΄Σοφία Σολομώντος : Κεφάλαιον Ζ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ἰμὶ μὲν κἀγὼ θνητὸς ἄνθρωπος ἴσος ἅπασι καὶ γηγενοῦς ἀπόγονος πρωτοπλάστου· καὶ ἐν κοιλίᾳ μητρὸς ἐγλύφην σὰρξ
2 δεκαμηνιαίῳ χρόνῳ παγεὶς ἐν αἵματι ἐκ σπέρματος ἀνδρὸς καὶ ἡδονῆς ὕπνῳ συνελθούσης
3 καὶ ἐγὼ δὲ γενόμενος ἔσπασα τὸν κοινὸν ἀέρα καὶ ἐπὶ τὴν ὁμοιοπαθῆ κατέπεσον γῆν, πρώτην φωνὴν τὴν ὁμοίαν πᾶσιν ἴσα κλαίων·
4 ἐν σπαργάνοις ἀνετράφην καὶ ἐν φροντίσιν·
5 οὐδεὶς γὰρ βασιλεὺς ἑτέραν ἔσχε γενέσεως ἀρχήν,
6 μία δὲ πάντων εἴσοδος εἰς τὸν βίον, ἔξοδός τε ἴση.
7 Διὰ τοῦτο ηὐξάμην, καὶ φρόνησις ἐδόθη μοι· ἐπεκαλεσάμην, καὶ ἦλθέ μοι πνεῦμα σοφίας.
8 Προέκρινα αὐτὴν σκήπτρων καὶ θρόνων καὶ πλοῦτον οὐδὲν ἡγησάμην ἐν συγκρίσει αὐτῆς·
9 οὐδὲ ὡμοίωσα αὐτῇ λίθον ἀτίμητον, ὅτι ὁ πᾶς χρυσὸς ἐν ὄψει αὐτῆς ψάμμος ὀλίγη, καὶ ὡς πηλὸς λογισθήσεται ἄργυρος ἐναντίον αὐτῆς.
10 Ὑπὲρ ὑγίειαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ προειλόμην αὐτὴν ἀντὶ φωτὸς ἔχειν, ὅτι ἀκοίμητον τὸ ταύτης φέγγος.
11 Ἦλθε δέ μοι τὰ ἀγαθὰ ὁμοῦ πάντα μετ' αὐτῆς καὶ ἀναρίθμητος πλοῦτος ἐν χερσὶν αὐτῆς.
12 Εὐφράνθην δὲ ἐπὶ πᾶσιν, ὅτι αὐτῶν ἡγεῖται σοφία, ἠγνόουν δὲ αὐτὴν γενέτιν εἶναι τούτων.
13 Ἀδόλως τε ἔμαθον ἀφθόνως τε μεταδίδωμι, τὸν πλοῦτον αὐτῆς οὐκ ἀποκρύπτομαι·
14 ἀνεκλιπὴς γὰρ θησαυρός ἐστιν ἀνθρώποις, ὃν οἱ χρησάμενοι πρὸς Θεὸν ἐστείλαντο φιλίαν διὰ τὰς παιδείας δωρεὰς συσταθέντες.
15 Ἐμοὶ δὲ δῴη ὁ Θεὸς εἰπεῖν κατὰ γνώμην καὶ ἐνθυμηθῆναι ἀξίως τῶν δεδομένων, ὅτι αὐτὸς καὶ τῆς σοφίας ὁδηγός ἐστι καὶ τῶν σοφῶν διορθωτής.
16 Ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ κοὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά τε φρόνησις καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη.
17 Αὐτὸς γάρ μοι ἔδωκε τῶν ὄντων γνῶσιν καὶ ἐνέργειαν στοιχείων,
18 ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ μεσότητα χρόνων, τροπῶν ἀλλαγὰς καὶ μεταβολὰς καιρῶν,
19 ἐνιαυτῶν κύκλους καὶ ἀστέρων θέσεις,
20 φύσεις ζῴων καὶ θυμοὺς θηρίων, πνευμάτων βίας καὶ διαλογισμοὺς ἀνθρώπων, διαφορὰς φυτῶν καὶ δυνάμεις ριζῶν,
21 ὅσα τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ ἔγνων· ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία.
22 Ἔστὶ γὰρ ἐν αὐτῇ πνεῦμα νοερόν, ἅγιον, μονογενές, πολυμερές λεπτόν, εὐκίνητον, τρανόν, ἀμόλυντον, σαφές, ἀπήμαντον, φιλάγαθον, ὀξύ, ἀκώλυτον, εὐεργετικόν,
23 φιλάνθρωπον, βέβαιον, ἀσφαλές, ἀμέριμνον, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον καὶ διὰ πάντων χωροῦν πνευμάτων νοερῶν καθαρῶν λεπτοτάτων.
24 Πάσης γὰρ κινήσεως κινητικώτερον σοφία, διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα·
25 ἀτμὶς γὰρ ἐστι τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως καὶ ἀπόρροια τῆς τοῦ Παντοκράτορος δόξης εἰλικρινής· διὰ τοῦτο οὐδὲν μεμιαμμένον εἰς αὐτὴν παρεμπίπτει.
26 Ἀπαύγασμα γάρ ἐστι φωτὸς ἀϊδίου καὶ ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ.
27 Μία δὲ οὖσα πάντα δύναται καὶ μένουσα ἐν αὐτῇ τὰ πάντα καινίζει κατὰ γενεὰς εἰς ψυχὰς ὁσίας μεταβαίνουσα φίλους Θεοῦ καὶ προφήτας κατασκευάζει·
28 οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα.
29 Ἔστι γὰρ αὕτη εὐπρεπεστέρα ἡλίου καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἄστρων θέσιν, φωτὶ συγκρινομένη, εὑρίσκεται πρότερα·
30 τοῦτο μὲν γὰρ διαδέχεται νύξ, σοφίας δὲ οὐ κατισχύει κακία.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

αὶ ἐγώ, ποὺ σᾶς ὁμιλῶ αὐτὴν τὴν στιγμήν, εἶμαι ἄνθρωπος θνητός, ὅμοιος καὶ ἴσος μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἀπόγονος τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ποὺ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸ χῶμα. Εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου ἔλαβα τὴν ἀνθρωπίνην σάρκα καὶ μορφήν,
2 Εἰς δεκάμηνον χρονικὸν διάστημα ἐπῆρα τὴν σταθερὰν μορφὴν τοῦ ἀνθρώπου μέσα εἰς τὸ μητρικὸν αἷμα ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ ἀνδρός, κατὰ τὴν ἠδονικὴν σαρκικὴν συνάντησιν ἐπὶ κλίνης.
3 Καὶ ἐγώ, ὅταν ἐγεννήθην, ἔσπασα μὲ τὸ κλάμα μου τὸν κοινὸν ἀέρα, τὸν ὁποῖον καὶ ἀνέπνευσα. Ἔπεσα καὶ εὑρέθην εἰς τὴν ὁμοίαν μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γῆν. Ἀφῆκα τὴν πρώτην φωνὴν ὁμοίαν πρὸς τὴν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἔκλαια, ὅπως ἐκεῖνοι.
4 Ἀνετράφην, ὅπως οἱ ἄλλοι, τυλιγμένος εἰς τὰ σπάργανα καὶ μὲ τὰς φροντίδας τῶν ἄλλων.
5 Κανείς, οὔτε καὶ ὁ βασιλεὺς ἀκόμη, δὲν ἐπῆρε διαφορετικὴν ἀρχὴν τῆς γεννήσεως καὶ τῆς ὑπάρξεώς του.
