοιάζει μὲ κοσμημένον κύπελλον ἀπὸ τὸ ὁποῖον δὲν λείπει ποτὲ ὁ οἶνος. Ἡ κοιλία σου ὁμοιάζει μὲ θημωνιὰν σίτου, φραγμένην μὲ κρίνα.
4 Οἱ δύο μαστοί σου ὁμοιάζουν σὰν δίδυμα μικρὰ ζαρκάδια.
5 Ὁ τράχηλός σου ὡσὰν πύργον ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν, τὰ μάτια σου, ἀστραφτερὰ καὶ ὁλοκάθαρα, ὅπως αἱ δεξαμεναὶ αἱ παρὰ τὰς πύλας τῆς Ἐσεβών, πόλεως πολλῶν κατοίκων. Ἡ μύτη σου ὡσὰν πύργος τοῦ Λιβάνου ἐστραμμένου πρὸς τὴν Δαμασκόν.
6 Ἡ κεφαλή σου ἐπάνω εἰς τὸ σῶμα σου ὁμοιάζει σὰν τὸ ὅρος Κάρμηλον. Αἱ πλεξίδες τῆς κεφαλῆς σου ἀκτινοβολοῦν ὡσὰν πορφύρα καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεύς, ὅταν διέρχεται ἐμπρός σου, εἶναι σὰν νὰ δένεται μὲ αὐτάς.
7 Πόσον ὡραία γίνεσαι, ἀγάπη μου! Πόσον ἠδονικὴ εἰς τὰς τρυφερότητάς σου!
8 Τὸ ἀνάστημά σου ὁμοιάζει μὲ φοίνικα καὶ οἱ μαστοί σου μὲ σταφύλια ἀμπέλου.
9 Εἶπα· θὰ ἀναβῶ ἐπάνω εἰς τὸν φοίνικα, θὰ φθάσω εἰς τὰ ὕψη αὐτοῦ, καὶ οἱ μαστοί σου θὰ εἶναι πλησίον μου ὡσὰν σταφύλια ἀμπέλου, καὶ ἡ εὐωδία τῆς ρινός σου ὡς εὐωδία μήλων.
10 Ὁ γλυκύλαλος λάρυγξ σου ὡς ἐκλεκτὸς οἶνος, ὁ ὁποῖος, προσθέτει ἡ νύμφη, θὰ ρέῃ πρὸς τὸ στόμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου κατ' εὐθεῖαν, ἱκανὸς νὰ τὸν εὐφραίνῃ μὲ τὰ χείλη μου καὶ μὲ τοὺς ὀδόντας μου.
11 Ἐγὼ ἀνήκω εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφὸν καὶ ἡ σφόδρα ἐπιθυμία ἐκείνου ἐπιστρέφει πρὸς ἐμέ.
12 Ἔλα ἀγαπητέ μου, ἂς ἐξέλθωμεν εἰς τοὺς ἀγρούς, ἂς κατοικήσωμεν εἰς τὰς κώμας.
13 Πρωῒ ἂς ἐγερθῶμεν, διὰ νὰ περιπατήσωμεν εἰς τοὺς ἀμπελῶνας· νὰ ἴδωμεν, ἐὰν ἔχῃ ἀνθίσει ἡ ἄμπελος, ἂν ἔκαμαν τὴν ἐμφάνισίν των τὰ τρυφερὰ ἄνθη, ἂν ἄνθισαν οἱ ροδιές. Ἐκεῖ ἐγὼ θὰ δώσω εἰς σὲ ὅλους τοὺς ἐναγκαλισμούς μου, θὰ ἐκδηλώσω ὅλας τὰς ἁγνάς μου πρὸς σὲ διαθέσεις.
14 Οἱ μανδραγόραι ἀναδίδουν τὴν εὐωδίαν των καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὰς θύρας τῆς καλύβης μας κρέμονται διάφοροι ἐξαίρετοι καρποί, νέοι καὶ παλαιοί, τοὺς ὁποίους ἐγώ, ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, ἐφύλαξα διὰ σέ.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ί θὰ ἴδητε εἰς τὴν Σουλαμίτιδα; Ἐρωτᾷ αὕτη. Καὶ ὁ χορὸς ἀπαντᾷ: Εἶσαι αὑτή, ποὺ ἔρχεται σὰν χοροὶ παρατάξεων.
1α Καὶ τί θὰ ἴδητε εἰς τὴν Σουλαμίτιδα; Ἀπαντᾷ μετριοφρόνως αὕτη. Σὺ εἶσαι, ἀπαντοῦν αἱ νεάνιδες, αὐτὴ ποὺ ἔρχεται σὰν χοροὶ οὐρανίων παρατάξεων (κατὰ τὸ Ἑβραϊκὸν Machanaim).
