Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
ιατείνει
δὲ ἀπὸ πέρατος εἰς πέρας
εὐρώστως καὶ διοικεῖ τὰ
πάντα χρηστῶς. |
θεία
σοφία ἐπεκτείνει μετὰ δυνάμεως
τὴν κυριαρχίαν της ἀπὸ τὸ ἕνα
ἄκρον τοῦ κόσμου ἕως τὸ ἄλλο,
καὶ διοικεῖ τὰ πάντα μὲ εὐεργετικὴν
καλωσύνην καὶ ἀγαθότητα.
|
κτείνει
τὴν ἐπίδρασίν της μετὰ δυνάμεως
ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἄκρου τῆς
οἰκουμένης μέχρι τοῦ ἄλλου καὶ κυβερνᾷ
τὰ σύμπαντα εὐεργετικῶς καὶ μὲ
καλωσύνην, |
2
Ταύτην φίλησα καὶ ἐξεζήτησα
ἐκ νεότητός μου καὶ ἐζήτησα
νύμφην ἀγαγέσθαι ἐμαυτῷ καὶ
ἐραστὴς ἐγενόμην τοῦ κάλλους
αὐτῆς. |
2
Αὐτὴν ἐγὼ ἠγάπησα μὲ
ὅλην μου τὴν δύναμιν. Τὴν ἀνεζήτησα
ἀπὸ αὐτὰ ἀκόμα τὰ
νεανικά μου χρόνια. Ἐπεθύμησα νὰ
τὴν λάβω σύζυγόν μου. ῎Εγινα
ἐραστὴς τοῦ κάλλους της.
|
2
Αὐτὴν θερμῶς ἠγάπησα καὶ μετὰ
πόθου τὴν ἐζήτησα ἀπὸ τὴν
ἐποχὴν τῆς νεότητός μου καὶ
ἐπεθύμησα νὰ τὴν πάρω σύζυγόν μου καὶ
ἔγινα ἐραστὴν τῆς καλλονῆς της.
|
3
Εὐγένειαν δοξάζει συμβίωσιν Θεοῦ
ἔχουσα, καὶ ὁ πάντων δεσπότης
ἠγάπησεν αὐτήν·
|
3
Ἡ αἰωνία συμβίωσίς της μετὰ
τοῦ Θεοῦ κάμνει νὰ ἀκτινοβολῇ
ἡ εὐγένεια τῆς καταγωγῆς της.
Ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης τοῦ σύμπαντος
τὴν ἔχει ἀγαπήσει προαιωνίως
καὶ τὴν ἀγαπᾷ πάντοτε.
|
3
Δοξάζει καὶ τιμᾷ τὴν εὐγενῆ
καταγωγήν της συζῶσα μετὰ τοῦ Θεοῦ
ἀχωρίστως, καὶ ὁ δεσπότης τῶν
ὅλων τὴν ἠγάπησε. |
4
μύστις γάρ ἐστι τῆς τοῦ Θεοῦ
ἐπιστήμης καὶ αἱρετὶς τῶν
ἔργων αὐτοῦ. |
4
Αὐτὴ κατέχει πλήρως εἰς βάθος
καὶ πλάτος τὴν ἄπειρον γνῶσιν
τοῦ Θεοῦ καὶ χειραγωγεῖ πρὸς
αὐτὴν τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ
ἐπιλέγει τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα
ὁ Θεὸς δημιουργεῖ.