6 Μία καὶ ἡ αὐτὴ εἶναι ἡ εἴσοδος ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν ζωήν, ἡ ἰδία δὲ ἔξοδος ἐπιφυλάσσεται δι' αὐτούς, ὁ θάνατος.
7 Γνωρίζω, λοιπόν, τὴν εἴσοδόν μου εἰς τὸν κόσμον, ὅπως καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ αὐτόν. Προσηυχήθην εἰς τὸν Θεόν, ἐζήτησα σοφίαν καὶ σύνεσιν καὶ μοῦ ἐδόθη. Τὸν παρεκάλεσα, καὶ ἦλθεν εἰς ἐμὲ πνεῦμα σοφίας.
8 Αὐτὴν ἐπροτίμησα ἀπὸ βασιλικὰ σκήπτρα καὶ θρόνους καὶ ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν ὡς ἕνα τίποτε ἐθεώρησα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου.
9 Οὔτε πρὸς ἀνεκτίμητον ἀδάμαντα δὲν παρομοίωσα αὐτήν, διότι ὅλος ὁ χρυσὸς ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν σοφίαν εἶναι σὰν λίγη ἄμμος, καὶ ὁ ἄργυρος ὡσὰν λάσπη θεωρεῖται ἐνώπιον αὐτῆς.
10 Τὴν ἔχω ἀγαπήσει περισσότερον καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ὑγείαν καὶ ἀπὸ τὸ κάλλος. Τὴν ἐπροτίμησα περισσότερον καὶ ἀπὸ τὸ φῶς. Διότι εἰς τὴν πραγματικότητα τὸ φῶς, ποὺ ἀκτινοβολεῖ ἡ σοφία, εἶναι ἄσβεστον καὶ αἰώνιον.
11 Ἀλλὰ μαζῆ μὲ τὴν σοφίαν ἦλθαν εἰς ἐμὲ καὶ ὅλα μαζῆ τὰ ἀγαθά. Διότι εἰς τὰ χέρια αὐτῆς ὑπάρχει ἀνυπολόγιστος πλοῦτος.
12 Ηὐφράνθην δὲ εἰς ὅλα τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, διότι ἡ σοφία προπορεύεται καὶ αὐτὰ τὴν ἀκολουθοῦν. Πρὶν δὲ ἀποκτήσω τὴν σοφίαν, δὲν ἐγνώριζα ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ μήτηρ ὅλων τούτων τῶν ἀγαθῶν.
13 Μὲ ἁγνότητα καὶ πρὸς καθαροὺς σκοποὺς ἔμαθα τὴν σοφίαν· χωρὶς φθόνον τὴν μεταδίδω. Δὲν ἀποκρύπτω τὸν ἀνεκτίμητον αὐτῆς πλοῦτον.
14 Ἡ σοφία εἶναι ἀνεξάντλητος θησαυρὸς διὰ τοὺς ἀνθρώπους, τὸν ὁποῖον αὐτοί, ὅταν καταλλήλως καὶ προθύμως χρησιμοποιοῦν, συνάπτουν φιλίαν πρὸς τὸν Θεόν, διότι αὐτοσυνιστῶνται καὶ γίνονται δεκτοὶ ἀπὸ αὐτὸν χάρις εἰς τὰς μεγάλας δωρεάς, τὰς ὁποίας ἔχουν λάβει διὰ τῆς ὀρθῆς παιδείας.
15 Εὔχομαι δὲ νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς ἱκανότητα νὰ ἐκφράσω τὸν θαυμασμόν μου διὰ τὴν σοφίαν, καὶ μὲ εὐγνωμοσύνην νὰ ἐνθυμοῦμαι πάντοτε τὰς δωρεὰς τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς καὶ χορηγὸς τῆς σοφίας, ὁ παιδαγωγὸς καὶ διορθωτὴς τῶν σοφῶν.
16 Διότι εἰς τὰ χέρια αὐτοῦ εὑρισκόμεθα καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι μας, ἡ σύνεσίς μας ὅπως καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν διαφόρων ἔργων.
17 Αὐτὸς μοῦ ἔχει δώσει τὴν ἀληθῆ γνῶσιν τῶν ὄντων, ὥστε νὰ γνωρίσω πῶς συνεστήθη ὁ κόσμος καὶ πῶς ἐνεργοῦν τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα τῆς φύσεως.
18 Νὰ γνωρίσω τὴν ἀρχήν, τὸ μέσον καὶ τὸ τέλος τῶν χρόνων, τὴν ἀλλαγήν τοῦ ἠλιοστασίου καὶ τὰς μεταβολὰς τῶν ἐποχῶν τοῦ ἔτους.
19 Τοὺς κύκλους τῶν ἐτῶν καὶ τὰς θέσεις τῶν ἀστέρων.
20 Τὰς φύσεις τῶν ζώων, τὰ ἔνστικτα τῶν θηρίων τὰς ὁρμὰς τῶν ἀνέμων, τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων, τὰς διαφοράς, ποὺ ὑπάρχουν μεταξὺ τῶν φυτῶν καὶ τὰς δυνάμεις τῶν ριζῶν.
21 Χάρις εἰς τὴν θείαν σοφίαν ἐγὼ ἐγνώρισα ὅλα τὰ ἀπόκρυφα καὶ φανερὰ ὄντα καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν. Ἡ σοφία, ἡ ὁποία ἐκ τοῦ μηδενὸς ἐδημιούργησε καὶ κατευθύνει τὰ πάντα, μὲ ἐδίδαξε αὐτά.
22 Αὐτὴ δὲ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔχει πνεῦμα ἀπολύτου νοήσεως, ἅγιον, μοναδικὸν εἰς τὸν οὐράνιον καὶ ἐπίγειον κόσμον, πολυτρόπων ἐνεργειῶν, ἄϋλον, εὐκίνητον, ἀπειρομέγεθες, ἀμόλυντον, σαφές, ἀπρόσβλητον καὶ ἄτρωτον ἀπὸ οἰανδήποτε ἀτέλειαν. Διεισδυτικόν, εὐεργετικόν, πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ὑπερνικᾷ ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ ἀγαπᾷ πάντοτε τὸ ἀγαθόν.
23 Αὐτὸ εἶναι φιλάνθρωπον, σταθερόν, ἀλάθητον, ἀπὸ καμμίαν δὲν πιέζεται μέριμναν, παντοδύναμον, ἐποπτεύει καὶ κατευθύνει τὰ πάντα. Εἰσχωρεῖ εἰς ὅλα τὰ πνεύματα ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, τὰ νοερά, τὰ καθαρά, τὰ λεπτότατα.
24 Ἡ σοφία ἔχει τὴν ἀπόλυτον ἐξ ἑαυτῆς κίνησιν, ἀπείρως ἀνωτέρα ἀπὸ κάθε τι, τὸ ὁποῖον κινεῖται εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν οὐρανόν. Χάρις εἰς τὴν ἀπόλυτον αὐτῆς καθαρότητα εἰσδύει καὶ προχωρεῖ διὰ μέσου ὅλων τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν οὐρανίων προσώπων καὶ πραγμάτων.
25 Διότι αὐτὴ εἶναι πνοή, τρόπον τινά, τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὁλοκάθαρον ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ παντοκράτορος. Διὰ τοῦτο τίποτε τὸ μολυσμένον δὲν ὑπεισέρχεται εἰς αὐτὴν καὶ δὲν τὴν μολύνει.
