Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αὶ
ἤρξατο αὐτοῖς ἐν παραβολαῖς
λέγειν· ἀμπελῶνα ἐφύτευσεν
ἄνθρωπος καὶ περιέθηκε φραγμὸν καὶ
ὤρυξεν ὑπολήνιον καὶ ᾠκοδόμησε
πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν
γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε.
|
ρχισε
τότε νὰ ὁμιλῇ εἰς αὐτοὺς
μὲ παραβολάς. <Ἕνας ἄνθρωπος ἐφύτεψε
ἀμπέλι καὶ ὕψωσε ὁλόγυρα
φράκτην καὶ ἔσκαψε πατητήρι καὶ
στέρνα διὰ τὸν μοῦστον, ἔκτισε
πύργον διὰ νὰ μένουν οἱ φύλακες
καὶ οἱ ἐργάται, καὶ ἔτοιμο
πλέον τὸ ἀμπέλι τὸ παρέδωσε
εἰς τοὺς γεωργούς, νὰ τὸ καλλιεργοῦν,
νὰ ἀποδίδουν δὲ καὶ εἰς
αὐτὸν τὴν ἀναλογίαν τῶν
καρπῶν καὶ ἐταξίδευσεν εἰς ἄλλην
χώραν. |
αὶ
ἤρχισε νὰ ὁμιλῇ πρὸς αὐτοὺς
μὲ παραβολάς· ἕνας ἄνθρωπος ἐφύτευσε
ἄμπελον, καὶ ἔβαλε τριγύρω ἀπ’ αὐτὴν
φράχτην καὶ ἔσκαψε κάτω ἀπὸ τὸν
ληνὸν στέρναν διὰ νὰ μαζεύεται ἐκεῖ
ὁ μοῦστος, καὶ ἔκτισε πύργον διὰ
νὰ μένουν εἱς αὐτὸν οἱ φύλακες
καὶ ἐργάται, καὶ τὴν ἐνεπιστεύθη
εἰς γεωργοὺς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς
ἄλλην χώραν. Ὁ Θεὸς δηλαδὴ παρεσκεύασε
καὶ ἐπεμελήθη ὡς ἰδικόν του λαὸν
τὸν Ἰουδαϊκὸν λαόν. Καὶ ἐνεπιστεύθη
τοῦτον εἰς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ
τοὺς ἄρχοντας, διὰ νὰ τὸν καλλιεργήσουν
πρὸς παραγωγὴν ἔργων πίστεως καὶ ἀρετῆς.
|
2
Καὶ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς
τῷ καιρῷ δοῦλον, ἵνα παρὰ τῶν
γεωργῶν λάβῃ ἀπὸ τοῦ καρποῦ
τοῦ ἀμπελῶνος.
|
2
Καὶ κατὰ τὴν κατάλληλον ἐποχὴν
ἔστειλεν εἰς τοὺς γεωργοὺς ἕνα
δοῦλον, διὰ νὰ παραλάβῃ ἀπὸ
αὐτοὺς ἕνα μέρος ἀπὸ τὸν
καρπὸν τοῦ ἀμπελιοῦ.
|
2
Καὶ εἰς τὴν κατάλληλον ἐποχὴν
τῆς ἐσοδείας ἀπέστειλε πρὸς τοὺς
γεωργοὺς δοῦλον, διὰ νὰ παραλάβῃ
ἀπὸ τοὺς γεωργοὺς μέρος ἀπὸ
τὸν καρπὸν τῆς ἀμπέλου. Ἔστειλε
δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὴν πρώτην σειρὰν
τῶν προφητῶν, διὰ νὰ διαπιστώσουν
τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, ποὺ
ὤφειλεν ὡς ἄλλη καλλιεργημένη ἄμπελος
νὰ καρποφορήσῃ ὁ τόσον εὐνοηθεὶς
ἀπὸ τὸν Θεὸν λαός.
|
3
Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἔδειραν καὶ
ἀπέστειλαν κενόν. |
3
Ἐκεῖνοι ὅμως, ἀφοῦ ἔπιασαν
τὸν δοῦλον, τὸν ἔδειραν καὶ
τὸν ἔδιωξαν μὲ ἀδειανὰ τὰ
χέρια. |
3
Αὐτοὶ ὅμως, ἀφοῦ ἔπιασαν
τὸν δοῦλον αὐτόν, τὸν ἔδειραν
καὶ τὸν ἔδιωξαν μὲ ἀδειανὰ
χέρια. Ἡ πρώτη σειρὰ τῶν προφητῶν
ἐστάλη εἰς τὸν Ἰσραὴλ ματαίως
καὶ χωρὶς κανὲν ἀγαθὸν ἀποτέλεσμα.
|
4
Καὶ πάλιν ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς
ἄλλον δοῦλον· κἀκεῖνον λιθοβολήσαντες
ἐκεφαλαίωσαν καὶ ἀπέστειλαν
ἠτιμωμένον. |
4
Καὶ πάλιν ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε
εἰς αὐτοὺς ἄλλον δοῦλον·
καὶ ἐκεῖνον, ἀφοῦ τὸν
ἐλιθοβόλησαν, τὸν ἐπλήγωσαν
εἰς τὸ κεφάλι καὶ τὸν ἐδίωξαν
ντροπιασμένον. |
4
Καὶ ἐπρόσθεσεν ὁ Θεὸς καὶ δευτέραν
ἀποστολήν. Ἔστειλε πάλιν πρὸς τοὺς
γεωργοὺς ἄλλον δοῦλον. Καὶ ἐκεῖνον
ἀφοῦ τὸν ἐλιθοβόλησαν, τοῦ ἔσπασαν
τὴν κεφαλὴν καὶ τὸν ἐδίωξαν
ἀτιμασμένον. Καὶ τὴν δευτέραν λοιπὸν
ἀποστολὴν τῶν προφητῶν οἱ ἄρχοντες
τῶν Ἰουδαίων ἐκακομεταχειρίσθησαν περισσότερον
ἀπὸ τὴν πρώτην. |
5
Καὶ πάλιν ἄλλον ἀπέστειλε·
κἀκεῖνον ἀπέκτειναν, καὶ πολλοὺς
μὲν ἄλλους, οὓς μὲν δέροντες,
οὓς δὲ ἀποκτέννοντες. |
5
Καὶ πάλιν ἔστειλε ἄλλον καὶ
ἐκεῖνον τὸν ἐφόνευσαν καὶ
πολλοὺς ἄλλους ἐκακοποίησαν, ἄλλους
μὲν τοὺς ἔδερναν, ἄλλους δὲ
τοὺς ἐφόνευαν. |
5
Καὶ ἐπρόσθεσε καὶ τρίτην καὶ ἄλλας
ἀποστολάς. Πάλιν δηλαδὴ ἀπέστειλεν ἄλλον
δοῦλον. Καὶ ἐκεῖνον τὸν ἐφόνευσαν
καὶ πολλοὺς ἄλλους ἐκακομεταχειρίσθησαν,
ἄλλους μὲν δέρνοντες, ἄλλους δὲ φονεύοντες.
