Σχόλιον Τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ
Ο προφητικὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον κατ' ἐντολὴν Θεοῦ ἐπετέλει ὁ Ἱερεμίας μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων τῆς Παλαιστίνης καὶ ἰδίᾳ τῆς Ἱερουσαλήμ, κατ' ἐντολὴν ἐπίσης τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀνέλαβε διὰ τοὺς ἐν Βαβυλῶνι αἰχμαλώτους Ἰουδαίους ὁ κατὰ τριάκοντα περίπου ἔτη νεώτερος τοῦ Ἱερεμίου προφήτης Ἰεζεκιήλ.
Ἀνῆκεν αὐτὸς εἰς ἱερατικήν, καὶ ἄρα ἐπίσημον διὰ τὴν ἐποχήν ἐκείνην, οἰκογένειαν. 
Ἦτο υἱὸς τοῦ Βουζεί, γεννηθεὶς περὶ τὸ 620, ἱερεύς, διελθὼν τὰ πρῶτα ἔτη τῆς ἡλικίας του, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα, εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. 
Τὸ ὄνομα του σημαίνει <Θεὸς ἰσχυρός> ἢ <Θεὸς ἐνισχύων>. 
Κατὰ τὸ 597 π.Χ. ἀπήχθη ὑπὸ τοῦ Ναβουχοδονόσορος εἰς Βαβυλῶνα αἰχμάλωτος μαζῆ μὲ χιλιάδας ἄλλους Ἰουδαίους, ἐπισήμους καὶ μή. 
Πέντε ἔτη μετὰ τὴν αἰχμαλωσίαν του, εἰς ἡλικίαν τριάκοντα ἐτῶν, ἐκλήθη παρὰ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ προφητικὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον ἤσκησεν ἐν Βαβυλῶνι ἐπὶ εἴκοσι δύο κατὰ συνέχειαν ἔτη, περίπου μέχρι τοῦ 570. 
Ἐπομένως εἶχε ζήσει ἐκεῖ εἰς Βαβυλῶνα ἐν μέσῳ καὶ τῶν δύο πολυπληθῶν ὁμάδων αἰχμαλώτων, τόσον τῶν ἀπαχθέντων κατὰ τὸ 597, ὅσον καὶ ἐκείνων τοῦ 586. 
Ἐγνώρισεν ἀπὸ τὴν ἰδικήν του ζωὴν καὶ πεῖραν, ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν ἄλλων ἐξορίστων, τὰς ταλαιπωρίας καὶ τὰ ποικίλα δεινὰ τῆς αἰχμαλωσίας καὶ τὴν ξένην γῆν. 
Ὁ ἴδιος ἰστορεῖ ὅτι μετεφέρθη κάποτε μετέωρος παρὰ τὴν μεγάλην διώρυγα τοῦ Εὐφράτου, Χοβὰρ καλουμένην, ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων Ἰουδαίων εἰς περιοχὴν ἢ συνοικισμὸν καλούμενον Τέλ - Ἀβίδ <Ἰεζ. γ'15>.
Πρὶν ἢ ἐπισήμως κληθῇ εἰς τὸ προφητικὸν ἀξίωμα, εἶδεν ἀποκαλυπτικὰ καταπληκτικὰ ὅράματα, ἐν συνεχείᾳ τῶν ὁποίων ἤκουσε τὸν πανένδοξον Θεὸν καλοῦντα αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἔργον· <Υἱὲ ἀνθρώπου, τοῦ εἶπεν ὁ Θεός, στῆθι ἐπὶ τοὺς πόδας σου καὶ λαλήσω πρὸς σέ... ἐγὼ ἐξαποστέλλω σε πρὸς τὸν οἶκον Ἰσραήλ, τοὺς παραπικραίνοντάς με, οἵτινες παρεπίκρανάν με αὐτοὶ καὶ οἱ πατέρες αὐτῶν ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας> <β'1-3>. 
Καὶ ἐν συνεχείᾳ τοῦ εἶπεν ὁ Θεός, ὅσα ἔπρεπε νὰ κηρύξῃ εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας. Τὸν ἤθελε δὲ πλήρως ἀφωσιωμένον εἰς τὸ ἔργον του, ἀπαρνούμενον πάντα <τὰ ἐπιθυμητὰ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ>. 