26 Αὐτὴ εἶναι τὸ φωτεινὸν ἀπαύγασμα τοῦ θείου, ἀμεταβλήτου, αἰωνίου φωτός· ὁλοκάθαρον κάτοπτρον τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, εἰκὼν καὶ ἔκφρασις τῆς ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ.
27 Καὶ ἐνῷ εἶναι μία μόνον, δύναται νὰ κάμῃ τὰ πάντα ὡς παντοδύναμος. Μένει καθ' ἑαυτὴν ἀναλλοίωτος καὶ ἀνακαινίζει τὰ πάντα. Ἀπὸ γενεὰς εἰς γενεὰν μεταβαίνει καὶ ἐνθρονίζεται εἰς ψυχὰς ὁσίας. Παιδαγωγεῖ καὶ μορφώνει φίλους Θεοῦ καὶ προφήτας.
28 Κανένα ἄλλο λογικὸν ὂν δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεός, εἰμὴ μόνον ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον συγκατοικεῖ μὲ τὴν θείαν σοφίαν.
29 Αὐτὴ εἶναι ὠραιοτέρα καὶ λαμπροτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον, ἀνωτέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀστρικὰ σύμπαντα, συγκρινομένη δὲ πρὸς τὸ φῶς ὑπερέχει καὶ προηγεῖται ἀπὸ αὐτό.
30 Διότι τὸ μὲν ὑλικὸν φῶς τὸ διαδέχεται ἡ νύκτα· κανένα ὅμως σκότος καὶ καμμία σκιὰ κακίας δὲν ἠμπορεῖ νὰ κυριαρχήσῃ εἰς τὴν θείαν σοφίαν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

αὶ ἐγώ, ὁ βασιλεὺς Σολομών, εἶμαι ὡσαύτως θνητὸς ἄνθρωπος, ἴσος πρὸς ὅλους καὶ ἀπόγονος τοῦ πρωτοπλάστου, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τῆς γῆς τὸ χῶμα. Καὶ μέσα εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας μου διεμορφώθην εἰς σῶμα καὶ διεπλάσθην, ὅπως πελεκᾷ ὁ γλύπτης τὸ ἄγαλμα.
2 Διεπλάσθην δὲ εἰς χρόνον δέκα μηνῶν σεληνιακῶν, ἀφοῦ ἔπηξα καὶ ἐστερεοποιήθην μὲ αἷμα ἀπὸ σπέρμα ἀνδρὸς καὶ ἡδονήν, ἡ ὁποία ἦλθε μαζὶ μὲ ὕπνον.
3 Καὶ ὅταν δὲ ἐγεννήθην, εἰσέπνευσα καὶ ἐγὼ τὸν ἴδιον ἀέρα, ποὺ εἶναι κοινὸς δι’ ὅλους, καὶ κατέπεσα ἀπὸ τὴν μητρικὴν κοιλίαν εἰς τὴν γῆν, ποὺ ἔχει τὰ ἴδια βάσανα δι’ ὅλους· καὶ ἦλθα, ἀφοῦ ἀφῆκα τὸ κλάμα ὡς πρώτην φωνήν, ἡ ὁποία εἶναι ἴδια εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
4 Μέσα εἰς σπάργανα ἐτράφην καὶ μὲ φροντίδας τῶν ἄλλων ἐμεγαλωσα.
5 Δὲν εἶναι δὲ παράδοξον τὸ ὅτι ἐγὼ ὁ Σολομὼν ἐπέρασα ἀπὸ τὰ σπάργανα καὶ ἀπὸ τὴν περίθαλψιν ἄλλων, διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς δὲν ὑπῆρξε ποὺ νὰ ἔχῃ διαφορετικὴν τὴν ἀρχὴν τῆς γεννήσεώς του.
6 Ἕνας δὲ τρόπος εἰσόδου εἰς τὴν ζωὴν ὑπάρχει δι' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὴν διὰ τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἴδια δι’ ὅλους.
7 Διότι λοιπὸν ἐγνώρισα ὅτι, παρὰ τὸ βασιλικόν μου ἀξίωμα, ἤμην ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοιος πρὸς τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους, δι’ αὐτὸ καὶ ἐγὼ προσηυχήθην καὶ μοῦ ἐδόθη σύνεσις. Ἐπεκαλέσθην τὸν Θεὸν καὶ μοῦ ἦλθε Πνεῦμα καὶ χάρισμα Σοφίας.
8 Προετίμησα τὴν Σοφίαν ἀπὸ βασιλικὰ σκῆπτρα καὶ θρόνους καὶ ἔκρινα ὅτι ὁ πλοῦτος δὲν ἀξίζει τίποτε ἐν συγκρίσει πρὸς αὐτήν.
9 Οὔτε ἐθεώρησα ὅμοιον πρὸς αὐτὴν πολύτιμον λίθον ὀσονδήποτε ἀνεκτίμητον, διότι ὅλος ὁ χρυσὸς τοῦ κόσμου ἀπέναντι αὐτῆς δὲν εἶναι παρὰ ὀλίγη ἄμμος, καὶ ὁ ἄργυρος ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν θὰ λογαριασθῇ ὅσον καὶ ἡ λάσπη.
10 Παραπάνω ἀπὸ τὴν σωματικὴν ὑγείαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ ἐπροτίμησα νὰ τὴν ἔχω ἀντὶ ἅλλου φωτός, διότι τὸ φεγγοβόλημά της εἶναι διαρκὲς καὶ ἀκοίμητον καὶ δὲν σβήνει ποτέ.
11 Παρὰ τὸ ὅτι δὲ περιεφρόνησα καὶ πλούτη καὶ δόξαν δι’ αὐτήν, ὅμως μαζὶ μὲ αὐτὴν μοῦ ἦλθαν ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ εἰς τὰ χέρια της ἔφερεν ἀναρίθμητον πλοῦτον.
12 Ἐνῷ δὲ προτήτερα περιεφρόνουν τὰ ἀγαθὰ αὐτά, τώρα ἐχάρηκα πολὺ δι’ ὅλα ταῦτα, διότι ἡ Σοφία κυβερνᾷ καὶ αὐτὰ καὶ προηγεῖται αὐτῶν, δὲν ἤξευρα δὲ ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα, ἡ ὁποία τὰ γεννᾷ.
13 Τὴν ἔμαθα λοιπὸν χωρὶς δόλον καὶ ἰδιοτέλειαν. Δὲν τὴν ἐζήτησα δηλαδὴ πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ ἀποκτήσω δι’ αὐτῆς πλούτη καὶ κοσμικὰ ἀγαθά. Καὶ τὴν μεταδίδω δι’ αὐτὸ ἀφθόνως καὶ πλουσιοπαρόχως καὶ εἰς τοὺς ἄλλους καὶ δὲν κρύπτω τὸν πλοῦτον της ἀπὸ κανένα.
14 Φανερώνω δὲ τὸν πλοῦτον της εἰς ὅλους, διότι ἡ Σοφία εἶναι διὰ τοὺς ἀνθρώπους θησαυρὸς ἀνεξάντλητος, τὸν ὁποῖον ὅσοι ἐπωφελήθησαν, προσείλκυσαν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν φιλίαν, συστηθέντες εἰς αὐτὸν διὰ τὰς δωρεὰς καὶ χαρίτας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν μόρφωσιν καὶ παιδαγωγίαν, τὴν ὁποίαν αὕτη παρέχει.