|
6
Ἔτι οὖν ἕνα υἱὸν ἔχων,
ἀγαπητὸν αὐτοῦ, ἀπέστειλε
καὶ αὐτὸν ἔσχατον πρὸς αὐτοὺς
λέγων ὅτι ἐντραπήσονται τὸν
υἱόν μου. |
6
Ἀκόμη, λοιπόν, ἕνα μονογενῆ
καὶ ἀγαπητὸν Υἱόν, ποὺ
εἶχε, τὸν ἔστειλε τελευταῖον πρὸς
αὐτοὺς λέγων· Ὅτι αὐτοὶ
οἱ ἄνθρωποι θὰ ἐντραποῦν ἐπὶ
τέλους τὸν υἱόν μου. |
6
Εἶχε λοιπὸν ἀκόμη ἕνα υἱόν,
ἀγαπημένον του· καὶ ἀπέστειλεν είς
τὸ τέλος καὶ αὐτὸν πρὸς αὐτοὺς
λέγων, ὅτι οἰ ἄνθρωποι αὐτοὶ
πρέπει τουλάχιστον νὰ ἐντραποῦν τὸν
υἱόν μου. Ἔστειλε λοιπὸν καὶ τὸν
υἱόν του, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.
|
7
Ἐκεῖνοι δὲ οἱ γεωργοί, θεασάμενοι
αὐτὸν ἐρχόμενον, πρὸς ἑαυτοὺς
εἶπον ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ
κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν
αὐτόν, καὶ ἡμῶν ἔσται
ἡ κληρονομία. |
7
Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ γεωργοί, ὅταν
εἶδαν αὐτὸν νὰ ἔρχεται, εἶπαν
μεταξύ τους· ὅτι αὐτὸς εἶναι
ὁ κληρονόμος· ἐλᾶτε νὰ
τὸν φονεύσωμεν καὶ θὰ μείνῃ
ἔτσι ἰδική μας πλέον ἡ κληρονομία.
|
7
Οἱ γεωργοὶ ὅμως ἐκεῖνοι εἶπον
μεταξύ τους, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ
κληρονόμος. Ἐλᾶτε, ἂς τὸν φονεύσωμεν,
καὶ θὰ εἶναι ἰδική μας ἡ κληρονομία.
Ἀνενόχλητοι πλέον θὰ ἐξουσιάζωμεν τὴν
συναγωγὴν καὶ θὰ ἐκμεταλλευώμεθα αὐτήν.
|
8
Καὶ λαβόντες ἀπέκτειναν αὐτὸν
καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω
τοῦ ἀμπελῶνος. |
8
Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπιασαν, τὸν
ἐφόνευσαν καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω
ἀπὸ τὸ ἀμπέλι. |
8
Καὶ ἀφοῦ τὸν ἔπιασαν, τὸν
ἐφόνευσαν καὶ τὸ σῶμα του τὸ
ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν ἄμπελον.
|
9
Τί οὖν ποιήσει ὁ κύριος τοῦ
ἀμπελῶνος; Ἐλεύσεται καὶ ἀπολέσει
τοὺς γεωργοὺς τούτους, καὶ δώσει
τὸν ἀμπελῶνα ἄλλοις.
|
9
Τί θὰ κάμῃ λοιπὸν ὁ κύριος
τοῦ ἀμπελῶνος; Θα ἔλθῃ καὶ
θὰ ἐξολοθρεύσῃ τοὺς γεωργοὺς
αὐτοὺς καὶ θὰ δώσῃ εἰς
ἄλλους τὸ ἀμπέλι, (Ἔτσι θὰ
τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς τοὺς πνευματικοὺς
ἠγέτας τοῦ Ἰσραήλ, εἰς
τοὺς ὁποίους ὡς καρποφόρον ἄμπελον
ἐνεπιστεύθη τὸν λαόν του, καὶ
τὸν ὁποῖον αὐτοὶ κατὰ
πολλοὺς τρόπους ἤθελαν νὰ ἐκμεταλλεύωνται
διὰ τὴν ἰδικήν των ὠφέλειαν.
Διὰ νὰ μένουν δὲ ἀνενόχλητοι
εἰς τὴν ἀνίερον ἐκμετάλλευσίν
των ἔδιωχναν καὶ ἔδερναν καὶ ἐφόνευαν
τοὺς προφήτας, τοὺς ὁποίους
κατὰ καιροὺς ἔστελνεν εἰς αὐτοὺς
ὁ Θεός, διὰ νὰ τοὺς ὑπενθυμίσῃ
τὸ καθῆκον των. Καὶ θὰ ἐμπιστευθῇ
ὁ Θεὸς τὸν νέον λαὸν τῆς
Χάριτος εἰς ἄλλους πνευματικοὺς ἠγέτας).
|
9
Τί λοιπὸν θὰ κάμῃ εἰς αὐτοὺς
ὁ κύριος τῆς ἀμπέλου; Θὰ ἔλθῃ
καὶ θὰ ἐξολοθρεύσῃ τοὺς γεωργοὺς
αὐτοὺς καὶ θὰ δώσῃ τὴν
ἄμπελον εἰς ἄλλους. Πράγματι δέ, ἀφοῦ
ἐξωλόθρευσε τοὺς Ἰουδαίους καὶ κατέστρεψε
διὰ τῶν Ρωμαίων τὴν Ἱερουσαλήμ, παρέδωκε
τὴν ἄμπελόν του εἰς τὸν νέον Ἰσραὴλ
τῆς χάριτος, εἰς τοὺς Ἀποστόλους καὶ
τοὺς διαδόχους των, πρὸς καρποφόρον καλλιέργειαν.
|
10
Οὐδὲ τὴν γραφὴν ταύτην ἀνέγνωτε,
λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες,
οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας·
|
10
Καὶ ἐπρόσθεσε ὁ Κύριος·
<δὲν ἐδιαβάσατε οὔτε αὐτὸ
τὸ χωρίον τῆς Γραφῆς ποὺ λέγει·
Λίθον τὸν ὁποῖον ἀπέρριψαν
ὡς ἀκατάλληλον οἱ κτῖσται, αὐτὸς
ἔγινε ὁ κυριώτερος ἀκρογωνιαῖος
λίθος, δι' ὅλην τὴν οἰκοδομήν.
|
10
Καὶ ἐξηκολούθησεν ὁ Κύριος: Δὲν ἀνεγνώσατε
οὔτε κἂν τὸ χωρίον αὐτὸ τῆς
Γραφῆς; Λίθον, τὸν ὁποῖον ἀπέρριψαν
ὡς ἀκατάλληλον οἱ κτίσται, αὐτὸς
ἔγινε τῆς ὅλης οἰκοδομῆς κεφαλὴ
καὶ ἀκρογωνιαῖος λίθος;
|
11
παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ
ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;
|
11
Ἀπὸ τὸν Κύριον ἔγινεν ἡ
τοποθέτησις αὐτὴ τοῦ λίθου καὶ
εἶναι ἀξιοθαύμαστος εἰς τὰ μάτια
ἡμῶν τῶν πιστῶν;>
|
11
Ἀπὸ τὸν Κύριον ἔγινεν ἡ τοποθέτησις
αὐτὴ τοῦ λίθου καὶ εἶναι θαυμαστὴ
εἰς τὰ μάτια ἡμῶν τῶν πιστῶν.
