΄Ιώβ : Κεφάλαιον ΛΑ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ιαθήκην ἐθέμην τοῖς ὀφθαλμοῖς μου, καὶ οὐ συνήσω ἐπὶ παρθένον.
2 Καὶ τί ἐμέρισεν ὁ Θεός ἄνωθεν καὶ κληρονομία ἱκανοῦ ἐξ ὑψίστων;
3 Οὐχὶ ἀπώλεια τῷ ἀδίκῳ καὶ ἁπαλλοτρίωσις τοῖς ποιοῦσιν ἀνομίαν;
4 Οὐχὶ αὐτὸς ὄψεται ὁδόν μου καὶ πάντα τὰ διαβήματά μου ἐξαριθμήσεται;
5 Εἰ δὲ ἥμην πεπορευμένος μετὰ γελοιαστῶν, εἰ δὲ καὶ ἐσπούδασεν ὁ πούς μου εἰς δόλον·
6 ἕσταμαι γὰρ ἐν ζυγῷ δικαίῳ, οἶδε δὲ ὁ Κύριος τὴν ἀκακίαν μου.
7 Εἰ ἐξέκλινεν ὁ πούς μου ἐκ τῆς ὁδοῦ, εἰ δὲ καὶ τῷ ὀφθαλμῷ ἐπηκολούθησεν ἡ καρδία μου, εἰ δὲ καὶ ταῖς χερσί μου ἡψάμην δώρων,
8 σπείραιμι ἄρα καὶ ἄλλοι φάγοισαν, ἄρριζος δὲ γενοίμην ἐπὶ γῆς.
9 Εἰ ἐξηκολούθησεν ἡ καρδία μου γυναικὶ ἀνδρὸς ἑτέρου, εἰ καὶ ἐγκάθετος ἐγενόμην ἐπὶ θύραις αὐτῆς,
10 ἀρέσαι ἄρα καὶ ἡ γυνή μου ἑτέρῳ, τὰ δὲ νήπιά μου ταπεινωθείη·
11 θυμὸς γὰρ ὀργῆς ἀκατάσχετος τὸ μιᾶναι ἀνδρὸς γυναῖκα·
12 πῦρ γάρ ἐστι καιόμενον ἐπὶ πάντων τῶν μερῶν, οὗ δ' ἂν ἐπέλθῃ ἐκ ριζῶν ἀπώλεσεν.
13 Εἰ δὲ καὶ ἐφαύλισα κρίμα θεράποντός μου ἡ θεραπαίνης, κρινομένων αὐτῶν πρός με,
14 τί γὰρ ποιήσω, ἐὰν ἔτασίν μου ποιῆται ὁ Κύριος; Ἐὰν δὲ καὶ ἐπισκοπήν, τίνα ἀπόκρισιν ποιήσομαι;
15 Πότερον οὐχ ὡς καὶ ἐγὼ ἐγενόμην ἐν γαστρί, καὶ ἐκεῖνοι γεγόνασι; Γεγόναμεν δὲ ἐν τῇ αὐτῇ κοιλίᾳ.
16 Ἀδύνατοι δὲ χρείαν, ἥν ποτε εἶχον, οὐκ ἀπέτυχαν, χήρας δὲ τὸν ὀφθαλμὸν οὐκ ἐξέτηξα.
17 Εἰ δὲ καὶ τὸν ψωμόν μου ἔφαγον μόνος καὶ οὐχὶ ὀρφανῷ μετέδωκα·
18 ὅτι ἐκ νεότητός μου ἐξέτρεφον ὡς πατήρ, καὶ ἐκ γαστρὸς μητρός μου ὠδήγησα·
19 εἰ δὲ καὶ ὑπερεῖδον γυμνὸν ἀπολλύμενον καὶ οὐκ ἠμφίασα αὐτόν,
20 ἀδύνατοι δὲ εἰ μὴ εὐλόγησάν με, ἀπὸ δὲ κουρᾶς ἀμνῶν μου ἐθερμάνθησαν οἱ ὤμοι αὐτῶν.
21 Εἰ ἐπῇρα ὀρφανῷ χεῖρα, πεποιθὼς ὅτι πολλή μοι βοήθεια περίεστιν,
22 ἀποσταίη ἄρα ὁ ὦμός μου ἀπὸ τῆς κλειδός, ὁ δὲ βραχίων μου ἀπὸ τοῦ ἀγκῶνος συντριβείη.
23 Φόβος γὰρ Κυρίου συνέσχε με, ἀπὸ τοῦ λήμματος αὐτοῦ οὐχ ὑποίσω.
24 Εἰ ἔταξα χρυσίον εἰς χοῦν μου, εἰ δὲ καὶ λίθῳ πολυτελεῖ ἐπεποίθησα,
25 εἰ δὶ καὶ εὐφράνθην πολλοῦ πλούτου μοι γενομένου, εἰ δὲ καὶ ἐπ' ἀναριθμήτοις ἐθέμην χεῖρά μου·
26 ἢ οὐχ ὁρῶ μὲν ἥλιον τὸν ἐπιφαύσκοντα ἐκλείποντα, σελήνην δὲ φθίνουσαν; Οὐ γὰρ ἐπ' αὐτοῖς ἐστιν.
27 Καὶ εἰ ἠπατήθη λάθρα ἡ καρδία μου, εἰ δὲ χεῖρά μου ἐπιθεὶς ἐπὶ στόματί μου ἐφίλησα,
28 καὶ τοῦτό μοι ἄρα ἀνομία ἡ μεγίστη λογισθείη, ὅτι ἐψευσάμην ἐναντίον Κυρίου τοῦ Ὑψίστου.
29 Εἰ δὲ κοὶ ἐπιχαρὴς ἐγενόμην πτώματι ἐχθρῶν μου καὶ εἶπεν ἡ καρδία μου· εὖγε,
30 ἀκούσαι ἄρα τὸ οὖς μου τὴν κατάραν μου, θρυλληθείην δὲ ἄρα ὑπὸ λαοῦ μου κακούμενος.
31 Εἶδε καὶ πολλάκις εἶπον αἱ θεράπαιναί μου· τίς ἂν δῴη ἡμῖν τῶν σαρκῶν αὐτοῦ πλησθῆναι; Λίαν μου χρηστοῦ ὄντος·
32 ἔξω δὲ οὐκ ηὐλίζετο ξένος, ἡ δὲ θύρα μου παντὶ ἐλθόντι ἀνέῳκτο.
33 Εἶ δὲ καὶ ἁμαρτῶν ἀκουσίως ἔκρυψα τὴν ἁμαρτίαν μου,
34 οὐ γὰρ διετράπην πολυοχλίαν πλήθους τοῦ μὴ ἐξαγορεῦσαι ἐνώπιον αὐτῶν· εἰ δὲ καὶ εἴασα ἀδύνατον ἐξελθεῖν θύραν μου κόλπῳ κενῷ,
35 τίς δῴη ἀκούοντά μου; Χεῖρα δὲ Κυρίου εἰ μὴ ἐδεδοίκειν, συγγραφὴν δέ, ἣν εἶχον κατὰ τίνος,
36 ἐπ' ὤμοις ἂν περιθέμενος στέφανον ἀνεγίνωσκον,
37 καὶ εἰ μὴ ρήξας αὐτὴν ἀπέδωκα, οὐθὲν λαβὼν παρὰ χρεωφειλέτου·
38 εἰ ἐπ' ἐμοί ποτε ἡ γῆ ἐστέναξεν, εἰ δὲ καὶ οἱ αὔλακες αὐτῆς ἔκλαυσαν ὁμοθυμαδόν,
39 εἰ δὲ καὶ τὴν ἰσχὺν αὐτῆς ἔφαγον μόνος ἄνευ τιμῆς, εἰ δὲ καὶ ψυχὴν κυρίου τῆς γῆς ἐκβαλὼν ἐλύπησα,
40 ἀντὶ πυροῦ ἄρα ἐξέλθοι μοι κνίδη, ἀντὶ δὲ κριθῇς βάτος. Καὶ ἐπαύσατο Ἰὼβ ρήμασιν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

υμβόλαιον ἔκαμα καὶ νόμον ἔθεσα εἰς τὰ μάτια μου, ὥστε ποτὲ νὰ μὴ παρατηρῶ μὲ πονηρὰν ἐπιθυμίαν τὰς παρθένους.
2 Τί ἐξεχώρισεν ὡς μερίδιον ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ ποία ἡ κληροδοσία πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐκ μέρους τοῦ δυνατοῦ Κυρίου, ποὺ κατοικεῖ ἐν ὑψίστοις;
3 Καταστροφὴ καὶ ὄλεθρος δὲν ἐπιφυλάσσεται εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς αὐτοὺς καὶ ἀποξένωσις ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τοὺς διαπράττοντας παρανόμους πράξεις;
4 Αὐτὸς ὅμως ὁ δίκαιος μισθαποδότης, ὁ Κύριος, δὲν θὰ ἴδῃ τοὺς δρόμους τῆς ζωῆς μου, τὴν καλὴν συμπεριφοράν μου, καὶ δὲν θὰ λογαριάσῃ τὰ διαβήματά μου;
5 Ἐὰν ἐγὼ ἐπορεύθην καὶ συνεταυτίσθην μὲ ἀσώτους καὶ μὲ ἀγύρτας, ἐὰν τὰ βήματά μου ἐπάτησαν ποτὲ εἰς δολίους δρόμους
6 -ὁ ζυγός μου ἦτο πάντοτε δίκαιος καὶ γνωρίζει ὁ Κύριος τὴν ἀθωότητά μου.