|
4
Τὴν ἠγάπησε δέ, διότι εἶναι μεμυημένη εἰς
τὴν παγγνωσίαν καὶ πανσοφίαν τοῦ Θεοῦ,
καὶ κατὰ τὴν δημιουργίαν, ἐξ ὅλων
τῶν σχεδίων τῆς ἀπείρου διανοίας του,
ἐξέλεξε τὰ καλῶς λίαν γενόμενα ἔργα
αὐτοῦ. |
5
Εἰ δὲ πλοῦτός ἐστιν ἐπιθυμητὸν
κτῆμα ἐν βίῳ, τί σοφίας
πλουσιώτερον τῆς τὰ πάντα ἐργαζομένης;
|
5
Ἐὰν ὁ πλοῦτος εἶναι διὰ
τὸν βίον πολὺ ἐπιθυμητὸν ἀγαθόν,
πόσῳ μᾶλλον ἡ σοφία εἶναι
τιμιώτερον καὶ πολὺ περισσότερον ἐπιθυμητὸν
ἀγαθόν, ἡ σοφία ἡ ὁποία
κατεργάζεται πάντα τὰ ἀγαθά;
|
5
Πόσον δὲ πολύτιμος εἶναι ἡ Σοφία, καταφαίνεται
ἐκ τῆς συγκρίσεως αὐτῆς πρὸς
ὅλα τὰ θεωρούμενα ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων
ἀγαθά. Οὕτως, ἐὰν ὁ πλοῦτος
εἶναι ἀπόκτημα ἐπιθυμήτον κατὰ
τὴν ἐπίγειον ζωήν, τὶ ὑπάρχει ἄλλο
πλουσιώτερον ἀπὸ τὴν Σοφίαν, ἡ ὁποία
κατορθώνει ὅλα; |
6
Εἰ δὲ φρόνησις ἐργάζεται, τὶς
αὐτῆς τῶν ὄντων μᾶλλόν
ἐστι τεχνῖτις; |
6
Ἐὰν ἡ διάνοια καὶ ἡ σύνεσις
τῶν ἀνθρώπων ἐργάζεται ἀγαθά,
πόσῳ μᾶλλον ἡ σοφία τοῦ
Θεοῦ εἶναι ἡ τεχνῖτις, ποὺ κατεργάζεται
ὅλα γενικῶς τὰ καλὰ ἔργα;
|
6
Ἐὰν δὲ ἡ σύνεσις καὶ ἀνθρωπίνη
εὐφυΐα κάμνῃ ἔργα θαυμαστά, ποῖον
ἀπὸ τὰ δημιουργήματα εἶναι περισσότερον
ἀπὸ αὐτὴν ἐπιδέξιον καὶ
ποῖος ἠμπορεῖ νὰ εἶναι καλύτερος
ἀπὸ αὐτὴν κατασκευαστὴς καὶ
δημιουργός; |
7
Καὶ εἰ δικαιοσύνην ἀγαπᾷ τις,
οἱ πόνοι ταύτης εἰσὶν ἀρεταί·
σωφροσύνην γὰρ καὶ φρόνησιν ἐκδιδάσκει
δικαιοσύνην καὶ ἀνδρείαν, ὧν
χρησιμώτερον οὐδέν ἐστιν ἐν
βίῳ ἀνθρώποις. |
7
Ἐὰν δὲ κανεὶς ἐπιθυμῇ
τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν δικαιοσύνην,
τὴν ἀρετήν, ἂς σκεφθῇ ὅτι
οἱ καρποὶ τῆς σοφίας εἶναι ἀκριβῶς
αἱ ἀρεταί. Διότι αὐτὴ
διδάσκει τὴν σωφροσύνην καὶ τὴν
σύνεσιν, τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν
ἀνδρείαν, ἀρετὰς ἀπὸ τὰς
ὁποίας δὲν ὑπάρχει τίποτε
ἄλλο χρησιμώτερον εἰς τὸν βίον
τῶν ἀνθρώπων. |
7
Καὶ ἐὰν κανεὶς ἀγαπᾷ τὴν
δικαιοσύνην καὶ ἠθικὴν τελειότητα, ἂς
μὴ λησμονῇ ὅτι οἰ κόποι της καὶ
τὰ κατορθώματα τῶν προσπαθειῶν καὶ
ἐνεργειῶν της εἶναι αἱ ἀρεταί·
διότι αὕτη διδάσκει τελείως τὴν ἐγκράτειαν
καὶ σύνεσιν, τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν
ἀπτόητον γενναιότητα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα
κανὲν ἄλλο δὲν εἶναι χρησιμώτερον
εἰς τὸν βίον τῶν ἀνθρώπων.