15 Εἴθε δὲ νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς νὰ ὁμιλῶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀληθῆ γνῶσιν, νὰ ἔχω δὲ σκέψεις ἰσαξίας πρὸς ἐκεῖνα, πού μοῦ ἔχουν δοθῆ. Ζητῶ δὲ ταῦτα ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς τῆς σοφίας καὶ τῶν σοφῶν διορθωτὴς καὶ καθοδηγητής.
16 Καὶ εἶναι καὶ τῆς σοφίας ὁδηγὸς καὶ καθοδηγητὴς τῶν σοφῶν, διότι εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς χειρός του εἴμεθα καὶ ἠμεῖς καὶ τὰ λόγια μας καὶ ὅλη ἡ φρόνησις καὶ σύνεσίς μας, καθὼς καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν ὅσων ἐργαζόμεθα.
17 Διακηρύττω ταῦτα, διότι αὐτὸς ἔδωκε καὶ εἰς ἐμὲ τὴν ἐλευθέραν πλάνης ἀληθῆ γνῶσιν τῶν ὅσων ὑπάρχουν, ὥστε νὰ γνωρίζω πῶς ἔγινε καὶ συνίσταται ὁ κόσμος καὶ πῶς ἐνεργοῦν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως·
18 νὰ γνωρίζω δηλαδὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ τέλος καὶ τὸ μέσον τοῦ χρόνου, τὸν καθορισμὸν τῶν μηνῶν διὰ τῆς πορείας τῶν ἄστρων· νὰ γνωρίζω τῶν ἡλιοστασίων τὰς ἀλλαγὰς καὶ τὰς μεταβολὰς τῶν ἐποχῶν,
19 τοὺς κύκλους τοῦ ἔτους καὶ τὰς θέσεις τῶν ἀστέρων,
20 τὰς φύσεις καὶ τὰ διάφορα γένη τῶν ζώων καὶ τὰ ἄγρια ἔνστικτα τῶν θηρίων, τὰς βιαίας πνοὰς τῶν ἀνέμων καὶ τὰς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, τὰς διαφορὰς τῶν φυτῶν καὶ τὰς φαρμακευτικὰς ἰδιότητας τῶν ριζῶν.
21 Ἐγνώρισα ἀκόμη ὅσα εἶναι κρυμμένα, ἀλλὰ καὶ ὅσα εἶναι φανερά, διότι μὲ ἐδίδαξεν ἡ Σοφία, ἡ ὁποία μετὰ τέχνης ἀπαραμίλλου ἐποίησε τὰ πάντα.
22 Εἶναι δὲ ἡ Σοφία τεχνῖτις τελεία, διότι εἶναι ἐν αὐτῇ πνεῦμα σκεπτόμενον, ὅλον νοῦς, πνεῦμα ἅγιον, γέννημα μοναδικόν, μὲ πολλὰς ἐνεργείας καὶ δωρεάς, ἀυλὸν καὶ λεπτόν, εὐκίνητον, εὐφραδὲς καὶ εὔλαλον, καθαρὸν παντὸς μολυσμοῦ, εὐκρινές, ἀπαθὲς καὶ ἀπρόσβλητον ἀπὸ πᾶσαν βλάβην, πνεῦμα ποὺ ἀγαπᾷ νὰ ἐνεργῇ τὸ ἀγαθὸν καὶ νὰ βλέπῃ αὐτὸ ἐργαζόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διαπεραστικὸν καὶ πανταχοῦ καὶ εἰς πάντα διεισδῦον, ὑπ' οὐδενὸς κωλύματος παρεμποδιζόμενον, εὐεργετικόν,
23 φιλάνθρωπον, σταθερὸν καὶ μὴ ὑποκείμενον εἰς μεταβολὰς καὶ παλιμβουλίας, οὔτε εἰς σφάλματα καὶ ἀμφιταλαντεύσεις, ἐλεύθερον μεριμνῶν καὶ φροντίδων, παντοδύναμον, ἐπιβλέπει καὶ ἐπισκοπεῖ ὅλα, εἰσχωρεῖ καὶ διεισδύει εἰς ὅλα τὰ πνεύματα, ποὺ εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου νόες, ἀπηλλαγμένα ἀπὸ πᾶσαν παχυλότητα, καθαρὰ καὶ λεπτότατα.
24 Ἔχει δὲ τοιαύτην διεισδυτικὴν δύναμιν, διότι ἀπὸ οἰανδήποτε ἄλλην κίνησιν ἡ Σοφία εἶναι πιὸ εὐκίνητος, διαβαίνει δὲ καὶ προχωρεῖ διὰ μέσου ὅλων τῶν πραγμάτων λόγῳ τῆς καθαρότητος αὐτῆς ἀπὸ κάθε στοιχεῖον ὕλης, ποὺ θὰ τὴν καθιστᾷ παχεῖαν καὶ ἀδιαχώρητον.
25 Ναί· ἡ Σοφία διαβαίνει διὰ μέσου ὅλων, διότι εἶναι πνοὴ καὶ λεπτότατον φύσημα τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καὶ καθαρὰ ἀπόρρευσις ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Παντοκράτορος· δι’ αὐτὸ δὲ καὶ τίποτε τὸ ἀκάθαρτον καὶ μιασμένον δὲν πίπτει καὶ δὲν παρεισέρχεται εἰς αὐτήν.
26 Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν κάτι ἀκάθαρτον νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ πέσῃ εἰς αὐτήν, διότι τοῦτο εἶναι σκοτεινὸν καὶ δυσῶδες, ἡ Σοφία δὲ εἶναι ἀκτινοβολία τοῦ αἰωνίου φωτός, καθαρὸς καὶ πάσης κηλῖδος ἀπηλλαγμένος καθρέπτης τῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητός του. Μὲ ἄλλας λέξεις, ἡ Σοφία εἶναι φῶς ἐκ φωτὸς καὶ εἰκών, ποὺ δεικνύει ἐν ἑαυτῇ ἐπακριβῶς τὴν οὐσίαν καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ ἐξ οὗ ἀπορρέει Θεοῦ.
27 Καίτοι δὲ εἶναι μία, δύναται τὰ πάντα καὶ παραμένουσα ἒν ἑαυτῇ ἄφθαρτος καὶ ἀναλλοίωτος ξανακαινουργώνει ὅλα, ποὺ εἶναι φθαρτὰ καὶ δὲν μένουν ἀμετάβλητα, ὅπως παραμένει αὐτή, καὶ διὰ μέσου τῶν γενεῶν εἰς ψυχὰς ἀφωσιωμένας καὶ εὐλαβεῖς μεταβαίνουσα, μορφώνει καὶ δημιουργεῖ φίλους τοῦ Θεοῦ καὶ προφήτας.
28 Φέρει τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ ἡ ἐνέργεια αὕτη τῆς Σοφίας, διότι κανένα ἄλλον δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς παρὰ ἐκεῖνον, ποὺ συνοικεῖ μὲ τὴν Σοφίαν καὶ δὲν χωρίζεται ποτὸ ἀπὸ αὐτήν.
29 Τοῦτο δέ, διότι ἡ Σοφία εἶναι ὡραιοτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀστερισμούς· συγκρινομένη δὲ πρὸς τὸ φῶς, εὑρίσκεται ἀνωτέρα καὶ μπροστὰ ἀπὸ αὐτό.
