Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
σπερ
γὰρ ἄριστος κυβερνήτης ὁ τοῦ
πατρὸς ἡμῶν Ἐλεαζάρου λογισμὸς
πηδαλιουχῶν τὴν τῆς εὐσεβείας
ναῦν ἐν τῷ τῶν παθῶν πελάγει
|
αθὼς
ὁ εὐσεβὴς λογισμὸς ὑπῆρξεν
ἐξαίρετος κυβερνήτης τοῦ πατρὸς
ἡμῶν Ἐλεαζάρου κατευθύνων τὸ
πλοῖον τῆς εὐσεβείας μέσα εἰς
τὸ πέλαγος τῶν παθῶν,
|
εὐσεβὴς
λογισμὸς τοῦ πατέρα μας Ἐλεαζάρου
ὡσὰν ἄριστος κυβερνήτης ἐκράτησε τὸ
τιμόνι καὶ κατηύθυνε τὸ πλοῖον τῆς
εὐσεβείας μέσα εἰς τὸ πέλαγος τῶν
παθῶν· |
2
καὶ καταικιζόμενος ταῖς τοῦ τυράννου
ἀπειλαῖς καὶ καταντλούμενος ταῖς
τῶν βασάνων τρικυμίαις,
|
2
αὐτὸς δεχόμενος τὰς ἀπειλὰς
τοῦ τυράννου καὶ καταταλαιπωρούμενος
ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸν τῶν βασανιστηρίων,
|
2
καὶ μολονότι ἐδέχετο τὴν κακομεταχείρισιν
καὶ τὴν πολλὴν ταλαιπωρίαν τοῦ τυράννου
εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταντήσῃ ὅλως
διόλου ἀγνώριστος, καὶ παρ’ ὅλον ὅτι
κατεκλύζετο καὶ κυριολεκτικῶς ἐπνίγετο
ἀπὸ τὰ πελώρια ἀφρισμένα κύματα
τῶν βασανιστηρίων, |
3
κατ' οὐδένα τρόπον μετέτρεψε τοὺς
τῆς εὐσεβείας οἴακας, ἕως οὗ
ἔπλευσεν ἐπὶ τὸν τῆς ἀθανάτου
νίκης λιμένα. |
3
κατ' οὐδένα τρόπον μετέτρεψε τὸ
πηδάλιον τῆς εὐσεβείας, ἕως
ὅτου ἔφθασεν εἰς τὸν λιμένα
τῆς ἀθανάτου νίκης. |
3
δὲν ἐγύρισε κατ’ οὐδένα τρόπον πρὸς
ἄλλην κατεύθυνσιν τὸ τιμόνι τῆς εὐσεβείας,
μέχρις ὅτου ὡδήγησε τὸ πλοῖον
του εἰς τὸ λιμάνι τῆς ἀθανάτου νίκης.
|
4
Οὐχ οὕτως πόλις πολλοῖς καὶ
ποικίλοις μηχανήμασιν ἀντέσχε ποτὲ
πολιορκουμένη, ὡς ὁ πανάγιος Ἐλεάζαρος·
τὴν ἱερὰν ψυχὴν αἰκισμοῖς
τε καὶ στρέβλαις εἰς πυρπολούμενος
ἐνίκησε τοὺς πολιορκοῦντας διὰ
τὸν ὑπερασπίζοντα τῆς εὐσεβείας
λογισμόν. |
4
Ποτὲ δὲν ἔδειξε τόσην ἀντοχὴν
μία πόλις, ὅταν ἐπολιορκεῖτο
μὲ πολυποικίλους πολιορκητικὰς μηχανάς,
ὅσην ἔδειξεν ὁ ἁγιώτατος Ἐλεάζαρος.
