Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αὶ
ἐπέστρεψεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν
ἐν ἐμοὶ κοὶ ἐξήγειρέ
με ὃν τρόπον ὅταν ἐξεγερθῇ ἄνθρωπος
ἐξ ὕπνου αὐτοῦ |
ἄγγελος,
ὁ ὁποῖος μοῦ ὠμιλοῦσε,
ἐστράφη καὶ μὲ ἐξύπνησεν,
ὅπως ὅταν κανεὶς ἐξεγερθῇ ἀπὸ
τὸν ὕπνον του,
|
ἄγγελος,
ὁ ὁποῖος συνωμιλοῦσε μαζί μου, ἐπέστρεψε
καὶ μὲ ἐξύπνησεν, ὅπως συμβαίνει,
ὅταν ξυπνήσω ἀπὸ τὸν ὕπνον ὁ
ἄνθρωπος ποὺ κοιμᾶται.
|
2
καὶ εἶπε πρός με· τί σὺ
βλέπεις; Καὶ εἶπα· ἑώρακα
καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη,
καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς,
καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω
αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδες
τοῖς λύχνοις τοῖς ἐπάνω αὐτῆς·
|
2
καὶ μου εἶπε· <τί βλέπεις
σύ;> Ἀπήντησα· βλέπω·
ἰδοὺ μία λυχνία ὁλόχρυσος
καὶ ἐπάνω εἰς τὸν κεντρικόν
της στῦλον ὁ λύχνος. Ἑπτὰ ἦσαν
ὅλοι οἱ λύχνοι κα ἑπτὰ βραχίονες,
εἰς τὰ ἄκρα τῶν ὁποίων
ἦσαν τοποθετημένοι οἱ λύχνοι.
|
2
Καὶ ὁ ἄγγελος εἶπε πρὸς ἐμέ:
<Τί βλέπεις;> Καὶ ἐγὼ ἀπάντησα:
<Βλέπω· νά, μία ὁλόχρυση λυχνία, ἐπάνω
δὲ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ λυχνοστάτου
<κεντρικοῦ στύλου> της ὑπάρχει ὁ λύχνος
(ἢ ὀρθότερον τὸ στρογγυλὸν δοχεῖον).
Εἰς τὸν λυχνοστάτην της ὑπῆρχαν ἑπτὰ
λύχνοι καὶ ἑπτὰ βραχίονες, εἰς τὰ
ἄκρα τῶν ὁποίων ὑπῆρχαν οἱ
ἑπτὰ λύχνοι - κανδήλια. |
3
καὶ δύο ἐλαῖαι ἐπάνω αὐτῆς,
μία ἐκ δεξιῶν τοῦ λαμπαδίου
αὐτῆς καὶ μία ἐξ εὐωνύμων.
|
3
Ἐπάνω ἀπὸ τὴν λυχνίαν
ὑπῆρχον δύο κλάδοι ἐλαίας,
ὁ ἕνας ἐκ δεξιῶν καὶ ὁ
ἄλλος ἐξ ἀριστερῶν τοῦ κεντρικοῦ
λύχνου της. |
3
Δίπλα καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὴν
χρυσῆν λυχνίαν ὑπῆρχαν δύο ἐλαιόδενδρα,
ἕνα εἰς τὰ δεξιὰ τὸν λυχνοστάτου
<κεντρικοῦ στύλου> της καὶ ἕνα εἰς
τὰ ἀριστερά>. |
4
Καὶ ἐπηρώτησα καὶ εἶπα πρὸς
τὸν ἄγγελον τὸν λαλοῦντα ἐν
ἐμοὶ λέγων· τί ἐστι τοῦτα,
κύριε; |
4
Ἠρώτησα καὶ εἶπα εἰς τὸν
ἄγγελον ποὺ ὠμιλοῦσε μαζῆ μου·
τί σημαίνουν αὐτά, Κύριε;
|
4
Ἐρώτησα δὲ πάλιν καὶ εἶπα πρὸς
τὸν ἄγγελον, ποὺ συνωμιλοῦσε μαζί
μου: <Τί σημαίνουν αὐτά, Κύριε;>
|
5
Καὶ ἀπεκρίθη ὁ ἄγγελος ὁ
λαλῶν ἐν ἐμοὶ καὶ εἶπε
πρός με λέγων· οὐ γινώσκεις τί
ἐστι ταῦτα; Καὶ εἶπα· οὐχί,
κύριε. |
5
Ὁ δὲ ἄγγελος, ὁ ὁποῖος
ὠμιλοῦσε μὲ ἐμέ, μοῦ εἶπε·
<δὲν γνωρίζεις τί σημαίνουν αὐτά;
Καὶ εἶπα· <ὄχι, Κύριε>.
