Νεεμίας : Κεφάλαιον Β'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ ἐγένετο ἐν μηνὶ Νισὰν ἔτους εἰκοστοῦ Ἀρθασασθὰ βασιλεῖ καὶ ἦν ὁ οἶνος ἐνώπιον ἐμοῦ, καὶ ἔλαβον τὸν οἶνον καὶ ἔδωκα τῷ βασιλεῖ, καὶ οὐκ ἦν ἕτερος ἐνώπιον αὐτοῦ.
2 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεύς· διατὶ τὸ πρόσωπόν σου πονηρὸν καὶ οὐκ εἷ μετριάζων; Καὶ οὐκ ἔστι τοῦτο, εἰ μὴ πονηρία καρδίας. Καὶ ἐφοβήθην πολὺ σφόδρα,
3 καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶνα ζήτω διατὶ οὐ μὴ γένηται πονηρὸν τὸ πρόσωπόν μου, διότι ἡ πόλις, οἶκος μνημείων πατέρων μου, ἠρημώθη καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς κατεβρώθησαν ἐν πυρί;
4 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεύς· περὶ τίνος τοῦτο σὺ ζητεῖς; Καὶ προσηυξάμην πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ
5 καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· εἰ ἐπὶ τὸν βασιλέα ἀγαθόν, καὶ εἰ ἀγαθυνθήσεται ὁ παῖς σου ἐνώπιόν σου ὥστε πέμψαι αὐτὸν ἐν Ἰούδᾳ εἰς πόλιν μνημείων πατέρων μου, καὶ ἀνοικοδομήσω αὐτήν.
6 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ παλλακὴ ἡ καθημένη ἐχόμενα αὐτοῦ· ἕως πότε ἔσται ἡ πορεία σου καὶ πότε ἐπιστρέψεις; Καὶ ἠγαθύνθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, καὶ ἀπέστειλέ με, καὶ ἔδωκα αὐτῷ ὅρον.
7 Καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· εἰ ἐπὶ τὸν βασιλέα ἀγαθόν, δότω μοι ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς ἐπάρχους πέραν τοῦ ποταμοῦ ὥστε παραγαγεῖν με, ἕως ἔλθω ἐπὶ Ἰούδαν,
8 καὶ ἐπιστολὴν ἐπὶ Ἀσὰφ φύλακα τοῦ παραδείσου, ὅς ἐστι τῷ βασιλεῖ, ὥστε δοῦναί μοι ξύλα στεγάσαι τὰς πύλας καὶ εἰς τὸ τεῖχος τῆς πόλεως καὶ εἰς οἶκον, ὃν εἰσελεύσομαι εἰς αὐτόν. Καὶ ἔδωκέ μοι ὁ βασιλεὺς ὡς χεὶρ Θεοῦ ἡ ἀγαθή.
9 Καὶ ἦλθον πρὸς τοὺς ἐπάρχους πέραν τοῦ ποταμοῦ καὶ ἔδωκα αὐτοῖς τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως. Καὶ ἀπέστειλε μετ' ἐμοῦ ὁ βασιλεὺς ἀρχηγοὺς δυνάμεως καὶ ἱππεῖς.
10 Καὶ ἤκουσε Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνὶ καὶ Τωβία ὁ δοῦλος Ἀμμωνί, καὶ πονηρὸν αὐτοῖς ἐγένετο ὅτι ἥκει ὁ ἄνθρωπος ζητῆσαι ἀγαθὸν τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ.
11 Καὶ ἦλθον εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἤμην ἐκεῖ ἡμέρας τρεῖς.
12 Καὶ ἀνέστην νυκτὸς ἐγὼ καὶ ἄνδρες ὀλίγοι μετ' ἐμοῦ· καὶ οὐκ ἀπήγγειλα ἀνθρώπῳ τί ὁ Θεός δίδωσιν εἰς καρδίαν μου τοῦ ποιῆσαι μετὰ τοῦ Ἰσραήλ, καὶ κτῆνος οὐκ ἔστι μετ' ἐμοῦ, εἰ μὴ τὸ κτῆνος, ᾧ ἐγὼ ἐπιβαίνω ἐπ' αὐτῷ.
13 Καὶ ἐξῆλθον ἐν πύλῃ τοῦ Γωληλὰ καὶ πρὸς στόμα πηγῆς τῶν συκῶν καὶ εἰς πύλην τῆς κοπρίας καὶ ἥμην συντρίβων ἐν τῷ τείχει Ἱερουσαλήμ, ὃ αὐτοὶ καθαιροῦσι καὶ πύλαι αὐτῆς κατεβρώθησαν πυρί.
14 Καὶ παρῆλθον ἐπὶ πύλην τοῦ Ἀῒν καὶ εἰς κολυμβήθραν τοῦ βασιλέως, καὶ οὐκ ἦν τόπος τῷ κτήνει παρελθεῖν ὑποκάτω μου.
15 Καὶ ἤμην ἀναβαίνων ἐν τῷ τείχει χειμάρρου νυκτὸς καὶ ἤμην συντρίβων ἐν τῷ τείχει, καὶ ἤμην ἐν πύλῃ τῆς φάραγγος καὶ ἐπέστρεψα.
16 Τότε οἱ φυλάσσοντες οὐκ ἔγνωσαν τί ἐπορεύθην καὶ τί ἐγὼ ποιῶ, καὶ τοῖς Ἰουδαίοις καὶ τοῖς ἱερεῦσι καὶ τοῖς ἐντίμοις καὶ τοῖς στρατηγοῖς καὶ τοῖς καταλοίποις τοῖς ποιοῦσι τὰ ἔργα, ἕως τότε οὐκ ἀπήγγειλα.
17 Καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς· ὑμεῖς βλέπετε τὴν πονηρίαν ταύτην, ἐν ᾗ ἐσμεν ἐν αὐτῇ, πῶς Ἱερουσαλὴμ ἔρημος καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς ἐδόθησαν πυρί· δεῦτε καὶ διοικοδομήσωμεν τὸ τεῖχος Ἱερουσαλήμ, καὶ οὐκ ἐσόμεθα ἔτι ὄνειδος.
18 Καὶ ἀπήγγειλα αὐτοῖς τὴν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἥ ἐστιν ἀγαθὴ ἐπ' ἐμέ, καὶ τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως, οὓς εἶπέ μοι, καὶ εἶπα· ἀναστῶμεν καὶ οἰκοδομήσωμεν. Καὶ ἐκραταιώθησαν αἱ χεῖρες αὐτῶν εἰς τὸ ἀγαθόν.