Καὶ μολονότι ἡ ἱερὰ ψυχή
του κατεκαίετο ἀπὸ τὰς κακοποιήσεις
καὶ τὰς στρεβλώσεις, ἐνίκησεν
ἐν τούτοις τοὺς πολιορκητάς του χάρις
εἰς τὸν ὑπέρμαχον τῆς εὐσεβείας
λογισμόν. |
4
Οὐδέποτε πόλις πολιορκουμένη ἀπὸ πολλὲς
καὶ διάφορες πολιορκητικὲς μηχανὲς
ἔδειξε τόσην ἀντοχήν, ὅσην ἔδειξεν
ὁ ἐντελῶς, ὁ κατὰ πάντα ἅγιος
Ἐλεάζαρος. Καὶ παρ' ὅλον ὅτι
ἡ ἱερὰ ψυχή του κυριολεκτικῶς
ἐπυρπολεῖτο ἀπὸ τοὺς δαρμούς,
τὶς πληγὲς καὶ τὰ φοβερὰ τιμωρητικὰ
ὄργανα, τὶς στρέβλες, ἐν τούτοις ἐνίκησεν
ἐκείνους ποὺ τὸν ἐπολιορκοῦσαν,
χάρις εἰς τὸν λογισμὸν τῆς εὐσεβείας,
ὁ ὁποῖος τὸν ὑπερήσπιζεν ὡσὰν
ἄλλη προστατευτικὴ ἀσπίδα.
|
5
Ὥσπερ γὰρ πρόκρημνον ἄκραν τὴν
ἑαυτοῦ διάνοιαν ὁ πατὴρ Ἐλεάζαρος
ἐκτείνας, περιέκλασεν τοὺς ἐπιμαινομένους
τῶν παθῶν κλύδωνας. |
5
Ἀφοῦ ἐξέτεινε γύρω ἀπὸ
τὸν ἑαυτόν του τὸν νοῦν, ὡσὰν
ἀπόκρημνον καὶ ἀπόρθητον ἀκρόπολιν,
συνέτριψε τὰς λυσσαλέας ἑφόδους
τῶν παθῶν. |
5
Διότι ὁ πατὴρ Ἐλεάζαρος, ἀφοῦ
ἄπλωσε καὶ ἐστερέωσε σταθερὰ
τὸν νοῦν του ὡσὰν κρημνώδη καὶ
ἀπόρθητον ἀκρόπολιν, συνέτριψε τὴν βιαίαν
ὁρμὴν τῶν κυμάτων τῶν παθῶν.
|
6
Ὦ ἄξιε τῆς ἱερωσύνης ἱερεῦ,
οὐκ ἐμίανας τοὺς ἱεροὺς
ὀδόντας οὐδὲ τὴν θεοσέβειαν
καὶ καθορισμὸν νόμιμον χωρήσοσαν γαστέρα
ἐκοινώνησας μιαροφαγίᾳ.
|
6
Ὦ ἄξιε λειτουργὲ τῆς ἱερωσύνης,
δὲν ἐμόλυνες τοὺς ἱεροὺς
ὀδόντας σου οὔτε προσέφερες
εἰς τὴν μικροφαγίαν
τὴν κοιλίαν σου, ποὺ
εἶχε δεχθῇ τὴν θεοσέβειαν
μὲ τὸν καθαρμὸν τοῦ Νόμου.
|
6
Ὦ ἱερέα, ἄξιε λειτουργὲ τῆς
ἱερωσύνης, δὲν ἐμόλυνες τὰ ἱερὰ
δόντιά σου, οὔτε ἐβεβήλωσες μὲ τὴν
μιαροφαγίαν τὴν κοιλίαν σου, ἡ ὁποία εἶχε
χῶρον (ἦταν δεκτικὴ) μόνον διὰ τὴν
θεοσέβειαν καὶ τὴν σύμφωνα μὲ τὸν
Μωσαϊκὸν νόμον καθαρότητα. |
7
Ὦ σύμφωνε νόμου καὶ φιλόσοφε
θείου βίου. |
7
Ὦ ἀκόλουθε καὶ τηρητὰ τοῦ
νόμου καὶ φιλόσοφε τοῦ θείου
βίου,
|
7
Ὦ ἄνθρωπε, ὁ ὁποῖος εὑρέθης
ἐν ἁρμονίᾳ μὲ τὸν Νόμον (τοῦ
Θεοῦ), φιλόσοφε τῆς θείας ζωῆς!
|
8
Τοιούτους δὴ δεῖ εἶναι τοὺς
ἱερουργοῦντας τὸν νόμον ἰδίῳ
αἵματι καὶ γενναίῳ ἱδρῶτι
τοῖς μέχρι θανάτου πάθεσιν ὑπερασπίζοντας.