|
5
Καὶ ὁ ἄγγελος, ποὺ συνωμιλοῦσε
μαζί μου, ἀπεκρίθη καὶ μοῦ εἶπε: <Δὲν
γνωρίζεις τί σημαίνουν αὐτά;> Καὶ ἀπάντησα:
<Ὄχι, Κύριε!> |
6
Καὶ ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρός
με λέγων· οὗτος ὁ λόγος Κυρίου
πρὸς Ζοροβάβελ λέγων· οὐκ ἐν
δυνάμει μεγάλῃ οὐδὲ ἐν
ἰσχύϊ, ἀλλ' ἡ ἐν πνεύματί
μου, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.
|
6
Ἐκεῖνος ἀπήντησε καὶ μοῦ
εἶπε· <αὐτὸ τὸ ὅραμα
εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς
τὸν Ζοροβάβελ, ὅταν τοῦ εἶπε·
ὄχι μὲ μεγάλην ὑλικὴν δύναμιν,
οὔτε μὲ ἰσχὺν ἀνθρωπίνην,
ἀλλὰ διὰ τοῦ Πνεύματός
μου, λέγει Κύριος ὁ παντοκράτωρ, θὰ
ἀποπερατωθῇ τὸ ἔργον σου.
|
6
Τότε ὁ ἄγγελος ἀπεκρίθη καὶ μοῦ
εἶπεν: <Ἡ ὅρασις αὐτή, ποὺ
βλέπεις, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς
τὸν Ζοροβάβελ, ὅταν τοῦ εἶπεν: <Ὄχι
μὲ μεγάλην δύναμιν <στρατὸν καὶ
ὅπλα>, οὔτε μὲ ἀνθρωπίνην ἰσχύν,
ἀλλὰ μὲ τὴν χάριν καὶ τὴν
ἐνίσχυσιν τοῦ Πνεύματός μου, λέγει ὁ Κύριος
ὁ παντοκράτωρ, θὰ ὁλοκληρώσῃς τὸ
ἔργον σου. |
7
Τίς εἶ σύ, τὸ ὅρος τὸ
μέγα, τὸ πρὸ προσώπου Ζοροβάβελ
τοῦ κατορθῶσαι; Καὶ ἐξοίσω τὸν
λίθον τῆς κληρονομίας ἰσότητα
χάριτος χάριτος αὐτῆς. |
7
Ποιὸς εἶσαι σύ, τὸ μέγα ὅρος,
ποὺ ἴσταται ἐνώπιον τοῦ Ζοροβάβελ
ἐμπόδιον, διὰ νὰ μὴ στήσῃ
αὐτὸς κατορθώματα; Ἐγὼ θὰ
βγάλω τοὺς λίθους ἀπὸ τὸ
λατομεῖον διὰ τὴν οἰκοδομήν
του ναοῦ, τὴν κληρονομίαν μου αὐτὴν
πρὸς τὸν λαόν, ἰσότητα χάριτος
καὶ πλῆθος χαρίτων δι' αὐτόν>.
|
7
Ποῖον εἶσαι σύ, τὸ μεγάλο βουνό, ποὺ
ὑψώνεσαι ἐμπρὸς εἰς τὸν
Ζοροβάβελ καὶ τὸν ἐμποδίζεις νὰ ἐπιτύχῃ
εἰς τὸ ἔργον του; Ἐγὼ δὲ
θὰ βγάλω ἀπὸ τὸ λατομεῖον μου
τοὺς λίθους, ποὺ χρειάζονται διὰ τὴν
ἀνοικοδόμησιν τοῦ Ναοῦ, ὁ ὁποῖος
εἶναι ἡ κληρονομία μου πρὸς τὸν λαόν,
καὶ ἡ μία κατόπιν τῆς ἄλλης γεμᾶτες
χάριν ἐνέργειές μου θὰ ἀποτελειώσουν
καὶ θὰ καταστολίσουν τὸν Ναόν>.