19 Καὶ ἤκουσε Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνὶ καὶ Τωβία ὁ δοῦλος ὁ Ἀμμωνὶ καὶ Γησὰμ ὁ Ἀραβὶ καὶ ἐξεγέλασαν ἡμᾶς καὶ ἦλθον ἐφ' ἡμᾶς καὶ εἶπαν· τί τὸ ρῆμα τοῦτο, ὃ ὑμεῖς ποιεῖτε; Ἦ ἐπὶ τὸν βασιλέα ὑμεῖς ἀποστατεῖτε;
20 Καὶ ἐπέστρεψα αὐτοῖς λόγον καὶ εἶπα αὐτοῖς· ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ, αὐτὸς εὐοδώσει ἡμῖν, καὶ ἡμεῖς δοῦλοι αὐτοῦ καθαροί, καὶ οἰκοδομήσομεν· καὶ ὑμῖν οὐκ ἔστι μερὶς καὶ δικαιοσύνη καὶ μνημόσυνον ἐν Ἱερουσαλήμ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ατὰ τὸν μῆνα Νισὰν τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρταξέρξου εὑρίσκετο ἐνώπιόν μου ὁ οἶνος, τὸν ὁποῖον ἐπρόκειτο νὰ δώσω εἰς τὸν βασιλέα. Ἐπῆρα, λοιπόν, τὸν οἶνον αὐτὸν καὶ τὸν προσέφερα εἰς τὸν βασιλέα. Κανένας ἄλλος δὲν εὑρίσκετο τὴν ὥραν ἐκείνην ἐνώπιον τοῦ βασιλέως.
2 Ὁ βασιλεύς μὲ ἠρώτησε· <διατὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι σκυθρωπὸν καὶ δὲν εἶσαι εἰρηνικός; Τοῦτο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ κάποια ταραχὴ εἰς τὴν καρδίαν σου>. Ἀπὸ τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ βασιλέως ἐφοβήθηκα πάρα πολύ.
3 Ἀλλὰ ἀπήντησα εἰς τὸν βασιλέα· <ἂς ζήσῃ χρόνους πολλοὺς ὁ βασιλεύς. Πῶς νὰ μὴ εἶναι περίλυπον τὸ πρόσωπόν μου, ἀφοῦ ἡ πόλις, ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν προγόνων μου, εἶναι ἐρημωμένη καὶ αἰ πύλαι τῆς πόλεως αὐτῆς ἔχουν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὸ πῦρ;>
4 Ὁ βασιλεύς μὲ ἠρώτησε· <τί εἶναι αὐτό, τὸ ὁποῖον σὺ ζητεῖς;> Ἐγὼ προσηυχήθην ἐσωτερικῶς πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ
5 καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα· <ἐὰν ὁ βασιλεὺς τὸ εὑρίσκῃ καλὸν καὶ ἐὰν ἐγὼ ὁ δοῦλος σου ἀπολαμβάνω τὴν ἀγαθότητά σου καὶ τὴν εὐμένειάν σου, ζητῶ νὰ μὲ ἀποστείλῃς εἰς τὴν Ἰουδαίαν, εἰς τὴν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν προγόνων μου, διὰ νὰ τὴν ἀνοικοδομήσω>.
6 Ὁ βασιλεύς, πλησίον τοῦ ὁποίου ἐκάθητο ἡ δευτέρας σειρᾶς σύζυγός του, μὲ ἠρώτησε· <πόσον θὰ διαρκέσῃ ἡ πορεία σου; Καὶ πότε θὰ ἐπιστρέψῃς;> Ὁ βασιλεὺς ἔδειξεν εὐμένειαν ἀπέναντί μου, ἐνέκρινε τὸ ταξίδιόν μου καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν ἄδειαν νὰ ἀναχωρήσω. Ἐγὼ δὲ ὥρισα τὸν χρόνον τῆς ἐπανόδου μου.
7 Καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα· <ἐὰν φαίνεται καλὸν καὶ ἀγαθὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς μοῦ δώσῃ συστατικὰς ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου διοικητάς, ὥστε νὰ μὲ ἀφήσουν νὰ περάσω, ἕως ὅτου φθάσω εἰς τὴν Ἰουδαίαν.
8 Καὶ μίαν ἄλλην ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀσάφ, τὸν φύλακα τοῦ δάσους, ποὺ ἀνήκει εἰς σὲ τὸν βασιλέα, ὥστε νὰ μοῦ δώσῃ ξύλα νὰ στεγάσω τὰς πύλας τοῦ τείχους καὶ δι' αὐτὸ τοῦτο τὸ τεῖχος τῆς πόλεως καὶ διὰ τὸν ἰδικόν μου οἶκον, εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ἐγκατασταθῶ>. Ὁ βασιλεύς μοῦ ἔδωσε τὰς ἐπιστολὰς αὐτὰς καὶ τοῦτο, διότι τὸ ἀγαθὸν καὶ προστατευτικὸν χέρι τοῦ Θεοῦ ἦτο ἐπάνω μου.
9 Ἦλθα εἰς τοὺς διοικητὰς τοῦ βασιλέως, ποὺ εὑρίσκοντο εἰς τὴν πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου χώραν, καὶ παρέδωκα πρὸς αὐτοὺς τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως. Ὁ δὲ βασιλεὺς εἶχε στείλει μαζῆ μου στρατιωτικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ ἱππεῖς.
10 Ὅταν ἐπληροφορήθη ὁ Σαναβαλλάτ, ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ Τωβίας ὁ δοῦλος του ὁ Ἀμμωνίτης αὐτά, ὅτι δηλαδὴ ἦλθεν ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Περσίαν νὰ βοηθήσῃ τοὺς Ἰσραηλίτας, τὰ ἐθεώρησαν πολὺ κακά.
11 Ἐγὼ ἦλθα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀνεπαύθην ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρας.
12 Κατόπιν κατὰ τὴν νύκτα ἐσηκώθηκα ἐγὼ καὶ ὀλίγοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἦσαν μαζῆ μου. Δὲν ἐγνωστοποίησα ὅμως εἰς κανένα ἄνθρωπον, ποίας ἀποφάσεις εἶχε θέσει ὁ Θεός εἰς τὴν καρδίαν μου, διὰ νὰ τὰς πραγματοποιήσω εἰς ὄφελος τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Κανένα ἄλλο μεταγωγικὸν ζῶον δὲν εἶχα, πλὴν ἐκείνου εἰς τὸ ὁποῖον ἐγὼ ἐπέβαινα.
13 Ἐβγῆκα, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πύλην τοῦ τείχους, ἡ ὁποία ὠνομάζετο Γωληλὰ καὶ διηυθύνθην εἰς τὸ στόμιον τῆς πηγῆς τῶν συκιῶν πρὸς τὴν πύλην τῆς κοπρίας. Ἐκεῖ παρέμεινα καὶ παρατηροῦσα τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνοι εἶχαν κρημνίσει καὶ τὰς πύλας της, αἱ ὁποῖαι εἶχαν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὸ πῦρ.
14 Ἦλθα εἰς τὴν πύλην Ἀῒν καὶ εἰς τὴν δεξαμενὴν τοῦ βασιλέως. Δὲν ὑπῆρχεν ὅμως δίοδος νὰ πέρασῃ τὸ ὑποζύγιον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐγὼ ἐπέβαινα.