1β Πόσον ὡραῖα εἶναι τὰ βήματά σου μὲ τὰ σανδάλιά σου, ἀρχοντοπούλα μου. Αἱ καμπυλότητες τῶν μηρῶν σου σὰν περιδέραιον κατασκευῆς μεγάλου τεχνίτου, ἑξακολουθεῖ ὁ Νυμφίος.
1β Πόσον ὡραῖα εἶναι τὰ πόδια σου μέσα στὰ σανδάλιά σου, καθὼς βαδίζεις, ἀρχοντοπούλα μου. Αἱ συναρθρώσεις τῶν λαγάνων σου σὰν περιδέραιον ἐξαιρετικόν, ἔργον μεγάλου καλλιτέχνου. Τόσον εὐτάκτως καὶ κομψὼς βαδίζεις! Τόσον γοητευτικὴ παρουσιάζεσαι εἰς ὅλα τὰ κινήματά σου! Τόσον ἁρμονικῶς ἠνωμένα εἶναι τὰ τέκνα σου, ποὺ σὰν μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος συνδέονται μεταξύ των χαριτωμένα.
2 Ὁ ὀμφαλός σου σὰν κύπελλον τορνευμένον, μὴ στερούμενον κράματος· ἡ κοιλία σου σὰν δεμάτια σίτου περιφραγμένα μὲ κρίνα.
2 Ὁ ὀμφαλός σου σὰν κύπελλον, περάσμενον ἀπὸ τόρνον, τὸ ὁποῖον δὲν στερεῖται οἴνου· καὶ ἡ κοιλία σου σὰν θημωνιὰ σιταριοῦ, περιφραγμένη μὲ κρίνα. (Σύμβολα τῆς γονιμότητος ἅμα καὶ ἁγνότητος, τῆς παρθενικῆς θαλερότητος τῆς Ἐκκλησίας).
3 Οἱ δύο μαστοί σου σὰν δύο δίδυμα ζαρκαδάκια.
3 Οἱ δύο μαστοί σου, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐκπηγάζουν τὰ μέσα τῆς χάριτος, τὰ ἐκτρέφοντα τὰ τέκνα σου, ὁμοιάζουν μὲ δύο δίδυμα νεογνὰ ζαρκάδας.
4 Ὁ τράχηλός σου σὰν πύργος ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν· τὰ μάτια σου σὰν τὰς δεξαμενὰς Ἐσεβῶν, ποὺ εἶναι εἰς τὰς πύλας Βὰθ ραββίμ (= θυγατρὸς πολλῶν), καὶ ἡ μύτη σου σὰν πύργος τοῦ Λιβάνου, κατοπτεύων τὴν πρόσοψιν τῆς Δαμασκοῦ.
4 Ὁ τράχηλός σου λευκός, στιλπνὸς καὶ ὡραῖος σὰν πύργος ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν· τὰ μάτιά σου μεγάλα, ὑγρὰ καὶ ἤρεμα, σὰν τὰς λίμνας τῆς Ἐσεβών, ποὺ εἶναι κοντὰ εἰς τὰς πύλας τῆς πολυαρίθμου αὐτῆς πόλεως· ἡ μύτη σου σὰν πύργος τοῦ Λιβάνου, φρουρὸς κατασκοπεύων τὴν Δαμασκόν. Ἀδούλωτος καὶ μόνον εἰς τὸν Νυμφίον ὑποτεταγμένη, λευκὴ καὶ ἄμεμπτος, εἰρηνικὴ καὶ ἑλκυστική, μὲ καθαρὰν τὴν ὄσφρησιν καὶ τὴν πνευματικὴν διάκρισιν, ἕτοιμος πρὸς θαρραλέαν ἀντιμετώπισιν παντὸς πολεμίου, Ἰδοὺ προσόντα ἔκτακτα τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ.
5 Ἡ κεφαλή σου ὀρθοῦται ἐπὶ σοῦ σὰν τὸ ὄρος Κάρμηλος, καὶ οἱ πλόκαμοι τῆς κεφαλῆς σου σὰν πορφύρα· βασιλεὺς εἶναι δεδεμένος διὰ γοητείας ἀπὸ αὐτούς.