|
8
τέτοιοι λοιπὸν πρέπει
νὰ εἶναι οἱ
ἱεροὶ λειτουργοί,
νὰ ὑπερασπίζουν τὸν Νόμον μὲ
τὸ ἴδιόν των αἷμα καὶ τὸν
γενναῖον ἱδρῶτα των διὰ πάθους
μέχρι θανάτου.
|
8
Τέτοιοι λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι ὅσοι
ἐπιτελοῦν ὡς ἕνα εἶδος θυσίας
πρὸς τὸν Θεὸν τὸ ἱερὸν
ἔργον τῆς διδασκαλίας καὶ ἑρμηνείας
τοῦ Νόμου νὰ ὑπερασπίζωνται τὸν Νόμον
μὲ τὸ ἰδικόν των αἷμα, μὲ
τὸν εὐγενῆ καὶ ἀνδρεῖον
ἱδρῶτα των, πάσχοντες καὶ θυσιαζόμενοι μέχρι
θανάτου. |
9
Σὺ πάτερ, τὴν εὐνομίαν ἡμῶν
διὰ τῶν ὑπομονῶν εἰς δόξαν
ἐκύρωσας καὶ τὴν ἁγιστείαν
σεμνολογήσας οὐ κατέλυσας καὶ διὰ
τῶν ἔργων ἐπιστοποίησας τοὺς
τῆς θείας φιλοσοφίας λόγους,
|
9
Σύ, πάτερ, μὲ τὴν πολὴν καρτερίαν
σου ἔδωκες τὸ κῦρος τῆς δόξης
εἰς τὸν σεβααμόν μας πρὸς τὸν
Νόμον καὶ ἀγωνισθεὶς διὰ τὴν
εὐσέβειαν μὲ σεμνότητα λόγων
δὲν κατέλυσες τὴν πατροπαράδοτον εὐσέβειαν,
ἀλλὰ τουναντίον διὰ
τῶν ἔργων
σου ἐπεσφράγισες τοὺς λόγους
τῆς θείας φιλοσοφίας.
|
9
Σύ, πατέρα (Ἐλεάζαρε), μὲ τὴν πολλὴν
καὶ συνεχῆ ὑπομονήν σου εἰς τὰ
μαρτύρια ἔκαμες ὥστε νὰ δοθῇ κῦρος
δόξης καὶ δυνάμεως εἰς τὸν Νόμον καί, ἀφοῦ
ἠγωνίσθης μὲ σοβαρότητα καὶ σεμνότητα, δὲν
κατέλυσες τὴν ἁγιότητα, τὴν εὐλάβειαν
καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν λατρείαν·
ἀλλ' ἀντιθέτως κατέστησες πιστευτοὺς καὶ
ἐπεσφράγισες διὰ τῶν ἔργων (τοῦ
μαρτυρίου σου) τοὺς λόγους τῆς θείας φιλοσοφίας.
|
10
Ὦ βασάνων βιαιότερε γέρον, καὶ
πυρὸς εὐτονώτερε πρεσβῦτα, καὶ
παθῶν μέγιστε βασιλεῦ Ἐλεάζαρε.
|
10
Ὦ γέρον, ἰσχυρότερε ἀπὸ
τὰ βασανιστήρια! Πρεσβύτα, ὀρμητικώτερε
ἀπὸ τὸ πῦρ! Βασιλεῦ μέγιστε
ἐπὶ τῶν παθῶν, Ἐλεάζαρε!
|
10
Ὦ γέροντα ἰσχυρότερε ἀπὸ τὰ
βασανιστήρια! Ὦ πρεσβῦτα νευρωδέστερε καὶ
ρωμαλεώτερε ἀπὸ τὴν φωτιά! Ὦ ἰσχυρότατε,
μέγιστε, ἔνδοξε κατὰ τῶν παθῶν Ἐλεάζαρε!