Δηλαδή, ἐγώ, τὸν ὁποῖον σὰν
ἄλλον λίθον ἀπερρίψατε ὡς ἀκατάλληλον
ἐν τῇ οἰκοδομῇ τοῦ Θεοῦ,
ἔγινα τῆς ὅλης οἰκοδομῆς κεφαλὴ
καὶ συνήνωσα τοὺς λαοὺς εἰς μίαν Ἐκκλησίαν.
Τὸ θαυμαστὸν δὲ εἰς τὰ μάτια
ὅλων τῶν πιστῶν γεγονὸς τοῦτο
ἔγινεν ἀπὸ τὸν Κύριον.
|
12
Καὶ ἐζήτουν αὐτὸν κρατῆσαι,
καὶ ἐφοβήθησαν τὸν ὄχλον·
ἔγνωσαν γὰρ ὅτι πρὸς αὐτοὺς
τὴν παραβολὴν εἶπε. Καὶ ἀφέντες
αὐτὸν ἀπῆλθον. |
12
Καὶ ἐζητοῦσαν οἱ ἀρχιερεῖς
νὰ τὸν συλλάβουν, ἀλλὰ ἐφοβήθησαν
τὸν λαόν· ἤθελαν δὲ νὰ
τὸν συλλάβουν, διότι ἐκατάλαβαν
καλά, ὅτι δι' αὐτοῦς εἶπε τὴν
παραβολήν. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἀφῆκαν,
ἔφυγαν. |
12
Καὶ ἐζήτουν οἱ ἀρχιερεῖς νὰ
τὸν συλλάβουν, καὶ ἐφοβήθησαν τὸν
λαόν. Ἐζήτουν δὲ νὰ τὸν συλλάβουν,
διότι ἐκατάλαβαν, ὅτι δι’ αὐτοὺς εἶπε
τὴν παραβολήν. Καὶ ἀφοῦ τὸν
ἀφῆκαν, ἔφυγαν. |
13
Καὶ ἀποστέλλουσι πρὸς αὐτόν
τινας τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Ἡρῳδιανῶν
ἵνα αὐτὸν ἀγρεύσωσι λόγῳ.
|
13
Καὶ στέλνουν πρὸς αὐτὸν μερικοὺς
ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους καὶ μερικοὺς
ἀπὸ τοὺς Ἡρῳδιανούς, τοὺς
ὀπαδοὺς δηλαδὴ τοῦ Ἡρῴδου
καὶ φίλους τῶν Ρωμαίων, διὰ
νὰ τὸν πιάσουν μὲ τὰ λόγια
των κατὰ δόλιον τρόπον, ὅπως πιάνεται
τὸ ψάρι μὲ τὸ δόλωμα.
|
13
Καὶ ἀποστέλλουν εἰς αὐτὸν μερικοὺς
ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς
Ἡρῳδιανοὺς διὰ νὰ τὸν
πιάσουν μὲ λόγον, ὅπως πιάνεται τὸ ψάρι
μὲ τὸ δίκτυον.
|
14
Οἱ δὲ ἐλθόντες λέγουσιν αὐτῷ·
διδάσκαλε, οἴδομεν ὅτι ἀληθὴς
εἶ καὶ οὐ μέλει σοι περὶ οὐδενός·
οὐ γὰρ βλέπεις εἰς πρόσωπον
ἀνθρώπων, ἀλλ' ἐπ' ἀληθείας
τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ διδάσκεις.
Εἶπον οὖν ἡμῖν· ἔξεστι
δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὔ;
Δῶμεν ἢ μὴ δῶμεν;
|
14
Ἐκεῖνοι ἀφοῦ ἦλθαν, τοῦ
εἶπαν· <διδάσκαλε, γνωρίζομεν καλά,
ὅτι εἶσαι εἰλικρινὴς καὶ φιλαλήθης
καὶ δὲν σὲ μέλει διὰ κανένα.
Διότι δὲν ἀποβλέπεις οὔτε ἐπηρεάζεσαι
ἀπὸ πρόσωπα ἀνθρώπων, ἀλλὰ
διδάσκεις πάντοτε μὲ κάθε ἀλήθειαν
τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ· εἰπέ
μας λοιπόν· ἐπιτρέπεται νὰ πληρώνωμεν
φόρον εἰς τὸν Καίσαρα, ναὶ ἢ
ὄχι; Νὰ δώσωμεν ἢ νὰ μὴ
δώσωμεν αὐτὸν τὸν φόρον;
|
14
Αὐτοὶ δὲ ἦλθαν καὶ τοῦ
εἶπαν· Διδάσκαλε, γνωρίζομεν ὅτι εἶσαι
εἰλικρινὴς καὶ λέγεις τὴν ἀλήθειαν
καὶ δὲν σὲ μέλει διὰ κανένα·
διότι δὲν λογαριάζεις πρόσωπα ἀνθρώπων, ἀλλὰ
πραγματικὰ καὶ ἀληθινὰ διδάσκεις τὸν
δρόμον τοῦ Θεοῦ. Εἰπέ μας λοιπόν· Ἐπιτρέπεται
ἢ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δώσωμεν κεφαλικὸν
φόρον εἰς τὸν Καίσαρα; Ναὶ ἢ ὄχι;
Νὰ δώσωμεν ἢ νὰ μὴ δώσωμεν τὸν
φόρον αὐτόν; |
15
Ὁ δὲ εἰδὼς αὐτῶν τὴν
ὑπόκρισιν εἶπεν αὐτοῖς·
τί μὲ πειράζετε; Φέρετέ μοι
δηνάριον ἵνα ἴδω. |
15
Ὁ Ἰησοῦς ὅμως, κατανοήσας τὴν
δολιότητα καὶ ὑποκρισίαν των, τοὺς
εἶπε· <τί μὲ πειράζετε; Φέρτε
μου νὰ ἰδῶ τὸ δηνάριον, μὲ
τὸ ὁποῖον πληρώνετε τὸν φόρον>.