15 Ἀπὸ ἐκεῖ, ἐν καιρῷ νυκτός, ἀνέβηκα εἰς τὸ τεῖχος, τὸ ὁποῖον ἦτο πλησίον τοῦ χειμάρρου. Ἐκεῖ παρέμεινα καὶ παρετήρουν τὸ τεῖχος. Κατόπιν διὰ τῆς πύλης τῆς φάραγγος ἐπέστρεψα ἐκεῖ, ἀπὸ ὅπου ἐξεκίνησα.
16 Οἱ φρουροὶ δὲν κατώρθωσαν νὰ μάθουν, ποὺ μετέβην καὶ τί ἔκαμα. Μέχρι δὲ ἐκείνης τῆς ὥρας δὲν εἶχα ἀνακοινώσει τίποτε εἰς τοὺς Ἰουδαίους, εἰς τοὺς ἱερεῖς, εἰς τοὺς ἐπισήμους, εἰς τοὺς ἀρχηγούς, οὔτε καὶ εἰς τὸν ὑπόλοιπον λαόν, οἱ ὁποῖοι ἠσχολοῦντο μὲ τὰ ἔργα.
17 Εἶπα μόνον εἰς αὐτούς: <Βλέπετε σεῖς τὴν θλιβερὰν αὐτὴν κατάστασιν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμεθα. Πῶς δηλαδὴ ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἐρημωμένη καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς ἔχουν παραδοθῆ εἰς τὴν φωτιάν. Ἐμπρός, λοιπόν, νὰ ἀνοικοδομήσωμεν τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, ὥστε νὰ μὴ εἴμεθα πλέον ἀντικείμενον ἐξευτελισμοῦ καὶ ἐμπαιγμοῦ>.
18 Τότε διηγήθην εἰς αὐτοὺς ὅτι τὸ προστατευτικὸν χέρι τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται ἐπάνω μου καὶ τοὺς ἀνέφερα τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως, αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνος μοῦ εἶπε. Καὶ τοὺς εἶπα: <Ἂς σηκωθῶμεν καὶ ἂς ἀνοικοδομήσωμεν τὰ τείχη>. Ἔπειτα ἀπὸ τὰ λόγια μου αὐτὰ ἐνεθαρρύνθησαν καὶ ἐνισχύθησαν αὐτοὶ εἰς τὸ καλὸν τοῦτο ἔργον.
19 Ὅταν ὅμως ἐπληροφρήθησαν τοῦτο ὁ Σαναδολλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ Τωβίας ὁ Ἀμμωνίτης ὁ δοῦλος καὶ Γησὰμ ὁ καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀραβίαν, μᾶς ἐνέπαιξαν, ἦλθον πρὸς ἡμᾶς καὶ μᾶς εἶπαν: Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖον σεῖς κάμνετε; Ἐπαναστατεῖτε λοιπὸν ἐναντίον τοῦ βασιλέως;
20 Ἀπήντησα πρὸς αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπα. Ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ, αὐτὸς θὰ κατευοδώσῃ τὸ ἔργον μας, διότι ἡμεῖς εἴμεθα οἱ ἀληθινοὶ καὶ καθαροὶ δοῦλοι του καὶ θὰ ἀνοικοδομήσωμεν τὴν πόλιν μας. Σεῖς δὲν ἔχετε κανένα μερίδιον εἰς αὐτὴν καὶ κανένα δικαίωμα· διὰ σᾶς, ἄλλωστε, κανεὶς ποτὲ λόγος δὲν ἔγινεν εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ατὰ τὸν μῆνα Νισὰν τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρταξέρξου, κάποιαν ἡμέραν ποὺ ἔπρεπε νὰ προσφέρω τὸ κρασί, ποὺ εἶχα ἐμπρός μου, καὶ ἐνῷ δὲν εὑρίσκετο κανεὶς ἄλλος παρὼν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐπῆρα τὸ κρασὶ καὶ τοῦ τὸ ἐπρόσφερα.
2 Μοῦ εἶπε δὲ τότε ὁ βασιλεύς: <Διατὶ εἶναι σκυθρωπὸ τὸ προσωπό σου καὶ δὲν εἶσαι ἤρεμος; Αὐτὸ εἶναι σημάδι ὅτι κάτι βασανίζει τὴν καρδιά σου>. Τὰ λόγια του αὐτὰ μὲ ἔκαμαν νὰ κυριευθῶ ἀπὸ πολὺ μεγάλον φόβον.
3 Καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα: <Εὔχομαι νὰ ζῇ ὁ βασιλεύς μου αἰωνίως! Ὅμως πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι σκυθρωπὸ τὸ προσωπό μου, ὅταν ἡ πόλις, ὅπου εὑρίσκονται οἱ τάφοι τῶν πατέρων μου, ἔχῃ ἐρημωθῆ καὶ ἔχῃ καταφάγει ἡ φωτιὰ τὰς πύλας της;>
4 Καὶ ὁ βασιλεὺς μοῦ εἶπε: <Τί εἶναι λοιπὸν αὐτό, ποὺ ζητεῖς ἀπὸ ἐμέ;> Προσευχήθηκα τότε ἀμέσως μυστικὰ πρὸς τὸν Θεὸν τὸν οὐρανοῦ καὶ ἐζήτησα τὸν φωτισμόν Του,
5 καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα: <Ἐὰν φαίνεται καλὸν εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἐὰν ἐγώ, ὁ δοῦλος σου, εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου καὶ μὲ ἐκτιμᾷς, ἤθελα νὰ στείλῃς ἐμέ, τὸν δοῦλον σου, εἰς τὴν Ἰουδαίαν, εἰς τὴν πόλιν ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν πατέρων μου, καὶ νὰ μοῦ ἐπιτρέψῃς νὰ τὴν ἀνοικοδομήσω>.
6 Μὲ ἐρώτησε τότε ὁ βασιλεύς, ἐνῷ ἡ γυναῖκα του ἐκάθητο δίπλα του: <Μέχρι πότε θὰ διαρκέσῃ τὸ ταξίδι σου καὶ πότε θὰ ἐπιστρέψῃς;> Ἔτσι ἔγινε εὐμενῶς δεκτὸν ἀπὸ τὸν βασιλέα αὐτό, ποὺ τοῦ ἐζήτησα, καὶ μοῦ ἐπέτρεψε νὰ φύγω. Ὥρισα ὅμως τὸν χρόνον τῆς ἐπιστροφῆς μου.
7 Εἶπα δὲ ἐπὶ πλέον εἰς τὸν βασιλέα: <Ἐὰν τὸ θεωρῇ σωστὸν ὁ βασιλεύς, ἂς μοῦ δώσῃ ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς διοικητάς, ποὺ εὑρίσκονται πέραν τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ, ὥστε νὰ μὲ ἀφήσουν νὰ περάσω ἐλεύθερα ἀπὸ τὰς ἐπαρχίας των καὶ νὰ φθάσω εἰς τὴν Ἰουδαίαν.