7 Ἐὰν οἱ πόδες μου παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν θείαν ὁδόν, ἐὰν ἡ καρδία μου ἠκολούθησε καὶ ἔπραξε σύμφωνα μὲ ὅσα πονηρὰ δύναται νὰ ἵδῃ ὁ ὀφθαλμός μου, ἐὰν καὶ μὲ τὰ χέρια μου ἁπλῶς καὶ μόνον ἔθιξα δῶρα, διὰ νὰ δείξω προσωποληψίαν κατὰ τὴν ἀπονομὴν τῆς δικαιοσύνης,
8 εἴθε ἐγὼ μὲν νὰ σπείρω πάντοτε, ἄλλοι δὲ νὰ τρώγουν ὅσα ἐγὼ ἔχω σπείρει. Εἴθε νὰ μὴ ριζώσω ποτὲ εἰς τὴν γῆν.
9 Ὲὰν ἐδελεάσθη καὶ εἱλκύσθη ἡ καρδία μου ἀπὸ τὴν γυναῖκα ξένου ἀνδρός, ἐὰν εἰς κατάλληλον θέσιν τοποθετημένος παρεμόνευσα εἰς τὰς θύρας της ζητῶν νὰ εὕρω εὐκαιρίαν νὰ εἰσέλθω εἰς τὸ σπίτι της,
10 τότε ἂς ἀρέσῃ καὶ ἂς ἑλκυσθῇ ἡ γυναῖκα μου εἰς ἄλλον ἄνδρα, ὥστε νὰ πάθω καὶ ἐγὼ τὰ ἴδια καὶ τὰ μικρά μου τὰ παιδιὰ νὰ ἐξευτελισθοῦν μὲ τὴν διαγωγὴν αὐτὴν τῆς μητρός των.
11 Τὰ λέγω αὐτά, διότι ἀσυγκράτητος ἐπέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ ὀργή, ὅταν κανεὶς μολύνῃ τὴν γυναῖκα ξένου ἀνδρός.
12 Τὸ ἁμάρτημα τοῦτο εἶναι ἄσβεστη φωτιά, ποὺ κατακαίει ἐπάνω εἰς ὅλα τὰ μέρη· ποὺ δὲ θὰ ἐπιπέσῃ, ἐξολοθρεύει ἐκ θεμελίων.
13 Ἐὰν δὲ κατεφρόνησα καὶ κατεπάτησα τὸ δίκαιον τῶν ὑπηρετῶν ἡ ὑπηρετριῶν μου, ὅταν εἶχον διαφορὰς μαζῆ μου,
14 τότε τί θὰ κάμω ἐγώ, ὅταν ὁ Κύριος μὲ δικάσῃ; Ὅταν μὲ ἐπισκεφθῇ, διὰ νὰ μὲ κρίνῃ, ποίαν ἀπόκρισιν καὶ ἀπολογίαν ἔχω νὰ δώσω;
15 Τί λοιπόν; Δὲν ἔλαβα καὶ ἐγὼ ὕπαρξιν εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι; Ἔχομεν λάβει ὕπαρξιν εἰς τὴν αὐτὴν κοιλίαν καὶ ἐγεννήθημεν κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον.
16 Ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἄνθρωποι, ὅταν εὑρέθησαν εἰς κάποιαν ἀνάγκην, δὲν ἐστερήθησαν ἀπὸ τὴν βοήθειάν μου. Τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς χήρας δὲν τοὺς ἀφῆκα νὰ μαραθοῦν καὶ νὰ λυώσουν, ὅταν ἰκετευτικοὶ ἀπηυθύνοντο πρὸς ἐμέ.
17 Ἐὰν ἔφαγα τὸ ψωμὶ μόνος μου καὶ δὲν ἔδωκα ἀπὸ αὐτὸ εἰς τὸ ὀρφανόν, ἂς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός.
18 Διότι ἀπὸ τὴν νεαράν μου ἀκόμη ἡλικίαν ἔτρεφα τὸν πεινῶντα καὶ τὸ ὀρφανόν, ὡσὰν πατήρ. Καὶ ἐκ γενετῆς ἔχων τὴν ἀγαθὴν διάθεσιν ὠδηγοῦσα αὐτούς.
19 Ἐὰν δὲ καὶ ἐγύρισα ἀλλοῦ τὰ μάτια μου, διὰ νὰ μὴ ἴδω κάποιον γυμνόν, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῆς γυμνότητός του ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ, καὶ δὲν τὸν ἐνέδυσα,
20 ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἐὰν δὲν μὲ ηὐλόγησαν, διότι δὲν τοὺς ἐβοήθησα, καὶ δὲν ἐθερμάνθησαν οἱ ὤμοι των ἀπὸ τὰ ἐνδύματα που ὑφάνθησαν ἀπὸ τὴν κουρὰν τῶν προβάτων μου,
21 ἐὰν ἐσήκωσα ἀπειλητικὴν καὶ ἁρπακτικὴν τὴν χεῖρα μου ἐναντίον τοῦ ὀρφανοῦ, διότι εἶχα τὴν πεποίθησιν ὅτι πολλὴ προσωποληπτικὴ βοήθεια ἐκ μέρους τῶν κριτῶν θὰ μοῦ παρείχετο, ἐὰν ἐδικαζόμην, ἐὰν εἰς ὅλα αὐτὰ εἶμαι ἔνοχος,
22 εἴθε νὰ ἐξαρθρωθῇ ὁ ὦμος μου ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῆς κλειδός, νὰ συντριβῇ δὲ ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα ὁ βροχίων μου.
23 Δὲν διέπραξα τοιαύτας παρανομίας, διότι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου μὲ συγκρατοῦσε πάντοτε καὶ διότι δὲν ἠμποροῦσα νὰ ὑποφέρω τὴν καταδικαστικὴν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ.
24 Ποτὲ δὲν ἔκρυψα εἰς ἀποθησαυρισμὸν καὶ ἀσφάλειαν ἐντὸς τῆς γῆς τὸ χρυσίον, ποτὲ δὲν ἐστήριξα τὴν ἐλπίδα μου εἰς τοὺς πολυτίμους λίθους.
25 Ποτὲ δὲν ἐδοκίμασα ὑλόφρονα χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν διὰ τὸν πλοῦτον, τὸν ὁποῖον ἀπέκτησα, ποτὲ δὲν ἄπλωσα τὸ χέρι μου εἰς ἀπόκτησιν ἀναριθμήτου πλούτου.
26 Ἢ δὲν βλέπω καὶ ἐγὼ τὸν ἥλιον νὰ ἀνατέλλῃ λαμπρῶς καὶ νὰ δύῃ μὲ τόσην μεγαλοπρέπειαν, τὴν δὲ σελήνην ὅλονὲν νὰ φθίνῃ, μέχρις ὅτου παρουσιασθῇ νέα; Οὔτε καὶ εἰς αὐτὰ τὰ οὐράνια σώματα δὲν ἀξίζει νὰ στηρίζεται κανείς.
27 Δὲν ἐπλανήθη, ἔστω καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ποτὲ ἡ καρδία μου, ὥστε ἀφοῦ φέρω τὸ χέρι μου εἰς τὸ στόμα μου καὶ τὸ φιλήσω νὰ ἀποστείλω ἔτσι πρὸς αὐτὰ λατρευτικὸν φίλημα ὡς πρὸς θεούς.
28 Ἐὰν κάτι τέτοιο ποτὲ ἔπραξα, ἂς μοῦ καταλογισθῇ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὡς ἡ πλέον μεγάλη παράβασις τοῦ θείου νόμου· διότι ἐψεύσθην ἐνώπιον Κυρίου τοῦ Ὑψίστου καὶ ἠρνήθην αὐτὸν λατρεύσας εἴδωλα.
29 Ἀκόμη δὲ ἐὰν ἐδοκίμασα χαιρεκακίαν διὰ τὴν πτῶσιν καὶ συντριβὴν τῶν ἐχθρῶν μου καὶ εἶπεν ἡ καρδία μου, <εὖγε, εὖγε, καλὰ νὰ πάθῃ>,
30 ἂς ἀκούσῃ τὸ αὐτί μου τὴν ἴδια κατάρα, ποὺ ἔκαμα διὰ τὸν ἐχθρόν μου, καὶ ἅς μὲ εὕρουν τόσα κακά, ὥστε ἡ δυστυχία μου νὰ γίνῃ θρῦλος καὶ μολόγημα μεταξὺ τοῦ λαοῦ μου.
31 Μήπως, τάχα, αἱ ὑπηρέτριαί μου εἶπαν καὶ ἐπανέλαβαν, ποιὸς τάχα θὰ μᾶς δώσῃ νὰ χορτάσωμεν ἀπὸ τὸ πλούσιον τραπέζι, ποὺ παραθέτει αὐτὸς διὰ τὸν ἑαυτόν του; Δὲν τὸ εἶπαν, διότι ἐγὼ ἤμουνα πολὺ καλὸς καὶ εὐεργετικὸς ἀπέναντί των.
32 Ποτὲ δὲν ἀφῆκα ξένον νὰ κοιμηθῇ ἔξω εἰς τὸ ὕπαιθρον. Ἡ θύρα τοῦ σπιτιοῦ μου ἦτο ἀνοικτὴ εἰς κάθε ἐρχόμενον.