|
8
Εἰ δὲ καὶ πολυπειρίαν ποθεῖ
τις, οἶδε τὰ ἀρχαῖα καὶ τὰ
μέλλοντα εἰκάζειν, ἐπίσταται
στροφὰς λόγων καὶ
λύσεις αἰνιγμάτων, σημεῖα καὶ
τέρατα προγινώσκει καὶ ἐκβάσεις
καιρῶν καὶ χρόνων. |
8
Ἐπιθυμεῖ κανεὶς πολλὴν γνῶσιν
καὶ πεῖραν; Ἂς σκεφθῇ, ὅτι ἡ
σοφία γνωρίζει τὰ ἀρχαῖα, προβλέπει
καὶ προαναγγέλλει τὰ μέλλοντα, κατέχε
καλῶς τοὺς πολυπλόκους καὶ δυσνοήτους
λόγους, τὰς λύσεις τῶν γριφωδῶν
φράσεων. Γνωρίζει ἀκριβῶς καὶ
προαναγγέλλει μεγάλα καὶ μικρά, θαυμαστὰ
πάντοτε, γεγονότα. Ὅπως ἐπίσης
διαδοχὰς ἐποχῶν καὶ χρόνων.
|
8
Ἐὰν δὲ κανεὶς ποθῇ πλουσίαν
πεῖραν καὶ μάθησιν, ἂς ἔχῃ ὑπ’
ὄψιν ὅτι ἡ Σοφία γνωρίζει τὰ ὁσονδήποτε
παλαιά, συμπεραίνει δὲ καὶ αὐτὸ τὸ
μέλλον· γνωρίζει τοὺς μετ’ εὐστροφίας περιπεπλεγμένους
λόγους καὶ τὰς λύσεις καὶ τῶν δυσκολωτέρων
αἰνιγμάτων γνωρίζει, προτοῦ συμβοῦν, τὰ
σημεῖα καὶ τὰ καταπληκτικὰ θαύματα
καὶ ποίαν ἔκβασιν καὶ πῶς θὰ
συμβοῦν τὰ γεγονότα τῶν ἐποχῶν
καὶ τῶν χρόνων. |
9
Ἔκρινα τοίνυν ταύτην ἀγαγέσθαι
πρὸς συμβίωσιν, εἰδὼς ὅτι ἔσται
μοι σύμβουλος ἀγαθῶν καὶ παραίνεσις
φροντίδων καὶ λύπης. |
9
Ἔκρινα, λοιπόν, ἐγὼ ὀρθὸν
καὶ ἀπεφάσισα αὐτὴν νὰ
πάρω ὡς σύντροφον τῆς ζωῆς μου,
διὰ νὰ ζήσω μαζῆ της ὅλον μου
τὸν βίον, διότι γνωρίζω καλὰ
ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι πολύτιμος
σύμβουλός μου εἰς κάθε καλόν,
ὅπως ἐπίσης θαρραλέα προτροπὴ
καὶ παρηγορία εἰς τὰς φροντίδας
καὶ τὰς λύπας τῆς ζωῆς.
|
9
Μετὰ σκέψιν λοιπὸν ὥριμον ἀπεφάσισα
νὰ πάρω τὴν Σοφίαν μαζί μου σύντροφον τῆς
ζωῆς μου, διὰ νὰ συζῶ μετ’ αὐτῆς,
διότι ἐγνώρισα ὅτι θὰ μοῦ εἶναι
σύμβουλος ἀγαθῶν ἔργων, ἐνίσχυσις
δὲ καὶ παρηγορία εἰς τὰς φροντίδας
καὶ λύπας μου. |
10
Ἕξω δι' αὐτὴν δόξαν ἐν ὄχλοις
καὶ τιμὴν παρὰ πρεσβυτέροις ὁ
νέος· |
10
Χάρις εἰς αὐτὴν καὶ διὰ
μέσου αὐτῆς θὰ ἀποκτήσω
δόξαν μεταξὺ τοῦ λαοῦ, ἐκτίμησιν
δὲ καὶ ὑπόληψιν μεταξὺ τῶν
πρεσβυτέρων ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη
τὴν νεότητά μου.
|
10
Παίρνοντας δὲ αὐτὴν σύζυγόν μου θὰ
ἔχω ἐξ αἰτίας τῆς δόξαν καὶ
ἐκτίμησιν εἰς τὸν πολὺν λαὸν
καὶ τιμὴν μεταξὺ τῶν γεροντοτέρων
ἐγὼ ὁ νέος. |
11
ὀξὺς εὑρεθήσομαι καὶ κρίσει
καὶ ἐν ὄψει δυναστῶν θαυμασθήσομαι·
|
11
Χάρις εἰς αὐτὴν θὰ ἀποκτήσω
ὀξύτητα διανοίας καὶ εὐθύτητα
κρίσεως εἰς τὰς δίκας, ἐνώπιον
δὲ τῶν μεγάλων τῆς γῆς θὰ
εἶμαι ἀξιοθαύμαστος.