30 Διότι τὸ φῶς τὸ ἡλιακὸν διαδέχεται ἡ νύκτα, τὴν Σοφίαν ὅμως δὲν τὴν κατανικᾷ ἡ κακία, τοῦ φωτός της δὲν ὑπερισχύει ποτὲ τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ἰμὶ μὲν κἀγὼ θνητὸς ἄνθρωπος ἴσος ἅπασι καὶ γηγενοῦς ἀπόγονος πρωτοπλάστου· καὶ ἐν κοιλίᾳ μητρὸς ἐγλύφην σὰρξ	αὶ ἐγώ, ποὺ σᾶς ὁμιλῶ αὐτὴν τὴν στιγμήν, εἶμαι ἄνθρωπος θνητός, ὅμοιος καὶ ἴσος μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἀπόγονος τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ποὺ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸ χῶμα. Εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου ἔλαβα τὴν ἀνθρωπίνην σάρκα καὶ μορφήν,	αὶ ἐγώ, ὁ βασιλεὺς Σολομών, εἶμαι ὡσαύτως θνητὸς ἄνθρωπος, ἴσος πρὸς ὅλους καὶ ἀπόγονος τοῦ πρωτοπλάστου, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τῆς γῆς τὸ χῶμα. Καὶ μέσα εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας μου διεμορφώθην εἰς σῶμα καὶ διεπλάσθην, ὅπως πελεκᾷ ὁ γλύπτης τὸ ἄγαλμα.
2 δεκαμηνιαίῳ χρόνῳ παγεὶς ἐν αἵματι ἐκ σπέρματος ἀνδρὸς καὶ ἡδονῆς ὕπνῳ συνελθούσης	2 Εἰς δεκάμηνον χρονικὸν διάστημα ἐπῆρα τὴν σταθερὰν μορφὴν τοῦ ἀνθρώπου μέσα εἰς τὸ μητρικὸν αἷμα ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ ἀνδρός, κατὰ τὴν ἠδονικὴν σαρκικὴν συνάντησιν ἐπὶ κλίνης.	2 Διεπλάσθην δὲ εἰς χρόνον δέκα μηνῶν σεληνιακῶν, ἀφοῦ ἔπηξα καὶ ἐστερεοποιήθην μὲ αἷμα ἀπὸ σπέρμα ἀνδρὸς καὶ ἡδονήν, ἡ ὁποία ἦλθε μαζὶ μὲ ὕπνον.
3 καὶ ἐγὼ δὲ γενόμενος ἔσπασα τὸν κοινὸν ἀέρα καὶ ἐπὶ τὴν ὁμοιοπαθῆ κατέπεσον γῆν, πρώτην φωνὴν τὴν ὁμοίαν πᾶσιν ἴσα κλαίων·	3 Καὶ ἐγώ, ὅταν ἐγεννήθην, ἔσπασα μὲ τὸ κλάμα μου τὸν κοινὸν ἀέρα, τὸν ὁποῖον καὶ ἀνέπνευσα. Ἔπεσα καὶ εὑρέθην εἰς τὴν ὁμοίαν μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γῆν. Ἀφῆκα τὴν πρώτην φωνὴν ὁμοίαν πρὸς τὴν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἔκλαια, ὅπως ἐκεῖνοι.	3 Καὶ ὅταν δὲ ἐγεννήθην, εἰσέπνευσα καὶ ἐγὼ τὸν ἴδιον ἀέρα, ποὺ εἶναι κοινὸς δι’ ὅλους, καὶ κατέπεσα ἀπὸ τὴν μητρικὴν κοιλίαν εἰς τὴν γῆν, ποὺ ἔχει τὰ ἴδια βάσανα δι’ ὅλους· καὶ ἦλθα, ἀφοῦ ἀφῆκα τὸ κλάμα ὡς πρώτην φωνήν, ἡ ὁποία εἶναι ἴδια εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
4 ἐν σπαργάνοις ἀνετράφην καὶ ἐν φροντίσιν·	4 Ἀνετράφην, ὅπως οἱ ἄλλοι, τυλιγμένος εἰς τὰ σπάργανα καὶ μὲ τὰς φροντίδας τῶν ἄλλων.	4 Μέσα εἰς σπάργανα ἐτράφην καὶ μὲ φροντίδας τῶν ἄλλων ἐμεγαλωσα.
5 οὐδεὶς γὰρ βασιλεὺς ἑτέραν ἔσχε γενέσεως ἀρχήν,	5 Κανείς, οὔτε καὶ ὁ βασιλεὺς ἀκόμη, δὲν ἐπῆρε διαφορετικὴν ἀρχὴν τῆς γεννήσεως καὶ τῆς ὑπάρξεώς του.	5 Δὲν εἶναι δὲ παράδοξον τὸ ὅτι ἐγὼ ὁ Σολομὼν ἐπέρασα ἀπὸ τὰ σπάργανα καὶ ἀπὸ τὴν περίθαλψιν ἄλλων, διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς δὲν ὑπῆρξε ποὺ νὰ ἔχῃ διαφορετικὴν τὴν ἀρχὴν τῆς γεννήσεώς του.
6 μία δὲ πάντων εἴσοδος εἰς τὸν βίον, ἔξοδός τε ἴση.	6 Μία καὶ ἡ αὐτὴ εἶναι ἡ εἴσοδος ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν ζωήν, ἡ ἰδία δὲ ἔξοδος ἐπιφυλάσσεται δι' αὐτούς, ὁ θάνατος.	6 Ἕνας δὲ τρόπος εἰσόδου εἰς τὴν ζωὴν ὑπάρχει δι' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὴν διὰ τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἴδια δι’ ὅλους.
7 Διὰ τοῦτο ηὐξάμην, καὶ φρόνησις ἐδόθη μοι· ἐπεκαλεσάμην, καὶ ἦλθέ μοι πνεῦμα σοφίας.	7 Γνωρίζω, λοιπόν, τὴν εἴσοδόν μου εἰς τὸν κόσμον, ὅπως καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ αὐτόν. Προσηυχήθην εἰς τὸν Θεόν, ἐζήτησα σοφίαν καὶ σύνεσιν καὶ μοῦ ἐδόθη. Τὸν παρεκάλεσα, καὶ ἦλθεν εἰς ἐμὲ πνεῦμα σοφίας.	7 Διότι λοιπὸν ἐγνώρισα ὅτι, παρὰ τὸ βασιλικόν μου ἀξίωμα, ἤμην ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοιος πρὸς τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους, δι’ αὐτὸ καὶ ἐγὼ προσηυχήθην καὶ μοῦ ἐδόθη σύνεσις. Ἐπεκαλέσθην τὸν Θεὸν καὶ μοῦ ἦλθε Πνεῦμα καὶ χάρισμα Σοφίας.
8 Προέκρινα αὐτὴν σκήπτρων καὶ θρόνων καὶ πλοῦτον οὐδὲν ἡγησάμην ἐν συγκρίσει αὐτῆς·	8 Αὐτὴν ἐπροτίμησα ἀπὸ βασιλικὰ σκήπτρα καὶ θρόνους καὶ ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν ὡς ἕνα τίποτε ἐθεώρησα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου.	8 Προετίμησα τὴν Σοφίαν ἀπὸ βασιλικὰ σκῆπτρα καὶ θρόνους καὶ ἔκρινα ὅτι ὁ πλοῦτος δὲν ἀξίζει τίποτε ἐν συγκρίσει πρὸς αὐτήν.