33 Ἐὰν δὲ καὶ μοῦ ἔτυχε νὰ ἁμαρτήσω, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, καὶ ἔκρυψα τὴν ἁμαρτίαν μου, ἅς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός.
34 Ποτὲ ὅμως δὲν ὑπεστάλην καὶ δὲν ἐντράπηκα τὸν πολὺν λαόν, ὥστε νὰ μὴ ὁμολογήσω ἐνώπιον αὐτῶν τὸ πταῖσμα μου. Ποτὲ δὲν ἀφῆκα κανένα πτωχὸν νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι μου μὲ ἀδειανὰ τὰ χέρια.
35 Ποιὸς θὰ μοῦ δώσῃ, τάχα, ἄνθρωπον νὰ ἀκούσῃ αὐτά, ποῦ λέγω; Θὰ παρεκάλουν τὸν Θεὸν νὰ μὲ ἀκούσῃ, ἐὰν δὲν ἐφοβούμην τὴν παντοδύναμον δεξιάν του. Ἐὰν εἶχα εἰς τὰ χέρια μου γραμμάτιον ὀφειλῆς κάποιου πρὸς ἐμέ,
36 τὸ περιέφερα εἰς τὸν ὦμον μου, τὸ ἔβαζα ὡς στέφανον εἰς τὸ κεφάλι μου καὶ τὸ ἀνεγίνωσκον,
37 κατόπιν δὲ τὸ ἔσχιζα καὶ τὸ ἔδιδα εἰς αὐτόν, χωρὶς νὰ πάρω τίποτε, ἀπὸ ὅσα μοῦ ὤφειλε.
38 Ἐὰν ἡ γῆ καὶ οἱ καλλιεργοῦντες αὐτὴν ἐστέναξαν ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τῶν ἀδικιῶν μου, ἐὰν τὰ αὐλάκια μὲ τὰ ὁποῖα ἐποτίζετο καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἤνοιγαν ἔκλαυσαν ἀπὸ συμφώνου, διότι, τάχα, τοὺς ἀδικοῦσα,
39 ἐὰν ἐκράτησα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ ἔφαγα μόνος μου τὰ διάφορα εἰσοδήματα τῆς γῆς, καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ καταβάλλω τὰ ἡμερομίσθια εἰς τοὺς ἐργάτας, ἐὰν δὲ καὶ ἐλύπησα ὁποιονδήποτε κάτοχον τῆς γῆς ἐκδιώξας αὐτὸν ἀπὸ αὐτήν, διὰ νὰ τὴν καταλάβω ἐγώ,
40 εἴθε ἀντὶ τοῦ σίτου, ποὺ ἔσπειρα, νὰ φυτρώσουν τσουκνίδες, ἀντὶ τοῦ κριθαριοῦ νὰ φυτρώσουν βάτοι>. Αὐτὰ εἶπεν ὁ Ἰὼβ καὶ ἔπαυσε νὰ ὁμιλῇ.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

θεσα νόμον καὶ κανόνα εἰς τὰ μάτια μου νὰ μὴ παρασύρωνται ὑπὸ τῆς πονηρὰς περιεργείας, καὶ κατόπιν τούτου δὲν θὰ δώσω προσοχὴν εἰς κόρην ἀνύπανδρον.
2 Ἀπέφυγα τὴν ἁμαρτίαν αὐτήν, ἔχων ὑπ’ ὄψιν μου καί τί ἐξεχώρισεν ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ποία ὑπῆρξεν ἡ κληρονομία τοῦ Παντοδυνάμου, τὴν ὁποίαν ἔδωκεν ἐκ τῶν ὑψίστων μερῶν, ὅπου εἶναι στημένος ὁ θρόνος του.
3 Ἀλλοίμονον, ὄλεθρος εἰς τὸν ἄδικον καὶ ἀποξένωσις διὰ τοὺς ἐνεργοῦντας ἀμετανοήτως παραβάσεις τοῦ θείου νόμου.
4 Δὲν θὰ ἴδῃ Αὐτὸς εἰς ποῖον δρόμον βαδίζω καὶ ποίαν συμπεριφορὰν δεικνύω καὶ δὲν θὰ ἀριθμήσῃ ἐπακριβῶς ὅλας τὰς κινήσεις καὶ ἐνεργείας μου;
5 Βλέπει δὲ Αὐτός, ἐὰν εἶχον ὑπάγει μὲ γελωτοποιούς, ἠξεύρει δὲ καὶ ἐὰν ἔσπευσεν ὁ πούς μου εἰς ἔργα ἀπάτης καὶ δολιότητος.
6 Ὄχι· δὲν διέπραξα κανένα δόλον. Διότι ἔχω στήθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου εἰς ζυγὸν δίκαιον καὶ ζυγίζομαι ἐπ’ αὐτοῦ, γνωρίζει δὲ ὁ Κύριος τὴν ἀκακίαν καὶ ἀθωότητά μου.
7 Ἐὰν ὁ πούς μου ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τῆς ἀρετῆς, ἐὰν δὲ καὶ ἡ καρδία μου ἐπηκολούθησεν εἰς τὸν μετὰ πονηρὰς ἐπιθυμίας βλέποντα ὀφθαλμόν, ἐὰν δὲ καὶ μὲ τὰ χέρια μου ἁπλῶς καὶ μόνον ἔθιζα δῶρα διὰ νὰ προσωποληπτήσω κατὰ τὴν ἀπονομὴν τῆς δικαιοσύνης,
8 εἴθε νὰ σπείρω καὶ εἴθε ἄλλοι νὰ φάγουν τὰ ὅσα ἔσπειρα, εἴθε δὲ νὰ μὴ προφθάσουν νὰ βγάλουν ἀκόμη οὔτε ρίζαν, ὅσα σπείρω εἰς τοὺς ἀγρούς μου.
9 Ἐὰν ἐδελεάσθη ἡ καρδία μου, ὥστε νὰ ἀκολουθήσω αἰχμάλωτος εἰς γυναῖκα ἄλλου ἀνδρός, ἐὰν καὶ παρεμόνευσα, τοποθετημένος ἀθέατος πλησίον τῶν θυρῶν της, καραδοκῶν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἔμβω εἰς τὸ σπίτι της,
10 τότε εἴθε καὶ ἡ γυναῖκα μου νὰ ἀρέσῃ εἰς ἄλλον ἄνδρα καὶ νὰ τὴν χάσω, τὰ δὲ ἐξ αὐτῆς τέκνα μου εἴθε νὰ ταπεινωθοῦν ἀπὸ τῆς νηπιακῆς των ἡλικίας.
11 Κάμνω τὰς κατάρας αὐτάς, διότι ἐπέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸν θυμὸς δυνατὸς καὶ ἀσυγκράτητος, ὅταν τίς μολύνῃ γυναῖκα ξένου ἀνδρός.
12 Διότι ὁ θυμὸς αὐτὸς εἶναι φωτιά, ποὺ δὲν σβήνει καὶ καίεται εἰς ὅλα τὰ μέρη, ὅπου πέσῃ, ὅπου δὲ ἐπέλθῃ ἡ φωτιὰ αὐτή, προκαλεῖ ἀπώλειαν καὶ ἐξολόθρευσιν εἰς κάθε βλάστησιν καὶ φυτείαν, ἀπὸ αὐτὰς τὰς ρίζας της.
13 Ἐὰν δὲ καὶ κατεπάτησα δικαίωμά τι ὑπηρέτου μου ἢ ὑπηρετρίας, οἱ ὁποῖοι ἐζήτησαν νὰ ὑποβληθοῦν εἰς κρίσιν μαζί μου,
14 τί βεβαίως θὰ κάμω, ἐὰν ὁ Κύριος κάμνῃ τὴν ἐξέτασίν μου διὰ τὴν ἀδικίαν μου αὐτήν; Ἐὰν δὲ καὶ ποιήσῃ αὐτὸς ἐπιθεώρησιν ἐπὶ τούτου καὶ μοῦ ζητήσῃ λόγον περὶ αὐτοῦ, ποίαν ἀπόκρισιν θὰ κάμω;
15 Δὲν ἔγινα καὶ ἐγὼ μέσα εἰς μητρικὴν κοιλίαν, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι ἐκεῖ ἔλαβον ὔπαρξιν; Καὶ δὲν ἔχομεν γίνει, καὶ αὐτοὶ καὶ ἐγὼ μὲ τὸν αὐτὸν τρόπον μέσα εἰς κοιλίαν γυναικός;
16 Ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ζητοῦντες προστασίαν ἀπὸ ἐμὲ δὲν ἀπέτυχον εἰς τὴν ἀνάγκην, ἡ ὁποία εἰς οἰανδήποτε περίστασιν τοὺς εὕρισκε, μάτι δὲ χήρας, ποὺ ἀνυψοῦτο εἰς ἐμὲ ἱκετευτικόν, δὲν τὸ ἄφηνα νὰ μαρανθῇ ἐκ τῆς ἀπελπιστικῆς ἀναμονῆς.
17 Ἐὰν δὲ ἔφαγα καὶ τὸ ψωμὶ μόνος καὶ δὲν ἔδωκα ἐξ αὐτοῦ καὶ εἰς τὸν ὀρφανόν, <ἂς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός>.
18 Διότι, ἀφ' ὅτου ἤμην νέος, ἔτρεφον πλουσίως σὰν πατέρας τὸν ὀρφανόν, καὶ μὲ ἔμφυτον τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπην μου ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας μου ἤμην ὁδηγός του.