|
15
Αὐτὸς ὅμως ἀντελήφθη τὴν ὑποκρισίαν
τους καὶ τοὺς εἶπε· Διατὶ ζητεῖτε
μὲ πανουργίαν νὰ μὲ ἐκθέσετε εἰς
πειρασμὸν ἢ ἀπέναντι τῆς ρωμαϊκῆς
ἐξουσίας ἢ ἀπέναντι τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ
λαοῦ; Φέρετέ μου ἕνα δηνάριον διὰ νὰ
τὸ ἴδω. |
16
Οἱ δὲ ἤνεγκαν. Καὶ λέγει αὐτοῖς·
τίνος ἡ εἰκὼν αὔτη καὶ
ἡ ἐπιγραφή; Οἱ δὲ εἶπον,
Καίσαρος. |
16
Αὐτοὶ δὲ τοῦ ἔφεραν καὶ
τοὺς λέγει· <τίνος εἶναι ἡ
εἰκὼν καὶ ἡ ἐπιγραφή,
ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸ νόμισμα;>
Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· <τοῦ
Καίσαρος>. |
16
Αὐτοὶ δὲ τοῦ ἔφεραν. Καὶ
λέγει εἰς αὐτούς· τίνος εἶναι ἡ
εἰκὼν αὐτὴ καὶ ἡ ἐπιγραφή,
ποὺ εἶναι ἀποτυπωμένα εἰς τὸ
δηνάριον; Αὐτοὶ δὲ τοῦ εἶπαν·
τοῦ Καίσαρος. |
17
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς
εἶπεν αὐτοῖς· ἀπόδοτε τὰ
Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ
Θεοῦ τῷ Θεῷ. Καὶ ἐθαύμασαν
ἐπ' αὐτῷ. |
17
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς
τοὺς εἶπε· <δῶστε πίσω εἰς
τὸν Καίσαρα, ὅσα ἀνήκουν εἰς
τὸν Καίσαρα καὶ εἰς τὸν Θεὸν
δῶστε, ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν
Θεόν. (Εἰς τοὺς ἄρχοντας ἀποδῶστε
φόρους, σεβασμὸν καὶ ὑπακοήν,
ἐφ' ὅσον αὐτὰ δὲν εἶναι
ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα τοῦ
Θεοῦ. Εἰς τὸν Θεὸν δὲ τὸν
νοῦν καὶ τὴν καρδίαν σας, ὁλόκληρον
τὸν εὐατόν σας)>. Καὶ ἐθαύμασαν
αὐτὸν διὰ τὴν ἀπάντησιν,
ποὺ τοὺς ἔδωκεν. |
17
Καὶ ὁ Ἰησοῦς τότε ἀπεκρίθη καὶ
τοὺς εἶπε· Δώσατε ὀπίσω εἰς τὸν
Καίσαρα ἐκεῖνα, ποὺ ἀνήκουν εἰς
τὸν Καίσαρα. Καὶ εἰς τὸν Θεὸν
δώσατε ἐκεῖνα, ποὺ ἀνήκουν εἰς
τὸν Θεόν. Εἰς τὸν Καίσαρα καὶ εἰς
τοὺς ἄρχοντας ἀνήκουν οἱ φόροι, ὁ
σεβασμὸς καὶ ἡ ὑποταγὴ εἰς
τοὺς νόμους, ἐφ’ ὅσον δὲν παραβλάπτουν
ταῦτα τὴν εὐσέβειαν. Ἡ ψυχή σας ὅμως
καὶ ὁλόκληρον τὸ ἐσωτερικόν σας ἀνήκει
εἰς τὸν Θεόν. Καὶ ἐθαύμασαν μὲ
αὐτόν, διὰ τὴν ἀπάντησιν ποὺ
τοὺς ἔδωκε. |
18
Καὶ ἔρχονται Σαδδουκαῖοι πρὸς αὐτόν,
οἵτινες λέγουσιν ἀνάστασιν μὴ
εἶναι, καὶ ἐπηρώτων αὐτὸν
λέγοντες· |
18
Ἦλθαν κατόπιν εἰς αὐτὸν οἱ
Σαδδουκαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἔλεγον
ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις
νεκρῶν, καὶ τὸν ἠρώτησαν·
|
18
Καὶ ἦλθαν πρὸς αὐτὸν οἱ
Σαδδουκαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν,
ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις νεκρῶν.
Καὶ τὸν ἠρώτησαν καὶ εἶπαν·
|
19
διδάσκαλε, Μωϋσῆς ἔγραψεν ἡμῖν
ὅτι ἐάν τινος ἀδελφὸς ἀποθάνῃ
καὶ καταλίπῃ γυναῖκα, καὶ τέκνα
μὴ ἁφῇ, ἵνα λάβῃ ὁ
ἀδελφὸς αὐτοῦ τὴν γυναῖκα
αὐτοῦ καὶ ἐξαναστήσῃ σπέρμα
τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ.
|
19
<διδάσκαλε, ὁ Μωϋσῆς εἰς τὸν
νόμον, ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἔγραψε
ὅτι ἐὰν ὁ ἀδελφὸς κάποιου
πεθάνῃ καὶ ἐγκαταλείψῃ
χήραν τὴν γυναῖκα καὶ δὲν ἀφήσῃ
τέκνα, πρέπει νὰ πάρῃ ὁ
ἀδελφός του τὴν χήραν ἐκείνου
καὶ νὰ γεννήσῃ ἀπόγονον
εἰς τὸν ἀποθανόντα ἀδελφόν.
|
19
Διδάσκαλε, ὁ Μωϋσῆς μᾶς ἔγραψεν εἰς
τὸν νόμον τὰ ἑξῆς: ἐὰν
ὁ ἀδελφὸς κάποιου ἀποθάνῃ καὶ
ἀφήσῃ γυναῖκα χήραν καὶ δὲν
ἀφήσῃ παιδιά, πρέπει νὰ πάρῃ ὁ
ἀδελφός του τὴν γυναῖκα του καὶ νὰ
γεννήσῃ ἀπόγονον εἰς τὸν ἀποθανόντα
ἄτεκνον ἀδελφόν του. |
20
Ἑπτὰ οὖν ἀδελφοὶ ἦσαν.
Καὶ ὁ πρῶτος ἔλαβε γυναῖκα,
καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ ἀφῆκε
σπέρμα. |
20
Ἦσαν, λοιπόν, ἑπτὰ ἀδελφοί·
καὶ ὁ πρῶτος ἐπῆρε σύζυγον
καὶ ὅταν ἀπέθανε, δὲν ἀφῆκεν
ἀπόγονον. |
20
Ἦσαν λοιπὸν ἑπτὰ ἀδελφοί. Καὶ
ὁ πρῶτος ἐπῆρε γυναῖκα καὶ
ὅταν ἀπέθανε, δὲν ἀφῆκεν ἀπόγονον.
|
21
Καὶ ὁ δεύτερος ἔλαβεν αὐτήν,
καὶ ἀπέθανε, καὶ οὐδὲ
αὐτὸς οὐκ ἀφῆκε σπέρμα.