5 Ἡ κεφαλή σου ῦψοῦται ἐπὶ τοῦ λοιποῦ σώματός σου σὰν τὸ ὄρος Κάρμηλος, καὶ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς σου, καθὼς ἔχουν πλεχθῆ, ὁμοιάζουν πρὸς πορφύραν. Στὶς πλεξοῦδες των καὶ βασιλεὺς ἀκόμη συναρπάζεται δεμένος. Αἱ σκέψεις καὶ τὰ φρονήματά σου, ὦ Νύμφη, εἶναι ὑψηλά, θεία καὶ οὐράνια, συναρπάζοντα τὰς ἡγεμονικὰς ψυχάς.
6 Πόσον ἔγινες ὡραία, καὶ πόσον κατέστης θελκτική, ὦ ἀγάπή μου, τερπνοτάτη!
6 Πόσον ἔγινες ὡραία καὶ πόσον θελκτικὴ κατέστης, ὦ ἀγάπη μου, διὰ τῶν τρυφῶν καὶ ἀπολαύσεών σου ἐν τῇ μετ’ ἐμοῦ πνευματικῇ κοινωνίᾳ!
7 Τοιοῦτον τὸ ἀνάστημα σου, ὥστε ὁμοιάζει πρὸς φοίνικα καὶ οἱ μαστοί σου εἶναι ὅμοιοι πρὸς σταφυλάς (φοινικοβαλάνου).
7 Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνάστημά σου, ὑψηλὸν καὶ εὐλύγιστον. Ἔγινες ὁμοία πρὸς φοίνικα. Καὶ οἱ μαστοί σου, μὲ τοὺς ὁποίους τρέφεις πνευματικῶς τὰ πλήθη τῶν τέκνων σου, ὁμοιάζουν πρὸς σταφυλάς, ποὺ κρέμονται ὑψηλά, ὑπεράνω πάσης βεβήλου ἐπαφῆς.
8 Εἶπα: Θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν φοίνικα· θὰ κρατηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀνθισμένους κλάδους του, καὶ θὰ εἶναι οἱ μαστοί σου σὰν τὰς σταφυλὰς τῆς ἀμπέλου καὶ ἡ εὐωδία τῆς ρινός σου σὰν μῆλα.
8 Εἶπα: Θὰ ἀναβῶ ἐπὶ τοῦ φοίνικος· θὰ κρατήσω τοὺς ἀνθισμένους κλάδους του· καὶ θὰ εἶναι λοιπὸν οἱ μαστοί σου, διὰ τῶν ὁποίων ἐκτρέφεις τὰ τέκνα σου, ἐξ αἰτίας τῶν ἐξ ἐμοῦ λαμβανομένων ὑπὸ σοῦ χαρίτων, γλυκεῖς σὰν τὰς σταφυλὰς τῆς ἀμπέλου· καὶ ἡ ἀπὸ τῆς ρινός σου ἀποπνεομένη εὐωδία τῆς ἁγιότητος, τὴν ὁποίαν σοῦ μεταδίδει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εὐχάριστος καὶ ἀναληπτικὴ σὰν τὰ μῆλα.
9α Καὶ ὁ οὐρανίσκος σου σὰν τὸν ἄριστον οἶνον.
9α Καὶ ὁ ἀπὸ τοῦ λάρυγγός σου ἐκπορευομενος διδασκαλικὸς λόγος εἶναι σὰν ὁ κάλιστος καὶ πιὸ εὐφραντικὸς οἶνος.
9β Ὁ ὁποῖος οἶνος πηγαίνει κατ' εὐθεῖαν εἰς τὸν πολυαγαπημένον ἀδελφόν μου, καθιστάμενος εὐφραντικὸς διὰ τῶν χειλέων μου καὶ τῶν ὀδόντων μου.
9β Διακόπτουσα ἡ νύμφη συνεχίζει· ὁ ὁποῖος οἶνος πηγαίνει κατ' εὐθεῖαν εἰς τὸν πολυαγαπημένον ἀδελφόν μου, καθιστάμενος ἱκανὸς νὰ τὸν εὐφραίνῃ διὰ τῶν χειλέων μου καὶ τῶν ὀδόντων μου.
10 Ἐγὼ ἀνήκω εἰς τὸν πολυαγαπημένον μου ἀδελφόν, καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπιστρέφει ἡ ἀγάπη του.
10 Ἐγὼ ἀνήκω ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφόν, καὶ ὁ σφοδρὸς τῆς ἀγάπης του πόθος πρὸς ἐμὲ ἐπιστρέφει.
11 Ἐλθέ, ἀγαπημενέ μου ἀδελφέ· ἂς ἐξέλθωμεν εἰς τὸν ἀγρόν, ἂς περάσωμεν τὴν νύκτα εἰς τὰς κώμας.