19 Ἐὰν δὲ καὶ παρέβλεψα κάποιον γυμνόν, ποὺ λόγῳ τῆς γυμνότητός του ἐκινδύνευε ν’ ἀποθάνῃ, καὶ δὲν ἐνέδυσα αὐτόν,
20 ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἐὰν δὲν μὲ ηὐχήθησαν, ἐπειδὴ παρέλειψα νὰ τοὺς βοηθήσω, καὶ δὲν ἐθερμάνθησαν οἱ ὦμοι τους ἀπὸ τὰ ἐνδύματα, ποὺ ἔγιναν ἀπὸ τὴν κουρὰν τῶν ἀρνιῶν μου·
21 ἐὰν ἐσήκωσα ἀπειλητικὴν τὴν χεῖρα κατὰ τοῦ ὀρφανοῦ, ἐπειδὴ εἶχα πεποίθησιν, ὅτι πολλὴ ὑπάρχει περὶ ἐμὲ βοήθεια ἐκ μέρους τῶν κριτῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐδίκαζον τὰς μετὰ τοῦ ὀρφανοῦ διαφοράς μου·
22 ἐὰν ὑπῆρξα ἔνοχος εἰς αὐτά, εἴθε ὁ ὦμος μου νὰ ἐξαρθρωθῇ ἀπὸ τὸ ὀστοῦν τῆς κλειδός, ὁ δὲ βραχίων τῆς χειρός μου νὰ συντριβῇ ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα τελείως.
23 Ὄχι· δὲν διέπραξα τοιοῦτόν τι, διότι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου μὲ συνεκράτησε πάντοτε· δὲν θὰ βαστάσω ποτὲ τὴν παρ' Αὐτοῦ διδομένην καὶ λαμβανομένην ὑπ’ ἑμοῦ ὡς δικαίαν τιμωρίαν τῶν ὅσων διέπραξα.
24 Ἐὰν ἐπεδίωξα νὰ ἀποκτήσω χρυσὸν πολὺν σὰν σωρὸν χώματος, ἐὰν δὲ καὶ εἰς λίθον πολύτιμον ἐστήριξα τὴν πεποίθησίν μου,
25 ἐὰν δὲ καὶ ἐδοκίμασα τὴν εὐφροσύνην τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ὅταν ἀπέκτησα πλοῦτον πολύν, ἐὰν δὲ καὶ ἐστήριξα τὴν χεῖρα μου μὲ ἐμπιστοσύνην πολλὴν εἰς ἀναρίθμητα πλούτη·
26 ἢ δὲν βλέπω τὸν μὲν ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει λαμπρός, νὰ ἐκλείπῃ δύων καθ’ ἑκάστην, τὴν δὲ σελήνην νὰ φθίνῃ καὶ νὰ χάνῃ τὸ φῶς της; Συμβαίνουν δὲ αἱ ἐκλείψεις αὐταί, διότι εἰς τὰ φθαρτὰ δημιουργήματα δὲν ἀξίζει να στηρίζῃ κανεὶς τὴν πεποίθησίν του.
27 Καὶ ἐὰν ἐξηπατήθη μυστικὰ ἡ καρδία μου, ὥστε νὰ στηριχθῇ εἰς αὐτὰ ὡς εἰς θεούς, ἐὰν δὲ ἔφερα εἰς τὸ στόμα μου τὴν χεῖρα μου καὶ ἀπέστειλα λατρευτικὸν φίλημα εἰς αὐτά,
28 καὶ αὐτὸ εἴθε νὰ μοῦ λογαριασθῇ ὡς ἡ πλέον μεγάλη παράβασις τοῦ θείου νόμου, διότι ἐψεύσθην ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τοῦ Ὑψίστου καὶ ἠρνήθην Αὐτόν, λατρεύσας τὸ ψεῦδος καὶ ὄχι Αὐτόν.
29 Ἐὰν δὲ καὶ ἔγινα περιχαρὴς διὰ τὴν πτῶσιν καὶ καταστροφὴν τῶν ἐχθρῶν μου, καὶ ἐὰν εἶπεν ἡ καρδία μου· Μπράβο!
30 εἴθε νὰ ἀκούσῃ τὸ ἰδικόν μου αὐτὶ τὴν κατάραν αὐτήν, ποὺ ἔκαμα διὰ τὸν ἐχθρόν μου, εἴθε δὲ νὰ μὲ εὔρουν τόσα κακά, ὥστε ἡ δυστυχία καὶ καταστροφή μου νὰ γίνῃ θρῦλος καὶ παροιμία εἰς τὰ στόματα τοῦ λαοῦ μου.
31 Ἐὰν δὲ καὶ αἱ δοῦλαι μου εἶπαν πολλὰς φοράς· <Τίς θὰ μᾶς ἔδιδε νὰ χορτασθῶμεν ἀπὸ τὰς σάρκας, ποὺ τρώγει αὐτός;) Δὲν τὸ εἶπαν ποτέ, διότι ἐγὼ ἤμην πολὺ εὐεργετικός.
32 Ἔξω δὲ εἰς τοὺς δρόμους δὲν ἐπερνοῦσε τὴν νύκτα του οἱοσδήποτε ξένος, ἡ θύρα μου δὲ ἦτο ἀνοιγμένη εἰς καθένα, ποὺ ἦλθε, καὶ εἰς αὐτοὺς τοὺς ἀγνώστους.
33 Ἐὰν δὲ καὶ παρασυρθεὶς εἰς ἁμαρτίαν τινα, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ἔκρυψα ταύτην, (δικαίως θὰ ἐτιμωρούμην).
34 Δὲν τὴν ἔκρυψα ὅμως. Διότι δὲν ἐδυσκολεύθηκα ἐξ ἐντροπῆς ἀπὸ τὴν συρροὴν πλήθους πολλοῦ καὶ ὄχλου, ὥστε νὰ μὴ ὁμολογήσω ἐνώπιον αὐτῶν τὸ πταῖσμα μου. Ἐὰν δὲ καὶ ἀφῆκα ἀδύνατον καὶ πτωχόν τινα, ποὺ ἦλθεν εἰς τὸ σπίτι μου ζητῶν βοήθειαν, νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν θύραν μου μὲ ἀδειανὸν καὶ ὄχι γεμᾶτον τὸν κόλπον,
35 ποῖος θὰ μοῦ ἔδιδε κάποιον νὰ μὲ ἀκούση; Θὰ ἤθελον δὲ νὰ μὲ ἀκούσῃ ὁ Κύριος, ἐὰν δὲν ἐφοβούμην τὴν παντοδύναμον χεῖρα του. Τὴν ἔγγραφον δὲ κατηγορίαν, τὴν ὁποίαν ἕνεκα διαφοράς μου πρός τινα θὰ παρουσίαζεν οὗτος <εἰς αὐτὸν τὸν Κύριον ὡς κριτὴν αὐτῆς>,
36 ἀφοῦ θὰ τὴν ἔθετα γύρω ἀπὸ τοὺς ὤμους μου ὡς στέφανον, θὰ τὴν ἀνεγίνωσκον ἐγὼ ὁ ἴδιος,
37 καὶ ἐάν, ἀφοῦ ἐξέσχιζα αὐτήν, ἀποδεικνύων αὐτὴν ἀβάσιμον, δὲν τοῦ τὴν ἐπέστρεφα, χωρὶς νὰ λάβω τίποτε ὡς ἰκανοποίησιν παρ’ αὐτοῦ, παρὰ τὸ ὅτι θὰ ἀπεδεικνύετο χρεωφειλέτης εἰς ἐμέ, (ὁ Κύριος ἂς μὲ κατέκρινεν).
38 Ἐὰν ἐξ αἰτίας μου ἐστέναξε καμμιὰ φορὰ ἡ γῆ καταπατηθεῖσα δι' ἀδικίας ὑπ’ ἐμοῦ· ἐὰν δὲ καὶ τὰ αὐλάκια, διὰ τῶν ὁποίων ποτίζεται αὕτη, ἔκλαυσαν ἀπὸ συμφώνου ἀναζητοῦντα τὸν νόμιμον ἰδιοκτήτην των, τὸν ὁποῖον ἐγὼ μὲ ἀσυνειδησίαν ἐξετόπισα,
39 ἐὰν δὲ καὶ τὴν δύναμιν καὶ παραγωγήν της ἔφαγα μόνος μου, χωρὶς νὰ δώσω καὶ εἰς ἄλλους ἔχοντας ἀνάγκην, καὶ χωρὶς νὰ πληρώσω τὴν ἀξίαν της καὶ τὸν μισθὸν αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκαλλιέργησαν καὶ τὴν ἐθέρισαν, ἐὰν δὲ καὶ ἐλύπησα τὴν ψυχὴν οἰουδήποτε κατόχου τῆς γῆς, ἐκδίωξας αὐτὸν ἀπ’ αὐτῆς, διὰ νὰ καταλάβω ἐγὼ ταύτην,
40 εἴθε λοιπὸν ἀντὶ σίτου, ποὺ ἔσπειρα, νὰ βγῇ τσουκνίδα καὶ ἀντὶ κριθαριοῦ νὰ φυτρώσῃ βάτος>. Αὐτὰ εἶπεν ὁ Ἰὼβ καὶ ἔπαυσε μὲ τοὺς λόγους αὐτοῦ.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ιαθήκην ἐθέμην τοῖς ὀφθαλμοῖς μου, καὶ οὐ συνήσω ἐπὶ παρθένον.	υμβόλαιον ἔκαμα καὶ νόμον ἔθεσα εἰς τὰ μάτια μου, ὥστε ποτὲ νὰ μὴ παρατηρῶ μὲ πονηρὰν ἐπιθυμίαν τὰς παρθένους.	θεσα νόμον καὶ κανόνα εἰς τὰ μάτια μου νὰ μὴ παρασύρωνται ὑπὸ τῆς πονηρὰς περιεργείας, καὶ κατόπιν τούτου δὲν θὰ δώσω προσοχὴν εἰς κόρην ἀνύπανδρον.