Καὶ ὁ τρίτος ὠσαύτως.
|
21
Καὶ ὁ δεύτερος ἀδελφὸς ἔλαβεν
αὐτὴν καὶ ἀπέθανε, καὶ
οὐδὲ αὐτὸς ἀφῆκεν ἀπόγονον.
Καὶ ὁ τρίτος ἐπίσης.
|
21
Καὶ ὁ δεύτερος ἀδελφὸς ἐπῆρεν
αὐτὴν σύζυγον καὶ ἀπέθανε. Καὶ
οὔτε αὐτὸς ἀφῆκεν ἀπόγονον.
Καὶ ὁ τρίτος τὸ ἴδιο.
|
22
Καὶ ἔλαβον αὐτὴν οἱ ἑπτά,
καὶ οὐκ ἀφῆκαν σπέρμα. Ἐσχάτη
πάντων ἀπέθανε καὶ ἡ γυνή.
|
22
Καὶ ἐπῆραν αὐτὴν ὡς σύζυγον
καὶ οἱ ἑπτά, χωρὶς νὰ
ἀφήσουν ἀπόγονον. Τελευταία
δὲ ἀπὸ ὅλους ἀπέθανε καὶ
ἡ γυναῖκα. |
22
Καὶ τὴν ἐπῆραν σύζυγον καὶ οἱ
ἑπτὰ ἀδελφοὶ καὶ δὲν ἀφῆκαν
ἀπόγονον. Τελευταία δὲ ἀπὸ ὅλους
ἀπέθανε καὶ ἡ γυναῖκα.
|
23
Ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει, ὅταν
ἀναστῶσι, τίνος αὐτῶν ἔσται
γυνῇ; Οἱ γὰρ ἑπτὰ ἔσχον
αὐτὴν γυναῖκα. |
23
Λοιπὸν κατὰ τὴν ἀνάστασιν, ὅταν
ὅλοι αὐτοὶ ἀναστηθοῦν, εἰς
ποῖον ἀπὸ ὅλους θὰ ἀνῆκῃ
ἡ γυναῖκα; Διότι καὶ οἱ ἑπτὰ
τὴν ἔλαβον ὡς σύζυγον>.
|
23
Κατὰ τὴν ἀνάστασιν λοιπόν, ὅταν θὰ
ἀναστηθοῦν αὐτοὶ ὅλοι, ποίου
ἐξ αὐτῶν θὰ εἶναι σύζυγος; Διότι
καὶ οἱ ἑπτὰ τὴν ἔλαβον
σύζυγον. |
24
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς
εἶπεν αὐτοῖς· οὐ διὰ τοῦτο
πλανᾶσθε, μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς
μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ;
|
24
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς
τοὺς εἶπε· <δὲν σκέπτεσθε,
πόσον πλανᾶσθε δι' αὐτό; Καὶ
τοῦτο, διότι δὲν γνωρίζετε οὔτε
τὴν διδασκαλίαν τῶν Γραφῶν οὔτε
τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. |
24
Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη καὶ
τοὺς εἶπε· Δὲν πλανᾶσθε ἀκριβῶς
δι’ αὐτό; Δὲν ἠξεύρετε δηλαδὴ τὰς
Γραφάς, αἱ ὁποῖαι δὲν διδάσκουν ὑλιστικὴν
καὶ παχυλὴν ἀντίληψιν περὶ ἀναστάσεως,
ὅπως τὴν φαντάζεσθε σεῖς, ἀλλ’ οὔτε
καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνετε,
διὰ τὴν ὁποίαν τίποτε δὲν εἶναι
ἀδύνατον ἢ δύσκολον, καὶ δι’ αὐτὸ
ἀκριβῶς πλανᾶσθε. |
25
Ὅταν γὰρ ἐκ νεκρῶν ἀναστῶσιν,
οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται, ἀλλ'
εἰσὶν ὡς ἄγγελοι οἱ ἐν
τοῖς οὐρανοῖς. |
25
Διότι, ὅταν ἀναστηθοῦν οἱ ἄνθρωποι
ἐκ νεκρῶν οὔτε νυμφεύονται οἱ
ἄνδρες οὔτε ὑπανδρεύονται αἱ
γυναῖκες, ἀλλὰ ζοῦν ὅπως οἱ
ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ.
|
25
Ἀγνοεῖτε δὲ τὰς Γραφὰς καὶ
τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διότι δὲν ἠξεύρετε
ὅτι, ὅταν ἀναστηθοῦν ἐκ νεκρῶν
οἱ ἄνθρωποι, οὔτε οἱ ἄνδρες
ἔρχονται εἰς γάμον, οὔτε αἱ γυναῖκες
δίδονται εἰς γάμον, ἀλλ’ εἶναι σὰν
τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ζοῦν εἰς
τοὺς οὐρανούς, οἱ ὁποῖοι οὔτε
διὰ φυσικῆς γεννήσεως πολλαπλασιάζονται, οὔτε
ἐπιθυμίας γάμου ἔχουν. |
26
Περὶ δὲ τῶν νεκρῶν ὅτι ἐγείρονται,
οὐκ ἀνέγνωτε ἐν τῇ βίβλῳ
Μωϋσέως, ἐπὶ τοῦ βάτου πῶς
εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεὸς λέγων,
ἐγὼ ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ
ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς
Ἰακώβ; |
26
Ὡς πρὸς δὲ τοὺς νεκρούς, ὅτι
δηλαδὴ θα ἀναστηθοῦν, δὲν ἐδιαβάσατε
εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Μωϋσέως,
ἐκεῖ ὅπου γίνεται λόγος διὰ
τὴν φλεγομένην βάτον, πῶς τοῦ
εἶπεν ὁ Θεός; Ἐγὼ εἶμαι
ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ
ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσαὰκ καὶ ὁ
Θεὸς τοῦ Ἰακώβ;
|
26
Διὰ δὲ τοὺς νεκρούς, ὅτι πράγματι
πρόκειται νὰ ἀναστηθοῦν, δὲν ἐδιαβάσατε
εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Μωϋσέως ἐκεῖ,
ποὺ γίνεται λόγος περὶ τοῦ Σαββάτου, πῶς
τοῦ εἶπεν ὁ Θεὸς αὐτοὺς
τοὺς λόγους· Ἐγὼ εἶμαι ὁ
Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὁ
Θεὸς τοῦ Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς
τοῦ Ἰακώβ; |
27
Οὐκ ἐστὶν ὁ Θεὸς νεκρῶν,
ἀλλὰ ζώντων· ὑμεῖς οὖν
πολὺ πλανᾶσθαι. |
27
Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι Θεὸς νεκρῶν,
ἀλλὰ Θεὸς ζωντανῶν καὶ ὡς
ζωντανοὺς εἰς τὴν αἰωνιότητα
ἀναφέρει ἐδῶ τοὺς τρεῖς
πατριάρχας. Σεῖς λοιπόν, πολὺ πλανᾶσθε>.