11 Ἐλθέ, ἀγαπημενέ μου ἀδελφέ, νὰ ἐξέλθωμεν εἰς τὸν ἀγρόν, ποὺ συμβολίζει τὸν κόσμον· νὰ διανυκτερεύσωμεν εἰς τὰ χωρία, ποὺ συμβολίζουν τὰς ἀνὰ τὸν κόσμον τοπικὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰς δεχθείσας τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου ψυχάς.
12 Ἂς ξημερωθῶμεν εἰς τὰ ἀμπέλια· ἂς ἴδωμεν ἐὰν ἐβλάστησεν ἡ ἄμπελος· ἐὰν ἄνθησαν τὰ νεαρὰ κλήματά της· ἐὰν ἔβγαλαν ἄνθη οἱ ροδιές. Ἐκεῖ θὰ ἐκδηλώσω τὸν ἔρωτά μου εἰς σέ.
12 Ἂς ξημερωθῶμεν εἰς τὰ ἀμπέλια· ἂς ἴδωμεν, ἐὰν ἐβλάστησεν ἡ ἄμπελος, ἐὰν ἄνθησαν τὰ νεαρὰ κλήματά της· ἐὰν ἔβγαλαν ἄνθη οἱ ῥοδιές. Ἐκεῖ θὰ ἐκδηλώσω τὰς πλέον θερμὰς καὶ ἁγνὰς διαθέσεις μου εἰς σέ.
13 Οἱ μανδραγόραι διαχύνουν εὐωδίαν, καὶ εἰς τὰς θύρας μας ὑπάρχουν παντὸς εἴδους ἐξαίρετοι καρποί, νέοι καὶ παλαιοί. Τοὺς ἐφύλαξα διὰ σέ, ἀγαπητέ μου ἀδελφέ.
13 Οἱ μανδραγόραι ἤρχισαν νὰ εὐωδιάζουν. Οἱ νεκρώσαντες τὰ πάθη διὰ τῆς εὐσεβοῦς διδασκαλίας ἀναδίδουν τὴν ἐκ τῶν ἀγαθῶν ἔργων εὐωδίαν. Καὶ εἰς τὰς θύρας τῆς καλύβης μας ὑπάρχουν ὅλοι οἱ ἐκλεκτοὶ καρποί, αὐτοὶ ποὺ μόλις πρὸ ὀλίγου ἔκοψα, καὶ ἄλλοι ποὺ κάπως παλαιότερον ἐτοίμασα. Διὰ σέ, ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, τοὺς ἐφύλαξα.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
πίστρεφε, ἐπίστρεφε, ἡ Σουλαμῖτις· ἐπίστρεφε, ἐπίστρεφε, καὶ ὀψόμεθα ἐν σοί. Τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι; Ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.	ύρισε πίσω, ἐπίστρεψε πρὸς ἡμᾶς, ὦ Σουλαμῖτις. Ξαναγύρισε, κύτταξέ μας καὶ ἡμεῖς θὰ ἴδωμεν τὸ ὡραῖον σου πρόσωπον. Τί θὰ ἴδετε εἰς ἐμὲ εἰς μίαν ἀσήμαντον Σουλαμίτιδα; Σύ, καθὼς ἔρχεσαι μὲ τόσην χάριν καὶ μεγαλοπρέπειαν, ὁμοιάζεις με χοροὺς οὐρανίων ταξιαρχιῶν.	ί θὰ ἴδητε εἰς τὴν Σουλαμίτιδα; Ἐρωτᾷ αὕτη. Καὶ ὁ χορὸς ἀπαντᾷ: Εἶσαι αὑτή, ποὺ ἔρχεται σὰν χοροὶ παρατάξεων.
1α Τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι; Ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.		1α Καὶ τί θὰ ἴδητε εἰς τὴν Σουλαμίτιδα; Ἀπαντᾷ μετριοφρόνως αὕτη. Σὺ εἶσαι, ἀπαντοῦν αἱ νεάνιδες, αὐτὴ ποὺ ἔρχεται σὰν χοροὶ οὐρανίων παρατάξεων (κατὰ τὸ Ἑβραϊκὸν Machanaim).
