Σχόλιον Τῶν Θρήνων Ἱερεμίου
ΥΓΚΙΝΗΤΙΚΩΤΑΤΟΝ ἐλεγεῖον, ποίημα πόνου καὶ δακρύων, συμφωνία στεναγμῶν καὶ θρήνων, ἁπαλυνομένων ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεόν! 
Ἀνεπίγραφον παρεδόθη τὸ ἔργον τοῦτο ἀπὸ τὸν ποιητήν του. 
Οἱ Ἑβραῖοι, κατὰ τὴν ἀρχαιόθεν εἰς αὐτοὺς κρατήσασαν συνήθειαν, τὸ ὠνόμασαν ἀπὸ τὴν ἐν ἀρχῇ πρώτην λέξιν τοῦ <Ἐκάχ>, ἑλληνιστὶ <Πῶς;>. 
Οἱ Ο', εἰς τὸ περιεχόμενον ἀποβλέψαντες, τὸ ὠνόμασαν, πολὺ ἐπιτυχῶς, <Θρήνους Ἱερεμίου, δηλοῦντες οὕτω, ὅτι τὸ μὲν ᾆσμα εἶναι θρηνῶδες, ὁ δὲ συνθέτης του εἶναι ὁ προφήτης Ἱερεμίας.
Παρὰ τὰς, ἀσθενεῖς ἄλλως τε καὶ ἀστηρίκτους, ἀντιρρήσεις τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς, οἱ πάντες παραδέχονται, ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ εἶναι ἔργον τοῦ Ἱερεμίου. 
Ἐν πρώτοις εἰς τὸν πρῶτον στίχον τοῦ βιβλίου ἀναγράφεται· <ἐγένετο μετὰ τὸ αἰχμαλωτισθῆναι τὸν Ἰσραὴλ καὶ Ἱερουσαλὴμ καταστραφῆναι, ἐκάθισεν Ἱερεμίας κλαίων καὶ ἐθρήνησε τὸν θρῆνον τοῦτον ἐπὶ Ἱερουσαλήμ>. 
Ἐξ ἄλλου τὸ περιεχόμενον τοῦ βιβλίου μαρτυρεῖ καθαρώτατα, ὅτι συντάκτης αὐτοῦ εἶναι ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὰ τραγικὰ αὐτὰ γεγονότα, ᾐσθάνθη τὴν καρδίαν του σπαρασσαμένην ἀπὸ τὴν ρομφαίαν τοῦ πονοῦ, ἦτο πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀπέραντον φλογερὰν ἀγάπην πρὸς τὸν λαὸν καὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐνεπνέετο ἀπὸ ἀκλόνητον πίστιν πρὸς τὸν δίκαιον καὶ πανάγαθον Θεόν, ἐπὶ δὲ τούτοις ἦτο πολὺ μορφωμένος καὶ εὐαίσθητος. 
Αὐτὰ ὅλα συμπίπτουν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ προφήτου Ἱερεμίου. 
Εἰς δὲ τὸ Β' Παραλειπομένων ρητῶς ἀναγράφεται ὅτι ὁ Ἱερεμίας <ἐθρήνησε>, καὶ τοὺς θρήνους <εἶπαν πάντες οἱ ἄρχοντες καὶ αἱ ἄρχουσαι ἕως τῆς σήμερον>.
Ὁ προφήτης πονῶν βαθύτατα διὰ τὴν καταστροφήν, ἀφήνει νὰ ἐκχυθῇ εἰς θρηνῶδες ᾆσμα ἡ ὀδύνη του. 
Ἐνδιαφερόμενος ὅμως διὰ τὴν ἠθικὴν καὶ ἐθνικὴν ἀνόρθωσιν τῶν συμπατριωτῶν του θέλει νὰ ὁδηγήσῃ αὐτοὺς εἰς συναίσθησιν τῆς ἐνοχῆς των, εἰς ἐπιστροφὴν ἐν μετανοίᾳ πρὸς τὸν Θεόν, παρὰ τοῦ ὁποίου καὶ μόνον θὰ προήρχετο ἡ παρηγορία, ἡ λύτρωσις, ἡ ἀνόρθωσις. 
Αὐτὰ ἀκριβῶς ἀνταποκρίνονται εἰς τὴν ἰσόβιον φλογερὰν ἐπιθυμίαν καὶ δραστηριότητα τοῦ Ἱερεμίου, ὅπως αὐτὴ φαίνεται καὶ εἰς τὰς προφητείας του.
Τὸ ἔργον περιλαμβάνει πέντε ὠδάς, ἀνταποκρινομένας εἰς τὰ πέντε κεφάλαια, εἰς τὰ ὁποῖα μεταγενεστέρως διῃρέθη τὸ βιβλίον. 
Ἡ πρώτη ᾠδὴ ἀναφέρεται εἰς τὰς συμφορὰς τῆς Ἱερουσαλήμ. 
Ἡ δευτέρα περιγράφει μὲ ζωηροτάτας εἰκόνας καὶ ἐκφράσεις τὴν ἔκρηξιν τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος <ἐξέχεεν ὡς πῦρ τὸν θυμὸν αὐτοῦ> εἰς τιμωρίαν τῆς ἀποστατημένης πόλεως. 
Εἰς τὴν τρίτην ἐκφράζεται ἡ διὰ τῆς παιδαγωγικῆς αὐτῆς θλίψεως χειραγωγία τοῦ λαοῦ εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν πρὸς τὸν <ἀγαθὸν Κύριον>. <Ἐπιστρέψωμεν ἕως Κυρίου>, παρακαλεῖ ὁ προφήτης. 
Εἰς τὴν τετάρτην ἀναφέρεται πάλιν ἡ ἁμαρτωλότης τῶν Ἰουδαίων, μάλιστα δὲ τῶν ἀρχόντων, καὶ διακηρύσσεται ἡ πεποίθησις, ὅτι μετὰ τὴν μετάνοιαν θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ ἀποκατάστασις. 
<Χαῖρε, εὐφραίνου, θύγατερ Σιών <Ἱερουσαλήμ>, ἀναφωνεῖ ὁ προφήτης... Ἐξέλιπεν ἡ ἀνομία σου>. 
Αὐτὴν τὴν λύτρωσιν ἀπὸ τὸ βάρος τῆς συμφορᾶς ζητεῖ ὁ θρηνωδὸς εἰς τὴν πέμπτην ὠδήν. <Ἀνακαίνισαν ἡμέρας ἡμῶν, καθὼς ἔμπροσθεν>, δέεται πρὸς τὸν Κύριον.