|
27
Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι Θεὸς νεκρῶν,
ἀλλ’ εἶναι Θεὸς ζωντανῶν. Διὰ
νὰ λέγῃ λοιπὸν τοὺς λόγους αὐτοὺς
ὁ Θεὸς διὰ τοὺς τρεῖς πατριάρχας,
σημαίνει ὅτι, μολονότι πρὸ πολλοῦ οὗτοι
εἶχον ἀποθάνει, ἦσαν καὶ εἶναι
ζωντανοί. Σεῖς λοιπὸν πλανᾶσθε πλάνην μεγάλην.
|
28
Καὶ προσελθὼν εἰς τῶν γραμματέων,
ἀκούσας αὐτῶν συζητούντων, ἱδὼν
ὅτι καλῶς αὐτοῖς ἀπεκρίθη,
ἐπηρώτησεν αὐτόν· ποία
ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή;
|
28
Ἐπλησίασε τότε ἔνας ἀπὸ
τοὺς γραμματεῖς, ὁ ὁποῖος ὅταν
τοὺς ἤκουσε νὰ συζητοῦν καὶ
εἶδεν ὅτι ὀρθῶς ἀπήντησεν
εἰς αὐτοὺς ὁ Χριστός, τὸν
ἐρώτησε μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον·
<ποία εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπὸ
ὅλας τὰς ἐντολάς;>
|
28
Καὶ ἀφοῦ ἐπλησίασεν ἐκεῖ
ἕνας ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς, ποὺ
τοὺς ἤκουσε νὰ συζητοῦν, μολονότι
εἶχεν ἀρχικῶς τὴν διάθεσιν νὰ
πειράξῃ καὶ αὐτὸς τὸν Ἰησοῦν,
ὅταν ἀντελήφθη ὅτι τοὺς ἀπήντησεν
ὀρθῶς, τὸν ἠρώτησεν εἰλικρινῶς,
ποία εἶναι ἡ πρώτη ἐντολὴ ἀπὸ
ὅλα τὰ ἄλλα παραγγέλματα τοῦ νόμου;
|
29
Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ
ὅτι πρώτη πάντων ἐντολή·
ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς
ἡμῶν Κύριος εἶς ἐστί·
|
29
Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ ἀπήντησεν,
ὅτι ἡ πρώτη ἀπὸ ὅλας τὰς
ἐντολὰς εἶναι αὐτή·>
ἄκουε λαὲ Ἰσραήλ, ὁ Κύριος
ὁ Θεὸς ἡμῶν ἕνας καὶ μόνος
Κύριος εἶναι. |
29
Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ ἀπεκρίθη,
ὅτι πρώτη ἐντολὴ ἀπὸ ὅλα
τὰ παραγγέλματα εἶναι· Ἄκουε, λαὲ
τοῦ Ἰσραήλ· Ὁ Κύριος, ποὺ εἶναι
ὁ Θεός μας, εἶναι ὁ ἕνας καὶ
μόνος Κύριος καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ
ἄλλος Κύριος δὲν ὑπάρχει.
|
30
καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν
σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ
ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ
ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ
ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὔτη πρώτη
ἐντολή· |
30
Καὶ ὀφείλεις νὰ ἀγαπᾷς
Κύριον τὸν Θεόν σου μὲ ὅλην
σου τὴν καρδίαν καὶ μὲ ὅλην
σου τὴν ψυχὴν καὶ μὲ ὅλην τὴν
διάνοιάν σου καὶ μὲ ὅλην σου
τὴν δύναμιν, μὲ ὁλόκληρον δηλαδὴ
τὴν ὕπαρξίν σου. Αὐτὴ εἶναι
ἡ πρώτη ἐντολή.
|
30
Καὶ ὀφείλεις νὰ ἀγαπήσῃς Κύριον
τὸν Θεόν σου ἀπὸ ὅλην τὴν καρδίαν
σου, ὥστε αὐτὸν ἐξ ὁλοκλήρου
νὰ ποθῇς, καὶ ἀπὸ ὅλην
τὴν ψυχήν σου, ὥστε ὁλόκληρον τὸ ἐσωτερικόν
σου εἰς αὐτὸν νὰ εἶναι παραδομένον,
καὶ ἀπὸ τὸν νοῦν σου ὁλόκληρον,
ὥστε αὐτὸν πάντοτε νὰ σκέπτεσαι, καὶ
ἀπὸ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς θελήσεώς
σου. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή.
|
31
Καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη·
ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς
σεαυτόν. Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ
οὐκ ἔστι. |
31
Καὶ δευτέρα ἐντολὴ ὁμοία
πρὸς τὴν πρώτην εἶναι αὐτή:
Ὀφείλεις νὰ ἀγαπᾷς τὸν
πλησίον σου, ὅπως τὸν εὐατόν
σου. Ἄλλη μεγαλυτέρα ἐντολὴ ἀπὸ
τὰς δύο αὐτὰς δὲν ὑπάρχει>.
|
31
Καὶ δευτέρα ἐντολὴ ὁμοία καὶ
στενὰ συνδεδεμένη πρὸς αὐτὴν εἶναι
αὕτη· Ὀφείλεις νὰ ἀγαπᾷς
τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτόν σου.
Ἄλλη ἐντολὴ μεγαλυτέρα ἀπὸ αὐτὰς
τὰς δύο δὲν ὑπάρχει. |
32
Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ γραμματεύς·
καλῶς, διδάσκαλε, ἐπ' ἀληθείας
εἶπας ὅτι εἶς ἔστι καὶ οὐκ
ἔστιν ἄλλος πλὴν αὐτοῦ·
|
32
Καὶ εἶπεν εἰς αὐτὸν
ὁ γραμματεύς· <πολὺ καλά,
διδάσκαλε, σύμφωνα πρὸς τὴν ἀλήθειαν
ἀπήντησες, ὅτι ἔνας εἶναι ὁ
Κύριος καὶ Θεὸς καὶ ἐκτὸς
ἀπὸ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει
ἄλλος. |
32
Καὶ ὁ γραμματεὺς εἶπεν εἰς αὐτόν·
Ὡραῖα, διδάσκαλε· σύμφωνα πρὸς τὴν
ἀλήθειαν εἶπες, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι
ἕνας καὶ δὲν εἶναι ἄλλος ἐκτὸς
αὐτοῦ· |
33
καὶ τὸ ἀγαπᾶν αὐτὸν ἐξ
ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης
τῆς συνέσεως καὶ ἐξ ὅλης τῆς
ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος,
καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον
ὡς ἑαυτὸν πλεῖόν ἐστι
πάντων τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ
θυσιῶν. |
33
Καὶ τὸ νὰ ἀγαπᾷ κανεὶς
αὐτὸν μὲ ὅλην του τὴν καρδιὰ
καὶ μὲ ὅλην του τὴν διάνοιαν
καὶ μὲ ὅλην του τὴν ψυχὴν καὶ
μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς θελήσεώς
του καὶ τὸ νὰ ἀγαπᾷ τὸν
πλησίον του σὰν τὸν εὐατόν του,
εἶναι πολὺ ἀνώτερον ἀπὸ
ὅλα τὰ σφάγια, ποὺ καίονται
ὁλόκληρα ὡς θυσία ἐπάνω
εἰς τὸ θυσιαστήριον καὶ ἀπὸ
ὅλας τὰς ἄλλας
θυσίας>. |
33
καὶ τὸ νὰ τὸν ἀγαπᾷ κανεὶς
ἀπὸ ὅλην τὴν καρδίαν του καὶ
ἀπὸ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς διανοίας
του καὶ ἀπὸ ὅλον τὸ ἐσωτερικόν
του καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν δύναμιν
τῆς θελήσεώς του, καὶ τὸ νὰ ἀγαπᾷ
κανεὶς τὸν πλησίον του σὰν τὸν ἑαυτόν
του, ἀξίζει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα
ἐκεῖνα τὰ θύματα, ποὺ καίονται ὁλόκληρα
ἐπάνω εἰς τὸ θυσιαστήριον, καὶ ἀπὸ
ὅλας τὰς θυσίας. |
34
Καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς ἱδὼν ὅτι
νουνεχῶς ἀπεκρίθη, εἶπεν αὐτῷ·
οὐ μακρὰν εἶ ἀπὸ τῆς βασιλείας
τοῦ Θεοῦ. Καὶ οὐδεὶς οὐκέτι
ἐτόλμα αὐτὸν ἐπερωτῆσαι.