1β Ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασί σου, θυγάτερ Ναδάβ· ρυθμοὶ μηρῶν ὁμοιοι ὀρμίσκοις, ἔργον τεχνίτου·		1β Πόσον ὡραῖα εἶναι τὰ βήματά σου μὲ τὰ σανδάλιά σου, ἀρχοντοπούλα μου. Αἱ καμπυλότητες τῶν μηρῶν σου σὰν περιδέραιον κατασκευῆς μεγάλου τεχνίτου, ἑξακολουθεῖ ὁ Νυμφίος. 1β Πόσον ὡραῖα εἶναι τὰ πόδια σου μέσα στὰ σανδάλιά σου, καθὼς βαδίζεις, ἀρχοντοπούλα μου. Αἱ συναρθρώσεις τῶν λαγάνων σου σὰν περιδέραιον ἐξαιρετικόν, ἔργον μεγάλου καλλιτέχνου. Τόσον εὐτάκτως καὶ κομψὼς βαδίζεις! Τόσον γοητευτικὴ παρουσιάζεσαι εἰς ὅλα τὰ κινήματά σου! Τόσον ἁρμονικῶς ἠνωμένα εἶναι τὰ τέκνα σου, ποὺ σὰν μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος συνδέονται μεταξύ των χαριτωμένα.
2 Ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασί σου, θυγάτερ Ναδάβ· ρυθμοὶ μηρῶν ὁμοιοι ὀρμίσκοις, ἔργον τεχνίτου·	2 Ὡραῖον εἶναι τὸ βάδισμά σου μὲ τὰ εὔμορφα ὑποδήματά σου ὦ κόρη ἀρχόντων! Καλλιτεχνικὸν ρυθμὸν καὶ ἁρμονίαν ἔχουν οἱ μηροί σου, ὅμοιοι μὲ περιδέραιον, ὡσὰν κομψοτέχνημα μεγάλου τεχνίτου.
3 : 2 ὀμφαλός σου κρατὴρ τορευτὸς μὴ στερούμενος κράμα· κοιλία σου θημωνία σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοις·	3 Ὁ τορνευτὸς ὀμφαλός σου ὁμοιάζει μὲ κοσμημένον κύπελλον ἀπὸ τὸ ὁποῖον δὲν λείπει ποτὲ ὁ οἶνος. Ἡ κοιλία σου ὁμοιάζει μὲ θημωνιὰν σίτου, φραγμένην μὲ κρίνα.	2 Ὁ ὀμφαλός σου σὰν κύπελλον τορνευμένον, μὴ στερούμενον κράματος· ἡ κοιλία σου σὰν δεμάτια σίτου περιφραγμένα μὲ κρίνα. 2 Ὁ ὀμφαλός σου σὰν κύπελλον, περάσμενον ἀπὸ τόρνον, τὸ ὁποῖον δὲν στερεῖται οἴνου· καὶ ἡ κοιλία σου σὰν θημωνιὰ σιταριοῦ, περιφραγμένη μὲ κρίνα. (Σύμβολα τῆς γονιμότητος ἅμα καὶ ἁγνότητος, τῆς παρθενικῆς θαλερότητος τῆς Ἐκκλησίας).
4 : 3 δύο μαστοί σου, ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος·	4 Οἱ δύο μαστοί σου ὁμοιάζουν σὰν δίδυμα μικρὰ ζαρκάδια.	3 Οἱ δύο μαστοί σου σὰν δύο δίδυμα ζαρκαδάκια. 3 Οἱ δύο μαστοί σου, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐκπηγάζουν τὰ μέσα τῆς χάριτος, τὰ ἐκτρέφοντα τὰ τέκνα σου, ὁμοιάζουν μὲ δύο δίδυμα νεογνὰ ζαρκάδας.
5 : 4 ὁ τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος· οἱ ὀφθαλμοί σου ὡς λίμναι ἐν Ἐσεβών, ἐν πύλαις θυγατρὸς πολλῶν· μυκτήρ σου ὡς πύργος τοῦ Λιβάνου σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ·	5 Ὁ τράχηλός σου ὡσὰν πύργον ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν, τὰ μάτια σου, ἀστραφτερὰ καὶ ὁλοκάθαρα, ὅπως αἱ δεξαμεναὶ αἱ παρὰ τὰς πύλας τῆς Ἐσεβών, πόλεως πολλῶν κατοίκων. Ἡ μύτη σου ὡσὰν πύργος τοῦ Λιβάνου ἐστραμμένου πρὸς τὴν Δαμασκόν.	4 Ὁ τράχηλός σου σὰν πύργος ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν· τὰ μάτια σου σὰν τὰς δεξαμενὰς Ἐσεβῶν, ποὺ εἶναι εἰς τὰς πύλας Βὰθ ραββίμ (= θυγατρὸς πολλῶν), καὶ ἡ μύτη σου σὰν πύργος τοῦ Λιβάνου, κατοπτεύων τὴν πρόσοψιν τῆς Δαμασκοῦ. 4 Ὁ τράχηλός σου λευκός, στιλπνὸς καὶ ὡραῖος σὰν πύργος ἀπὸ ἐλεφαντοστοῦν· τὰ μάτιά σου μεγάλα, ὑγρὰ καὶ ἤρεμα, σὰν τὰς λίμνας τῆς Ἐσεβών, ποὺ εἶναι κοντὰ εἰς τὰς πύλας τῆς πολυαρίθμου αὐτῆς πόλεως· ἡ μύτη σου σὰν πύργος τοῦ Λιβάνου, φρουρὸς κατασκοπεύων τὴν Δαμασκόν. Ἀδούλωτος καὶ μόνον εἰς τὸν Νυμφίον ὑποτεταγμένη, λευκὴ καὶ ἄμεμπτος, εἰρηνικὴ καὶ ἑλκυστική, μὲ καθαρὰν τὴν ὄσφρησιν καὶ τὴν πνευματικὴν διάκρισιν, ἕτοιμος πρὸς θαρραλέαν ἀντιμετώπισιν παντὸς πολεμίου, Ἰδοὺ προσόντα ἔκτακτα τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ.