Καὶ δι' αὐτὸν ἀκόμη τὸν θάνατον τῆς συζύγου του δὲν ἔπρεπε νὰ κλαύσῃ καὶ πενθήσῃ, οὔτε καὶ νὰ δεχθῇ συλλυπητήρια ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Καὶ πράγματι, ὅταν τὸ ἑσπέρας τῆς ἡμέρας, ποὺ ἔλαβε τὴν ἐντολήν αὐτήν, ἐξεδήμησε, μετὰ ἐννεαετῆ συμβίωσιν ἡ σύζυγός του, αὐτὸς συμμορφούμενος πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔδειξεν ἀξιοθαύμαστον ὑπομονήν, ὥστε νὰ προκαλέσῃ δικαιολογημένην τὴν ἔκπληξιν τῶν ἄλλων.
Τὸ ἔργον του ὡς προφήτου ἦτο ἔλεγχος καὶ ἀπειλαὶ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς παρανομοῦντας Ἰσραηλίτας, προτροπαὶ πρὸς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν πρὸς τὸν Θεόν, προαναγγελίαι ἐθνικῆς ἀπελευθερώσεως καὶ πνευματικῆς διὰ τοῦ Μεσσίου λυτρώσεως.
Θλῖψιν ὅμως καὶ ὀδύνην ἐδοκίμαζεν ὁ ἴδιος διὰ τὰς ἐπιβληθείσας παρὰ τοῦ Θεοῦ τιμωρίας καί, πολὺ περισσότερον, διὰ τὰς ἐπικρεμαμένας βαρυτέρας τοιαύτας. 
Ἀλλὰ τὸ κακὸν εἶχε, δυστυχῶς, προχωρήσει πολὺ μεταξὺ τῶν Ἰσραηλιτῶν. Ἐὰν δὲ ἀφήνετο ἀτιμώρητον, θὰ ἐξελίσσετο εἰς ἀθεράπευτον κατάστασιν. Διὰ νὰ πεισθῇ δὲ ἀπολύτως καὶ ὁ ἴδιος, ὅτι αἱ τιμωρίαι αὐταὶ ἦσαν δίκαιαι καὶ ἐπιβεβλημέναι, πνεῦμα Θεοῦ τὸν μετέφερεν ἀπὸ τὴν Βαβυλῶνα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἶδε μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια τὴν ἀσέβειαν καὶ ἁμαρτωλότητα τῶν ὁμοεθνῶν του. 
Εἶδεν ὅτι <ἀνομίας μεγάλας> διέπρατταν ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἐπίσημοι τοῦ Ἰσραὴλ εἶχον εἰς τὰς οἰκίας των, ἐλάτρευον καὶ ἐθυμίων εἴδωλα. 
Εἰς τὴν πύλην τοῦ ναοῦ γυναῖκες ἐκόπτοντο διὰ τὸν θάνατον τοῦ εἰδωλικοῦ θεοῦ τῶν ὀργίων Θαμμούζ. 
Εἰς τὴν ἐσωτερικὴν αὐλήν, μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου τῶν ὁλοκαυτωμάτων, μερικοὶ ἄνδρες μὲ τὰ νῶτα ἀσεβῶς ἐστραμμένα πρὸς τὸν ναὸν ἔβλεπον πρὸς ἀνατολάς, προσφέροντες λατρείαν εἰς τὸν ἥλιον... 
Καὶ ὁ Κύριος εἶπε τότε πρὸς τὸν Ἰεζεκιήλ, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι <ἔπλησαν τὴν γῆν ἀνομίας>, μυκτηρίζοντες καὶ αὐτὸν τὸν Θεόν. <Ἡ πόλις ἐπλήσθη ἀδικίας καὶ ἀκαθαρσίας>. 
Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς ἔχει ὀργισθῇ ἐναντίον των καὶ θὰ ἀποστείλῃ βαρείας τιμωρίας.