9 οὐδὲ ὡμοίωσα αὐτῇ λίθον ἀτίμητον, ὅτι ὁ πᾶς χρυσὸς ἐν ὄψει αὐτῆς ψάμμος ὀλίγη, καὶ ὡς πηλὸς λογισθήσεται ἄργυρος ἐναντίον αὐτῆς.	9 Οὔτε πρὸς ἀνεκτίμητον ἀδάμαντα δὲν παρομοίωσα αὐτήν, διότι ὅλος ὁ χρυσὸς ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν σοφίαν εἶναι σὰν λίγη ἄμμος, καὶ ὁ ἄργυρος ὡσὰν λάσπη θεωρεῖται ἐνώπιον αὐτῆς.	9 Οὔτε ἐθεώρησα ὅμοιον πρὸς αὐτὴν πολύτιμον λίθον ὀσονδήποτε ἀνεκτίμητον, διότι ὅλος ὁ χρυσὸς τοῦ κόσμου ἀπέναντι αὐτῆς δὲν εἶναι παρὰ ὀλίγη ἄμμος, καὶ ὁ ἄργυρος ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν θὰ λογαριασθῇ ὅσον καὶ ἡ λάσπη.
10 Ὑπὲρ ὑγίειαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ προειλόμην αὐτὴν ἀντὶ φωτὸς ἔχειν, ὅτι ἀκοίμητον τὸ ταύτης φέγγος.	10 Τὴν ἔχω ἀγαπήσει περισσότερον καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ὑγείαν καὶ ἀπὸ τὸ κάλλος. Τὴν ἐπροτίμησα περισσότερον καὶ ἀπὸ τὸ φῶς. Διότι εἰς τὴν πραγματικότητα τὸ φῶς, ποὺ ἀκτινοβολεῖ ἡ σοφία, εἶναι ἄσβεστον καὶ αἰώνιον.	10 Παραπάνω ἀπὸ τὴν σωματικὴν ὑγείαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ ἐπροτίμησα νὰ τὴν ἔχω ἀντὶ ἅλλου φωτός, διότι τὸ φεγγοβόλημά της εἶναι διαρκὲς καὶ ἀκοίμητον καὶ δὲν σβήνει ποτέ.
11 Ἦλθε δέ μοι τὰ ἀγαθὰ ὁμοῦ πάντα μετ' αὐτῆς καὶ ἀναρίθμητος πλοῦτος ἐν χερσὶν αὐτῆς.	11 Ἀλλὰ μαζῆ μὲ τὴν σοφίαν ἦλθαν εἰς ἐμὲ καὶ ὅλα μαζῆ τὰ ἀγαθά. Διότι εἰς τὰ χέρια αὐτῆς ὑπάρχει ἀνυπολόγιστος πλοῦτος.	11 Παρὰ τὸ ὅτι δὲ περιεφρόνησα καὶ πλούτη καὶ δόξαν δι’ αὐτήν, ὅμως μαζὶ μὲ αὐτὴν μοῦ ἦλθαν ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ εἰς τὰ χέρια της ἔφερεν ἀναρίθμητον πλοῦτον.
12 Εὐφράνθην δὲ ἐπὶ πᾶσιν, ὅτι αὐτῶν ἡγεῖται σοφία, ἠγνόουν δὲ αὐτὴν γενέτιν εἶναι τούτων.	12 Ηὐφράνθην δὲ εἰς ὅλα τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, διότι ἡ σοφία προπορεύεται καὶ αὐτὰ τὴν ἀκολουθοῦν. Πρὶν δὲ ἀποκτήσω τὴν σοφίαν, δὲν ἐγνώριζα ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ μήτηρ ὅλων τούτων τῶν ἀγαθῶν.	12 Ἐνῷ δὲ προτήτερα περιεφρόνουν τὰ ἀγαθὰ αὐτά, τώρα ἐχάρηκα πολὺ δι’ ὅλα ταῦτα, διότι ἡ Σοφία κυβερνᾷ καὶ αὐτὰ καὶ προηγεῖται αὐτῶν, δὲν ἤξευρα δὲ ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα, ἡ ὁποία τὰ γεννᾷ.
13 Ἀδόλως τε ἔμαθον ἀφθόνως τε μεταδίδωμι, τὸν πλοῦτον αὐτῆς οὐκ ἀποκρύπτομαι·	13 Μὲ ἁγνότητα καὶ πρὸς καθαροὺς σκοποὺς ἔμαθα τὴν σοφίαν· χωρὶς φθόνον τὴν μεταδίδω. Δὲν ἀποκρύπτω τὸν ἀνεκτίμητον αὐτῆς πλοῦτον.	13 Τὴν ἔμαθα λοιπὸν χωρὶς δόλον καὶ ἰδιοτέλειαν. Δὲν τὴν ἐζήτησα δηλαδὴ πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ ἀποκτήσω δι’ αὐτῆς πλούτη καὶ κοσμικὰ ἀγαθά. Καὶ τὴν μεταδίδω δι’ αὐτὸ ἀφθόνως καὶ πλουσιοπαρόχως καὶ εἰς τοὺς ἄλλους καὶ δὲν κρύπτω τὸν πλοῦτον της ἀπὸ κανένα.
14 ἀνεκλιπὴς γὰρ θησαυρός ἐστιν ἀνθρώποις, ὃν οἱ χρησάμενοι πρὸς Θεὸν ἐστείλαντο φιλίαν διὰ τὰς παιδείας δωρεὰς συσταθέντες.	14 Ἡ σοφία εἶναι ἀνεξάντλητος θησαυρὸς διὰ τοὺς ἀνθρώπους, τὸν ὁποῖον αὐτοί, ὅταν καταλλήλως καὶ προθύμως χρησιμοποιοῦν, συνάπτουν φιλίαν πρὸς τὸν Θεόν, διότι αὐτοσυνιστῶνται καὶ γίνονται δεκτοὶ ἀπὸ αὐτὸν χάρις εἰς τὰς μεγάλας δωρεάς, τὰς ὁποίας ἔχουν λάβει διὰ τῆς ὀρθῆς παιδείας.	14 Φανερώνω δὲ τὸν πλοῦτον της εἰς ὅλους, διότι ἡ Σοφία εἶναι διὰ τοὺς ἀνθρώπους θησαυρὸς ἀνεξάντλητος, τὸν ὁποῖον ὅσοι ἐπωφελήθησαν, προσείλκυσαν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν φιλίαν, συστηθέντες εἰς αὐτὸν διὰ τὰς δωρεὰς καὶ χαρίτας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν μόρφωσιν καὶ παιδαγωγίαν, τὴν ὁποίαν αὕτη παρέχει.
15 Ἐμοὶ δὲ δῴη ὁ Θεὸς εἰπεῖν κατὰ γνώμην καὶ ἐνθυμηθῆναι ἀξίως τῶν δεδομένων, ὅτι αὐτὸς καὶ τῆς σοφίας ὁδηγός ἐστι καὶ τῶν σοφῶν διορθωτής.	15 Εὔχομαι δὲ νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς ἱκανότητα νὰ ἐκφράσω τὸν θαυμασμόν μου διὰ τὴν σοφίαν, καὶ μὲ εὐγνωμοσύνην νὰ ἐνθυμοῦμαι πάντοτε τὰς δωρεὰς τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς καὶ χορηγὸς τῆς σοφίας, ὁ παιδαγωγὸς καὶ διορθωτὴς τῶν σοφῶν.	15 Εἴθε δὲ νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς νὰ ὁμιλῶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀληθῆ γνῶσιν, νὰ ἔχω δὲ σκέψεις ἰσαξίας πρὸς ἐκεῖνα, πού μοῦ ἔχουν δοθῆ. Ζητῶ δὲ ταῦτα ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς τῆς σοφίας καὶ τῶν σοφῶν διορθωτὴς καὶ καθοδηγητής.