6 : 5 κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος, καὶ πλόκιον κεφαλῆς σου ὡς πορφύρα, βασιλεὺς δεδεμένος ἐν παραδρομαῖς.	6 Ἡ κεφαλή σου ἐπάνω εἰς τὸ σῶμα σου ὁμοιάζει σὰν τὸ ὅρος Κάρμηλον. Αἱ πλεξίδες τῆς κεφαλῆς σου ἀκτινοβολοῦν ὡσὰν πορφύρα καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεύς, ὅταν διέρχεται ἐμπρός σου, εἶναι σὰν νὰ δένεται μὲ αὐτάς.	5 Ἡ κεφαλή σου ὀρθοῦται ἐπὶ σοῦ σὰν τὸ ὄρος Κάρμηλος, καὶ οἱ πλόκαμοι τῆς κεφαλῆς σου σὰν πορφύρα· βασιλεὺς εἶναι δεδεμένος διὰ γοητείας ἀπὸ αὐτούς. 5 Ἡ κεφαλή σου ῦψοῦται ἐπὶ τοῦ λοιποῦ σώματός σου σὰν τὸ ὄρος Κάρμηλος, καὶ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς σου, καθὼς ἔχουν πλεχθῆ, ὁμοιάζουν πρὸς πορφύραν. Στὶς πλεξοῦδες των καὶ βασιλεὺς ἀκόμη συναρπάζεται δεμένος. Αἱ σκέψεις καὶ τὰ φρονήματά σου, ὦ Νύμφη, εἶναι ὑψηλά, θεία καὶ οὐράνια, συναρπάζοντα τὰς ἡγεμονικὰς ψυχάς.
7 : 6 Τί ὡραιώθης καὶ τί ἡδύνθης ἀγάπη, ἐν τρυφαῖς σου;	7 Πόσον ὡραία γίνεσαι, ἀγάπη μου! Πόσον ἠδονικὴ εἰς τὰς τρυφερότητάς σου!	6 Πόσον ἔγινες ὡραία, καὶ πόσον κατέστης θελκτική, ὦ ἀγάπή μου, τερπνοτάτη! 6 Πόσον ἔγινες ὡραία καὶ πόσον θελκτικὴ κατέστης, ὦ ἀγάπη μου, διὰ τῶν τρυφῶν καὶ ἀπολαύσεών σου ἐν τῇ μετ’ ἐμοῦ πνευματικῇ κοινωνίᾳ!
8 : 7 Τοῦτο μέγεθός σου, ὡμοιώθης τῷ φοίνικι καὶ οἱ μαστοί σου τοῖς βότρυσιν.	8 Τὸ ἀνάστημά σου ὁμοιάζει μὲ φοίνικα καὶ οἱ μαστοί σου μὲ σταφύλια ἀμπέλου.	7 Τοιοῦτον τὸ ἀνάστημα σου, ὥστε ὁμοιάζει πρὸς φοίνικα καὶ οἱ μαστοί σου εἶναι ὅμοιοι πρὸς σταφυλάς (φοινικοβαλάνου). 7 Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνάστημά σου, ὑψηλὸν καὶ εὐλύγιστον. Ἔγινες ὁμοία πρὸς φοίνικα. Καὶ οἱ μαστοί σου, μὲ τοὺς ὁποίους τρέφεις πνευματικῶς τὰ πλήθη τῶν τέκνων σου, ὁμοιάζουν πρὸς σταφυλάς, ποὺ κρέμονται ὑψηλά, ὑπεράνω πάσης βεβήλου ἐπαφῆς.