2 Καὶ τί ἐμέρισεν ὁ Θεός ἄνωθεν καὶ κληρονομία ἱκανοῦ ἐξ ὑψίστων;	2 Τί ἐξεχώρισεν ὡς μερίδιον ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ ποία ἡ κληροδοσία πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐκ μέρους τοῦ δυνατοῦ Κυρίου, ποὺ κατοικεῖ ἐν ὑψίστοις;	2 Ἀπέφυγα τὴν ἁμαρτίαν αὐτήν, ἔχων ὑπ’ ὄψιν μου καί τί ἐξεχώρισεν ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ποία ὑπῆρξεν ἡ κληρονομία τοῦ Παντοδυνάμου, τὴν ὁποίαν ἔδωκεν ἐκ τῶν ὑψίστων μερῶν, ὅπου εἶναι στημένος ὁ θρόνος του.
3 Οὐχὶ ἀπώλεια τῷ ἀδίκῳ καὶ ἁπαλλοτρίωσις τοῖς ποιοῦσιν ἀνομίαν;	3 Καταστροφὴ καὶ ὄλεθρος δὲν ἐπιφυλάσσεται εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς αὐτοὺς καὶ ἀποξένωσις ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τοὺς διαπράττοντας παρανόμους πράξεις;	3 Ἀλλοίμονον, ὄλεθρος εἰς τὸν ἄδικον καὶ ἀποξένωσις διὰ τοὺς ἐνεργοῦντας ἀμετανοήτως παραβάσεις τοῦ θείου νόμου.
4 Οὐχὶ αὐτὸς ὄψεται ὁδόν μου καὶ πάντα τὰ διαβήματά μου ἐξαριθμήσεται;	4 Αὐτὸς ὅμως ὁ δίκαιος μισθαποδότης, ὁ Κύριος, δὲν θὰ ἴδῃ τοὺς δρόμους τῆς ζωῆς μου, τὴν καλὴν συμπεριφοράν μου, καὶ δὲν θὰ λογαριάσῃ τὰ διαβήματά μου;	4 Δὲν θὰ ἴδῃ Αὐτὸς εἰς ποῖον δρόμον βαδίζω καὶ ποίαν συμπεριφορὰν δεικνύω καὶ δὲν θὰ ἀριθμήσῃ ἐπακριβῶς ὅλας τὰς κινήσεις καὶ ἐνεργείας μου;
5 Εἰ δὲ ἥμην πεπορευμένος μετὰ γελοιαστῶν, εἰ δὲ καὶ ἐσπούδασεν ὁ πούς μου εἰς δόλον·	5 Ἐὰν ἐγὼ ἐπορεύθην καὶ συνεταυτίσθην μὲ ἀσώτους καὶ μὲ ἀγύρτας, ἐὰν τὰ βήματά μου ἐπάτησαν ποτὲ εἰς δολίους δρόμους	5 Βλέπει δὲ Αὐτός, ἐὰν εἶχον ὑπάγει μὲ γελωτοποιούς, ἠξεύρει δὲ καὶ ἐὰν ἔσπευσεν ὁ πούς μου εἰς ἔργα ἀπάτης καὶ δολιότητος.
6 ἕσταμαι γὰρ ἐν ζυγῷ δικαίῳ, οἶδε δὲ ὁ Κύριος τὴν ἀκακίαν μου.	6 -ὁ ζυγός μου ἦτο πάντοτε δίκαιος καὶ γνωρίζει ὁ Κύριος τὴν ἀθωότητά μου.	6 Ὄχι· δὲν διέπραξα κανένα δόλον. Διότι ἔχω στήθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου εἰς ζυγὸν δίκαιον καὶ ζυγίζομαι ἐπ’ αὐτοῦ, γνωρίζει δὲ ὁ Κύριος τὴν ἀκακίαν καὶ ἀθωότητά μου.
7 Εἰ ἐξέκλινεν ὁ πούς μου ἐκ τῆς ὁδοῦ, εἰ δὲ καὶ τῷ ὀφθαλμῷ ἐπηκολούθησεν ἡ καρδία μου, εἰ δὲ καὶ ταῖς χερσί μου ἡψάμην δώρων,	7 Ἐὰν οἱ πόδες μου παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν θείαν ὁδόν, ἐὰν ἡ καρδία μου ἠκολούθησε καὶ ἔπραξε σύμφωνα μὲ ὅσα πονηρὰ δύναται νὰ ἵδῃ ὁ ὀφθαλμός μου, ἐὰν καὶ μὲ τὰ χέρια μου ἁπλῶς καὶ μόνον ἔθιξα δῶρα, διὰ νὰ δείξω προσωποληψίαν κατὰ τὴν ἀπονομὴν τῆς δικαιοσύνης,	7 Ἐὰν ὁ πούς μου ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τῆς ἀρετῆς, ἐὰν δὲ καὶ ἡ καρδία μου ἐπηκολούθησεν εἰς τὸν μετὰ πονηρὰς ἐπιθυμίας βλέποντα ὀφθαλμόν, ἐὰν δὲ καὶ μὲ τὰ χέρια μου ἁπλῶς καὶ μόνον ἔθιζα δῶρα διὰ νὰ προσωποληπτήσω κατὰ τὴν ἀπονομὴν τῆς δικαιοσύνης,
8 σπείραιμι ἄρα καὶ ἄλλοι φάγοισαν, ἄρριζος δὲ γενοίμην ἐπὶ γῆς.	8 εἴθε ἐγὼ μὲν νὰ σπείρω πάντοτε, ἄλλοι δὲ νὰ τρώγουν ὅσα ἐγὼ ἔχω σπείρει. Εἴθε νὰ μὴ ριζώσω ποτὲ εἰς τὴν γῆν.	8 εἴθε νὰ σπείρω καὶ εἴθε ἄλλοι νὰ φάγουν τὰ ὅσα ἔσπειρα, εἴθε δὲ νὰ μὴ προφθάσουν νὰ βγάλουν ἀκόμη οὔτε ρίζαν, ὅσα σπείρω εἰς τοὺς ἀγρούς μου.
9 Εἰ ἐξηκολούθησεν ἡ καρδία μου γυναικὶ ἀνδρὸς ἑτέρου, εἰ καὶ ἐγκάθετος ἐγενόμην ἐπὶ θύραις αὐτῆς,	9 Ὲὰν ἐδελεάσθη καὶ εἱλκύσθη ἡ καρδία μου ἀπὸ τὴν γυναῖκα ξένου ἀνδρός, ἐὰν εἰς κατάλληλον θέσιν τοποθετημένος παρεμόνευσα εἰς τὰς θύρας της ζητῶν νὰ εὕρω εὐκαιρίαν νὰ εἰσέλθω εἰς τὸ σπίτι της,	9 Ἐὰν ἐδελεάσθη ἡ καρδία μου, ὥστε νὰ ἀκολουθήσω αἰχμάλωτος εἰς γυναῖκα ἄλλου ἀνδρός, ἐὰν καὶ παρεμόνευσα, τοποθετημένος ἀθέατος πλησίον τῶν θυρῶν της, καραδοκῶν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἔμβω εἰς τὸ σπίτι της,
10 ἀρέσαι ἄρα καὶ ἡ γυνή μου ἑτέρῳ, τὰ δὲ νήπιά μου ταπεινωθείη·	10 τότε ἂς ἀρέσῃ καὶ ἂς ἑλκυσθῇ ἡ γυναῖκα μου εἰς ἄλλον ἄνδρα, ὥστε νὰ πάθω καὶ ἐγὼ τὰ ἴδια καὶ τὰ μικρά μου τὰ παιδιὰ νὰ ἐξευτελισθοῦν μὲ τὴν διαγωγὴν αὐτὴν τῆς μητρός των.	10 τότε εἴθε καὶ ἡ γυναῖκα μου νὰ ἀρέσῃ εἰς ἄλλον ἄνδρα καὶ νὰ τὴν χάσω, τὰ δὲ ἐξ αὐτῆς τέκνα μου εἴθε νὰ ταπεινωθοῦν ἀπὸ τῆς νηπιακῆς των ἡλικίας.
11 θυμὸς γὰρ ὀργῆς ἀκατάσχετος τὸ μιᾶναι ἀνδρὸς γυναῖκα·	11 Τὰ λέγω αὐτά, διότι ἀσυγκράτητος ἐπέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ ὀργή, ὅταν κανεὶς μολύνῃ τὴν γυναῖκα ξένου ἀνδρός.	11 Κάμνω τὰς κατάρας αὐτάς, διότι ἐπέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸν θυμὸς δυνατὸς καὶ ἀσυγκράτητος, ὅταν τίς μολύνῃ γυναῖκα ξένου ἀνδρός.