|
11
Χάρις εἰς αὐτὴν θὰ εὑρεθῶ
μὲ ὀξεῖαν ἀντίληψιν καὶ εὐθεῖαν
κρίσιν κατὰ τὰς διαφόρους δίκας καὶ θὰ
θαυμάζωμαι ἐπὶ παρουσία προσώπων ἰσχυρῶν
καὶ θαυμαστῶν. |
12
σιγῶντά με περιμενοῦσι καὶ φβεγγομένῳ
προσέξουσι καὶ λαλοῦντος ἐπὶ
πλεῖον χεῖρα ἐπιθήσουσιν ἐπὶ
στόμα αὐτῶν. |
12
Ὅταν σιωπῶ, θὰ μὲ περιμένουν
νὰ ὁμιλήσω· καὶ ὅταν ἐγὼ
θὰ ὁμιλῶ, θὰ μὲ προσέχουν.
Καὶ ὅταν παρατείνω τὴν ὁμιλίαν
μου ἐπὶ πολύ, ἐκεῖνοι θὰ
θέτουν τὸ χέρι των εἰς τὸ στόμα
των, δηλοῦντες ὅτι πρὲπει ὅλοι νὰ
σιωπήσουν, διὰ νὰ μὲ ἀκούσουν.
|
12
Καθ’ ὃν χρόνον θὰ σιωπῶ, θὰ μὲ
περιμένουν νὰ ὁμιλήσω, καὶ ὅταν
θὰ ὁμιλῶ, θὰ μὲ ἀκούουν
προσεκτικά, ἐὰν δὲ παρατείνω τὸν λόγον
μου πέραν τοῦ συνήθους ὁρίου, θὰ βάζουν
μετὰ προδήλου ἐνδιαφέροντος τὸ χέρι εἰς
τὸ στόμα των ἐπιβάλλοντες ἡσυχίαν εἰς
πάντα τυχὸν ἀνυπόμονον. |
13
Ἕξω δι' αὐτὴν ἀθανασίαν καὶ
μνήμην αἰώνιον τοῖς μετ' ἐμὲ
ἀπολείψω. |
13
Χάρις εἰς αὐτὴν θὰ ἀποκτήσω
τὴν ἀθανασίαν καὶ θὰ ἀφήσω
αἰωνίαν μνήμην εἰς ἐκείνους,
οἱ ὁποῖοι θὰ ἔλθουν ὕστερα
ἀπὸ ἐμέ.
|
13
Θὰ ἀποκτήσω ἐξ αἰτίας αὐτῆς
τὴν ἀθανασίαν εἰς τὸν μέλλοντα βίον,
ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν παροῦσαν
ζωὴν θ’ ἀφήσω αἰωνίαν ἀνάμνησιν εἰς
ἐκείνους, ποὺ θὰ ζήσουν μετ' ἐμέ.
|
14
Διοικήσω λαούς, καὶ ἔθνη ὑποταγήσεταί
μοι· |
14
Ἀπὸ αὐτὴν φωτιζόμενος καὶ
χειραγωγούμενος θὰ διοικήσω λαούς,
ἔθνη δὲ ξένα θὰ ὑποταχθοῦν
εἰς ἐμέ.
|
14
Θὰ διοικήσω καλῶς λαούς, καὶ ἔθνη
θὰ ὑποταχθοῦν ἀγογγύστως εἰς
ἐμέ. |
15
φοβηθήσονταί με ἀκούσαντες τύραννοι
φρικτοί, ἐν πλήθει φανοῦμαι ἀγαθὸς
καὶ ἐν πολέμῳ ἀνδρεῖος.
|
15
Φοβεροὶ δὲ καὶ σκληροὶ τύραννοι
θὰ μὲ φοβοῦνται, καὶ μόνον τὸ
ὄνομά μου ὅταν ἀκούουν. Μεταξὺ
τοῦ λαοῦ θὰ εἶμαι καὶ θὰ
φαίνομαι εὐμενὴς καὶ εὐεργετικός,
εἰς δὲ τοὺς πολέμους ἀνδρεῖος.