9 : 8 Εἶπα· ἀναβήσομαι ἐπὶ τῷ φοίνικι, κατήσω τῶν ὄψεων αὐτοῦ, καὶ ἔσονται δὴ μαστοί σου ὡς βότρυες τῆς ἀμπέλου καὶ ὀσμὴ ρινός σου ὡς μῆλα	9 Εἶπα· θὰ ἀναβῶ ἐπάνω εἰς τὸν φοίνικα, θὰ φθάσω εἰς τὰ ὕψη αὐτοῦ, καὶ οἱ μαστοί σου θὰ εἶναι πλησίον μου ὡσὰν σταφύλια ἀμπέλου, καὶ ἡ εὐωδία τῆς ρινός σου ὡς εὐωδία μήλων.	8 Εἶπα: Θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν φοίνικα· θὰ κρατηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀνθισμένους κλάδους του, καὶ θὰ εἶναι οἱ μαστοί σου σὰν τὰς σταφυλὰς τῆς ἀμπέλου καὶ ἡ εὐωδία τῆς ρινός σου σὰν μῆλα. 8 Εἶπα: Θὰ ἀναβῶ ἐπὶ τοῦ φοίνικος· θὰ κρατήσω τοὺς ἀνθισμένους κλάδους του· καὶ θὰ εἶναι λοιπὸν οἱ μαστοί σου, διὰ τῶν ὁποίων ἐκτρέφεις τὰ τέκνα σου, ἐξ αἰτίας τῶν ἐξ ἐμοῦ λαμβανομένων ὑπὸ σοῦ χαρίτων, γλυκεῖς σὰν τὰς σταφυλὰς τῆς ἀμπέλου· καὶ ἡ ἀπὸ τῆς ρινός σου ἀποπνεομένη εὐωδία τῆς ἁγιότητος, τὴν ὁποίαν σοῦ μεταδίδει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εὐχάριστος καὶ ἀναληπτικὴ σὰν τὰ μῆλα.
9α καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθός,		9α Καὶ ὁ οὐρανίσκος σου σὰν τὸν ἄριστον οἶνον. 9α Καὶ ὁ ἀπὸ τοῦ λάρυγγός σου ἐκπορευομενος διδασκαλικὸς λόγος εἶναι σὰν ὁ κάλιστος καὶ πιὸ εὐφραντικὸς οἶνος.
9β πορευόμενος τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰς εὐθύτητα, ἰκανούμενος χείλεσί μου καὶ ὀδοῦσιν.		9β Ὁ ὁποῖος οἶνος πηγαίνει κατ' εὐθεῖαν εἰς τὸν πολυαγαπημένον ἀδελφόν μου, καθιστάμενος εὐφραντικὸς διὰ τῶν χειλέων μου καὶ τῶν ὀδόντων μου. 9β Διακόπτουσα ἡ νύμφη συνεχίζει· ὁ ὁποῖος οἶνος πηγαίνει κατ' εὐθεῖαν εἰς τὸν πολυαγαπημένον ἀδελφόν μου, καθιστάμενος ἱκανὸς νὰ τὸν εὐφραίνῃ διὰ τῶν χειλέων μου καὶ τῶν ὀδόντων μου.
10 καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθός, πορευόμενος τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰς εὐθύτητα, ἰκανούμενος χείλεσί μου καὶ ὀδοῦσιν.	10 Ὁ γλυκύλαλος λάρυγξ σου ὡς ἐκλεκτὸς οἶνος, ὁ ὁποῖος, προσθέτει ἡ νύμφη, θὰ ρέῃ πρὸς τὸ στόμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου κατ' εὐθεῖαν, ἱκανὸς νὰ τὸν εὐφραίνῃ μὲ τὰ χείλη μου καὶ μὲ τοὺς ὀδόντας μου.
11 : 10 Ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ἐπ' ἐμὲ ἡ ἐπιστροφὴ αὐτοῦ.	11 Ἐγὼ ἀνήκω εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφὸν καὶ ἡ σφόδρα ἐπιθυμία ἐκείνου ἐπιστρέφει πρὸς ἐμέ.	10 Ἐγὼ ἀνήκω εἰς τὸν πολυαγαπημένον μου ἀδελφόν, καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπιστρέφει ἡ ἀγάπη του. 10 Ἐγὼ ἀνήκω ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸν ἀγαπημένον μου ἀδελφόν, καὶ ὁ σφοδρὸς τῆς ἀγάπης του πόθος πρὸς ἐμὲ ἐπιστρέφει.