16 Ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ κοὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά τε φρόνησις καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη.	16 Διότι εἰς τὰ χέρια αὐτοῦ εὑρισκόμεθα καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι μας, ἡ σύνεσίς μας ὅπως καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν διαφόρων ἔργων.	16 Καὶ εἶναι καὶ τῆς σοφίας ὁδηγὸς καὶ καθοδηγητὴς τῶν σοφῶν, διότι εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς χειρός του εἴμεθα καὶ ἠμεῖς καὶ τὰ λόγια μας καὶ ὅλη ἡ φρόνησις καὶ σύνεσίς μας, καθὼς καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν ὅσων ἐργαζόμεθα.
17 Αὐτὸς γάρ μοι ἔδωκε τῶν ὄντων γνῶσιν καὶ ἐνέργειαν στοιχείων,	17 Αὐτὸς μοῦ ἔχει δώσει τὴν ἀληθῆ γνῶσιν τῶν ὄντων, ὥστε νὰ γνωρίσω πῶς συνεστήθη ὁ κόσμος καὶ πῶς ἐνεργοῦν τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα τῆς φύσεως.	17 Διακηρύττω ταῦτα, διότι αὐτὸς ἔδωκε καὶ εἰς ἐμὲ τὴν ἐλευθέραν πλάνης ἀληθῆ γνῶσιν τῶν ὅσων ὑπάρχουν, ὥστε νὰ γνωρίζω πῶς ἔγινε καὶ συνίσταται ὁ κόσμος καὶ πῶς ἐνεργοῦν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως·
18 ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ μεσότητα χρόνων, τροπῶν ἀλλαγὰς καὶ μεταβολὰς καιρῶν,	18 Νὰ γνωρίσω τὴν ἀρχήν, τὸ μέσον καὶ τὸ τέλος τῶν χρόνων, τὴν ἀλλαγήν τοῦ ἠλιοστασίου καὶ τὰς μεταβολὰς τῶν ἐποχῶν τοῦ ἔτους.	18 νὰ γνωρίζω δηλαδὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ τέλος καὶ τὸ μέσον τοῦ χρόνου, τὸν καθορισμὸν τῶν μηνῶν διὰ τῆς πορείας τῶν ἄστρων· νὰ γνωρίζω τῶν ἡλιοστασίων τὰς ἀλλαγὰς καὶ τὰς μεταβολὰς τῶν ἐποχῶν,
19 ἐνιαυτῶν κύκλους καὶ ἀστέρων θέσεις,	19 Τοὺς κύκλους τῶν ἐτῶν καὶ τὰς θέσεις τῶν ἀστέρων.	19 τοὺς κύκλους τοῦ ἔτους καὶ τὰς θέσεις τῶν ἀστέρων,
20 φύσεις ζῴων καὶ θυμοὺς θηρίων, πνευμάτων βίας καὶ διαλογισμοὺς ἀνθρώπων, διαφορὰς φυτῶν καὶ δυνάμεις ριζῶν,	20 Τὰς φύσεις τῶν ζώων, τὰ ἔνστικτα τῶν θηρίων τὰς ὁρμὰς τῶν ἀνέμων, τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων, τὰς διαφοράς, ποὺ ὑπάρχουν μεταξὺ τῶν φυτῶν καὶ τὰς δυνάμεις τῶν ριζῶν.	20 τὰς φύσεις καὶ τὰ διάφορα γένη τῶν ζώων καὶ τὰ ἄγρια ἔνστικτα τῶν θηρίων, τὰς βιαίας πνοὰς τῶν ἀνέμων καὶ τὰς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, τὰς διαφορὰς τῶν φυτῶν καὶ τὰς φαρμακευτικὰς ἰδιότητας τῶν ριζῶν.
21 ὅσα τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ ἔγνων· ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία.	21 Χάρις εἰς τὴν θείαν σοφίαν ἐγὼ ἐγνώρισα ὅλα τὰ ἀπόκρυφα καὶ φανερὰ ὄντα καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῶν. Ἡ σοφία, ἡ ὁποία ἐκ τοῦ μηδενὸς ἐδημιούργησε καὶ κατευθύνει τὰ πάντα, μὲ ἐδίδαξε αὐτά.	21 Ἐγνώρισα ἀκόμη ὅσα εἶναι κρυμμένα, ἀλλὰ καὶ ὅσα εἶναι φανερά, διότι μὲ ἐδίδαξεν ἡ Σοφία, ἡ ὁποία μετὰ τέχνης ἀπαραμίλλου ἐποίησε τὰ πάντα.
22 Ἔστὶ γὰρ ἐν αὐτῇ πνεῦμα νοερόν, ἅγιον, μονογενές, πολυμερές λεπτόν, εὐκίνητον, τρανόν, ἀμόλυντον, σαφές, ἀπήμαντον, φιλάγαθον, ὀξύ, ἀκώλυτον, εὐεργετικόν,	22 Αὐτὴ δὲ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔχει πνεῦμα ἀπολύτου νοήσεως, ἅγιον, μοναδικὸν εἰς τὸν οὐράνιον καὶ ἐπίγειον κόσμον, πολυτρόπων ἐνεργειῶν, ἄϋλον, εὐκίνητον, ἀπειρομέγεθες, ἀμόλυντον, σαφές, ἀπρόσβλητον καὶ ἄτρωτον ἀπὸ οἰανδήποτε ἀτέλειαν. Διεισδυτικόν, εὐεργετικόν, πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ὑπερνικᾷ ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ ἀγαπᾷ πάντοτε τὸ ἀγαθόν.	22 Εἶναι δὲ ἡ Σοφία τεχνῖτις τελεία, διότι εἶναι ἐν αὐτῇ πνεῦμα σκεπτόμενον, ὅλον νοῦς, πνεῦμα ἅγιον, γέννημα μοναδικόν, μὲ πολλὰς ἐνεργείας καὶ δωρεάς, ἀυλὸν καὶ λεπτόν, εὐκίνητον, εὐφραδὲς καὶ εὔλαλον, καθαρὸν παντὸς μολυσμοῦ, εὐκρινές, ἀπαθὲς καὶ ἀπρόσβλητον ἀπὸ πᾶσαν βλάβην, πνεῦμα ποὺ ἀγαπᾷ νὰ ἐνεργῇ τὸ ἀγαθὸν καὶ νὰ βλέπῃ αὐτὸ ἐργαζόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διαπεραστικὸν καὶ πανταχοῦ καὶ εἰς πάντα διεισδῦον, ὑπ' οὐδενὸς κωλύματος παρεμποδιζόμενον, εὐεργετικόν,
23 φιλάνθρωπον, βέβαιον, ἀσφαλές, ἀμέριμνον, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον καὶ διὰ πάντων χωροῦν πνευμάτων νοερῶν καθαρῶν λεπτοτάτων.	23 Αὐτὸ εἶναι φιλάνθρωπον, σταθερόν, ἀλάθητον, ἀπὸ καμμίαν δὲν πιέζεται μέριμναν, παντοδύναμον, ἐποπτεύει καὶ κατευθύνει τὰ πάντα. Εἰσχωρεῖ εἰς ὅλα τὰ πνεύματα ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, τὰ νοερά, τὰ καθαρά, τὰ λεπτότατα.	23 φιλάνθρωπον, σταθερὸν καὶ μὴ ὑποκείμενον εἰς μεταβολὰς καὶ παλιμβουλίας, οὔτε εἰς σφάλματα καὶ ἀμφιταλαντεύσεις, ἐλεύθερον μεριμνῶν καὶ φροντίδων, παντοδύναμον, ἐπιβλέπει καὶ ἐπισκοπεῖ ὅλα, εἰσχωρεῖ καὶ διεισδύει εἰς ὅλα τὰ πνεύματα, ποὺ εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου νόες, ἀπηλλαγμένα ἀπὸ πᾶσαν παχυλότητα, καθαρὰ καὶ λεπτότατα.