|
11
Ὥσπερ γὰρ ὁ πατὴρ Ἀαρὼν
τῷ θυμιατηρίῳ καθωπλισμένος διὰ
τοῦ ἐθνοπλήθους ἐπιτρέχων τὸν
ἐμπυριστὴν ἐνίκησεν ἄγγελον,
|
11
Ὅπως ὁ πρόγονος ἥμων ὁ Ἀαρών,
ὡπλισμένος ἀσφαλῶς μὲ τὸ
θυμιατήριον, καταδιώκων διὰ μέσου
τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ μας, ἐνίκησε
τὸν πυρπολητὴν ἄγγελον,
|
11
Ὅπως δηλαδὴ ὁ προπάτοράς μας Ἀαρὼν
πλήρως ἐξωπλισμένος μὲ τὸ θυμιατήριον
περιήρχετο τρέχων ὁλοτρόγυρα μεταξὺ τοῦ
πλήθους τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ καὶ
ἔτσι ἐνίκησε τὸν πυρπολητὴν ἄγγελον,
|
12
οὕτως ὁ Ἀαρωνίδης Ἐλεάζαρος
διὰ τοῦ πυρὸς ὑπερτηκόμενος
οὐ μετετράπη τὸν λογισμόν.
|
12
ἔτσι καὶ ὁ ἀπόγονος τοῦ
Ἀαρών, ὁ Ἐλεάζαρος, ἐνῷ
ἔλυωνε ἀπὸ τὸ πῦρ,
δὲν μετέβαλε τὸν
λογισμόν του. |
12
κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ὁ ἀπόγονος
τοῦ Ἀαρών, ὁ Ἐλεάζαρος·
παρ’ ὅλον ὅτι ἔλειωνε ἐντελῶς
ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῶν βασανιστηρίων,
δὲν μετέβαλε τὸν εὐσεβῆ λογισμόν,
ἀλλ' ἔμεινεν ἀνένδοτος.
|
13
Καίτοι τὸ θαυμασιώτατον, γέρων ὤν,
λελυμένων μὲν ἤδη τῶν τοῦ σώματος
τόνων, περικεχαλασμένων δὲ τῶν σαρκῶν,
κεκμηκότων δὲ καὶ τῶν νεύρων,
ἀνενέασε |
13
Τὸ δὲ ὑπεροχώτερον, ἐνῷ
ἦτο γέρων καὶ εἶχον ἤδη ἐξασθενήσει
αἱ σωματικαί του δυνάμεις,
αἱ σάρκες εἶχαν
χαλαρωθῆ καὶ τὰ
νεῦρα του εἶχαν κουρασθῆ,
ἔδειξε νεανικὸν φρόνημα
|
13
Τὸ δὲ πλέον θαυμαστὸν ἦταν αὐτό·
ἂν καὶ ἦταν γέρων καὶ εἶχαν
πλέον ἑξασθενήσει οἱ σωματικές του
δυνάμεις, οἱ δὲ σάρκες του εἶχαν ὅλως
διόλου χαλαρωθῆ ἀπὸ παντοῦ, καὶ
τὰ νεῦρα του εἶχαν ἀποκάμει
καὶ κουρασθῆ πολύ, ἔγινε καὶ πάλιν
νέος κατὰ τὸ φρόνημα |
14
τῷ πνεύματι διὰ τοῦ λογισμοῦ
καὶ τῷ ἰσαξίῳ λογισμῷ
τὴν πολυκέφαλον στρέβλαν ἠκύρωσεν.
|
14
καὶ κατὰ τὸ πνεῦμα διὰ
τοῦ λογισμοῦ,
καὶ μὲ τὸν ἰσάξιον
τοῦ πνεύματος λογισμὸν
ἠχρήστευσε τὴν πολυκέφαλον
στρέβλαν τοῦ μαρτυρίου.
|
14
καὶ κατὰ τὸ πνεῦμα μὲ τὴν
δύναμιν τοῦ εὐσεβοῦς λογισμοῦ·
καὶ μὲ τὸν ἐπίσης ἴσον κατὰ
τὴν ἀξίαν τοῦ πνεύματος λογισμὸν ἀχρήστευσε
καὶ κατήργησε τὴν στρέβλαν, τὸ πολυκέφαλον
τιμωρητικὸν ὄργανον τοῦ μαρτυρίου.
|
15
Ὦ μακαρίου γήρως καὶ σεμνῆς
πολιᾶς καὶ βίου νομίμου, ὃν
πιστὴ θανάτου σφραγὶς ἐτελείωσεν.