12 πῦρ γάρ ἐστι καιόμενον ἐπὶ πάντων τῶν μερῶν, οὗ δ' ἂν ἐπέλθῃ ἐκ ριζῶν ἀπώλεσεν.	12 Τὸ ἁμάρτημα τοῦτο εἶναι ἄσβεστη φωτιά, ποὺ κατακαίει ἐπάνω εἰς ὅλα τὰ μέρη· ποὺ δὲ θὰ ἐπιπέσῃ, ἐξολοθρεύει ἐκ θεμελίων.	12 Διότι ὁ θυμὸς αὐτὸς εἶναι φωτιά, ποὺ δὲν σβήνει καὶ καίεται εἰς ὅλα τὰ μέρη, ὅπου πέσῃ, ὅπου δὲ ἐπέλθῃ ἡ φωτιὰ αὐτή, προκαλεῖ ἀπώλειαν καὶ ἐξολόθρευσιν εἰς κάθε βλάστησιν καὶ φυτείαν, ἀπὸ αὐτὰς τὰς ρίζας της.
13 Εἰ δὲ καὶ ἐφαύλισα κρίμα θεράποντός μου ἡ θεραπαίνης, κρινομένων αὐτῶν πρός με,	13 Ἐὰν δὲ κατεφρόνησα καὶ κατεπάτησα τὸ δίκαιον τῶν ὑπηρετῶν ἡ ὑπηρετριῶν μου, ὅταν εἶχον διαφορὰς μαζῆ μου,	13 Ἐὰν δὲ καὶ κατεπάτησα δικαίωμά τι ὑπηρέτου μου ἢ ὑπηρετρίας, οἱ ὁποῖοι ἐζήτησαν νὰ ὑποβληθοῦν εἰς κρίσιν μαζί μου,
14 τί γὰρ ποιήσω, ἐὰν ἔτασίν μου ποιῆται ὁ Κύριος; Ἐὰν δὲ καὶ ἐπισκοπήν, τίνα ἀπόκρισιν ποιήσομαι;	14 τότε τί θὰ κάμω ἐγώ, ὅταν ὁ Κύριος μὲ δικάσῃ; Ὅταν μὲ ἐπισκεφθῇ, διὰ νὰ μὲ κρίνῃ, ποίαν ἀπόκρισιν καὶ ἀπολογίαν ἔχω νὰ δώσω;	14 τί βεβαίως θὰ κάμω, ἐὰν ὁ Κύριος κάμνῃ τὴν ἐξέτασίν μου διὰ τὴν ἀδικίαν μου αὐτήν; Ἐὰν δὲ καὶ ποιήσῃ αὐτὸς ἐπιθεώρησιν ἐπὶ τούτου καὶ μοῦ ζητήσῃ λόγον περὶ αὐτοῦ, ποίαν ἀπόκρισιν θὰ κάμω;
15 Πότερον οὐχ ὡς καὶ ἐγὼ ἐγενόμην ἐν γαστρί, καὶ ἐκεῖνοι γεγόνασι; Γεγόναμεν δὲ ἐν τῇ αὐτῇ κοιλίᾳ.	15 Τί λοιπόν; Δὲν ἔλαβα καὶ ἐγὼ ὕπαρξιν εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι; Ἔχομεν λάβει ὕπαρξιν εἰς τὴν αὐτὴν κοιλίαν καὶ ἐγεννήθημεν κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον.	15 Δὲν ἔγινα καὶ ἐγὼ μέσα εἰς μητρικὴν κοιλίαν, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι ἐκεῖ ἔλαβον ὔπαρξιν; Καὶ δὲν ἔχομεν γίνει, καὶ αὐτοὶ καὶ ἐγὼ μὲ τὸν αὐτὸν τρόπον μέσα εἰς κοιλίαν γυναικός;
16 Ἀδύνατοι δὲ χρείαν, ἥν ποτε εἶχον, οὐκ ἀπέτυχαν, χήρας δὲ τὸν ὀφθαλμὸν οὐκ ἐξέτηξα.	16 Ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἄνθρωποι, ὅταν εὑρέθησαν εἰς κάποιαν ἀνάγκην, δὲν ἐστερήθησαν ἀπὸ τὴν βοήθειάν μου. Τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς χήρας δὲν τοὺς ἀφῆκα νὰ μαραθοῦν καὶ νὰ λυώσουν, ὅταν ἰκετευτικοὶ ἀπηυθύνοντο πρὸς ἐμέ.	16 Ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ζητοῦντες προστασίαν ἀπὸ ἐμὲ δὲν ἀπέτυχον εἰς τὴν ἀνάγκην, ἡ ὁποία εἰς οἰανδήποτε περίστασιν τοὺς εὕρισκε, μάτι δὲ χήρας, ποὺ ἀνυψοῦτο εἰς ἐμὲ ἱκετευτικόν, δὲν τὸ ἄφηνα νὰ μαρανθῇ ἐκ τῆς ἀπελπιστικῆς ἀναμονῆς.
17 Εἰ δὲ καὶ τὸν ψωμόν μου ἔφαγον μόνος καὶ οὐχὶ ὀρφανῷ μετέδωκα·	17 Ἐὰν ἔφαγα τὸ ψωμὶ μόνος μου καὶ δὲν ἔδωκα ἀπὸ αὐτὸ εἰς τὸ ὀρφανόν, ἂς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός.	17 Ἐὰν δὲ ἔφαγα καὶ τὸ ψωμὶ μόνος καὶ δὲν ἔδωκα ἐξ αὐτοῦ καὶ εἰς τὸν ὀρφανόν, <ἂς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός>.
18 ὅτι ἐκ νεότητός μου ἐξέτρεφον ὡς πατήρ, καὶ ἐκ γαστρὸς μητρός μου ὠδήγησα·	18 Διότι ἀπὸ τὴν νεαράν μου ἀκόμη ἡλικίαν ἔτρεφα τὸν πεινῶντα καὶ τὸ ὀρφανόν, ὡσὰν πατήρ. Καὶ ἐκ γενετῆς ἔχων τὴν ἀγαθὴν διάθεσιν ὠδηγοῦσα αὐτούς.	18 Διότι, ἀφ' ὅτου ἤμην νέος, ἔτρεφον πλουσίως σὰν πατέρας τὸν ὀρφανόν, καὶ μὲ ἔμφυτον τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπην μου ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας μου ἤμην ὁδηγός του.
19 εἰ δὲ καὶ ὑπερεῖδον γυμνὸν ἀπολλύμενον καὶ οὐκ ἠμφίασα αὐτόν,	19 Ἐὰν δὲ καὶ ἐγύρισα ἀλλοῦ τὰ μάτια μου, διὰ νὰ μὴ ἴδω κάποιον γυμνόν, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῆς γυμνότητός του ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ, καὶ δὲν τὸν ἐνέδυσα,	19 Ἐὰν δὲ καὶ παρέβλεψα κάποιον γυμνόν, ποὺ λόγῳ τῆς γυμνότητός του ἐκινδύνευε ν’ ἀποθάνῃ, καὶ δὲν ἐνέδυσα αὐτόν,
20 ἀδύνατοι δὲ εἰ μὴ εὐλόγησάν με, ἀπὸ δὲ κουρᾶς ἀμνῶν μου ἐθερμάνθησαν οἱ ὤμοι αὐτῶν.	20 ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἐὰν δὲν μὲ ηὐλόγησαν, διότι δὲν τοὺς ἐβοήθησα, καὶ δὲν ἐθερμάνθησαν οἱ ὤμοι των ἀπὸ τὰ ἐνδύματα που ὑφάνθησαν ἀπὸ τὴν κουρὰν τῶν προβάτων μου,	20 ἀδύνατοι δὲ καὶ πτωχοὶ ἐὰν δὲν μὲ ηὐχήθησαν, ἐπειδὴ παρέλειψα νὰ τοὺς βοηθήσω, καὶ δὲν ἐθερμάνθησαν οἱ ὦμοι τους ἀπὸ τὰ ἐνδύματα, ποὺ ἔγιναν ἀπὸ τὴν κουρὰν τῶν ἀρνιῶν μου·
21 Εἰ ἐπῇρα ὀρφανῷ χεῖρα, πεποιθὼς ὅτι πολλή μοι βοήθεια περίεστιν,	21 ἐὰν ἐσήκωσα ἀπειλητικὴν καὶ ἁρπακτικὴν τὴν χεῖρα μου ἐναντίον τοῦ ὀρφανοῦ, διότι εἶχα τὴν πεποίθησιν ὅτι πολλὴ προσωποληπτικὴ βοήθεια ἐκ μέρους τῶν κριτῶν θὰ μοῦ παρείχετο, ἐὰν ἐδικαζόμην, ἐὰν εἰς ὅλα αὐτὰ εἶμαι ἔνοχος,	21 ἐὰν ἐσήκωσα ἀπειλητικὴν τὴν χεῖρα κατὰ τοῦ ὀρφανοῦ, ἐπειδὴ εἶχα πεποίθησιν, ὅτι πολλὴ ὑπάρχει περὶ ἐμὲ βοήθεια ἐκ μέρους τῶν κριτῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐδίκαζον τὰς μετὰ τοῦ ὀρφανοῦ διαφοράς μου·
22 ἀποσταίη ἄρα ὁ ὦμός μου ἀπὸ τῆς κλειδός, ὁ δὲ βραχίων μου ἀπὸ τοῦ ἀγκῶνος συντριβείη.	22 εἴθε νὰ ἐξαρθρωθῇ ὁ ὦμος μου ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῆς κλειδός, νὰ συντριβῇ δὲ ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα ὁ βροχίων μου.	22 ἐὰν ὑπῆρξα ἔνοχος εἰς αὐτά, εἴθε ὁ ὦμος μου νὰ ἐξαρθρωθῇ ἀπὸ τὸ ὀστοῦν τῆς κλειδός, ὁ δὲ βραχίων τῆς χειρός μου νὰ συντριβῇ ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα τελείως.