|
15
Θὰ μὲ φοβοῦνται δὲ τύραννοι φρικτοὶ
καὶ τρομεροί, ὅταν ἀκούσουν ἁπλῶς
καὶ μόνον τὸ ὄνομά μου, θὰ φανῶ
δὲ καλὸς καὶ ἀγαθὸς εἰς
τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ κατὰ
τὸν πόλεμον θὰ δειχθῶ ἀνδρεῖος.
|
16
Εἰσελθὼν εἰς τὸν οἶκόν
μου προσαναπαύσομαι αὐτῇ· οὐ
γὰρ ἔχει πικρίαν ἡ συναναστροφὴ
αὐτῆς, οὐδὲ ὀδύνην ἡ
συμβίωσις αὐτῆς, ἀλλὰ εὐφροσύνην
καὶ χαράν. |
16
Ὅταν ἐπιστρέφω εἰς τὸν οἶκον
μου, θὰ ἀναπαύωμαι εἰρηνικὸς
καὶ χαρούμενος πλησίον της. Διότι
ἡ συναναστροφὴ μὲ τὴν σοφίαν
δὲν ἔχει καμμίαν πικρίαν, καὶ
ἡ συμβίωσις μὲ αὐτὴν δὲν
προκαλεῖ καμμίαν λύπην καὶ θλῖψιν.
Ἀλλὰ, τοὐναντίον, φέρει εὐφροσύνην
καὶ χαράν. |
16
Ἀφοῦ δὲ μετὰ τὰς ἀπασχολήσεις
τοῦ βασιλικοῦ ἀξιώματός μου εἰσέλθω
εἰς τὸ σπίτι μου, θὰ ἀναπαυθῶ
πλησίον της καὶ θὰ ἡσυχάσω, διότι ἡ
μετ' αὐτῆς συναναστροφὴ δεv προκαλεῖ
πικρίαν καὶ ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ αὐτὴν
δὲν προξενεῖ κανένα πόνον, ἀλλὰ τοὐναντίον
δίδει εὐφροσύνην καὶ χαράν.
|
17
Ταῦτα λογισάμενος ἐν ἐμαυτῷ
καὶ φροντίσας ἐν καρδίᾳ μου
ὅτι ἐστὶν ἀθανασία ἐν
συγγενείᾳ σοφίας |
17
Αὐτὰ ἐσκέφθην ἐπανειλημμένως
ἀπὸ μέσα μου, καὶ μὲ σοβαρότητα
τὰ ἐμελέτησα μὲ τὴν διάνοιαν
καὶ τὴν καρδίαν μου, ὅτι δηλαδὴ
εἰς τὴν μετὰ τῆς σοφίας ἕνωσιν
καὶ συμβίωσιν ὑπάρχει ἡ ἀθανασία,
|
17
Τὰ πλεονεκτήματα καὶ προσόντα ταῦτα τῆς
Σοφίας συλλογισθεὶς μέσα μου καὶ μετὰ φροντίδος
πολλῆς καὶ ἀπορροφήσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ
μου σκεφθείς, ὅτι ἡ ἀθανασία συγγενεύει
καὶ ἔχει σχέσιν στενὴν μὲ τὴν
Σοφίαν, |
18
καὶ ἐν φιλίᾳ αὐτῆς τέρψις
ἀγαθὴ καὶ ἐν πόνοις χειρῶν
αὐτῆς πλοῦτος ἀνεκλιπὴς καὶ
ἐν συγγυμνασίᾳ ὁμιλίας αὐτῆς
φρόνησις καὶ εὔκλεια ἐν κοινωνίᾳ
λόγων αὐτῆς, περιῄειν ζητῶν
ὅπως λάβω αὐτὴν εἰς ἐμαυτόν.
|
18
εἰς τὴν φιλίαν της ἡ ἁγνὴ
τέρψις, εἰς τοὺς κόπους τῶν
χειρῶν της ἀνεξάντλητος ὁ πλοῦτος,
εἰς τὴν καλλιέργειαν τῶν μετ' αὐτῆς
σχέσεων ὑπάρχει ἡ σύνεσις, δόξα
δὲ εἰς τὴν συμμετοχὴν καὶ ἀποδοχὴν
τῶν λόγων της. Ταῦτα, λοιπόν, ἀφοῦ
ἐσκέφθην ἐγύριζα καὶ ἀναζητοῦσα
αὐτήν, διὰ νὰ λάβω ὡς
σύζυγόν μου εἰς ὅλον τὸ διάστημα
τῆς ζωῆς μου.