|
15
Ὦ μακάριον γῆρας, σεβαστὴ λευκότης
καὶ ζωή, σύμφωνος πρὸς τὸν
Νόμον, ποὺ τὸν ὠλοκλήρωσε
πιστὴ σφραγὶς θανάτου!
|
15
Ὦ ἄνθρωπε μακαρίου γήρατος καὶ σεβαστῆς
λευκότητος καὶ ζωῆς συμφώνου πρὸς τὸν
Μωσαϊκὸν νόμον, τὴν ὁποίαν (ζωήν)
κατέστησε τελείαν ἡ πιστὴ σφραγῖδα τοῦ
μαρτυρικοῦ θανάτου! |
16
Εἰ δὲ τοίνυν γέρων ἀνὴρ
τῶν μέχρι θανάτου βασάνων περιεφρόνησε
δι' εὐσέβειαν, ὁμολογουμένως ἡγεμών
ἐστι τῶν παθῶν ὁ εὐσεβής
λογισμός. |
16
Ἐάν, λοιπόν, ἐνας ἀνὴρ
γέρων κατεφρόνησε
τὰ μέχρι θανάτου βασανιστήρια
διὰ τὴν θεοσέβειαν, πρέπει νὰ
ὁμολογήσωμεν ὅτι ὁ εὐσεβὴς
λογισμὸς εἶναι κύριος
τῶν παθῶν. |
16
Ἐὰν λοιπὸν ἕνας γέροντας ἄνθρωπος
ἐπεριφρόνησε τὰ μέχρι θανάτου βασανιστήρια διὰ
τὸν βαθὺν σεβασμὸν πρὸς τὸν
Θεόν, τότε ἀναντιρρήτως ὁ εὐσεβὴς
λογισμὸς εἶναι κυρίαρχος καὶ ἐξουσιαστὴς
τῶν παθῶν. |
17
Ἴσως δ' ἂν εἴποιέν τινες· τῶν
παθῶν οὐ πάντες περικρατοῦσιν, ὅτι
οὐδὲ πάντες φρόνιμον ἔχουσι
τὸν λογισμόν. |
-17
Θὰ εἶχαν, ἴσως, μερικοὶ
τὴν ἐξῆς ἀντίρρησιν·
δὲν γίνονται ὅλοι κύριοι ἐπὶ
τῶν παθῶν, διότι δὲν ἔχουν ὅλοι
σώφρονα τὸν λογισμόν.
|
17
Ἴσως ὅμως μερικοὶ θὰ ἠμποροῦσαν
νὰ εἰποῦν: <Δὲν ἐπικρατοῦν,
δὲν ὑπερισχύουν ὅλοι ἐπὶ τῶν
παθῶν, διότι δὲν ἔχουν ὅλοι γνωστικὸν
καὶ συνετὸν τὸν λογισμόν>.
|
18
Ἀλλ' ὅσοι εὐσεβείας προνοοῦσιν
ἐξ ὅλης καρδίας, οὗτοι μόνοι
δύνανται κρατεῖν τῶν τῆς σαρκὸς
παθῶν, |
18
Ἀλλὰ ὅσοι μὲ ὅλην τὴν
ψυχήν των κάμνουν ἀντικείμενον τῆς
φροντίδος των τὴν εὐσέβειαν, μόνον
αὐτοὶ ἔχουν τὴν δύναμιν νὰ
κυριαρχήσουν ἐπὶ
τῶν παθῶν τῆς σαρκός,
|
18
Ὅσοι ὅμως προσέχουν καὶ φροντίζουν μὲ
ἐπιμέλειαν τὴν εὐσέβειαν καὶ ὁσίαν
ζωὴν μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς
καρδίας των, μόνον αὐτοὶ ἔχουν τὴν
δύναμιν νὰ κυριαρχοῦν καὶ νὰ ἐξουσιάζουν
ἐπὶ τῶν παθῶν τῆς σαρκός,
|
19
πιστεύοντες, ὅτι Θεῷ
οὐκ ἀποθνήσκουσιν,
ὥσπερ οὐδὲ οἱ πατριάρχαι ἡμῶν
Ἁβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ ἀλλὰ
ζῶσι τῷ Θεῷ. |
19
μὲ τὴν πίστιν, ὅτι δὲν ἀποθνήσκουν
ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ
ὅπως δὲν ἀπέθανον οὔτε
οἱ πατριάρχαι ἡμῶν Ἀβραάμ,
Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ἀλλὰ
εἶναι ζῶντες ἐν τῷ
Θεῷ.