8 Θέλω ἐπίσης καὶ μίαν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀσάφ, τὸν ὑπεύθυνον διὰ τὴν διαφύλαξιν τοῦ βασιλικοῦ δάσους, διὰ νὰ μοῦ δώσῃ ξύλα, τὰ ὁποῖα θὰ χρησιμοποιήσω διὰ τὰς πύλας καὶ τὸ τεῖχος τῆς πόλεως, καθὼς καὶ διὰ τὸ σπίτι, ὅπου θὰ ἔμβω νὰ κατοικήσω>. Καὶ ἐπειδὴ τὸ προστατευτικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἦτο ἐπάνω μου, μοῦ ἔδωσεν ὁ βασιλεὺς μὲ εὐκολίαν τὰς ἐπιστολάς, ποὺ τοῦ ἐζήτησα.
9 Ἤλθα λοιπὸν εἰς τοὺς διοικητὰς τῶν πέραν τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ ἐπαρχιῶν καὶ τοὺς παρέδωσα τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως, τὰς σχετικὰς μὲ τὸ ταξίδι μου. Ἔστειλε δὲ ὁ βασιλεὺς μαζί μου καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ ἱππεῖς.
10 Ὅταν ἔμαθαν τὸν σκοπὸν τὸν ταξιδιοῦ μου ὁ Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ Τωβία ὁ Ἀμμωνίτης, ποὺ ἦτο προηγουμένως δοῦλος, οἱ ὁποῖοι καὶ οἱ δύο ἦσαν ἐχθροὶ τῶν Ἰουδαίων, ἐπικράθηκαν, διότι ἔφθασε κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ ἐπεδίωκε νὰ κάμῃ κάτι καλὸν εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας.
11 Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασα εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔμεινα ἐκεῖ ἄπρακτος τὰς τρεῖς πρώτας ἡμέρας, διὰ νὰ ἀναπαυθῶ καὶ νὰ ἐνημερωθῶ ὡς πρὸς τὰ προβλήματά της.
12 Ἐν συνεχείᾳ ἐσηκώθηκα κατὰ τὴν νύκτα καὶ ἐπῆρα μαζί μου καὶ ὀλίγους ἄνδρας. Δὲν εἶπα δὲ εἰς κανένα ἄνθρωπον τί ἔβαλε μέσα εἰς τὴν καρδιάν μου ὁ Θεὸς καὶ τί ἐσκόπευα νὰ κάμω χάριν τῶν Ἰσραηλιτῶν. Δὲν εἶχα δὲ μαζί μου κανένα ἄλλο ζῶον, παρὰ μόνον τὸ ὑποζύγιον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον ἤμουν καθισμένος.
13 Καὶ ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν πύλην Γωληλὰ καὶ ἦλθα ἐκεῖ ποὺ ἀναβλύζει ἡ Πηγὴ τῶν συκοδένδρων, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπῆγα εἰς τὴν πύλην τῆς Κοπρίας, ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν κοιλάδα Ἐννώμ. Ἔβλεπα δὲ ἐκεῖ συντετριμμένος τὸ ἐρειπωμένο τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, ποὺ τὸ εἶχαν γκρεμίσει οἱ ἐχθροί, καὶ τὰς πύλας της, ποὺ εἶχαν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὴν φωτιάν.
14 Κατόπιν ἐπῆγα εἰς τὴν πύλην τοῦ Ἀΐν καὶ εἰς τὴν Δεξαμενὴν τοῦ Βασιλέως, ὅπου λόγῳ τοῦ σωροῦ τῶν ἐρειπίων δὲν ἠμποροῦσε νὰ περάσῃ τὸ ζῶον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον ἐπέβαινα.
15 Ἔπειτα, καὶ ἐνῷ ἀκόμη ἦτο νύκτα, ἀνέβαινα κατὰ μῆκος τοῦ τείχους, ποὺ ἦτο δίπλα εἰς τὸν χείμαρρον τῶν Κέδρων, καὶ ἐβλεπα μὲ συντριβὴν καὶ πόνον τὸ τεῖχος. Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασα τὴν πύλην τῆς Φάραγγος, ἐπέστρεψα εἰς τὴν ἀφετηρίαν μου.
16 Τὴν ὥραν ἐκείνην οἱ σκοποὶ τῆς πόλεως δὲν ἤξεραν διατὶ ἐπῆγα καί τί ἐσχεδίαζα νὰ κάμω. Δὲν εἶχα ἀνακοινώσει δὲ ἕως τότε τίποτε εἰς τοὺς Ἰουδαίους, οὔτε εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ εἰς τοὺς ἐπισήμους καὶ τοὺς ἄρχοντας, οὔτε εἰς τοὺς ὑπολοίπους, ποὺ θὰ ἐκοπίαζαν διὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἔργον τῆς ἀνοικοδομήσεως τῶν τειχῶν.
17 Κάποιαν ὥραν ὅμως τοὺς εἶπα: <Βλέπετε καὶ σεῖς οἱ ἴδιοι τὴν ἀθλίαν κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔχομεν καταντήσει, πῶς ἐρημώθηκε δηλαδὴ ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ πῶς ἔχουν κατακαῇ αἱ πύλαι της. Ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ οἰκοδομήσωμεν ὅλοι μαζὶ τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ μὴ μᾶς ἐμπαίζουν οἱ ἐχθροί μας>.
18 Τοὺς ἀνέφερα δὲ τὸ πόσον μὲ ἐβοήθησε τὸ προστατευτικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλα, ὅσα μοῦ εἶπε ὁ βασιλεύς, καὶ τοὺς εἶπα: <Ἐμπρὸς λοιπόν, ἂς σηκωθοῦμε καὶ ἂς κτίσωμε τὸ τεῖχος!> Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἐπῆραν αὐτοὶ θάρρος καὶ δύναμιν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἀναλάβουν τὸ καλὸν αὐτὸ ἔργον.