|
8
Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός
με λέγων· |
8
Ὁ Κύριος ὡμίλησε πρὸς ἐμὲ
καὶ μοῦ εἶπε·
|
8
Ὁ δὲ Κύριος ὡμίλησε πρὸς ἐμὲ
<τὸν προφήτην> καὶ εἶπε:
|
9
αἱ χεῖρες Ζοροβάβελ ἐθεμελίωσαν
τὸν οἶκον τοῦτον, καὶ αἱ χεῖρες
αὐτοῦ ἐπιτελέσουσιν αὐτόν,
καὶ ἐπιγνώσῃ, διότι Κύριος
παντοκράτωρ ἐξαπεαταλκέ με πρός σε.
|
9
<αἱ χεῖρες τοῦ Ζοροβάβελ ἐθεμελίωσαν
τὸν ναὸν τοῦτον καὶ αἱ χεῖρες
του θὰ τὸν φέρουν εἰς πέρας.
Καὶ θὰ μάθῃς σύ, λαέ,
ὅτι Κύριος ὁ παντοκράτωρ ἔχει
ἀποστείλει ἐμὲ πρὸς σέ.
|
9
<Τὰ χέρια τοῦ Ζοροβάβελ ἔθεσαν τὸν
θεμέλιον λίθον τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ, καὶ
τὰ ἰδικά του ἐπίσης χέρια θὰ τὸν
φέρουν εἰς αἴσιον καὶ τέλειον πέρας· <καὶ
τότε θὰ πληροφορηθῇς, Ἰουδαϊκὲ λαέ,
ὅτι ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ μὲ ἔχει
ἀποστείλει ἐπισήμως πρὸς σέ>.
|
10
Διότι τίς ἐξουδένωσεν εἰς ἡμέρας
μικράς; Καὶ χαροῦνται καὶ ὄψονται
τὸν λίθον τὸν κασσιτέρινον ἐν
χειρὶ Ζοροβάβελ. Ἑπτὰ οὗτοι
ὀφθαλμοὶ Κυρίου εἶσιν οἱ ἐπιβλέποντες
ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν.
|
10
Ποῖος δύναται νὰ καταφρονήσῃ
τὰς φαινομενικῶς μικρὰς καὶ ἀσήμους
αὐτὰς ἡμέρας; Οἱ Ἰουδαῖοι
θὰ χαροῦν, διότι θὰ βλέπουν
ἐκλεκτοὺς λίθους εἰς τὰ χέρια
τοῦ Ζοροβάβελ διὰ τὴν ἀνοικοδόμησιν
τοῦ ναοῦ. Οἱ ἑπτὰ ἄγρυπνοι
ὀφθαλμοὶ τῆς προνοίας τοῦ Κυρίου
ἐπιβλέπουν εἰς ὁλόκληρον τὴν
γῆν>.
|
10
Διότι ποῖος θὰ τολμήσῃ νὰ περιφρονήσῃ
αὐτὰ τὰ φαινομενικῶς ταπεινὰ
καὶ μικρὰ ἔργα, τὶς δύσκολες, ἀσήμαντες
αὐτὲς ἡμέρες καὶ περιστάσεις τῆς
ἀνοικοδομήσεως τοῦ Ναοῦ; Ὁ Ἰουδαϊκὸς
λαὸς θὰ χαρῇ, ὅταν ἰδῇ
τὸ νῆμα τῆς στάθμης <ἤ, κατ' ἄλλους:
Τὸν λίθον τὸν ἐκλεκτόν, αὐτὸν
ποὺ ἔχει προορισθῇ νὰ τεθῇ εἰς
τὴν οἰκοδομὴν τελευταῖος> εἰς
τὰ χέρια τοῦ Ζοροβάβελ. Οἱ ἑπτὰ
ἄγρυπνοι ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου, σύμβολα
τῆς παγγνωσίας καὶ ἀκριβοὺς ἐξετάσεως
καὶ προνοίας τῶν πάντων ἐκ μέρους του, περισκοποῦν
ὁλόκληρον τὴν γῆν>.