Βαθύτατα λυπημένος ὁ Ἰεζεκιὴλ ἀπὸ αὐτὸ τὸ οἰκτρὸν θέαμα, ἀλλὰ καὶ πονῶν διὰ τὴν Ἱερουσαλήμ, τὸ σύμβολον αὐτὸ τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς ζωῆς, τῆς ἑνότητος καὶ ἱστορίας τοῦ Ἰσραήλ, ἱκετεύει, τὸν Κύριον νὰ λυπηθῇ τὸ ἅγιον κατοικητήριόν του καὶ τοὺς ἀπομείναντας εἰς τὴν πάλιν Ἰουδαίους. 
Αἱ προφητεῖαι του πρὸς τοὺς εἰς τὴν Παλαιστίνην Ἰσραηλίτας εἶναι ἔντονοι καὶ συγκλονιστικαί. Προλέγει εἰς αὐτούς, ὅτι ἐὰν δὲν μετανοήσουν, θὰ καταστραφῇ ἡ γῆ τῶν πατέρων των ἀπὸ τῆς ἐρήμου τῆς Αἰγύπτου μέχρι τοῦ Ὀρόντου ποταμοῦ. 
Ἡ Ἱερουσαλὴμ θὰ μεταβληθῇ εἰς ἐρείπια. 
Οἱ κάτοικοι αὐτῆς καὶ τῆς Ἰουδαίας, ἄλλοι μέν, οἱ πλεῖστοι, θὰ σφαγοῦν, πολυάριθμοι θὰ ἀπαχθοῦν αἰχμάλωτοι, ἐλάχιστοι θὰ ἀπομείνουν εἰς τὴν ἐρημωμένην γῆν τῆς ἐπαγγελίας. 
Αἱ προφητεῖαι τοῦ ἀναφέρονται ἐπίσης καὶ εἰς ἄλλους λαούς, εἰδωλολατρικούς, τῶν ὁποίων προλέγει τὸν ἀφανισμὸν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν των. 
Οἱ Ἀμμωνῖται, οἱ Μωαβῖται, οἱ Ἰδουμαῖοι καὶ Φιλισταῖοι, ἡ Τύρος, ἡ Σιδὼν καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ Αἴγυπτος θὰ τιμωρηθοῦν. Θὰ λάβουν τὰ ἐπίχειρα τῆς κακίας καὶ τῆς ἐχθρότητός των πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ.
Διὰ τοὺς Ἰσραηλίτας ὅμως ἔχει καὶ πολλοὺς λόγους παρηγορίας. Τοὺς ὑπόσχεται ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ λύτρωσιν καὶ ἐλευθερίαν, ἀποκατάστασιν καὶ ἐγκατάστασιν εἰς τὴν πατρικὴν γῆν, ἐθνικὴν ἀναζωογόνησιν, παντοτεινὴν ἕνωσιν Ἰσραὴλ καὶ Ἰούδα εἰς ἓν ἔθνος. 
Προαναγγέλλει τὴν ἀνοικοδόμησιν νέου μεγαλοπρεποῦς ναοῦ, νέαν ἱερὰν γῆν αἰώνιον κτῆμα τῶν φυλῶν Ἰσραήλ. 
Προλέγει τὴν ἐμφάνισιν ἑνὸς Ποιμένος, τοῦ καλοῦ Ποιμένος, εἰς ἀντικατάστασιν καὶ ἐκδίωξιν τῶν κακῶν ποιμένων, οἱ ὁποῖοι θὰ τιμωρηθοῦν βαρέως, διότι ἔδειξαν ἀδιαφορίαν διὰ τὰ λογικὰ πρόβατα· ἐνῷ τὰ ἐξεμεταλλεύοντο σκληρῶς, τὰ ἀφῆκαν ἐν τούτοις <εἰς κατάβρωμα τοῖς θηρίοις>. 
<Ἰδοὺ ἐγώ>, λέγει ὁ Κύριος, <σώσω τὰ πρόβατά μου καὶ οὐ μὴ ὦσιν ἔτι εἰς προνομήν... 
Καὶ ἀναστήσω ἐπ' αὐτοὺς ποιμένα ἕνα>, ἐκλεκτὸν ἀπόγονον τοῦ Δαδὶδ καὶ αὐτὸς <ἔσται αὐτῶν ποιμήν>. 