19 Ὅταν τὸ ἐπληροφορήθησαν ὁ Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ δοῦλος Τωβία ὁ Ἀμμωνίτης καὶ ὁ Γησάμ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀραβίαν, ἐγέλασαν εἰς βάρος μας καὶ εἶπαν: <Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάμνετε; Ὥστε ἐπαναστατεῖτε ἐναντίον τοῦ βασιλέως;>
20 Ἀπήντησα τότε πρὸς αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπα: <Ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ θὰ κατευοδώσῃ τὰ ἔργα μας. Ἐμεῖς εἴμαστε γνήσιοι καὶ καθαροὶ δοῦλοι Του καὶ πιστεύομεν ὅτι τελικῶς θὰ κτίσωμεν καὶ πάλιν τὸ τεῖχος. Σεῖς ὅμως δὲν ἔχετε κανένα μερίδιον καὶ δικαίωμα εἰς τὴν πόλιν μας καὶ δὲν ἀνεφέρθη ἀλλ’ οὔτε καὶ θὰ ἀναφερθῇ ποτὲ τὸ ὄνομά σας εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ!>

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ ἐγένετο ἐν μηνὶ Νισὰν ἔτους εἰκοστοῦ Ἀρθασασθὰ βασιλεῖ καὶ ἦν ὁ οἶνος ἐνώπιον ἐμοῦ, καὶ ἔλαβον τὸν οἶνον καὶ ἔδωκα τῷ βασιλεῖ, καὶ οὐκ ἦν ἕτερος ἐνώπιον αὐτοῦ.	ατὰ τὸν μῆνα Νισὰν τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρταξέρξου εὑρίσκετο ἐνώπιόν μου ὁ οἶνος, τὸν ὁποῖον ἐπρόκειτο νὰ δώσω εἰς τὸν βασιλέα. Ἐπῆρα, λοιπόν, τὸν οἶνον αὐτὸν καὶ τὸν προσέφερα εἰς τὸν βασιλέα. Κανένας ἄλλος δὲν εὑρίσκετο τὴν ὥραν ἐκείνην ἐνώπιον τοῦ βασιλέως.	ατὰ τὸν μῆνα Νισὰν τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρταξέρξου, κάποιαν ἡμέραν ποὺ ἔπρεπε νὰ προσφέρω τὸ κρασί, ποὺ εἶχα ἐμπρός μου, καὶ ἐνῷ δὲν εὑρίσκετο κανεὶς ἄλλος παρὼν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐπῆρα τὸ κρασὶ καὶ τοῦ τὸ ἐπρόσφερα.
2 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεύς· διατὶ τὸ πρόσωπόν σου πονηρὸν καὶ οὐκ εἷ μετριάζων; Καὶ οὐκ ἔστι τοῦτο, εἰ μὴ πονηρία καρδίας. Καὶ ἐφοβήθην πολὺ σφόδρα,	2 Ὁ βασιλεύς μὲ ἠρώτησε· <διατὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι σκυθρωπὸν καὶ δὲν εἶσαι εἰρηνικός; Τοῦτο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ κάποια ταραχὴ εἰς τὴν καρδίαν σου>. Ἀπὸ τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ βασιλέως ἐφοβήθηκα πάρα πολύ.	2 Μοῦ εἶπε δὲ τότε ὁ βασιλεύς: <Διατὶ εἶναι σκυθρωπὸ τὸ προσωπό σου καὶ δὲν εἶσαι ἤρεμος; Αὐτὸ εἶναι σημάδι ὅτι κάτι βασανίζει τὴν καρδιά σου>. Τὰ λόγια του αὐτὰ μὲ ἔκαμαν νὰ κυριευθῶ ἀπὸ πολὺ μεγάλον φόβον.
3 καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶνα ζήτω διατὶ οὐ μὴ γένηται πονηρὸν τὸ πρόσωπόν μου, διότι ἡ πόλις, οἶκος μνημείων πατέρων μου, ἠρημώθη καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς κατεβρώθησαν ἐν πυρί;	3 Ἀλλὰ ἀπήντησα εἰς τὸν βασιλέα· <ἂς ζήσῃ χρόνους πολλοὺς ὁ βασιλεύς. Πῶς νὰ μὴ εἶναι περίλυπον τὸ πρόσωπόν μου, ἀφοῦ ἡ πόλις, ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν προγόνων μου, εἶναι ἐρημωμένη καὶ αἰ πύλαι τῆς πόλεως αὐτῆς ἔχουν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὸ πῦρ;>	3 Καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα: <Εὔχομαι νὰ ζῇ ὁ βασιλεύς μου αἰωνίως! Ὅμως πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι σκυθρωπὸ τὸ προσωπό μου, ὅταν ἡ πόλις, ὅπου εὑρίσκονται οἱ τάφοι τῶν πατέρων μου, ἔχῃ ἐρημωθῆ καὶ ἔχῃ καταφάγει ἡ φωτιὰ τὰς πύλας της;>
4 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεύς· περὶ τίνος τοῦτο σὺ ζητεῖς; Καὶ προσηυξάμην πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ	4 Ὁ βασιλεύς μὲ ἠρώτησε· <τί εἶναι αὐτό, τὸ ὁποῖον σὺ ζητεῖς;> Ἐγὼ προσηυχήθην ἐσωτερικῶς πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ	4 Καὶ ὁ βασιλεὺς μοῦ εἶπε: <Τί εἶναι λοιπὸν αὐτό, ποὺ ζητεῖς ἀπὸ ἐμέ;> Προσευχήθηκα τότε ἀμέσως μυστικὰ πρὸς τὸν Θεὸν τὸν οὐρανοῦ καὶ ἐζήτησα τὸν φωτισμόν Του,
5 καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· εἰ ἐπὶ τὸν βασιλέα ἀγαθόν, καὶ εἰ ἀγαθυνθήσεται ὁ παῖς σου ἐνώπιόν σου ὥστε πέμψαι αὐτὸν ἐν Ἰούδᾳ εἰς πόλιν μνημείων πατέρων μου, καὶ ἀνοικοδομήσω αὐτήν.	5 καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα· <ἐὰν ὁ βασιλεὺς τὸ εὑρίσκῃ καλὸν καὶ ἐὰν ἐγὼ ὁ δοῦλος σου ἀπολαμβάνω τὴν ἀγαθότητά σου καὶ τὴν εὐμένειάν σου, ζητῶ νὰ μὲ ἀποστείλῃς εἰς τὴν Ἰουδαίαν, εἰς τὴν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν προγόνων μου, διὰ νὰ τὴν ἀνοικοδομήσω>.	5 καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα: <Ἐὰν φαίνεται καλὸν εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἐὰν ἐγώ, ὁ δοῦλος σου, εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου καὶ μὲ ἐκτιμᾷς, ἤθελα νὰ στείλῃς ἐμέ, τὸν δοῦλον σου, εἰς τὴν Ἰουδαίαν, εἰς τὴν πόλιν ὅπου ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν πατέρων μου, καὶ νὰ μοῦ ἐπιτρέψῃς νὰ τὴν ἀνοικοδομήσω>.
6 Καὶ εἶπέ μοι ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ παλλακὴ ἡ καθημένη ἐχόμενα αὐτοῦ· ἕως πότε ἔσται ἡ πορεία σου καὶ πότε ἐπιστρέψεις; Καὶ ἠγαθύνθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, καὶ ἀπέστειλέ με, καὶ ἔδωκα αὐτῷ ὅρον.	6 Ὁ βασιλεύς, πλησίον τοῦ ὁποίου ἐκάθητο ἡ δευτέρας σειρᾶς σύζυγός του, μὲ ἠρώτησε· <πόσον θὰ διαρκέσῃ ἡ πορεία σου; Καὶ πότε θὰ ἐπιστρέψῃς;> Ὁ βασιλεὺς ἔδειξεν εὐμένειαν ἀπέναντί μου, ἐνέκρινε τὸ ταξίδιόν μου καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν ἄδειαν νὰ ἀναχωρήσω. Ἐγὼ δὲ ὥρισα τὸν χρόνον τῆς ἐπανόδου μου.	6 Μὲ ἐρώτησε τότε ὁ βασιλεύς, ἐνῷ ἡ γυναῖκα του ἐκάθητο δίπλα του: <Μέχρι πότε θὰ διαρκέσῃ τὸ ταξίδι σου καὶ πότε θὰ ἐπιστρέψῃς;> Ἔτσι ἔγινε εὐμενῶς δεκτὸν ἀπὸ τὸν βασιλέα αὐτό, ποὺ τοῦ ἐζήτησα, καὶ μοῦ ἐπέτρεψε νὰ φύγω. Ὥρισα ὅμως τὸν χρόνον τῆς ἐπιστροφῆς μου.