|
11
Καὶ ἀπεκρίθην καὶ εἶπα πρὸς
αὐτόν· τί αἱ δύο ἐλαῖαι
αὖται, αἱ ἐκ δεξιῶν τῆς λυχνίας
καὶ ἐξ εὐωνύμων;
|
11
Ἀπεκρίθην τότε καὶ εἶπα πρὸς
αὐτόν· <αἱ δύο αὐταὶ
ἐλαῖαι, ἡ μία ἐκ δεξιῶν
τῆς λυχνίας καὶ ἡ ἄλλη ἐξ
ἀριστερῶν, τί σημαίνουν;>
|
11
Κατόπιν ἐπροχώρησα καὶ ἐρώτησα τὸν
ἄγγελον: <Τί σημαίνουν τὰ δύο αὐτὰ
ἐλαιόδενδρα, ποὺ εἶναι τὸ μὲν
ἕνα εἰς τὰ δεξιὰ τῆς χρυσῆς
λυχνίας, τὸ δὲ ἄλλο εἰς τὰ ἀριστερά;>
|
12
Καὶ ἐπηρώτησα ἐκ δευτέρου καὶ
εἶπα πρὸς αὐτόν· τί οἱ
δύο κλάδοι τῶν ἐλαιῶν οἱ
ἐν ταῖς χερσὶ τῶν δύο μυξωτήρων
τῶν χρυσῶν τῶν ἐπιχεόντων καὶ
ἐπαναγόντων τὰς ἐπαρυστρίδας
τὰς χρυσᾶς; |
12
Δευτέραν φορὰν τὸν ἡρώτησα καὶ
εἶπα πρὸς αὐτόν· <τί
σημαίνουν οἱ δύο κλάδοι τῶν
ἐλαίων εἰς τὰ δύο χρυσᾶ
δοχεῖα, ὅπου χύνεται τὸ ἔλαιον
καὶ διοχετεύεται εἰς τοὺς χρυσοῦς
ἀγωγούς;>
|
12
Καὶ διὰ δευτέραν φορὰν τὸν ἐρώτησα
διὰ νὰ πληροφορηθῶ καὶ τοῦ εἶπα:
<Τί σημαίνουν τὰ δύο κλαδιὰ τῶν
ἐλαιοδένδρων, ποὺ εὑρίσκονται εἰς
τὰ δύο χρυσᾶ ὁμοιώματα τῶν μυκτήρων
τοῦ μεγάλου κεντρικοῦ στύλου, τοῦ λυχνοστάτου,
εἰς τοὺς ὁποίους <μυκτῆρες>
χύνεται τὸ λάδι καὶ ἀπὸ τοὺς
ὁποίους διοχετεύεται εἰς τοὺς ἑπτὰ
σωληνοειδεῖς βραχίονες τοῦ λαδιοῦ <ποὺ
τροφοδοτοῦν τοὺς ἑπτὰ λύχνους - κανδήλια);>
|
13
Καὶ εἶπε πρός με· οὐκ οἶδᾳς
τί ἐστι ταῦτα; Καὶ εἶπα οὐχί,
κύριε. |
13
Ὁ ἄγγελος μὲ ἠρώτησε· <δὲν
γνωρίζεις λοιπόν, τί σημαίνουν αὐτά;
Καὶ εἶπα, ὄχι.
|
13
Ὁ δὲ ἄγγελος μὲ ἐρώτησε
καὶ μοῦ εἶπε: <Δὲν γνωρίζεις τί
σημαίνουν αὐτά;> Καὶ ἐγὼ ἀπάντησα:
<Ὄχι, Κύριε>. |
14
Καὶ εἶπεν· οὗτοι οἱ δύο
υἱοὶ τῆς πιότητος παρεστήκασι
Κυρίῳ πάσης τῆς γῆς.
|
14
Ὁ ἄγγελος εἶπε· <αὐτοὶ
εἶναι οἱ δύο ἐκλεκτοὶ ἄνδρες,
οἱ ὁποῖοι παρίστανται ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ, τοῦ κυριάρχου ὅλης
τῆς γῆς>. |
14
Καὶ τότε μοῦ εἶπε: <Τὰ δύο κλαδιὰ
τῶν ἐλαιοδένδρων εἶναι οἱ δύο
ἐκλεκτοὶ καὶ ἐξαίρετοι <ἤ,
κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν: Οἱ δύο κεχρισμένοι>
ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι στέκονται κοντὰ
εἰς τὸν Κύριον, τὸν Βασιλέα ὅλου τοῦ
κόσμου>. |