|
19
καθ' ὅσον πιστεύουν ὅτι ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ δὲν ἀποθνήσκουν, ὅπως δὲν
ἀπέθαναν οἱ πατριάρχαι μας Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ
καὶ Ἰακώβ, ἀλλὰ διὰ τὸν
Θεὸν εἶναι ζωντανοί. |
20
Οὐδὲν οὖν ἐναντιοῦται τὸ
φαίνεσθαί τινας παθοκρατεῖσθαι διὰ
τὸν ἀσθενῆ λογισμόν. |
20
Δὲν ἀποτελεῖ λοιπὸν ἀντίθετον
ἀπόδειξιν τὸ γεγονὸς ὅτι μερικοὶ
κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη ἐξ
αἰτίας ἀσθενοῦς λογισμοῦ.
|
20
Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν καμμία ἀντίφασις,
ὅταν ὡρισμένοι ἐμφανίζωνται νὰ
κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη ἕνεκα
τῆς ἀδυναμίας τοῦ λογισμοῦ των.
|
21
Ἐπεὶ τίς πρὸς ὅλον τὸν
τῆς φιλοσοφίας κανόνα εὐσεβῶς
φιλοσοφῶν |
21
Ἂς σκεφθῶμεν τοῦτο· ποιός, ἐνῷ
ζῇ εὐσεβῶς μὲ
τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐστραμμένους
πρὸς ὅλην τὴν κλίμακα τῆς φιλοσοφίας
τῆς ζωῆς,
|
21
Ἐπειδὴ ποῖος ἄνθρωπος ποὺ ζῇ
ὁσίως καὶ εὐσεβῶς, μὲ ὅλην
τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάθεσίν του στραμμένην
πρὸς ὅλες τὶς διατάξεις τοῦ νόμου
τῆς θεοσεβείας, |
22
καὶ πεπιστευκὼς Θεῷ καὶ εἰδὼς
ὅτι τὸ διὰ τὴν ἀρετὴν
πάντα πόνον ὑπομένειν μακάριόν
ἐστιν, οὐκ ἂν περικρατήσειεν τῶν
παθῶν διὰ τὴν θεοσέβειαν;
|
22
ἐὰν ἔχῃ πίστιν εἰς τὸν
Θεὸν καὶ γνωρίζῃ ὅτι μακαριότης
εἶναι τὸ νὰ ὑπομένῃ κάθε
τόσον χάριν τῆς ἀρετῆς, ποιὸς
δὲν θὰ ἀποδειχθῇ κύριος τῶν
παθῶν ἐξ αἰτίας τοῦ σεβασμοῦ
του πρὸς τὸν Θεόν;
|
22
πιστεύει δὲ σταθερὰ καὶ χωρὶς δισταγμὸν
εἰς τὸν Θεὸν καὶ γνωρίζει ὅτι
εἶναι εὐλογία καὶ εὐτυχία τὸ
νὰ ὑπομένῃ χάριν τῆς ἀρετῆς
κάθε εἶδος βασάνων καὶ κακοπαθειῶν, (ποιὸς
τέτοιος ἄνθρωπος) δὲν θὰ ἀποδειχθῇ
ἄξιος καὶ ἱκανὸς νὰ ἐπικρατήσῃ
ἐπὶ τῶν παθῶν χάριν τοῦ βαθυτάτου
σεβασμοῦ πρὸς τὸν Θεόν;
|
23
Μόνος γὰρ ὁ σοφὸς καὶ σώφρων
ἀνδρεῖός ἐστι τῶν παθῶν
κύριος. |
23
Μόνος ὁ σοφὸς καὶ σώφρων εἶναι
ἀνδρεῖος καὶ κύριος τῶν παθῶν.
|
23
Διότι μόνον ὁ σοφὸς καὶ φρόνιμος καὶ
σεμνὸς καὶ ἐγκρατὴς τῶν ἐπιθυμιῶν
εἶναι ἄφοβος, ἀνδρειωμένος καὶ κύριος
τῶν παθῶν. |