7 Καὶ εἶπα τῷ βασιλεῖ· εἰ ἐπὶ τὸν βασιλέα ἀγαθόν, δότω μοι ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς ἐπάρχους πέραν τοῦ ποταμοῦ ὥστε παραγαγεῖν με, ἕως ἔλθω ἐπὶ Ἰούδαν,	7 Καὶ εἶπα εἰς τὸν βασιλέα· <ἐὰν φαίνεται καλὸν καὶ ἀγαθὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς μοῦ δώσῃ συστατικὰς ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου διοικητάς, ὥστε νὰ μὲ ἀφήσουν νὰ περάσω, ἕως ὅτου φθάσω εἰς τὴν Ἰουδαίαν.	7 Εἶπα δὲ ἐπὶ πλέον εἰς τὸν βασιλέα: <Ἐὰν τὸ θεωρῇ σωστὸν ὁ βασιλεύς, ἂς μοῦ δώσῃ ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς διοικητάς, ποὺ εὑρίσκονται πέραν τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ, ὥστε νὰ μὲ ἀφήσουν νὰ περάσω ἐλεύθερα ἀπὸ τὰς ἐπαρχίας των καὶ νὰ φθάσω εἰς τὴν Ἰουδαίαν.
8 καὶ ἐπιστολὴν ἐπὶ Ἀσὰφ φύλακα τοῦ παραδείσου, ὅς ἐστι τῷ βασιλεῖ, ὥστε δοῦναί μοι ξύλα στεγάσαι τὰς πύλας καὶ εἰς τὸ τεῖχος τῆς πόλεως καὶ εἰς οἶκον, ὃν εἰσελεύσομαι εἰς αὐτόν. Καὶ ἔδωκέ μοι ὁ βασιλεὺς ὡς χεὶρ Θεοῦ ἡ ἀγαθή.	8 Καὶ μίαν ἄλλην ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀσάφ, τὸν φύλακα τοῦ δάσους, ποὺ ἀνήκει εἰς σὲ τὸν βασιλέα, ὥστε νὰ μοῦ δώσῃ ξύλα νὰ στεγάσω τὰς πύλας τοῦ τείχους καὶ δι' αὐτὸ τοῦτο τὸ τεῖχος τῆς πόλεως καὶ διὰ τὸν ἰδικόν μου οἶκον, εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ἐγκατασταθῶ>. Ὁ βασιλεύς μοῦ ἔδωσε τὰς ἐπιστολὰς αὐτὰς καὶ τοῦτο, διότι τὸ ἀγαθὸν καὶ προστατευτικὸν χέρι τοῦ Θεοῦ ἦτο ἐπάνω μου.	8 Θέλω ἐπίσης καὶ μίαν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀσάφ, τὸν ὑπεύθυνον διὰ τὴν διαφύλαξιν τοῦ βασιλικοῦ δάσους, διὰ νὰ μοῦ δώσῃ ξύλα, τὰ ὁποῖα θὰ χρησιμοποιήσω διὰ τὰς πύλας καὶ τὸ τεῖχος τῆς πόλεως, καθὼς καὶ διὰ τὸ σπίτι, ὅπου θὰ ἔμβω νὰ κατοικήσω>. Καὶ ἐπειδὴ τὸ προστατευτικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἦτο ἐπάνω μου, μοῦ ἔδωσεν ὁ βασιλεὺς μὲ εὐκολίαν τὰς ἐπιστολάς, ποὺ τοῦ ἐζήτησα.
9 Καὶ ἦλθον πρὸς τοὺς ἐπάρχους πέραν τοῦ ποταμοῦ καὶ ἔδωκα αὐτοῖς τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως. Καὶ ἀπέστειλε μετ' ἐμοῦ ὁ βασιλεὺς ἀρχηγοὺς δυνάμεως καὶ ἱππεῖς.	9 Ἦλθα εἰς τοὺς διοικητὰς τοῦ βασιλέως, ποὺ εὑρίσκοντο εἰς τὴν πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου χώραν, καὶ παρέδωκα πρὸς αὐτοὺς τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως. Ὁ δὲ βασιλεὺς εἶχε στείλει μαζῆ μου στρατιωτικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ ἱππεῖς.	9 Ἤλθα λοιπὸν εἰς τοὺς διοικητὰς τῶν πέραν τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ ἐπαρχιῶν καὶ τοὺς παρέδωσα τὰς ἐπιστολὰς τοῦ βασιλέως, τὰς σχετικὰς μὲ τὸ ταξίδι μου. Ἔστειλε δὲ ὁ βασιλεὺς μαζί μου καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ ἱππεῖς.
10 Καὶ ἤκουσε Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνὶ καὶ Τωβία ὁ δοῦλος Ἀμμωνί, καὶ πονηρὸν αὐτοῖς ἐγένετο ὅτι ἥκει ὁ ἄνθρωπος ζητῆσαι ἀγαθὸν τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ.	10 Ὅταν ἐπληροφορήθη ὁ Σαναβαλλάτ, ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ Τωβίας ὁ δοῦλος του ὁ Ἀμμωνίτης αὐτά, ὅτι δηλαδὴ ἦλθεν ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Περσίαν νὰ βοηθήσῃ τοὺς Ἰσραηλίτας, τὰ ἐθεώρησαν πολὺ κακά.	10 Ὅταν ἔμαθαν τὸν σκοπὸν τὸν ταξιδιοῦ μου ὁ Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ Τωβία ὁ Ἀμμωνίτης, ποὺ ἦτο προηγουμένως δοῦλος, οἱ ὁποῖοι καὶ οἱ δύο ἦσαν ἐχθροὶ τῶν Ἰουδαίων, ἐπικράθηκαν, διότι ἔφθασε κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ ἐπεδίωκε νὰ κάμῃ κάτι καλὸν εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας.
11 Καὶ ἦλθον εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἤμην ἐκεῖ ἡμέρας τρεῖς.	11 Ἐγὼ ἦλθα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀνεπαύθην ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρας.	11 Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασα εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔμεινα ἐκεῖ ἄπρακτος τὰς τρεῖς πρώτας ἡμέρας, διὰ νὰ ἀναπαυθῶ καὶ νὰ ἐνημερωθῶ ὡς πρὸς τὰ προβλήματά της.