23 Φόβος γὰρ Κυρίου συνέσχε με, ἀπὸ τοῦ λήμματος αὐτοῦ οὐχ ὑποίσω.	23 Δὲν διέπραξα τοιαύτας παρανομίας, διότι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου μὲ συγκρατοῦσε πάντοτε καὶ διότι δὲν ἠμποροῦσα νὰ ὑποφέρω τὴν καταδικαστικὴν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ.	23 Ὄχι· δὲν διέπραξα τοιοῦτόν τι, διότι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου μὲ συνεκράτησε πάντοτε· δὲν θὰ βαστάσω ποτὲ τὴν παρ' Αὐτοῦ διδομένην καὶ λαμβανομένην ὑπ’ ἑμοῦ ὡς δικαίαν τιμωρίαν τῶν ὅσων διέπραξα.
24 Εἰ ἔταξα χρυσίον εἰς χοῦν μου, εἰ δὲ καὶ λίθῳ πολυτελεῖ ἐπεποίθησα,	24 Ποτὲ δὲν ἔκρυψα εἰς ἀποθησαυρισμὸν καὶ ἀσφάλειαν ἐντὸς τῆς γῆς τὸ χρυσίον, ποτὲ δὲν ἐστήριξα τὴν ἐλπίδα μου εἰς τοὺς πολυτίμους λίθους.	24 Ἐὰν ἐπεδίωξα νὰ ἀποκτήσω χρυσὸν πολὺν σὰν σωρὸν χώματος, ἐὰν δὲ καὶ εἰς λίθον πολύτιμον ἐστήριξα τὴν πεποίθησίν μου,
25 εἰ δὶ καὶ εὐφράνθην πολλοῦ πλούτου μοι γενομένου, εἰ δὲ καὶ ἐπ' ἀναριθμήτοις ἐθέμην χεῖρά μου·	25 Ποτὲ δὲν ἐδοκίμασα ὑλόφρονα χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν διὰ τὸν πλοῦτον, τὸν ὁποῖον ἀπέκτησα, ποτὲ δὲν ἄπλωσα τὸ χέρι μου εἰς ἀπόκτησιν ἀναριθμήτου πλούτου.	25 ἐὰν δὲ καὶ ἐδοκίμασα τὴν εὐφροσύνην τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ὅταν ἀπέκτησα πλοῦτον πολύν, ἐὰν δὲ καὶ ἐστήριξα τὴν χεῖρα μου μὲ ἐμπιστοσύνην πολλὴν εἰς ἀναρίθμητα πλούτη·
26 ἢ οὐχ ὁρῶ μὲν ἥλιον τὸν ἐπιφαύσκοντα ἐκλείποντα, σελήνην δὲ φθίνουσαν; Οὐ γὰρ ἐπ' αὐτοῖς ἐστιν.	26 Ἢ δὲν βλέπω καὶ ἐγὼ τὸν ἥλιον νὰ ἀνατέλλῃ λαμπρῶς καὶ νὰ δύῃ μὲ τόσην μεγαλοπρέπειαν, τὴν δὲ σελήνην ὅλονὲν νὰ φθίνῃ, μέχρις ὅτου παρουσιασθῇ νέα; Οὔτε καὶ εἰς αὐτὰ τὰ οὐράνια σώματα δὲν ἀξίζει νὰ στηρίζεται κανείς.	26 ἢ δὲν βλέπω τὸν μὲν ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει λαμπρός, νὰ ἐκλείπῃ δύων καθ’ ἑκάστην, τὴν δὲ σελήνην νὰ φθίνῃ καὶ νὰ χάνῃ τὸ φῶς της; Συμβαίνουν δὲ αἱ ἐκλείψεις αὐταί, διότι εἰς τὰ φθαρτὰ δημιουργήματα δὲν ἀξίζει να στηρίζῃ κανεὶς τὴν πεποίθησίν του.
27 Καὶ εἰ ἠπατήθη λάθρα ἡ καρδία μου, εἰ δὲ χεῖρά μου ἐπιθεὶς ἐπὶ στόματί μου ἐφίλησα,	27 Δὲν ἐπλανήθη, ἔστω καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ποτὲ ἡ καρδία μου, ὥστε ἀφοῦ φέρω τὸ χέρι μου εἰς τὸ στόμα μου καὶ τὸ φιλήσω νὰ ἀποστείλω ἔτσι πρὸς αὐτὰ λατρευτικὸν φίλημα ὡς πρὸς θεούς.	27 Καὶ ἐὰν ἐξηπατήθη μυστικὰ ἡ καρδία μου, ὥστε νὰ στηριχθῇ εἰς αὐτὰ ὡς εἰς θεούς, ἐὰν δὲ ἔφερα εἰς τὸ στόμα μου τὴν χεῖρα μου καὶ ἀπέστειλα λατρευτικὸν φίλημα εἰς αὐτά,
28 καὶ τοῦτό μοι ἄρα ἀνομία ἡ μεγίστη λογισθείη, ὅτι ἐψευσάμην ἐναντίον Κυρίου τοῦ Ὑψίστου.	28 Ἐὰν κάτι τέτοιο ποτὲ ἔπραξα, ἂς μοῦ καταλογισθῇ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὡς ἡ πλέον μεγάλη παράβασις τοῦ θείου νόμου· διότι ἐψεύσθην ἐνώπιον Κυρίου τοῦ Ὑψίστου καὶ ἠρνήθην αὐτὸν λατρεύσας εἴδωλα.	28 καὶ αὐτὸ εἴθε νὰ μοῦ λογαριασθῇ ὡς ἡ πλέον μεγάλη παράβασις τοῦ θείου νόμου, διότι ἐψεύσθην ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τοῦ Ὑψίστου καὶ ἠρνήθην Αὐτόν, λατρεύσας τὸ ψεῦδος καὶ ὄχι Αὐτόν.
29 Εἰ δὲ κοὶ ἐπιχαρὴς ἐγενόμην πτώματι ἐχθρῶν μου καὶ εἶπεν ἡ καρδία μου· εὖγε,	29 Ἀκόμη δὲ ἐὰν ἐδοκίμασα χαιρεκακίαν διὰ τὴν πτῶσιν καὶ συντριβὴν τῶν ἐχθρῶν μου καὶ εἶπεν ἡ καρδία μου, <εὖγε, εὖγε, καλὰ νὰ πάθῃ>,	29 Ἐὰν δὲ καὶ ἔγινα περιχαρὴς διὰ τὴν πτῶσιν καὶ καταστροφὴν τῶν ἐχθρῶν μου, καὶ ἐὰν εἶπεν ἡ καρδία μου· Μπράβο!
30 ἀκούσαι ἄρα τὸ οὖς μου τὴν κατάραν μου, θρυλληθείην δὲ ἄρα ὑπὸ λαοῦ μου κακούμενος.	30 ἂς ἀκούσῃ τὸ αὐτί μου τὴν ἴδια κατάρα, ποὺ ἔκαμα διὰ τὸν ἐχθρόν μου, καὶ ἅς μὲ εὕρουν τόσα κακά, ὥστε ἡ δυστυχία μου νὰ γίνῃ θρῦλος καὶ μολόγημα μεταξὺ τοῦ λαοῦ μου.	30 εἴθε νὰ ἀκούσῃ τὸ ἰδικόν μου αὐτὶ τὴν κατάραν αὐτήν, ποὺ ἔκαμα διὰ τὸν ἐχθρόν μου, εἴθε δὲ νὰ μὲ εὔρουν τόσα κακά, ὥστε ἡ δυστυχία καὶ καταστροφή μου νὰ γίνῃ θρῦλος καὶ παροιμία εἰς τὰ στόματα τοῦ λαοῦ μου.
31 Εἶδε καὶ πολλάκις εἶπον αἱ θεράπαιναί μου· τίς ἂν δῴη ἡμῖν τῶν σαρκῶν αὐτοῦ πλησθῆναι; Λίαν μου χρηστοῦ ὄντος·	31 Μήπως, τάχα, αἱ ὑπηρέτριαί μου εἶπαν καὶ ἐπανέλαβαν, ποιὸς τάχα θὰ μᾶς δώσῃ νὰ χορτάσωμεν ἀπὸ τὸ πλούσιον τραπέζι, ποὺ παραθέτει αὐτὸς διὰ τὸν ἑαυτόν του; Δὲν τὸ εἶπαν, διότι ἐγὼ ἤμουνα πολὺ καλὸς καὶ εὐεργετικὸς ἀπέναντί των.	31 Ἐὰν δὲ καὶ αἱ δοῦλαι μου εἶπαν πολλὰς φοράς· <Τίς θὰ μᾶς ἔδιδε νὰ χορτασθῶμεν ἀπὸ τὰς σάρκας, ποὺ τρώγει αὐτός;) Δὲν τὸ εἶπαν ποτέ, διότι ἐγὼ ἤμην πολὺ εὐεργετικός.