12 : 11 Ἐλθέ, ἀδελφιδέ μου, ἐξέλθωμεν εἰς ἀγρόν, αὐλισθῶμεν ἐν κώμαις·	12 Ἔλα ἀγαπητέ μου, ἂς ἐξέλθωμεν εἰς τοὺς ἀγρούς, ἂς κατοικήσωμεν εἰς τὰς κώμας.	11 Ἐλθέ, ἀγαπημενέ μου ἀδελφέ· ἂς ἐξέλθωμεν εἰς τὸν ἀγρόν, ἂς περάσωμεν τὴν νύκτα εἰς τὰς κώμας. 11 Ἐλθέ, ἀγαπημενέ μου ἀδελφέ, νὰ ἐξέλθωμεν εἰς τὸν ἀγρόν, ποὺ συμβολίζει τὸν κόσμον· νὰ διανυκτερεύσωμεν εἰς τὰ χωρία, ποὺ συμβολίζουν τὰς ἀνὰ τὸν κόσμον τοπικὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰς δεχθείσας τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου ψυχάς.
13 : 12 Ὀρθρίσωμεν εἰς ἀμπελῶνας, ἴδωμεν εἰ ἤνθησεν ἡ ἄμπελος, ἤνθησεν ὁ κυπρισμός, ἤνθησαν αἱ ροαί· ἐκεῖ δώσω τοὺς μαστούς μου σοι.	13 Πρωῒ ἂς ἐγερθῶμεν, διὰ νὰ περιπατήσωμεν εἰς τοὺς ἀμπελῶνας· νὰ ἴδωμεν, ἐὰν ἔχῃ ἀνθίσει ἡ ἄμπελος, ἂν ἔκαμαν τὴν ἐμφάνισίν των τὰ τρυφερὰ ἄνθη, ἂν ἄνθισαν οἱ ροδιές. Ἐκεῖ ἐγὼ θὰ δώσω εἰς σὲ ὅλους τοὺς ἐναγκαλισμούς μου, θὰ ἐκδηλώσω ὅλας τὰς ἁγνάς μου πρὸς σὲ διαθέσεις.	12 Ἂς ξημερωθῶμεν εἰς τὰ ἀμπέλια· ἂς ἴδωμεν ἐὰν ἐβλάστησεν ἡ ἄμπελος· ἐὰν ἄνθησαν τὰ νεαρὰ κλήματά της· ἐὰν ἔβγαλαν ἄνθη οἱ ροδιές. Ἐκεῖ θὰ ἐκδηλώσω τὸν ἔρωτά μου εἰς σέ. 12 Ἂς ξημερωθῶμεν εἰς τὰ ἀμπέλια· ἂς ἴδωμεν, ἐὰν ἐβλάστησεν ἡ ἄμπελος, ἐὰν ἄνθησαν τὰ νεαρὰ κλήματά της· ἐὰν ἔβγαλαν ἄνθη οἱ ῥοδιές. Ἐκεῖ θὰ ἐκδηλώσω τὰς πλέον θερμὰς καὶ ἁγνὰς διαθέσεις μου εἰς σέ.
14 : 13 Οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν, καὶ ἐπὶ θύραις ἡμῶν πάντα ἀκρόδρυα νέα πρὸς παλαιά, ἀδελφιδέ μου, τήρησά σοι.	14 Οἱ μανδραγόραι ἀναδίδουν τὴν εὐωδίαν των καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὰς θύρας τῆς καλύβης μας κρέμονται διάφοροι ἐξαίρετοι καρποί, νέοι καὶ παλαιοί, τοὺς ὁποίους ἐγώ, ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, ἐφύλαξα διὰ σέ.	13 Οἱ μανδραγόραι διαχύνουν εὐωδίαν, καὶ εἰς τὰς θύρας μας ὑπάρχουν παντὸς εἴδους ἐξαίρετοι καρποί, νέοι καὶ παλαιοί. Τοὺς ἐφύλαξα διὰ σέ, ἀγαπητέ μου ἀδελφέ. 13 Οἱ μανδραγόραι ἤρχισαν νὰ εὐωδιάζουν. Οἱ νεκρώσαντες τὰ πάθη διὰ τῆς εὐσεβοῦς διδασκαλίας ἀναδίδουν τὴν ἐκ τῶν ἀγαθῶν ἔργων εὐωδίαν. Καὶ εἰς τὰς θύρας τῆς καλύβης μας ὑπάρχουν ὅλοι οἱ ἐκλεκτοὶ καρποί, αὐτοὶ ποὺ μόλις πρὸ ὀλίγου ἔκοψα, καὶ ἄλλοι ποὺ κάπως παλαιότερον ἐτοίμασα. Διὰ σέ, ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, τοὺς ἐφύλαξα.