Ξηρὰ καὶ ἄσαρκα ὀστέα <πολλὰ σφόδρα> καθ' ὅλην τὴν ἔκτασιν τῆς πεδιάδος θὰ ἀνασυνδεθοῦν εἰς τὴν ἁρμονίαν αὐτῶν, θὰ καλυφθοῦν ἀπὸ σάρκα καὶ αἷμα καὶ θὰ ἀποτελέσουν ἔτσι ἀναρίθμητα σώματα ἀνθρώπων, τὰ ὁποῖα ὑπὸ τὴν ζωογόνον πνοὴν τοῦ ζωοποιοῦ Πνεύματος θὰ ζήσουν, θὰ ἐγερθοῦν, θὰ ἀποτελέσουν κοινωνίαν <πολλὴν σφόδρα>. 
Νεκρὸς καὶ ἀπεξηραμμένος εἶναι ὁ παλαιὸς Ἰσραήλ. Ἀλλὰ θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ Μεσσίου καὶ μὲ τὴν ζείδωρον ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ ἀναζήσῃ, διὰ νὰ ἀποτελέσῃ τὸν νέον Ἰσραήλ, τὸν Ἰσραὴλ τῆς χάριτος.
Αἱ προφητικαὶ ἀλήθειαι ἐδόθησαν εἰς τὸν Ἰεζεκιὴλ καὶ μὲ πλῆθος καταπληκτικῶν ὁραμάτων, αἰσθητοποίηθησαν δὲ εἰς τὸν λαὸν μὲ πολλὰς συμβολικὰς πράξεις. Συνεκίνησαν, προπαρεσκεύασαν εἰς μετάνοιαν, ἐγέμισαν τὰς καρδίας μὲ γλυκείας προσδοκίας. 
Ὑπῆρξαν ὅμως καὶ μερικοί, οἱ ὁποῖοι ἐθίγησαν ἀπὸ τοὺς ἐλέγχους του. Ἦτο αὐτὸ φυσικὸν δι' ἀνθρώπους ἐγωπαθεῖς καὶ ἐσκληρυμμένους εἰς τὴν ἁμαρτωλότητά των. 
Λέγεται μάλιστα ὅτι Ἰουδαῖος ἄρχων, θιγεὶς ἀπὸ τὰ ἐλεγκτικὰ κηρύγματα τοῦ προφήτου, τὸν παρέδωσεν εἰς μαρτυρικὸν θάνατον. 
Δὲν εἶναι ἀπολύτως ἐξηκριβωμένη ἡ πληροφορία αὐτή. Δὲν ἀποκλείεται καὶ νὰ εἶναι ἀληθής. 
Πάντως εἶναι γεγονός, ὅτι ὁ Ἰεζεκιὴλ ἀπέθανεν εἰς ξένην γῆν, χωρὶς νὰ ἐπανίδῃ τὴν πατρίδα του.
Ὀρθῶς ἐγράφη περὶ τοῦ Ἰεζεκιὴλ ὅτι <ἡ ἐνεργητικότης καὶ ἡ δύναμις, καρπὸς τῆς φλογερὰς πίστεώς του, εἶχον διαποτίσει τὸν χαρακτῆρα του καὶ τοῦ ἔδιδον τὴν ἱκανότητα, νὰ ὑποφέρῃ μὲ ὑπομονὴν καὶ θάρρος τὰς δοκιμασίας τῆς αἰχμαλωσίας. 
Βαθύτατα προσηλωμένος εἰς τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων του, πλημμυρισμένος ἀπὸ αἰσθήματα τοῦ πλέον ἁγνοῦ καὶ θερμοῦ πατριωτισμοῦ ἦτο ἀκριβῶς ὁ προφήτῃ, ὁ ὁποῖος ἐχρειάζετο, διὰ νὰ στηρίξῃ καὶ ἐνισχύσῃ τοὺς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι μαζῆ μὲ αὐτὸν εἶχον ἀχθῆ εἰς ἐξορίαν... 
Ποτὲ δὲν συμπεριεφέρθη ὡς ἔνας συνήθης ἄνθρωπος. 
Ἐφέρετο πάντοτε, ἐσκέπτετο, ἔβλεπε καὶ ἐνήργει ὡς προφήτης, καθοδηγούμενος καὶ ἐνισχυόμενος ἀπὸ τὴν παντοδύναμον χεῖρα τοῦ Θεοῦ, πλήρης ὑπερφυσικῆς δυνάμεως>.