|
34
Ὅταν εἶδε ὁ Ἰησοῦς, ὅτι
τόσον συνετὰ καὶ ἔξυπνα ἀπήντησε,
τοῦ εἶπεν· <δὲν εἶσαι μακρυὰ
ἀπὸ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ,
ὅπως εἶναι οἱ ἄλλοι γραμματεῖς
καὶ Φαρισαῖοι>. Καὶ κανεὶς πλέον
δὲν ἐτολμοῦσε νὰ τὸν ἐρωτήσῃ.
|
34
Καὶ ὁ Ἰησοῦς ὅταν εἶδεν,
ὅτι γνωστικὰ καὶ φρόνιμα ἀπεκρίθη,
τοῦ εἶπε· Δὲν εἶσαι μακρὰν
ἀπὸ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ,
ὅπως μακρὰν εἶναι οἱ ἄλλοι γραμματεῖς
καὶ Φαρισαῖοι, ποὺ μὲ ἐξωτερικοὺς
μόνον τύπους ζητοῦν νὰ άρέσουν εἰς τὸν
Θεόν. Καὶ κανεὶς πλέον δὲν ἐτόλμα
νὰ τὸν ἐρωτήσῃ.
|
35
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς
ἔλεγε διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ·
πῶς λέγουσιν οἱ γραμματεῖς ὅτι
ὁ Χριστὸς υἱὸς Δαυΐδ ἐστι;
|
35
Ἔλαβε τότε τὸν λόγον ὁ Ἰησοῦς
καὶ ἐδίδασκε εἰς τὰς αὐλὰς
τοῦ ναοῦ· <πῶς ἰσχυρίζονται
οἱ γραμματεῖς ὅτι ὁ Χριστὸς
εἶναι ἁπλοῦς ἀπόγονος τοῦ
Δαυΐδ; |
35
Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἔλαβε τὸν
λόγον καὶ ἔλεγε διδάσκων μέσα εἰς τὸν
ἱερὸν περίβολον τοῦ ναοῦ· Ἄς
μᾶς ἐξηγήσουν οἱ διδάσκαλοι τοῦ νόμου,
πῶς λέγουν καὶ πῶς ἐννοοῦν,
ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστὸς εἶναι ἀπόγονος
τοῦ Δαβίδ; |
36
Αὐτὸς γὰρ Δαυῒδ εἶπεν ἐν
Πνεύματι Ἁγίῳ· λέγει ὁ
Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ
δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς
σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου.
|
36
Διότι ὁ ἴδιος ὁ Δαυΐδ, ἐμπνεόμενος
ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διεκήρυξε·
Εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν Κύριόν
μου, κάθισε ἐκ δεξιῶν μου ἔνδοξος
ὅπως ἐγώ, ἕως ὅτου συντρίψω
τοὺς ἐχθρούς σου καὶ τοὺς θέσω
ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου.
|
36
Ἡ βεβαίωσις αὕτη προκαλεῖ ἀπορίαν
καὶ ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ σαφηνισθῇ.
Διότι αὐτὸς ὁ Δαβὶδ εἶπε φωτιζόμενος
ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· Εἶπεν
ὁ Κύριος καὶ Θεὸς εἰς τὸν Κύριόν
μου Χριστόν· Κάθησε ἐπὶ τοῦ θρόνου
μου εἰς τὰ δεξιά μου δοξαζόμενος καὶ τιμώμενος
μαζὶ μὲ ἐμέ, ἕως ὅτου θέσω τοὺς
ἐχθρούς σου σὰν ἄλλο στήριγμα, ποὺ
θὰ πατοῦν ἐπάνω τὰ πόδια σου.
|
37
Αὐτὸς οὖν Δαυῒδ λέγει αὐτὸν
Κύριον· καὶ πόθεν υἱὸς
αὐτοῦ ἐστι; Καὶ ὁ πολὺς
ὄχλος ἤκουεν αὐτοῦ ἡδέως.
|
37
Ὁ ἴδιος, λοιπόν, ὁ Δαυῒδ ὀνομάζει
τὸν Μεσσίαν Κύριον· καὶ πῶς
λοιπὸν εἶναι δυνατὸν ὁ Μεσσίας
νὰ εἶναι μόνον ἁπλοὺς ἀπόγονός
του;> Καὶ ὁ πολὺς λαὸς ἤκουεν
τὸν Ἰησοῦν μὲ μεγάλην εὐχαρίστησιν.
|
37
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Δαβὶδ καλεῖ
τὸν Μεσσίαν Κύριον. Καὶ πῶς εἶναι
υἱός του; Στέκει ὁ πρόγονος νὰ καλῇ
τὸν τρισέγγονον καὶ ἀπόγονόν του Κύριον;
Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν
εἶναι μόνον υἱὸς τοῦ Δαβίδ, ἀλλὰ
καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ
ὡς τοιοῦτος εἶναι καὶ Κύριος τοῦ
Δαβίδ. Καὶ ὁ πολὺς λαὸς ἤκουε
τὸν Ἰησοῦν μὲ πολλὴν εὐχαρίστησιν.