12 Καὶ ἀνέστην νυκτὸς ἐγὼ καὶ ἄνδρες ὀλίγοι μετ' ἐμοῦ· καὶ οὐκ ἀπήγγειλα ἀνθρώπῳ τί ὁ Θεός δίδωσιν εἰς καρδίαν μου τοῦ ποιῆσαι μετὰ τοῦ Ἰσραήλ, καὶ κτῆνος οὐκ ἔστι μετ' ἐμοῦ, εἰ μὴ τὸ κτῆνος, ᾧ ἐγὼ ἐπιβαίνω ἐπ' αὐτῷ.	12 Κατόπιν κατὰ τὴν νύκτα ἐσηκώθηκα ἐγὼ καὶ ὀλίγοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἦσαν μαζῆ μου. Δὲν ἐγνωστοποίησα ὅμως εἰς κανένα ἄνθρωπον, ποίας ἀποφάσεις εἶχε θέσει ὁ Θεός εἰς τὴν καρδίαν μου, διὰ νὰ τὰς πραγματοποιήσω εἰς ὄφελος τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Κανένα ἄλλο μεταγωγικὸν ζῶον δὲν εἶχα, πλὴν ἐκείνου εἰς τὸ ὁποῖον ἐγὼ ἐπέβαινα.	12 Ἐν συνεχείᾳ ἐσηκώθηκα κατὰ τὴν νύκτα καὶ ἐπῆρα μαζί μου καὶ ὀλίγους ἄνδρας. Δὲν εἶπα δὲ εἰς κανένα ἄνθρωπον τί ἔβαλε μέσα εἰς τὴν καρδιάν μου ὁ Θεὸς καὶ τί ἐσκόπευα νὰ κάμω χάριν τῶν Ἰσραηλιτῶν. Δὲν εἶχα δὲ μαζί μου κανένα ἄλλο ζῶον, παρὰ μόνον τὸ ὑποζύγιον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον ἤμουν καθισμένος.
13 Καὶ ἐξῆλθον ἐν πύλῃ τοῦ Γωληλὰ καὶ πρὸς στόμα πηγῆς τῶν συκῶν καὶ εἰς πύλην τῆς κοπρίας καὶ ἥμην συντρίβων ἐν τῷ τείχει Ἱερουσαλήμ, ὃ αὐτοὶ καθαιροῦσι καὶ πύλαι αὐτῆς κατεβρώθησαν πυρί.	13 Ἐβγῆκα, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πύλην τοῦ τείχους, ἡ ὁποία ὠνομάζετο Γωληλὰ καὶ διηυθύνθην εἰς τὸ στόμιον τῆς πηγῆς τῶν συκιῶν πρὸς τὴν πύλην τῆς κοπρίας. Ἐκεῖ παρέμεινα καὶ παρατηροῦσα τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνοι εἶχαν κρημνίσει καὶ τὰς πύλας της, αἱ ὁποῖαι εἶχαν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὸ πῦρ.	13 Καὶ ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν πύλην Γωληλὰ καὶ ἦλθα ἐκεῖ ποὺ ἀναβλύζει ἡ Πηγὴ τῶν συκοδένδρων, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπῆγα εἰς τὴν πύλην τῆς Κοπρίας, ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν κοιλάδα Ἐννώμ. Ἔβλεπα δὲ ἐκεῖ συντετριμμένος τὸ ἐρειπωμένο τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, ποὺ τὸ εἶχαν γκρεμίσει οἱ ἐχθροί, καὶ τὰς πύλας της, ποὺ εἶχαν καταφαγωθῆ ἀπὸ τὴν φωτιάν.
14 Καὶ παρῆλθον ἐπὶ πύλην τοῦ Ἀῒν καὶ εἰς κολυμβήθραν τοῦ βασιλέως, καὶ οὐκ ἦν τόπος τῷ κτήνει παρελθεῖν ὑποκάτω μου.	14 Ἦλθα εἰς τὴν πύλην Ἀῒν καὶ εἰς τὴν δεξαμενὴν τοῦ βασιλέως. Δὲν ὑπῆρχεν ὅμως δίοδος νὰ πέρασῃ τὸ ὑποζύγιον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐγὼ ἐπέβαινα.	14 Κατόπιν ἐπῆγα εἰς τὴν πύλην τοῦ Ἀΐν καὶ εἰς τὴν Δεξαμενὴν τοῦ Βασιλέως, ὅπου λόγῳ τοῦ σωροῦ τῶν ἐρειπίων δὲν ἠμποροῦσε νὰ περάσῃ τὸ ζῶον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον ἐπέβαινα.
15 Καὶ ἤμην ἀναβαίνων ἐν τῷ τείχει χειμάρρου νυκτὸς καὶ ἤμην συντρίβων ἐν τῷ τείχει, καὶ ἤμην ἐν πύλῃ τῆς φάραγγος καὶ ἐπέστρεψα.	15 Ἀπὸ ἐκεῖ, ἐν καιρῷ νυκτός, ἀνέβηκα εἰς τὸ τεῖχος, τὸ ὁποῖον ἦτο πλησίον τοῦ χειμάρρου. Ἐκεῖ παρέμεινα καὶ παρετήρουν τὸ τεῖχος. Κατόπιν διὰ τῆς πύλης τῆς φάραγγος ἐπέστρεψα ἐκεῖ, ἀπὸ ὅπου ἐξεκίνησα	15 Ἔπειτα, καὶ ἐνῷ ἀκόμη ἦτο νύκτα, ἀνέβαινα κατὰ μῆκος τοῦ τείχους, ποὺ ἦτο δίπλα εἰς τὸν χείμαρρον τῶν Κέδρων, καὶ ἐβλεπα μὲ συντριβὴν καὶ πόνον τὸ τεῖχος. Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασα τὴν πύλην τῆς Φάραγγος, ἐπέστρεψα εἰς τὴν ἀφετηρίαν μου.
16 Τότε οἱ φυλάσσοντες οὐκ ἔγνωσαν τί ἐπορεύθην καὶ τί ἐγὼ ποιῶ, καὶ τοῖς Ἰουδαίοις καὶ τοῖς ἱερεῦσι καὶ τοῖς ἐντίμοις καὶ τοῖς στρατηγοῖς καὶ τοῖς καταλοίποις τοῖς ποιοῦσι τὰ ἔργα, ἕως τότε οὐκ ἀπήγγειλα.	16 Οἱ φρουροὶ δὲν κατώρθωσαν νὰ μάθουν, ποὺ μετέβην καὶ τί ἔκαμα. Μέχρι δὲ ἐκείνης τῆς ὥρας δὲν εἶχα ἀνακοινώσει τίποτε εἰς τοὺς Ἰουδαίους, εἰς τοὺς ἱερεῖς, εἰς τοὺς ἐπισήμους, εἰς τοὺς ἀρχηγούς, οὔτε καὶ εἰς τὸν ὑπόλοιπον λαόν, οἱ ὁποῖοι ἠσχολοῦντο μὲ τὰ ἔργα.	16 Τὴν ὥραν ἐκείνην οἱ σκοποὶ τῆς πόλεως δὲν ἤξεραν διατὶ ἐπῆγα καί τί ἐσχεδίαζα νὰ κάμω. Δὲν εἶχα ἀνακοινώσει δὲ ἕως τότε τίποτε εἰς τοὺς Ἰουδαίους, οὔτε εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ εἰς τοὺς ἐπισήμους καὶ τοὺς ἄρχοντας, οὔτε εἰς τοὺς ὑπολοίπους, ποὺ θὰ ἐκοπίαζαν διὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἔργον τῆς ἀνοικοδομήσεως τῶν τειχῶν.