|
18
καὶ ὅτι εἰς τὴν μετ’ αὐτῆς
φιλίαν ἐνυπάρχει ἀγαθὴ καὶ ἅγια
εὐφροσύνη καὶ εὐτυχία, πλοῦτος δὲ
ἀνεξάντλητος καὶ ἄφθαρτος εἰς τὰ
ἔργα καὶ τοὺς κόπους τῶν χειρῶν
της· σκεφθεὶς ἐπίσης ὅτι μεταδίδεται φρόνησις
καὶ σύνεσις ἐκ τῆς πνευματικῆς γυμνασίας,
εἰς τὴν ὁποίαν ὑποβάλλεται κανεὶς
κατὰ τὴν μετ’ αὐτῆς συναναστροφὴν
καὶ συνομιλίαν, καὶ ὅτι ὑπάρχει καὶ
δόξα εἰς τήν, ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς
λόγους καὶ τὴν διδασκαλίαν της, ἐγύριζα
παντοῦ ζητῶν νὰ ἀνεύρω αὐτήν,
ὅπως τὴν λάβω ὡς ἀχώριστον σύντροφόν
μου. |
19
Παῖς δὲ ἥμην εὐφυὴς ψυχῆς
τε ἔλαχον ἀγαθῆς, |
19
Ἀπὸ αὐτῆς ἀκόμη τῆς
παιδικῆς μου ἡλικίας ἥμην εὐφυής,
ἔλαβα δὲ ὡς δῶρον ἀπὸ
τὸν Θεὸν ψυχὴν ἀγαθήν·
|
19
Ἤμουν δὲ νέος εὐφυὴς καὶ ἔλαβον
ὡς θεῖον λαχνὸν ψυχὴν μὲ ἀγαθὰς
κλίσεις. |
20
μᾶλλον δὲ ἀγαθὸς ὢν ἦλθον
εἰς σῶμα ἀμίαντον. |
20
μᾶλλον δέ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς
ἤμουν ἀγαθός, ἦλθα εἰς σῶμα
ἄρτιον καὶ ἀκηλίδωτον.
|
20
Ἢ διὰ νὰ ἐκφρασθῶ καλύτερον
ἐπειδὴ εἶχα διαθέσεις καὶ κλίσεις
ἀγαθάς, ἦλθον εἰς σῶμα σχετικῶς
καθαρόν, ἀρτιμελὲς καὶ ἐλεύθερον μολύσματός
τινος. |
21
Γνοὺς δὲ ὅτι οὐκ ἄλλως ἔσομαι
ἐγκρατής, ἐὰν μὴ Θεὸς
δῷ - καὶ τοῦτο δ' ἦν φρονήσεως
τὸ εἰδέναι τίνος ἡ χάρις
- ἐνέτυχον τῷ Κυρίῳ καὶ
ἐδεήθην αὐτοῦ καὶ εἶπον
ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μου. |
21
Ἐπειδὴ δὲ ἐγνώρισα καλά,
ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν κατ' ἄλλον
τρόπον νὰ ἀποκτήσῃ κανεὶς
τὴν σοφίαν, ἐὰν ὁ Θεὸς
δὲν τοῦ τὴν δώσῃ - καὶ
αὐτὸ εἶναι τεκμήριον συνέσεως,
τὸ νὰ γνωρίζῃς ἀπὸ ποιὸν
προέρχεται αὐτὴ ἡ δωρεά,- ἐπλησίασα
τὸν Κύριον καὶ τὸν παρεκάλεσα
μὲ ὅλην μου τὴν καρδίαν καὶ
εἶπα· |
21
Ἐπειδὴ δὲ ἐκαταλαβα ὅτι δὲν
θὰ γίνω κάτοχος τῆς Σοφίας, ἐὰν δὲν
μοῦ τὴν δώσῃ ὁ Θεός· καὶ
αὐτὸ δέ, δηλαδὴ τὸ νὰ καταλάβω
ἀπὸ ποῖον παρέχεται τὸ χάρισμα τῆς
Σοφίας, ἦτο σημεῖον καὶ φωτισμὸς Σοφίας,
ἀπηυθύνθην εἰς τὸν Κύριον καὶ τὸν
παρεκάλεσα ταπεινῶς καὶ εἶπα πρὸς
Αὐτὸν μὲ ὅλην μου τὴν καρδιά.
|