|
38
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ἐν τῇ
διδαχῇ αὐτοῦ· βλέπετε ἀπὸ
τῶν γραμματέων τῶν θελόντων ἐν
στολαῖς περιπατεῖν καὶ ἀσπασμοὺς
ἐν ταῖς ἀγοραῖς
|
38
Καὶ τοὺς ἔλεγε εἰς τὴν διδασκαλίαν
του· <προσέχετε ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς,
οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐμφανίζωνται
καὶ νὰ περιπατοῦν μὲ ἐπισήμους
καὶ εἰδικὰς δι' αὐτοὺς στολὰς
καὶ ἐπιδιώκουν τοὺς τιμητικοὺς
χαιρετισμοὺς εἰς τὰς ἀγορὰς
|
38
Καὶ τοὺς ἔλεγεν εἰς τὴν διδαχήν
του· Προσέχετε ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς,
οἰ ὁποῖοι εὐχαριστοῦνται νὰ
περιπατοῦν μὲ στολὰς ἐπισήμους καὶ
ἐπιδεικτικάς, ποὺ ἔχουν κατασκευασθῆ
ἐπίτηδες δι’ αὐτούς, καὶ ἀγαποῦν
τοὺς εὐλαβεῖς καὶ τιμητικοὺς
χαιρετισμοὺς εἰς τὰ δημόσια κέντρα
|
39
καὶ πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς
καὶ πρωτοκλισίας ἐν τοῖς δείπνοις.
|
39
καὶ τὰ πρῶτα καθίσματα εἰς τὰς
συναγωγὰς καὶ τὰς πρώτας θέσεις
εἰς τὰ δεῖπνα. |
39
καὶ τὰ πρῶτα καθίσματα μέσα εἰς τὰς
συναγωγὰς καὶ τὰς πρώτας θέσεις εἰς
τὰ δεῖπνα. |
40
Οἱ κατεσθίοντες τὰς οἰκίας τῶν
χηρῶν καὶ προφάσει μακρά προσευχόμενοι!
Οὗτοι λήψονται περισσότερον κρῖμα. |
40
Αὐτοὶ εἶναι, ποὺ καταπατοῦν
τὸ δίκαιον καὶ κατατρώγουν
τὰ σπίτια καὶ τὴν περιουσίαν
τῶν χηρῶν καὶ κατόπιν μὲ ὑποκρισίαν
πολλὴν καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς
εὐσεβοίας κάνουν μακρὰς προσευχάς,
διὰ νὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους.
Αὐτοὶ θὰ λάβουν μεγαλυτέραν
καταδίκην, ἀπὸ ὁποιονδήποτε
ἄλλον ἅρπαγα καὶ κλέπτην>. (Καὶ
τοῦτο, διότι αὐτοὶ ἐν ἐπιγνώσει
ἁμαρτάνουν, καί, τὸ ἀκόμη
χειρότερον, καπηλεύονται τὴν εὐσέβειαν). |
40
Αὐτοὶ εἶναι ποὺ κατατρώγουν τὰ
σπίτια καὶ τὴν περιουσίαν τῶν ἀσθενῶν
καὶ ἀδυνάτων χηρῶν καὶ ὑποκριτικῶς
μὲ πρόσχημα εὐλαβείας πρὸς ἐξαπάτησιν
τῶν ἀφελεστέρων κάνουν μακρὰς προσευχάς.
Αὐτοὶ θὰ λάβουν μεγαλυτέραν καταδίκην ἀπὸ
τὴν καταδίκην τῶν κλεπτῶν καὶ ἁρπάγων. |
41
Καὶ καθίσας ὁ Ἰησοῦς κατέναντι
τοῦ γαζοφυλακίου ἐθεώρει πῶς
ὁ ὄχλος βάλλει χαλκὸν εἰς τὸ
γαζοφυλάκιον. |
41
Καὶ τότε ἐκάθισεν ὁ Ἰησοῦς
ἀπέναντι ἀπὸ τὰ κουτιὰ
τῶν ἐλεημοσυνῶν καὶ ἔβλεπε πῶς
ὁ λαὸς ἔρριπτε χάλκινα νομίσματα
εἰς αὐτά>. |
41
Καὶ ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ἐκάθησεν
ἀπέναντι τοῦ θησαυροφυλακίου τοῦ ναοῦ,
ἔβλεπε πῶς ὁ πολὺς λαὸς ἔρριπτε
χάλκινα νομίσματα εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον.
|
42
Καὶ πολλοὶ πλούσιοι ἔβαλλον πολλά·
καὶ ἐλθοῦσα μία χήρα πτωχὴ
ἔβαλε λεπτὰ δύο, ὅ ἐστι κοδράντης.
|
42
Καὶ πολλοὶ πλούσιοι ἔρριπταν πολλά:
Ἦλθε ὅμως μία πτωχὴ χήρα καὶ
ἔριξε δύο λεπτά, δηλαδὴ ἕνα
κοδράντην. |
42
Καὶ πολλοὶ πλούσιοι ἔρριπτον πολλά. Καὶ
ἦλθε μία πτωχὴ χήρα καὶ ἔρριψε δύο
λεπτά, τουτέστιν ἕνα κοδράντην. |
43
Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ
εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω
ὑμῖν ὅτι ἡ χήρα ἡ πτωχὴ
αὕτη πλεῖον πάντων ἔβαλε τῶν
βαλλόντων εἰς τὸ γαζοφυλάκιον·
|
43
Καὶ ἀφοῦ ἐπροσκάλεσε ὁ
Κύριος τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε·
<σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι αὐτὴ
ἡ πτωχὴ χήρα ἔρριξε εἰς τὸ
κουτὶ πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅλους
τοὺς ἄλλους. |
43
Καὶ ἀφοῦ προσεκάλεσε τοὺς μαθητάς
του, εἶπεν εἰς αὐτούς· Ἀληθῶς
σᾶς λέγω, ὅτι αὐτὴ ἡ πτωχὴ
χήρα ἔχει ρίψει περισσότερον ἀπὸ ὅλους
αὐτούς, ποὺ ρίπτουν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον.
|
44
πάντες γὰρ ἐκ τοῦ περισσεύματος
αὐτοῖς ἔβαλον· αὕτη δὲ
ἐκ τῆς ὑστερήσεως αὐτῆς
πάντα ὅσα εἶχεν ἔβαλεν, ὅλον
τὸν βίον αὐτῆς. |
44
Διότι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔρριψαν
ἀπὸ τὸ περίσευμά
των, αὐτὴ δὲ ἀπὸ τὴν πλήρη
στέρησίν της· ὅλα ὅσα εἶχεν
τὰ ἔρριψεν, ὅλο τὸ βιό της>.
|
44
Καὶ ἔρριψεν αὐτὴ περισσότερον, διότι
ὅλοι ἔρριψαν ἀπὸ ἐκεῖνο
ποὺ τοὺς ἐπερίσσευεν. Αὐτὴ ὅμως
ἀπὸ τὴν τελείαν πτωχείαν καὶ στέρησίν
της ὅλα ὅσα εἶχεν, ὅλην της τὴν
περιουσίαν ἔρριψεν. |