24 Πάσης γὰρ κινήσεως κινητικώτερον σοφία, διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα·	24 Ἡ σοφία ἔχει τὴν ἀπόλυτον ἐξ ἑαυτῆς κίνησιν, ἀπείρως ἀνωτέρα ἀπὸ κάθε τι, τὸ ὁποῖον κινεῖται εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν οὐρανόν. Χάρις εἰς τὴν ἀπόλυτον αὐτῆς καθαρότητα εἰσδύει καὶ προχωρεῖ διὰ μέσου ὅλων τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν οὐρανίων προσώπων καὶ πραγμάτων.	24 Ἔχει δὲ τοιαύτην διεισδυτικὴν δύναμιν, διότι ἀπὸ οἰανδήποτε ἄλλην κίνησιν ἡ Σοφία εἶναι πιὸ εὐκίνητος, διαβαίνει δὲ καὶ προχωρεῖ διὰ μέσου ὅλων τῶν πραγμάτων λόγῳ τῆς καθαρότητος αὐτῆς ἀπὸ κάθε στοιχεῖον ὕλης, ποὺ θὰ τὴν καθιστᾷ παχεῖαν καὶ ἀδιαχώρητον.
25 ἀτμὶς γὰρ ἐστι τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως καὶ ἀπόρροια τῆς τοῦ Παντοκράτορος δόξης εἰλικρινής· διὰ τοῦτο οὐδὲν μεμιαμμένον εἰς αὐτὴν παρεμπίπτει.	25 Διότι αὐτὴ εἶναι πνοή, τρόπον τινά, τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὁλοκάθαρον ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ παντοκράτορος. Διὰ τοῦτο τίποτε τὸ μολυσμένον δὲν ὑπεισέρχεται εἰς αὐτὴν καὶ δὲν τὴν μολύνει.	25 Ναί· ἡ Σοφία διαβαίνει διὰ μέσου ὅλων, διότι εἶναι πνοὴ καὶ λεπτότατον φύσημα τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καὶ καθαρὰ ἀπόρρευσις ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Παντοκράτορος· δι’ αὐτὸ δὲ καὶ τίποτε τὸ ἀκάθαρτον καὶ μιασμένον δὲν πίπτει καὶ δὲν παρεισέρχεται εἰς αὐτήν.
26 Ἀπαύγασμα γάρ ἐστι φωτὸς ἀϊδίου καὶ ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ.	26 Αὐτὴ εἶναι τὸ φωτεινὸν ἀπαύγασμα τοῦ θείου, ἀμεταβλήτου, αἰωνίου φωτός· ὁλοκάθαρον κάτοπτρον τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, εἰκὼν καὶ ἔκφρασις τῆς ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ.	26 Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν κάτι ἀκάθαρτον νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ πέσῃ εἰς αὐτήν, διότι τοῦτο εἶναι σκοτεινὸν καὶ δυσῶδες, ἡ Σοφία δὲ εἶναι ἀκτινοβολία τοῦ αἰωνίου φωτός, καθαρὸς καὶ πάσης κηλῖδος ἀπηλλαγμένος καθρέπτης τῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητός του. Μὲ ἄλλας λέξεις, ἡ Σοφία εἶναι φῶς ἐκ φωτὸς καὶ εἰκών, ποὺ δεικνύει ἐν ἑαυτῇ ἐπακριβῶς τὴν οὐσίαν καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ ἐξ οὗ ἀπορρέει Θεοῦ.
27 Μία δὲ οὖσα πάντα δύναται καὶ μένουσα ἐν αὐτῇ τὰ πάντα καινίζει κατὰ γενεὰς εἰς ψυχὰς ὁσίας μεταβαίνουσα φίλους Θεοῦ καὶ προφήτας κατασκευάζει·	27 Καὶ ἐνῷ εἶναι μία μόνον, δύναται νὰ κάμῃ τὰ πάντα ὡς παντοδύναμος. Μένει καθ' ἑαυτὴν ἀναλλοίωτος καὶ ἀνακαινίζει τὰ πάντα. Ἀπὸ γενεὰς εἰς γενεὰν μεταβαίνει καὶ ἐνθρονίζεται εἰς ψυχὰς ὁσίας. Παιδαγωγεῖ καὶ μορφώνει φίλους Θεοῦ καὶ προφήτας.	27 Καίτοι δὲ εἶναι μία, δύναται τὰ πάντα καὶ παραμένουσα ἒν ἑαυτῇ ἄφθαρτος καὶ ἀναλλοίωτος ξανακαινουργώνει ὅλα, ποὺ εἶναι φθαρτὰ καὶ δὲν μένουν ἀμετάβλητα, ὅπως παραμένει αὐτή, καὶ διὰ μέσου τῶν γενεῶν εἰς ψυχὰς ἀφωσιωμένας καὶ εὐλαβεῖς μεταβαίνουσα, μορφώνει καὶ δημιουργεῖ φίλους τοῦ Θεοῦ καὶ προφήτας.
28 οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα.	28 Κανένα ἄλλο λογικὸν ὂν δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεός, εἰμὴ μόνον ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον συγκατοικεῖ μὲ τὴν θείαν σοφίαν.	28 Φέρει τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ ἡ ἐνέργεια αὕτη τῆς Σοφίας, διότι κανένα ἄλλον δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς παρὰ ἐκεῖνον, ποὺ συνοικεῖ μὲ τὴν Σοφίαν καὶ δὲν χωρίζεται ποτὸ ἀπὸ αὐτήν.
29 Ἔστι γὰρ αὕτη εὐπρεπεστέρα ἡλίου καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἄστρων θέσιν, φωτὶ συγκρινομένη, εὑρίσκεται πρότερα·	29 Αὐτὴ εἶναι ὠραιοτέρα καὶ λαμπροτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον, ἀνωτέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἀστρικὰ σύμπαντα, συγκρινομένη δὲ πρὸς τὸ φῶς ὑπερέχει καὶ προηγεῖται ἀπὸ αὐτό.	29 Τοῦτο δέ, διότι ἡ Σοφία εἶναι ὡραιοτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀστερισμούς· συγκρινομένη δὲ πρὸς τὸ φῶς, εὑρίσκεται ἀνωτέρα καὶ μπροστὰ ἀπὸ αὐτό.
30 τοῦτο μὲν γὰρ διαδέχεται νύξ, σοφίας δὲ οὐ κατισχύει κακία.	30 Διότι τὸ μὲν ὑλικὸν φῶς τὸ διαδέχεται ἡ νύκτα· κανένα ὅμως σκότος καὶ καμμία σκιὰ κακίας δὲν ἠμπορεῖ νὰ κυριαρχήσῃ εἰς τὴν θείαν σοφίαν.	30 Διότι τὸ φῶς τὸ ἡλιακὸν διαδέχεται ἡ νύκτα, τὴν Σοφίαν ὅμως δὲν τὴν κατανικᾷ ἡ κακία, τοῦ φωτός της δὲν ὑπερισχύει ποτὲ τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.