32 ἔξω δὲ οὐκ ηὐλίζετο ξένος, ἡ δὲ θύρα μου παντὶ ἐλθόντι ἀνέῳκτο.	32 Ποτὲ δὲν ἀφῆκα ξένον νὰ κοιμηθῇ ἔξω εἰς τὸ ὕπαιθρον. Ἡ θύρα τοῦ σπιτιοῦ μου ἦτο ἀνοικτὴ εἰς κάθε ἐρχόμενον.	32 Ἔξω δὲ εἰς τοὺς δρόμους δὲν ἐπερνοῦσε τὴν νύκτα του οἱοσδήποτε ξένος, ἡ θύρα μου δὲ ἦτο ἀνοιγμένη εἰς καθένα, ποὺ ἦλθε, καὶ εἰς αὐτοὺς τοὺς ἀγνώστους.
33 Εἶ δὲ καὶ ἁμαρτῶν ἀκουσίως ἔκρυψα τὴν ἁμαρτίαν μου,	33 Ἐὰν δὲ καὶ μοῦ ἔτυχε νὰ ἁμαρτήσω, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, καὶ ἔκρυψα τὴν ἁμαρτίαν μου, ἅς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεός.	33 Ἐὰν δὲ καὶ παρασυρθεὶς εἰς ἁμαρτίαν τινα, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ἔκρυψα ταύτην, (δικαίως θὰ ἐτιμωρούμην).
34 οὐ γὰρ διετράπην πολυοχλίαν πλήθους τοῦ μὴ ἐξαγορεῦσαι ἐνώπιον αὐτῶν· εἰ δὲ καὶ εἴασα ἀδύνατον ἐξελθεῖν θύραν μου κόλπῳ κενῷ,	34 Ποτὲ ὅμως δὲν ὑπεστάλην καὶ δὲν ἐντράπηκα τὸν πολὺν λαόν, ὥστε νὰ μὴ ὁμολογήσω ἐνώπιον αὐτῶν τὸ πταῖσμα μου. Ποτὲ δὲν ἀφῆκα κανένα πτωχὸν νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι μου μὲ ἀδειανὰ τὰ χέρια.	34 Δὲν τὴν ἔκρυψα ὅμως. Διότι δὲν ἐδυσκολεύθηκα ἐξ ἐντροπῆς ἀπὸ τὴν συρροὴν πλήθους πολλοῦ καὶ ὄχλου, ὥστε νὰ μὴ ὁμολογήσω ἐνώπιον αὐτῶν τὸ πταῖσμα μου. Ἐὰν δὲ καὶ ἀφῆκα ἀδύνατον καὶ πτωχόν τινα, ποὺ ἦλθεν εἰς τὸ σπίτι μου ζητῶν βοήθειαν, νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν θύραν μου μὲ ἀδειανὸν καὶ ὄχι γεμᾶτον τὸν κόλπον,
35 τίς δῴη ἀκούοντά μου; Χεῖρα δὲ Κυρίου εἰ μὴ ἐδεδοίκειν, συγγραφὴν δέ, ἣν εἶχον κατὰ τίνος,	35 Ποιὸς θὰ μοῦ δώσῃ, τάχα, ἄνθρωπον νὰ ἀκούσῃ αὐτά, ποῦ λέγω; Θὰ παρεκάλουν τὸν Θεὸν νὰ μὲ ἀκούσῃ, ἐὰν δὲν ἐφοβούμην τὴν παντοδύναμον δεξιάν του. Ἐὰν εἶχα εἰς τὰ χέρια μου γραμμάτιον ὀφειλῆς κάποιου πρὸς ἐμέ,	35 ποῖος θὰ μοῦ ἔδιδε κάποιον νὰ μὲ ἀκούση; Θὰ ἤθελον δὲ νὰ μὲ ἀκούσῃ ὁ Κύριος, ἐὰν δὲν ἐφοβούμην τὴν παντοδύναμον χεῖρα του. Τὴν ἔγγραφον δὲ κατηγορίαν, τὴν ὁποίαν ἕνεκα διαφοράς μου πρός τινα θὰ παρουσίαζεν οὗτος <εἰς αὐτὸν τὸν Κύριον ὡς κριτὴν αὐτῆς>,
36 ἐπ' ὤμοις ἂν περιθέμενος στέφανον ἀνεγίνωσκον,	36 τὸ περιέφερα εἰς τὸν ὦμον μου, τὸ ἔβαζα ὡς στέφανον εἰς τὸ κεφάλι μου καὶ τὸ ἀνεγίνωσκον,	36 ἀφοῦ θὰ τὴν ἔθετα γύρω ἀπὸ τοὺς ὤμους μου ὡς στέφανον, θὰ τὴν ἀνεγίνωσκον ἐγὼ ὁ ἴδιος,
37 καὶ εἰ μὴ ρήξας αὐτὴν ἀπέδωκα, οὐθὲν λαβὼν παρὰ χρεωφειλέτου·	37 κατόπιν δὲ τὸ ἔσχιζα καὶ τὸ ἔδιδα εἰς αὐτόν, χωρὶς νὰ πάρω τίποτε, ἀπὸ ὅσα μοῦ ὤφειλε.	37 καὶ ἐάν, ἀφοῦ ἐξέσχιζα αὐτήν, ἀποδεικνύων αὐτὴν ἀβάσιμον, δὲν τοῦ τὴν ἐπέστρεφα, χωρὶς νὰ λάβω τίποτε ὡς ἰκανοποίησιν παρ’ αὐτοῦ, παρὰ τὸ ὅτι θὰ ἀπεδεικνύετο χρεωφειλέτης εἰς ἐμέ, (ὁ Κύριος ἂς μὲ κατέκρινεν).
38 εἰ ἐπ' ἐμοί ποτε ἡ γῆ ἐστέναξεν, εἰ δὲ καὶ οἱ αὔλακες αὐτῆς ἔκλαυσαν ὁμοθυμαδόν,	38 Ἐὰν ἡ γῆ καὶ οἱ καλλιεργοῦντες αὐτὴν ἐστέναξαν ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τῶν ἀδικιῶν μου, ἐὰν τὰ αὐλάκια μὲ τὰ ὁποῖα ἐποτίζετο καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἤνοιγαν ἔκλαυσαν ἀπὸ συμφώνου, διότι, τάχα, τοὺς ἀδικοῦσα,	38 Ἐὰν ἐξ αἰτίας μου ἐστέναξε καμμιὰ φορὰ ἡ γῆ καταπατηθεῖσα δι' ἀδικίας ὑπ’ ἐμοῦ· ἐὰν δὲ καὶ τὰ αὐλάκια, διὰ τῶν ὁποίων ποτίζεται αὕτη, ἔκλαυσαν ἀπὸ συμφώνου ἀναζητοῦντα τὸν νόμιμον ἰδιοκτήτην των, τὸν ὁποῖον ἐγὼ μὲ ἀσυνειδησίαν ἐξετόπισα,
39 εἰ δὲ καὶ τὴν ἰσχὺν αὐτῆς ἔφαγον μόνος ἄνευ τιμῆς, εἰ δὲ καὶ ψυχὴν κυρίου τῆς γῆς ἐκβαλὼν ἐλύπησα,	39 ἐὰν ἐκράτησα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ ἔφαγα μόνος μου τὰ διάφορα εἰσοδήματα τῆς γῆς, καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ καταβάλλω τὰ ἡμερομίσθια εἰς τοὺς ἐργάτας, ἐὰν δὲ καὶ ἐλύπησα ὁποιονδήποτε κάτοχον τῆς γῆς ἐκδιώξας αὐτὸν ἀπὸ αὐτήν, διὰ νὰ τὴν καταλάβω ἐγώ,	39 ἐὰν δὲ καὶ τὴν δύναμιν καὶ παραγωγήν της ἔφαγα μόνος μου, χωρὶς νὰ δώσω καὶ εἰς ἄλλους ἔχοντας ἀνάγκην, καὶ χωρὶς νὰ πληρώσω τὴν ἀξίαν της καὶ τὸν μισθὸν αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκαλλιέργησαν καὶ τὴν ἐθέρισαν, ἐὰν δὲ καὶ ἐλύπησα τὴν ψυχὴν οἰουδήποτε κατόχου τῆς γῆς, ἐκδίωξας αὐτὸν ἀπ’ αὐτῆς, διὰ νὰ καταλάβω ἐγὼ ταύτην,
40 ἀντὶ πυροῦ ἄρα ἐξέλθοι μοι κνίδη, ἀντὶ δὲ κριθῇς βάτος. Καὶ ἐπαύσατο Ἰὼβ ρήμασιν.	40 εἴθε ἀντὶ τοῦ σίτου, ποὺ ἔσπειρα, νὰ φυτρώσουν τσουκνίδες, ἀντὶ τοῦ κριθαριοῦ νὰ φυτρώσουν βάτοι>. Αὐτὰ εἶπεν ὁ Ἰὼβ καὶ ἔπαυσε νὰ ὁμιλῇ.	40 εἴθε λοιπὸν ἀντὶ σίτου, ποὺ ἔσπειρα, νὰ βγῇ τσουκνίδα καὶ ἀντὶ κριθαριοῦ νὰ φυτρώσῃ βάτος>. Αὐτὰ εἶπεν ὁ Ἰὼβ καὶ ἔπαυσε μὲ τοὺς λόγους αὐτοῦ.