17 Καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς· ὑμεῖς βλέπετε τὴν πονηρίαν ταύτην, ἐν ᾗ ἐσμεν ἐν αὐτῇ, πῶς Ἱερουσαλὴμ ἔρημος καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς ἐδόθησαν πυρί· δεῦτε καὶ διοικοδομήσωμεν τὸ τεῖχος Ἱερουσαλήμ, καὶ οὐκ ἐσόμεθα ἔτι ὄνειδος.	17 Εἶπα μόνον εἰς αὐτούς: <Βλέπετε σεῖς τὴν θλιβερὰν αὐτὴν κατάστασιν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμεθα. Πῶς δηλαδὴ ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἐρημωμένη καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς ἔχουν παραδοθῆ εἰς τὴν φωτιάν. Ἐμπρός, λοιπόν, νὰ ἀνοικοδομήσωμεν τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, ὥστε νὰ μὴ εἴμεθα πλέον ἀντικείμενον ἐξευτελισμοῦ καὶ ἐμπαιγμοῦ>.	17 Κάποιαν ὥραν ὅμως τοὺς εἶπα: <Βλέπετε καὶ σεῖς οἱ ἴδιοι τὴν ἀθλίαν κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔχομεν καταντήσει, πῶς ἐρημώθηκε δηλαδὴ ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ πῶς ἔχουν κατακαῇ αἱ πύλαι της. Ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ οἰκοδομήσωμεν ὅλοι μαζὶ τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ μὴ μᾶς ἐμπαίζουν οἱ ἐχθροί μας>.
18 Καὶ ἀπήγγειλα αὐτοῖς τὴν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἥ ἐστιν ἀγαθὴ ἐπ' ἐμέ, καὶ τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως, οὓς εἶπέ μοι, καὶ εἶπα· ἀναστῶμεν καὶ οἰκοδομήσωμεν. Καὶ ἐκραταιώθησαν αἱ χεῖρες αὐτῶν εἰς τὸ ἀγαθόν.	18 Τότε διηγήθην εἰς αὐτοὺς ὅτι τὸ προστατευτικὸν χέρι τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται ἐπάνω μου καὶ τοὺς ἀνέφερα τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως, αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνος μοῦ εἶπε. Καὶ τοὺς εἶπα: <Ἂς σηκωθῶμεν καὶ ἂς ἀνοικοδομήσωμεν τὰ τείχη>. Ἔπειτα ἀπὸ τὰ λόγια μου αὐτὰ ἐνεθαρρύνθησαν καὶ ἐνισχύθησαν αὐτοὶ εἰς τὸ καλὸν τοῦτο ἔργον.	18 Τοὺς ἀνέφερα δὲ τὸ πόσον μὲ ἐβοήθησε τὸ προστατευτικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλα, ὅσα μοῦ εἶπε ὁ βασιλεύς, καὶ τοὺς εἶπα: <Ἐμπρὸς λοιπόν, ἂς σηκωθοῦμε καὶ ἂς κτίσωμε τὸ τεῖχος!> Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἐπῆραν αὐτοὶ θάρρος καὶ δύναμιν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἀναλάβουν τὸ καλὸν αὐτὸ ἔργον.
19 Καὶ ἤκουσε Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνὶ καὶ Τωβία ὁ δοῦλος ὁ Ἀμμωνὶ καὶ Γησὰμ ὁ Ἀραβὶ καὶ ἐξεγέλασαν ἡμᾶς καὶ ἦλθον ἐφ' ἡμᾶς καὶ εἶπαν· τί τὸ ρῆμα τοῦτο, ὃ ὑμεῖς ποιεῖτε; Ἦ ἐπὶ τὸν βασιλέα ὑμεῖς ἀποστατεῖτε;	19 Ὅταν ὅμως ἐπληροφρήθησαν τοῦτο ὁ Σαναδολλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ Τωβίας ὁ Ἀμμωνίτης ὁ δοῦλος καὶ Γησὰμ ὁ καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀραβίαν, μᾶς ἐνέπαιξαν, ἦλθον πρὸς ἡμᾶς καὶ μᾶς εἶπαν: Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖον σεῖς κάμνετε; Ἐπαναστατεῖτε λοιπὸν ἐναντίον τοῦ βασιλέως;	19 Ὅταν τὸ ἐπληροφορήθησαν ὁ Σαναβαλλὰτ ὁ Ἀρωνίτης καὶ ὁ δοῦλος Τωβία ὁ Ἀμμωνίτης καὶ ὁ Γησάμ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀραβίαν, ἐγέλασαν εἰς βάρος μας καὶ εἶπαν: <Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάμνετε; Ὥστε ἐπαναστατεῖτε ἐναντίον τοῦ βασιλέως;>
20 Καὶ ἐπέστρεψα αὐτοῖς λόγον καὶ εἶπα αὐτοῖς· ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ, αὐτὸς εὐοδώσει ἡμῖν, καὶ ἡμεῖς δοῦλοι αὐτοῦ καθαροί, καὶ οἰκοδομήσομεν· καὶ ὑμῖν οὐκ ἔστι μερὶς καὶ δικαιοσύνη καὶ μνημόσυνον ἐν Ἱερουσαλήμ.	20 Ἀπήντησα πρὸς αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπα. Ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ, αὐτὸς θὰ κατευοδώσῃ τὸ ἔργον μας, διότι ἡμεῖς εἴμεθα οἱ ἀληθινοὶ καὶ καθαροὶ δοῦλοι του καὶ θὰ ἀνοικοδομήσωμεν τὴν πόλιν μας. Σεῖς δὲν ἔχετε κανένα μερίδιον εἰς αὐτὴν καὶ κανένα δικαίωμα· διὰ σᾶς, ἄλλωστε, κανεὶς ποτὲ λόγος δὲν ἔγινεν εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ.	20 Ἀπήντησα τότε πρὸς αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπα: <Ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ θὰ κατευοδώσῃ τὰ ἔργα μας. Ἐμεῖς εἴμαστε γνήσιοι καὶ καθαροὶ δοῦλοι Του καὶ πιστεύομεν ὅτι τελικῶς θὰ κτίσωμεν καὶ πάλιν τὸ τεῖχος. Σεῖς ὅμως δὲν ἔχετε κανένα μερίδιον καὶ δικαίωμα εἰς τὴν πόλιν μας καὶ δὲν ἀνεφέρθη ἀλλ’ οὔτε καὶ θὰ ἀναφερθῇ ποτὲ τὸ ὄνομά σας εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ!>